996 matches
-
anagramez? Eu eram cel care gândea Întortocheat. Belbo o iubește pe Lorenza, o iubește tocmai fiindcă e așa cum e, iar ea e Sophia - și când te gândești că ea, În momentul ăla, cine știe... Nu, dimpotrivă, Belbo gândește și mai Întortocheat. Îmi reveneau În memorie cuvintele lui Diotallevi: „În cea de-a doua sefira Aleph-ul Întunecos se transformă În Aleph-ul luminos. Din Punctul Obscur țâșnesc literele Torei, trupul sunt consoanele, suflarea vocalele, și Împreună Însoțesc cantilena credinciosului. Când melodia semnelor se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
englezului. Dar nu poate rămâne aici. Va fi ucis. Se oprește și întreabă o femeie uimită cum poate să ajungă la gară. Fără o vorbă, ea îi arată drumul. Pornește în direcția indicată de ea, alergând din ce în ce mai încet, până când străzile întortocheate se termină abrupt în iarba moartă, cenușie, din Parcul Aitchison. De cealaltă parte, este gara și șirurile de bungalouri ale civililor. Continuă să meargă. Chiar dacă a avut noroc cu soldații, îi piere tot curajul. Când se apropie, vede că ferestrele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
îl ajutaseră să nu clipească. La dracu’, uite ce am făcut! O, Doamne! Cineva să-l ajute! A, dar doamnă Welles, era prea târziu să mai fiu ajutat. Eram mort precum un cerb pe marginea drumului. Mergea acum prin coridoarele întortocheate ale subsolului comun al tuturor clădirilor guvernamentale din acea zonă, ajungând într-un final la o cămăruță de aprovizionare unde ascunsese un rând de haine cu câteva zile în urmă. Înăuntrul camerei, se schimbă iute de haine, și le ascunse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2103_a_3428]
-
asta în seama celor de la intervenție, spuse el, dându-și seama că își simțea capul foarte rigid vorbind în microfon. - E nevoie de toată lumea, șopti Sachs. Subsolul e al naibii de mare. Se afla acum sub Cavou, croindu-și drum pe coridoarele întortocheate. - Locul e atât de sinistru. Ca la școala de muzică. Înfricoșător... - Va trebui la un moment dat să scrii un capitol în cartea ta și despre cum să investighezi o crimă în astfel de locuri ciudate, glumi ea, simțind cum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2103_a_3428]
-
ce plănuia Weir? Un singur lucru. Decise să încerce ceva ce nu mai făcuse de ani de zile. Rhyme însuși porni pe teren. Cercetarea începu de la scena sângeroasă a evadării din Centrul de Detenție și fu purtat apoi pe coridoare întortocheate, luminate fluorescent în culoarea algelor verzi. Prin colțuri izbite de nenumărate ori de cărucioarele cu provizii și de paleți. Prin debarale și încăperi de încălzire. Toate în încercarea de a călca pe urmele, și mai ales de a ghici gândurile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2103_a_3428]
-
frunzele încă rămase pe jos, de sub rădăcinile ramificate ale unor arbori, răsar cu o strălucire de diamant, ghiocei. Apoi, gingașe lăcrămioare, păpădii și alte flori. Vara, la poalele copacilor, câteva ciuperci își țin mândre pălăriile. Fiecare copac din pădure e întortocheat, răsucit. Parcă un uriaș i-ar fi întortocheat în joacă. Privind un copac până sus, privirile-ți se încrucișează cu atâtea răsuciri. Pădurea are două poiene. Într-una din ele, scăldată în aur, sunt câțiva plopi. Cred că ei sunt
Manual de compunere pentru clasele II - VIII by Luminiţa Săndulache () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1636_a_2907]
-
se aude muzica ușoară a vântului, care se joacă printre podoabele lor de frunze. Sunt așezați în așa fel încât parcă ar fi o poartă uriașă prin care Ileana Cosânzeana și Feți-Frumoși ar trece. În rest, toți copacii sunt uriași, întortocheați și scorburoși. Și câte animale adăpostește pădurea! Veverițe, căprioare, porci mistreți, tarafuri de păsărele și altele. Bucurați-vă de frumusețea pădurii, fără să stricați cu ceva această minune a naturii! Petreceți cât mai mult timp liber aici, respirând aerul curat
Manual de compunere pentru clasele II - VIII by Luminiţa Săndulache () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1636_a_2907]
-
caut să-l descriu ca să pot scăpa de panică, de teamă, de „crepusculul civil de dimineață“. Nu înțeleg de ce. Mereu îmi zic, îmi propun să fiu liniștit. Mereu mă surp ca un mușuroi părăsit de furnici, în niște galerii subțiri, întortocheate, nesfârșite, aparent haotice, dar ordonate de o frică atotbiruitoare. Degeaba diazepame. Degeaba minunatele după-amieze de toamnă. Intru în baie, vreau să mă rad și, deodată, mă înspăimântă până și plăcile de faianță albă. Nu am scris un vers de mult
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2194_a_3519]
-
de ce... Ați ucis lumina, Bologa! ― Aici e lumina! răspunse Apostol, triumfător, bătîndu-și inima cu palma. ― Da, da, ai dreptate! Aici e lumina și suferința... Aici e toată lumea! zise Cervenko cu o sclipire în ochi. Apostol Bologa trecu înainte prin șanțurile întortocheate, cu spatele încovoiat, cu ochii strălucitori, cu sufletul plin de încredere, împăcat și mulțumit, parcă s-ar fi purificat într-o baie de virtute. 9 Pe la amiază, pe când Bologa dormea încă, un zbârnâit strident, la căpătâiul lui, îl făcu să
Pădurea spânzuraților by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295612_a_296941]
-
mână, și în sfârșit căldura unei stofe de lână. — De ce te întorci aici, Dadais? Josăphine îmi spusese întotdeauna așa, de când aveam șapte ani, dar nu știusem niciodată de ce. Mă pregăteam să-i răspund și să folosesc cuvinte mari și fraze întortocheate, acolo, lângă râu, cu picioarele în zăpadă, numai în cămașă. Dar frigul făcea să-mi tremure buzele, și deodată am simțit că sunt pe punctul de a nu mai putea pleca. — Te-ntorci des? — Trec pe aici, nu e același
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
a făcut vreo greșeală. Reuși să-l intimideze imediat. Continuă totuși să-i spună că e bine făcută. Parcă se adresa lui însuși , nu ei. Tot ce contează, isi zise ea , este să nu-ți pese...După vreo câteva oculișuri întortocheate, trenul sosi curând în gară mică provincial. Lăură se trezi brusc la realitate. N-aș putea să-i redau exact limbajul , dar îl trimitea de zor la origini pe iubitul ei. Până la urmă, nu-i nimic, se încuraja singură. Se
AGENT SECRET, LAURA by LUMINI?A S?NDULACHE () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83482_a_84807]
-
meu, fiecare dintre noi renunță la propriul său corp și se pare că toată viața am tânjit după această renunțare, încă de când eram copii și aveam aceeași uniformă. Mă despart de mine însămi cu o mare ușurare, de conștiința mea întortocheată, neliniștită, inspectez membrele lui încordate, voința sa îndrăzneață, pe mine mă vrea și eu sunt tot ce-ar fi putut avea mai bun, perfecțiunea și-o dorește și îi e atât de simplu, din adâncurile trupului meu îmi zâmbește, iar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
acela, îl voi ruga eu, lasă-mă să mă văd frumoasă pentru o clipă. Stau nemișcată în fața ușii lui încercând să respir normal, întotdeauna fusese misterioasă, dar acum de gâtul său atârnă o pancartă, Naama, scrie pe ea cu litere întortocheate, eu îmi holbez ochii, pentru o clipă am impresia că este o scrisoare adresată mie, cine știe de câți ani zace acolo, o ating emoționată, încerc să o dezlipesc de ușă, dar pe ea nu scrie nimic altceva, doar numele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
fiecare în parte, cu aceeași plăcere. Era sigură că nimeni nu ar fi pârât ce se întâmplă... Mă alesese pe mine fiindcă avusesem curajul s-o chem. Mai târziu, dar acum eram prin clasa a șaptea, întâlnindu-mă pe coridorul întortocheat ce ducea la cancelarie, mi-a zis răspicat, din mers, o adresă. Să vii, a accentuat tandru... vinerea asta, pe la patru... îți dictez și după aceea corectez... tot mai scrii cu greșeli? Știi unde e strada... Da, am îngânat, dar
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2208_a_3533]
-
zise cu glas schimbat: cheamă-l pe vistiernicul Ximachi! Episodul 191 VISTIERIA — Vreau să văd vistieria! zise scurt Vodă de cum apăru Ximachi. — Cum dorește Măria-Ta - răspunse înclinându-se vicleanul venetic. Pe-aici, rogu-vă. O apucă pe un coridor întortocheat, mărginit de uși. In fața uneia Vodă se opri. Dinăuntru se auzeau chicote, râsete și-un glas mai gros, hârâit, cântând o romanță turcească, „Noaptea când răsare semiluna”. Nervos, recunoscând melodia, Sima-Vodă dădu să pună mâna pe clanță. — N-aș
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
Cel Atotputernic îți acordă clemență. Ce rol vor fi având oare Omul cu Umbrela și această misterioasă Minodora ?" Respirația îi devine dintr-o dată mai ușoară și readoarme cu gândul la visul misterios. Se trezește în timpul unei plutiri ușoare pe culoarele întortocheate ale spitalului : stânga-dreapta-stânga, ascensor jos, dreapta-stânga-înainte... Zgomotul făcut de rotilele patului care o transportă pe Dora spre sala de operații se transformă în urechile ei într-un cântec în care se repetă un refren obsedant : "Clemență... Alindora... Minodora..." Transferul de pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1476_a_2774]
-
prea mică, mult prea mică. Destul de târziu, avea să afle Carmina, că Sidonia nu avea forța uraganului ce se năpustește de sus și spulberă totul în cale, ea avea îndemânarea rozătorului de a scurma la bază, de-a făuri canale întortocheate, întretăindu-se unul pe altul, cu răbdare, cu migală, fără oprire, șubrezind în acest mod temelia în așa fel încât, la prima adiere de vânt, construcția să se prăbușească din senin. În ziua când ședea în fața Sidoniei, picior peste picior
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
ea În speranța că se va putea răzbuna, el din speranța că ar putea merge mai bine. Astăzi discutau folosind cuvinte și gesturi furate unul de la altul. Chiar și caricaturile lor erau acum asemănătoare. Desenau trupuri diforme și inventau dialoguri Întortocheate ce implicau oameni deprimați care se aflau În situații triste și sarcastice. Știți ce suntem noi? Drojdia acestei țări. O pastă plouată și vrednică de milă, nimic mai mult! Toată lumea În afară e noi e obsedată să intre În UE
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1878_a_3203]
-
le adăpostește mintea oricărui lector pățit este, împrumutând o metaforă tocită din Istoria ieroglifică, o struțocămilă. La rigoare, ea nu intră nici în sfera literaturii artistice, nici în cea a literaturii științifice. Pentru a fi cât mai fideli obscurului și întortocheatului modus vivendi japonez, am preferat o scriitură ambiguă și implicată emoțional uneia clare și reci. De asemenea, ori de câte ori ne-a permis spațiul, am încercat o punere în abis a temei tratate prin apelul ferm la exemple cunoscute din spațiul apusean
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
luna a răsărit pe veșmintele mele". După cum observăm, limbajul aluziv nu face nici un fel de concesii licențiozității cu care noi, europenii, am fi obișnuiți să ne confruntăm în asemenea ocazii. Am reprodus acest episod pentru ca lectorul să înțeleagă mai bine întortocheatul mod de gândire japonez, permanent în căutare de măști, de paravane și de retorică oblică. Această veritabilă forma mentis își pune amprenta pe absolut orice felie de viață în arhipelag, iar dimensiunea vieții intime, subîntinsă de complicatele raporturi dintre bărbați
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
cu umilință, povestea unei nesfârșite uimiri. Uimirea aceasta nu numai că nu s-a veștejit deja, dar m-a condus, prin filele unui eseu pe care cine știe în ce mod l-aș fi gustat altfel, pe căi tot mai întortocheate, la capătul cărora a fost anihilat, pentru mine, firescul unui act simplu, de care se bucură restul omenirii: așezatul pe veceu. Și aici, ca întotdeauna, firescul, imediatul este dat de imersarea totală în act, în lipsa oricărei dedublări a conștiinței. Henrich
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
alergând să-l ajungă din urmă. Am rămas sub lumina piezișă a după-amiezii târzii, cu câte o smochină în fie care mână, privind-o cum se îndepărtează. Nu i-am reținut nici măcar culoarea rochiei. În vale, pe undeva printre străduțele întortocheate ale orașului vechi, un copil tocmai ridicase în aer un zmeu. Paula Veselovschi Soarele pe linoleum În ultima săptămână a lui aprilie am fost trimis în delegație la ferma avicolă din Bacău. Știam că deplasarea avea să se finalizeze cu
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
că se află acolo, nu prea departe. Locuise acolo cu bărbatu-său și cu copiii în timpul războiului și mulți ani după război, își avea camera ei tapisată cu flori palide, galbene la etajul la care ducea scara interioară de lemn, întortocheată ca o cochilie de melc. La parter și pe holuri pereții erau plini de sus până jos cu rafturi cu cărți în multe limbi ale pământului și undeva erau cele câteva cutii cu toate titlurile cărților, orânduite alfabetic și pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
obiceiul ei, băiețește și cu voce gravă, Hello, sir, i s-a agățat de gât și l-a sărutat, știa că nu-i plac manifestările de intimitate în public, dar strada era pustie. L-a luat cu ea pe ulițele întortocheate, până la casa în care locuiau ea și prietenele ei a mers atârnată de brațul lui, punându-i din când în când capul pe umăr, privindu-l tot timpul, împiedicându-se cu indiferență în pietrele uliței și în cocoașele de pământ
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
răsuna sub cupolă, în miros de tămâie și lumânări proaspăt arse, până când s-au pornit s-o îmbrățișeze și s-o sărute, nu toți, la capătul slujbei, într-un vaiet crescând, liniștit pe măsură ce ieșeau din capelă și porneau pe aleile întortocheate și înguste spre cavoul impunător și arogant al colonelului Beldiman. Andrei Vlădescu a continuat să rămână departe. Nu era nevoie să se apropie. În buzunar avea scrisoarea știută, în urechi îi răsuna glasul știut, memoria lui avea să rețină toate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]