160 matches
-
abolit, negativitatea rezolvată... Fericirea. Voluptatea încercată în paradis se înscrie în eternitate: pe pământ ea se depliază în timpul și durata unor momente finite. Până atunci, cum să-ți procuri o plăcere aici și acum cu acest creștinism epicurian? Neinterzicându-ți jubilările asociate practicării virtuților teologale. Să crezi în Dumnezeu, să practici iubirea față de aproapele tău, să aștepți cu încredere ceasul sigur al voluptății în sfârșit realizate, iată modul de întrebuințare... Construcția filosofică originală a lui Lorenzo Valla este epicuriană prin aceea
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
de stil asupra nebuniei, care nu cruță pe nimeni, Erasmus propune o asceză care duce la plăcere: vocabularul pe care-l utilizează nu înșeală - bucurie, fericire supremă, viață preafericită, beatitudine, ocean nesecat de fericire - uniunea mistică întru Domnul generează o jubilare fără precedent. Este, așadar, o nebunie să visezi purificarea - la modul platonician - a sufletului și spiritualizarea trupului; nebunie - iubirea de Dumnezeu, nebunie dorința de a-l imita pe Hristos, desigur, dar ce jubilare aduce această blândă nebunie! Cum poți cunoaște
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
fericire - uniunea mistică întru Domnul generează o jubilare fără precedent. Este, așadar, o nebunie să visezi purificarea - la modul platonician - a sufletului și spiritualizarea trupului; nebunie - iubirea de Dumnezeu, nebunie dorința de a-l imita pe Hristos, desigur, dar ce jubilare aduce această blândă nebunie! Cum poți cunoaște această plăcere în lumea de apoi? Citind și trăind pe pământ Evangheliile, practicând virtuțile teologale - credință, speranță, milostenie. Nu contează amenințările preoților; deciziile ierarhiei ecleziastice sunt nule; rugăciunea călugărilor are puțină valoare; edictele
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
declanșarea pasiunilor triste, uzura sănătății, slăbirea forțelor și a vigorii, apariția unor boli incurabile - a sifilisului scrie Erasmus -, creșterea sărăciei, dispariția seninătății, bunul cel mai de preț. Or, o plăcere plătită cu un necaz nu mai e plăcere. După cum, aceste jubilări atât de frecvent contrare moralei dominante generează culpabilitatea și o conștiință încărcată. Adică negativitate curată. Modelul epicurianului desăvârșit? Călugărul franciscan care a renunțat la toate bunurile, la ceea ce reprezintă un scop în viața celor mai mulți dintre oameni... nu femei, nu bani
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
senină. Două sunt tensiunile care definesc hedonismul: ura de durere, pasiunea pentru voluptate. Un calcul al plăcerilor permite evitarea negativității și căutarea pozitivității utile pentru a scăpa de tristețe și apoi înaintarea spre o satisfacție, cele două componente ale oricărei jubilări. La originea acestui îndemn de a înfrâna bucuria, Montaigne numește în mod clar religia, religiile. Printr-un straniu paradox, aceste ficțiuni adaugă noi mizerii celor pe care pretind că le vindecă! Creștinismul vorbește de greșeală, el insistă asupra poveștii lui
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
durerea, ca și cum cea pe care o suportă deja, n-ar fi de-ajuns! Să plătești aici pe pământ cu atâta suferință o plăcere improbabilă în paradis e o eroare funestă. Cum să nu înțelegem că se referă la creștinism? 33. Jubilare la canibali. Ura față de durere merge mână în mână cu aspirația către plăcere cu îndemnul de a face tot ce trebuie pentru a o crea, a o suscita, a o solicita. Aici regăsim cele două componente specifice oricărei gândiri hedoniste
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
deci plăcerea, chiar dacă toți și toate sunt împotriva acestei idei. Plăcerea nu e doar cerebrală, spirituală: bucuria încercată de călugăr în chilia sa, cea a ascetului care renunță la plăceri sunt două paradoxuri pe care nu le întâlnim în Eseuri! Jubilarea nu-i o chestiune care să privească doar sufletul separat de materie, ea este o sărbătoare a trupului cu tot cu partea lui spirituală - și ne amintim acum și de intima legătură între cele două instanțe. Voluptatea se referă la toate cele
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
murim, să ne bucurăm măcar atunci când încă suntem în stare: lecția este valabilă dintotdeauna și așa va rămâne de-a pururi. întreg sensul hedonismului montaignian este cuprins în această logică: timpul care trece îndeamnă la eternizarea unui prezent densificat până la jubilare, fluiditatea a tot ce trece încurajează permanentizarea în acea stare care face posibilă voluptatea; moartea acționând din interior în ființa noastră încă din clipa când ne-am născut ne obligă la imaginarea unor forme jubilatorii de rezistență; filosofia tragică, marcată
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
dacă, pentru aceasta, trebuie să suferim. De unde un elogiu al abstinenței dacă desfătarea generează o suferință, o durere, fie acestea și minime. în această logică, durerea își poate găsi o justificare: atunci când ea este prețul care trebuie plătit pentru o jubilare viitoare. De exemplu: să te privezi de o mâncare savuroasă dar periculoasă pentru echilibrul tău atunci când suferi de piatră la rinichi. Așadar, îți impui un regim alimentar: iată o neplăcere recomandabilă pentru că ea te scutește de una mai mare, iar
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
un pic din propria durere. Montaigne l-a citit pe Lucrețiu, l-a citat adesea - uneori în mod eronat - și reia consternanta constatare a acestuia că în om există o stranie facultate de a se bucura de nenorocirea aproapelui, o jubilare josnică atunci când vede că nenorocirile îl ocolesc. Plecând de la această pasiune întunecată - plăcerea pe care o încerci în fața necazurilor altuia -, pe care este obligatoriu s-o deturnezi, pune-ți la punct o tehnică luminoasă: să știi să te mulțumești cu
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
și Lucrețiu. De fapt, este o idee de avangardă. 44. Glorioasa capodoperă. Intersubiectivitatea hedonistă a lui Montaigne vizează urmărirea unei plăceri care nu alienează. în prietenia trăită, și nu reconstituită în virtutea idealului amintirii prietenului dispărut; în relațiile cu femeile, datorită jubilărilor corporale facile și punctuale, dar fără consecințe nefaste pentru autonomie, într-o poveste menită să dureze o viață, dar fără voluptăți delirante; în frecventarea ființelor alese care-ți permit să-ți edifici libertatea și bucuria - în toate acestea găsești suficientă
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
află în tabăra artificiului cultural sau a ordinii societale. Nu civilizația dă măsură hedonistă. Pentru că bogăția ne aservește, onorurile ne obligă, iar familia ne îngrădește. Bunurile la preț în această lume sclipesc ca niște bijuterii false, ca niște false valori. Jubilarea n-are nici o legătură cu artificiile propuse de social pentru a supune și a poseda individualitățile aservite și alienate. Nu aflăm plăcere în a strânge bani, în a tezauriza, în a ne plasa economiile într-o instituție bancară sau financiară
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
căile care duc la înțelepciune. Practica filosofică presupune o individualitate protejată de ceea ce-i știrbește integritatea și o amenință. înțelepciunea se obține prin refuzarea mofturilor sociale și prin concentrarea energiei proprii asupra unei modelări de sine utile pentru a genera jubilare adevărată și plăcere autentică. Pentru că viața merită să fie trăită; nu este decât una; ocaziile de neplăcere, de suferințe și necazuri sunt prea numeroase ca să mai sporim și noi tragismul existenței prin nepricepere, incompetență ori ignorarea a ceea ce trebuie făcut
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
posibilă concordia cu aproapele meu; individualismul hedonist fondează o politică anarhistă și jubilatorie care, în contrapartidă, face posibil acest individualism hedonist. Niciodată niște fragmente de filosofie antice n-au conținut atâtea potențialități pentru secolele următoare... MOMENTUL AL TREILEA INVENTAREA PLĂCERII: JUBILAREA LUI ARISTIP DIN CIRENE VI ARISTIP și „voluptatea care gâdilă” -1Filosoful cu fustă. Aristip din Cirene trece drept filosoful emblematic al hedonismului; grea misiune și supărătoare reputație într-o lume care consideră că a filosofa este incompatibil cu a fi
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
cu fustă. Aristip din Cirene trece drept filosoful emblematic al hedonismului; grea misiune și supărătoare reputație într-o lume care consideră că a filosofa este incompatibil cu a fi adept al plăcerii, că filosofia exclude voluptatea ca obiect sau că jubilarea face imposibilă orice formă de gândire, și cu atât mai mult de înțelepciune. Filosof hedonist: iată, de mai mult de douăzeci de veacuri, un oximoron pentru ansamblul profesiei, care presupune că disciplina obligă la ascetism, constrânge la austeritate și că
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
operatorii majore în cosmogonia platoniciană. Nicio reminiscență pitagoriciană, nicio umbră de împrumut de la materialiștii din Abdera, la care fizica atomistă conduce la o morală chietistă - o lecție reținută de către Epicur: nu, gândirea cirenaicului vizează în mod exclusiv o etică a jubilării la care se ajunge creându-ți libertate. Poziția lui față de bani ne arată care este metoda sa: a te ține la distanță, departe de excese, a refuza extremismele și a-ți găsi fericirea într-o practicare măsurată a plăcerilor. Aristip
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
ce riști să nu găsești. A te întoarce cu coada între picioare generează prea multe ocazii de frustrare din perspectiva logicii hedoniste, pentru că timpul pierdut nu-l mai regăsești niciodată. Aristip deplânge faptul că cei mai mulți oameni nu știu să găsească jubilarea acolo unde se află ea: în adeziunea la clipă, în expansiunea de sine limitată la prezentul de care trebuie să profiți ca de o oportunitate care nu se va mai repeta. Păcatul păgân constă în a rata prezentul. Și astfel
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
sau a unei medicine care ne-ar permite o abordare mai serioasă a chestiunii. Când unele texte vorbesc de egalitatea tuturor plăcerilor, de absența de diferențe între plăcerile trupului și cele ale spiritului, când un altul ne asigură de superioritatea jubilărilor corporale asupra tuturor celorlalte, ce putem să credem? Ce trebuie să gândim? Nimic nu ne permite să o afirmăm pe baza unui document, dar putem avansa ipoteza că, la Aristip, trupul e suflet și viceversa; că dihotomia platoniciană pare chiar
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
viceversa; că dihotomia platoniciană pare chiar lipsită de existență sau, cel puțin, lipsită de mize asemănătoare cu ale noastre, noi cei care trăim astăzi, formați de imaginarul dualist creștin. Astfel încât plăcerile sufletului și cele ale trupului, deosebite doar artificial, numesc jubilări similare, deoarece sunt resimțite, trăite și percepute de aceeași identitate corporală, de aceeași subiectivitate carnală. Pentru că, să nu uităm, Aristip nu încetează să facă din cele cinci simțuri modalitățile cunoașterii și căile de acces la certitudine -ea însăși conjecturală și
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
tot așa cum neplăcerea semnalează ceea ce trebuie evitat cu orice preț. Aceste mișcări naturale, uitate de copil după o educație prost făcută, trebuie reactivate. Negativitatea coincide cu durerea, suferința, necazul, răul. Este bun tot ceea ce-l duce pe filosof în direcția jubilării, dacă aceasta nu trebuie plătită cu o alienare. Nicio plăcere cirenaică nu trebuie obținută cu prețul unei neplăceri prezente sau viitoare, aceasta apărând de îndată ce libertatea individului este știrbită în vreun fel. Desfătarea lui Aristip coincide cu cea a unui anarhist
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
este deci voită, dorită, aleasă, stăpânită, creată prin propriile îngrijiri. Ea nu-l debordează pe cel care o face să apară și nu-l duce dincolo de limitele ființei sale, ci îl lasă între ele, să-și locuiască propriul sălaș. Adevărata jubilare constă în a nu te lăsa nici mistuit, nici ars de plăceri, ci încălzit de ele. Dezmățul trupesc și orgia, în care conștiința, rațiunea se diluează, în care trupul se pierde, nu-l interesează pe Aristip, așa cum nu-l interesează
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
este un rău, Diogene îi răspunde: nu, nu a trăi, ci a trăi rău. Iar apoi dă rețete pentru o existență reușită. Plăcerile triviale contra plăcerilor subtile, distincția făcută încă din acele timpuri rămâne de actualitate: hedonismul trimite la construirea jubilărilor, el impune fabricarea delicată a unor edificii elaborate pentru a ajunge la emoții sofisticate. Mai trebuie oare precizat că hedonismul este contrariul supunerii față de instinctele cele mai de jos ale animalelor și că presupune inversul supunerii față de imperativele gregare ale
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
el aduce mărturie în favoarea vieții fericite. Aici, plăcerea apare ca fiind altceva decât suprimarea sau dispariția durerii. După Philebos, plăcerea nu este negativă, conform modelului exploatat mai târziu de Epicur, ci pozitiv: ea presupune căutarea activă a satisfacțiilor și elaborarea jubilării. Binele suveran, ceea ce este bun și plăcerea avansează identificate și identificabile. Oare de ce, în loc să discute această teză, Socrate, adus pe scenă de Platon, caricaturizează opțiunea hedonistă, pentru a se mulțumi, într-un mod foarte așteptat și obișnuit la antihedoniști, să
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
cea mai bună. De fapt, care hedonist autentic ar afirma contrariul? Cu siguranță, nu Aristip din Cirene, și nici ceilalți care situează plăcerea în vârful ierarhiei și fac din ea binele suveran; toți aceștia ar fi incapabili să-și plătească jubilarea cu o bucurie răutăcioasă ori cu o pasiune rea. Eudoxiu hedonist și Aristotel eudemonist luptă în două tabere învecinate. Nu chiar prieteni, desigur, dar nicidecum dușmani. Oricum, de aceeași parte a baricadei în fața căreia Platon reprezintă pozițiile antihedoniste... X PRODICOS
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
nume mai puțin celebre. Cu terapia sa verbală, cu inventarea psihanalizei, cu talentul și metodele lui pentru evitarea neplăcerii, Antiphon din Atena aparține incontestabil arhipelagului hedonist. Dar Prodicos? Nimeni nu l-a situat vreodată în tabăra filosofilor plăcerii și ai jubilării. Lucrările consacrate sofiștilor îl prezintă ca pe un gânditor auster, ascet, iar cea mai mare parte a glosatorilor reproduc aceste locuri comune. Și totuși... Totuși, comentatorii nu acordă decât puțin interes unei cantități - infime, desigur, dar reale - de informații prin
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]