891 matches
-
cu sens diferit); clasificarea substantivelor în funcție de număr (substantive individuale și substantive colective, substantive numerabile și nenumerabile); determinarea: valorile articolului hotărât și nehotărât; determinarea cu marca zero; omisiunea articolului; cazul: genitivul saxon și genitivul prepozițional; genul: expresia lexicală a genului, genul referențial (folosirea anaforică a pronumelor personale). ● Categoriile gramaticale ale verbului: timp: forme (verbe regulate și neregulate, alomorfele morfemului de trecut, alomorfele morfemului de persoana a III-a singular indicativ prezent), valori și utilizare; aspect: opoziția perfectiv-imperfectiv (progresiv) și clasele aspectuale de
EUR-Lex () [Corola-website/Law/228456_a_229785]
-
își trage numele de la Hendrik Lorentz. Este definit ca: ...unde: S-a observat ca legile de mișcare galileiene nu sunt valabile pentru viteze mari , așa că ele trebuie generalizate astfel încât să respecte postulatele relativitații restranse: Fie atunci referențialul S si un referențial S' in mișcare uniforma față de S cu viteza V.Inițial ele se află in acelasi punct.Timpii sunt înregistrați diferit,iar inițial formula 3 . Relațiile de transformare sunt: formula 4 (1) formula 5 (2) Dar conform celui de-al doilea postulat viteza luminii
Factor Lorentz () [Corola-website/Science/310266_a_311595]
-
diferită de programarea imperativă. Cele mai semnificative diferențe provin din faptul că programarea funcțională evită efectele laterale, care sunt utilizate în programarea imperativă pentru implementarea stării și intrărilor și ieșirilor. Programarea funcțională pură interzice efectele laterale, ceea ce îi aduce transparența referențială, care face mai ușor de verificat, optimizat, și paralelizat programele, și mai ușor de scris unelte automate de efectuare a acestor taskuri. Functionalele sunt rareori folosite în programarea imperativă. Acolo unde un program imperativ ar utiliza o buclă pentru parcurgerea
Programare funcțională () [Corola-website/Science/308128_a_309457]
-
doua jumătate a ei, situația fiecărei unități lexicale și 359 de hărți dialectale. în concluzie, autorul consideră că ceangăii din Moldova folosesc limba română "la nivelul competenței lingvistice date de proprietatea termenilor, de valorizarea contextuală a acestora și de asocierea referențială adecvată". Apreciază că lucrarea sa este prima cercetare a componentei românești a graiului ceangăilor bilingvi din Moldova și că ea se așază în linia sugestiilor formulate chiar de dialectologii maghiari și a dezideratelor primilor cercetători ai graiului popular. Tabloul unitar
Cât de românesc este graiul ceangăilor din Moldova? by Solomon Marcus () [Corola-journal/Memoirs/9236_a_10561]
-
ordine pe care le descoperi la capătul lecturii. Există o referențialitate scriptică, literară: „Pe cerul brusc imaculat se înfiripau anevoios dârele întortocheate a două avioane cu reacție, ca niște urme de peniță“, dar și o autoreferențialitate: „Cumul de semnificații...? funcție referențială...? desacralizare...? abandonarea principiilor estetice...? deproblematizarea discursului...? Forme de evaziune...? polarități...?“ Florin Șlapac mizează și pe un ludic verbal, imposibil de ignorat în scrierile sale, indiferent ca sunt în versuri sau în proză. Ludicul verbal este exploatat la maximum în poemul
Matei și Eva () [Corola-website/Science/304303_a_305632]
-
diferite, și anume deplasările lor, una în raport cu cealaltă, aplicând regulile logice, se constată că legile fizice au în mod necesar o anumită formă. Relativitatea restrânsă, formulată în 1905, s-a născut din observația că transformarea care permite schimbarea unui sistem referențial, transformarea lui Galilei, nu este valabilă pentru propagarea undelor electromagnetice, care sunt dirijate de ecuațiile lui Maxwell. Pentru a putea împăca mecanica clasică cu electromagnetismul, Einstein a postulat faptul că viteza luminii, măsurată de doi observatori situați în sisteme referențiale
Teoria relativității () [Corola-website/Science/297761_a_299090]
-
tribună a legitimării drepturilor noastre istorice și civice în această parte a Europei. Exilul de mai bine de o jumătate de secol al lui Pamfil Șeicaru a fost cercetat de istoricul și criticul literar Florin Manolescu în excelenta sa carte referențială, în care radiografiază, cu minuțiozitate, fiecare gest și faptă a imprevizibilului observator și gazetar. Revelatoare pentru publicul românesc sunt epistolele pe care Pamfil Șeicaru le-a trimis, în țară, prietenilor, colegilor din redacțiile ziarelor și revistelor de odinioară, familiei și
O epistolă necunoscută a lui Pamfil Șeicaru by Nicolae Scurtu () [Corola-journal/Memoirs/4858_a_6183]
-
lipsa de volum și materie, permite inclusiv pendularea eului între diferite praguri ale conștiinței sale. Situată între două dimensiuni : “The body is your interface”(William Gibson, Mona Lisa Overdrive ) și “There is no there there”(idem), lumea ciber dinamitează orbită referențiala definitiv. Dacă modernitatea propunea o spațializare a timpului, această variantă ontologica postmodernă retemporalizează spațiul și locul în spațiu, supunându-se unei mobilități descentrate dată de circulația infomațională și de deplasarea nelimitată a plasamentului. Ubicuitatea absolută, “fleet în being” (Paul Virilio
Cyberpunk () [Corola-website/Science/302951_a_304280]
-
fel determinat realitatea sau individul. ul în concepție științifică afirmă că putem introduce nenumărate sisteme referențiale în care putem măsura coordonatele, vitezele și alți parametrii de stare ai obiectelor și proceselor naturale, iar măsurătorile dau valori diferite funcție de particularitatea sistemului referențial în care se fac măsurătorile. Relativismul fizic mai afirmă că se pot stabili anume corelații între parametrii de stare măsurabili în diferite sisteme, corelații funcționale care explicitează cantitativ felul în care se schimbă valorile parametrilor, când se trece de la un
Relativism () [Corola-website/Science/309152_a_310481]
-
care se fac măsurătorile. Relativismul fizic mai afirmă că se pot stabili anume corelații între parametrii de stare măsurabili în diferite sisteme, corelații funcționale care explicitează cantitativ felul în care se schimbă valorile parametrilor, când se trece de la un sistem referențial la altul. Relativismul raportat la persoana umană extinde relativismul fizic, introducând sisteme referențiale individualizante, distinct primitoare și interpretante de mesaj, adică subiecți. Există atâtea perspective constructive, descriptive și evaluante de realitate câți indivizi sunt, acționează și atribuie valori. Fiecare individ
Relativism () [Corola-website/Science/309152_a_310481]
-
raportat la persoana umană extinde relativismul fizic, introducând sisteme referențiale individualizante, distinct primitoare și interpretante de mesaj, adică subiecți. Există atâtea perspective constructive, descriptive și evaluante de realitate câți indivizi sunt, acționează și atribuie valori. Fiecare individ este un sistem referențial activ, intelectiv și afectiv cu propriile coordonate ale implicării, realizării și valorizării faptelor. Pentru referențialii umani, pentru subiecți, nu există o unică caracterizare modală, o unică descriere sau unică interpretare de descriere la indiferent ce observație, acțiune sau situație, nu
Relativism () [Corola-website/Science/309152_a_310481]
-
de mesaj, adică subiecți. Există atâtea perspective constructive, descriptive și evaluante de realitate câți indivizi sunt, acționează și atribuie valori. Fiecare individ este un sistem referențial activ, intelectiv și afectiv cu propriile coordonate ale implicării, realizării și valorizării faptelor. Pentru referențialii umani, pentru subiecți, nu există o unică caracterizare modală, o unică descriere sau unică interpretare de descriere la indiferent ce observație, acțiune sau situație, nu există o unică valoare atribuită la ceva. Fiecare subiect, fiecare om tratat ca sistem operant
Relativism () [Corola-website/Science/309152_a_310481]
-
excentricitatea și semiaxa majoră) definesc traiectoria într-un plan, alți trei (înclinația, longitudinea nodului ascendent și argumentul pericentrului) definesc orientarea planului în spațiu, iar ultimul definește poziția obiectului. Iată descrierea mai detaliată a acestor parametri: Planul de referință sau planul referențial este un plan care conține centrul de gravitate al corpului principal. Planul de referință și planul orbitei sunt astfel două planuri secante. Intersecția lor este o dreaptă numită linia nodurilor. Orbita taie planul de referință în două puncte, numite noduri
Orbită (astronomie) () [Corola-website/Science/304248_a_305577]
-
lucrurile 2 el inaugurează, în fapt, arheologia imensei utopii a unui limbaj perfect transparent, prin intermediul căruia lucrurile ar putea fi numite fără confuzie. În mod similar, pentru Roland Barthes - ca și pentru întreaga estetică structuralistă - renunțarea la așa-numita iluzie referențială reprezintă un punct crucial. Problema reprezentării, cu întreaga ei carieră multiseculară, se reduce acum la convenția verosimilului care nu ar mai reprezenta decât un cod, împărtășit de autor și cititor, deopotrivă. Cu alte cuvinte, celebra întrebare „Cum reușește literatura să
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
de realitate” („L’effet de réel”4), de pildă, Barthes, stăruie, după cum știm, asupra prezenței redundante a detaliului insignifiant (barometrul amintit de Flaubert în povestirea sa, Un cœur simple, ușița lui Michelet etc.), pentru a nega ficțiunii literare orice dimensiune referențială. Aceste notații nu ar avea alt rol decât acela „de a întrerupe înaintarea intrigii și de a conota prezența amorfă a realității”5: Reziduurile ireductibile ale analizei funcționale au în comun faptul că denotă ceea ce numim în mod curent „realul
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
regiune recunoscută pentru clima sa schimbătoare 1. În al doilea rând, trecând la obiecții serioase, Compagnon remarcă faptul că Barthes se raportează la o teorie a referinței destul de simplistă și care a fost discreditată de multă vreme. Conform acesteia, iluzia referențială s-ar produce prin coluziunea dintre semn și referent (având ca pandant expulzarea semnificatului), realizându-se deci o trecere nemediată, de la semnificant la referent, fără nici o intervenție a semnificatului. De prisos să mai precizăm că, până și într-o asemenea
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
realitate barthesian și halucinația. Pe bună dreptate s-a remarcat că Barthes contestă autenticitatea textelor realiste invocând ca argument tocmai incapacitatea lor de a provoca o veritabilă halucinație a obiectului. Confruntat cu o atare exigență, nici un limbaj nu poate fi referențial și nici tip de literatură, mimetică 1. Pentru M. Riffaterre, în schimb, iluzia referențială se sustrage, măcar în parte, paradoxului barthesian al efectului de realitate. Demersul său postulează, după cum se știe, un ecart între uzajul comun al limbajului și cel
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
textelor realiste invocând ca argument tocmai incapacitatea lor de a provoca o veritabilă halucinație a obiectului. Confruntat cu o atare exigență, nici un limbaj nu poate fi referențial și nici tip de literatură, mimetică 1. Pentru M. Riffaterre, în schimb, iluzia referențială se sustrage, măcar în parte, paradoxului barthesian al efectului de realitate. Demersul său postulează, după cum se știe, un ecart între uzajul comun al limbajului și cel literar: În limbajul cotidian, cuvintele par legate pe verticală, fiecare atașat de realitatea pe
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
în capitolul „Metaforă și referință”, din Metafora vie105, unde remarca, printre altele că „suspendarea referinței reale este condiția accesului la referință la modul virtual”106. Cu alte cuvinte, că operele poetice s-ar raporta la lumea reală după un regim referențial propriu, abolind referința descriptivă (și mizând, într-o primă etapă, pe autoreflexivitatea limbajului), doar pentru a permite într-o etapă mai avansată, revelarea unor aspecte ale modului nostru de-a-fi-în-lume. Pentru Ricoeur, lumea este, așadar, ansamblul referințelor deschise de către toate felurile
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
în textele de ficțiune, absența denotației literale îl incită pe cititor la activarea altor tipuri de relații referențiale, în special exemplificarea și exprimarea”144, sugerând că lipsa de denotație a unei opere nu o împiedică să aibă totuși o dimensiune referențială (chiar dacă aceasta capătă un grad de abstractizare ridicat, fiind considerată parte din structura referențială a sistemelor simbolice). O teorie mai nuanțată dezvoltă Toma Pavel în studiul Lumi ficționale 145, lucrare în care se recurge la o demonstrație prin etape (în cadrul
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
tipuri de relații referențiale, în special exemplificarea și exprimarea”144, sugerând că lipsa de denotație a unei opere nu o împiedică să aibă totuși o dimensiune referențială (chiar dacă aceasta capătă un grad de abstractizare ridicat, fiind considerată parte din structura referențială a sistemelor simbolice). O teorie mai nuanțată dezvoltă Toma Pavel în studiul Lumi ficționale 145, lucrare în care se recurge la o demonstrație prin etape (în cadrul căreia prima este reprezentată de definirea ființelor ficționale). De un interes deosebit din perspectiva
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
mod necesar o abandonare a funcției sale de evocare (și nici nu exclude proliferarea conotațiilor). Dimpotrivă, așa cum pe bună dreptate remarca Jovan Hristiæ206, distincția dintre formele intensiv-lirice și cele extensiv-epice este trasată în interiorul literaturii, înlesnind nu atât accesul către sfera referențială, cât mai curând apropierea poeziei de statutul prozei ficționale. Să ne amintim de oroarea pe care i-o stârnea lui Mallarmé arta evocării, produs al unei imaginații extensive, exersată cu consecvență de prozatorii naturaliști din speța lui Zola. Din această
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
reprezentare este una mediată (verba significant res mediantibus conceptibus, afirmau deja filosofii scolastici)220, atunci cu greu am putea susține că discursul transparent potențial, acela care lasă vizibilă semnificația, ar înlesni într-o măsură oarecare accesul la lucrurile înseși. Funcția referențială, deși nu mai este percepută astăzi ca o simplă „fantasmă” a teoriilor comunicării (argumentele lui Antoine Compagnon, menționate în capitolul precedent, stau, printre altele, mărturie în acest sens), nu se poate totuși debarasa cu totul de medieri multiple și subtile
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
Circul de Stat”, de la intersecția „Doamna Ghica” la stadionul „Dinamo” și „Șoseaua Ștefan cel Mare”, de la „Bucur Obor” la „Piața Galați”, cititorul parcurge o întreagă odisee, alături de autorul-personaj al romanului în versuri. Însă toate aceste nume proprii, cu o încărcătură referențială considerabilă, nu fac decât să întrețină, asemenea „barometrului lui Flaubert”, de care pomenea Roland Barthes, „iluzia referențială”; ele par că ne atenționează, din când în când: „suntem realul!”. Evident, nu putem ignora împrejurarea că referința postmodernă diferă de cea realistă
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
Obor” la „Piața Galați”, cititorul parcurge o întreagă odisee, alături de autorul-personaj al romanului în versuri. Însă toate aceste nume proprii, cu o încărcătură referențială considerabilă, nu fac decât să întrețină, asemenea „barometrului lui Flaubert”, de care pomenea Roland Barthes, „iluzia referențială”; ele par că ne atenționează, din când în când: „suntem realul!”. Evident, nu putem ignora împrejurarea că referința postmodernă diferă de cea realistă în numeroase privințe, fiecare mizând pe convenții proprii 405, prima afirmând, de pildă, printre altele, inaccesibilitatea oricărei
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]