2,172 matches
-
și ai lui Perry, mă gândeam la Hartley, și prefiguram o viață senină alături de ea, în căsuța în care aveam să ne ascundem amândoi pe vecie. Dar dacă înfăptuiam ceea ce doream cu atâta intensitate, unica dorință care mă mai putea consola, adică dacă îl desființam pe Ben, îl omoram, îl schilodeam, îi vătămam mințile sau îl trimiteam la închisoare, aș fi putut apoi să plec cu Hartley și să trăiesc în seninătate? Cum va arăta felul ăsta de seninătate? Cu ce
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
fetișcană, în felul misterios în care bătrânețea și tinerețea se pot îmbina pe chipul unei femei. Dar își pierduse strălucirea, sau poate că optica mea asupra ei se întunecase. Era devotată și dulce și încerca din toată inima să mă consoleze, vorbind întruna despre subiecte periferice, ocolind chestiunea vitală. — Desigur, Perry nu-ți purta pică, niciodată nu te-a urât, a vorbit așa, într-o doară. Te iubea, îți era devotat, întotdeauna te pomenea cu mare admirație. Într-o după-masă, ne-
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
soi de justiție automată. Tu, James, ai vorbit de o justiție automată, ei bine, iat-o! Voi doi ați construit împreună un mecanism, și iată-l cum funcționează. Dacă sunteți mâhniți, n-am nici o îndoială că, în curând, o să vă consolați unul pe celălalt. Vreau să fiți împreună. Mă voi gândi la voi doi ca fiind împreună. La urma urmei, nu-i nevoie să așteptați moartea mea, vă puteți ține de pe acum de mână. Și cum James e un șofer atât
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
acea hidoasă zi când am dus-o pe Hartley înapoi. Mi-am amintit de spusele lui Gilbert că auzise o voce de femeie în casă, când se dusese să predea scrisoarea. Rosina îmi declarase că are de gând să-l „consoleze“ pe Ben. S-ar fi putut ca aceste cuvinte să fi fost doar o glumă batjocoritoare. Pe de altă parte însă, Rosina era capable de tout. Dacă „se întâmplase“ ceva între Ben și Rosina, acest lucru ar putea justifica nu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
telefonez medicului meu de la Londra și să-i descriu simptomele, dar am hotărât să n-o fac, întrucât simptomele i-ar fi părut neinteresante. Chiar și în cazuri mai grave era greu să captezi interesul medului meu londonez. M-am consolat singur, spunându-mi că, fără îndoială, mă molipsisem de gripa, sau ce-i mai fi fost, care-l doborâse pe James după salvarea mea din calvarul marin și că, în orice caz, boala lui nu durase prea mult. A mea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
definitive, ele se alcătuiesc din suma și sintetizarea unor trăsături, care impun pe loc necesitatea unei reconsiderări. Aranjamentele umane nu sunt altceva decât fire lăsate în suspensie și calcule incerte, indiferent de ce pretinde arta în încercările ei de a ne consola. În timp ce scriu acestea este luna august, nu acel august galben, provençal al imaginației englezești, ci un obișnuit august rece londonez, cu un vânt care suflă de-a lungul Tamisei, întețindu-se la capătul străzii. Pentru că, da, acum locuiesc în apartamentul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
astfel James a intuit intențiile mele ucigașe și l-a silit pe Perry să-și recunoască vina. Dar am nutrit oare vreodată într-adevăr intenția de a-l ucide pe Ben? Nu, toate acestea au fost fantasmagorii menite să mă consoleze. Și totuși, uneori, și asemenea fantasmagorii pot provoca „accidente“. De ce mi-am imaginat că Hartley e devorată de dorința de a muri? Ea face parte din rasa supraviețuitorilor, tare ca piatra. Dacă acest jurnal „așteaptă“ o concluzie categorică, clarificatoare, în legătură cu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
începutul de cale al evadării mele. Nu puteam îndura spectacolul victimei plângăcioase, captive în cămăruța sordidă lipsită de ferestre, spectacol pe care-l revăd încă în coșmarurile mele. Imaginația iubiri mele a renunțat la Hartley cea reală și s-a consolat cu ideea total abstractă de „a accepta totul“, orbește. Acela a fost sfârșitul. Când am discutat împreună, Lizzie mi-a spus: „Desigur, o căsătorie poate să apară îngrozitoare în ochii altora, și totuși să fie un menaj bun“. Dar nu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
loc al perdiției este legat inextricabil de rătăcirea/decadența burgheză). Oportunistul Cristescu este, la rândul său, demis. Birocrația este lovită de moarte: totul merge spre bine în cea mai bună dintre lumile posibile. Schematic și previzibil, finalul este menit să consoleze conștiințe și să fortifice optimismul spectatorilor. În acest dialog dramatic, Aurel Baranga nu încetează să fie vocea unui partid al cărui ochi supraveghează/reprimă/educă. Dramaturgul laureat participă la facerea lumii. Bibliografie: Dicționarul general al literaturii române, Academia Română, vol. 1
[Corola-publishinghouse/Science/84944_a_85729]
-
formidabil caracter (s.a.)"8. Cu Ovidiu Cotruș nu fusese Ion D. Sîrbu niciodată prea apropiat. Îi despărțeau, în tinerețe, atât temperamentul, cât și convingerile politice. Nici ulterior nu corespondează cu el, dar după moartea sa prematură găsește timp să-i consoleze, cu generozitate, soția, trimițându-i scrisori, cărți, copleșind-o, cavalerește, cu mici atenții. În scrisorile acestea, adresate, la senectute, femeilor, Sîrbu se dovedește, cum constată cu surprindere Viorica Guy Marica, un adevărat "anti-Gary"9, ușor sentimental, curtenitor, patern-protector. Și iată
[Corola-publishinghouse/Science/84944_a_85729]
-
a părut că lăcrimează.. și cu tristețe în glas încheie scurta confidență... ... După aceea... după aceea, n-am mai știut nimic de ea !.. Urmă din nou tăcere, între noi așternându-se o tăcere rece ca gheața. Ei lasă... lasă !.. îl consolarăm noi, în cele din urmă. Ce-a fost.. a fost !.. și, pufnirăm toți în râs. Uite !.. Interveni alt coleg.. Cum aș putea să uit... și, se pomeni în urmă cu mulți, mulți ani. Vă aduceți aminte de ziua aceea când
DE-AR FI MOLDOVA’N DEAL LA CRUCE by Gheorghe Tescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/782_a_1742]
-
mai europeană și că trebuie adoptată și în România. Dar "Armagedon" s-a întâmplat și am unele ezitări... Atâta vreme cât politicienii români tind să deseneze constituții care, mai întâi de toate, să li se potrivească lor înșile, sunt tentat să mă consolez cu desenul cam echivoc, cu chipul lui Ion Iliescu"6. În condițiile în care o constituție urma să vină în întâmpinarea interesului de moment, parlamentarismul devenea la fel de periculos ca și semiprezidențialismul existent. Situația contradictorie în care constata A. Cornea că
Constituţia României. Opinii esenţiale pentru legea fundamentală by Sorin Bocancea [Corola-publishinghouse/Administrative/930_a_2438]
-
periodicității i-a adus recunoașterea din partea unor universități de prestigiu, ca Oxford și Cambridge, a unor academii precum cele din Roma, Paris și Berlin, mai puțin Însă În propria țară, căci „profetul nu e crezut În patria lui“. S’a consolat totuși elaborând cele mai corecte tabele alcoolmetrice și, poate degustând, a găsit că cea mai bună vodcă trebuie să aibă 40 de grade... După o viață nu lipsită de realizări și răsturnări spectaculoase, precum Îndepărtarea de la catedră din motive politice
Gânduri în undă by Cristinel Zănoagă () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1186_a_2365]
-
lege, nici măcar pentru cele emanate de Parlament. - Ai pus gheruța pe rană. Într’adevăr, nu prea obișnuim să respectăm legile, motiv pentru care avem și pușcării. Dar asta ne-a „ajutat“ tot Natura. Căci, dacă pasărea ori Bălțata ta se consolează deîndată, „bisând“ - chiar de zeci de ori - piesa abia Încheiată, noi n’o putem face decât arareori. Căci, ca supremă dovadă a evoluției, noi avem grija puilor toată viața - părintelui desigur -, iar În acele rare cazuri măcar o treime din
Gânduri în undă by Cristinel Zănoagă () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1186_a_2365]
-
al unui electorat care nu gândește - ca pe aiurea - cum să trăiască mai bine, ci cum să cîștige, astăzi, o pâine... Parcă primul cuvânt rostit a fost supraviețuirea. 12. Țigănie Privind saltul puricelui care mi-a scăpat dintre unghii, mă consolez: la urma urmei, și acest parazit e Îngăduit de Înțeleapta Natură. De ce? Pentru că, lipsită de parazitismul ciupercii care profită de substanța reducătoare risipită literalmente În sol ca beneficiară a unei energii de-a dreptul potopitoare - Soarele -, planta s’ar autoinhiba
Gânduri în undă by Cristinel Zănoagă () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1186_a_2365]
-
mă întrebi“ - a zis Carlota -, fiindcă am o mică rugăminte. Caută-mi o cameră la particulari, la Bușteni. Ceva simplu, să uit de toate, să dorm și eu zece ore fără să mai visez trenuri, camioane, notari și transatlantice.“ Am consolat-o zicându-i că poate să vină oricând, deoarece aveam o mătușă care dădea camere și cu ziua. „Cu patruzeci de euro pe zi“, am zis mai mult în glumă, ca să văd ce efect are un preț atât de mic
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2131_a_3456]
-
voastre acasă, când nu găseați oglinda, tot așa vă zborșeați în stânga și-n dreapta să căpătați una?“ sau, și mai potrivit cu întâmplarea, „De ce nu umblați, fă, neamuri proaste ce sunteți, cu oglinda în geantă?“. Ar fi trebuit poate să le consolez pe fetele acelea cu o vorbă bună, de natură să vadă și umorul ionescian al întâmplării, însă am simțit că ar fi explodat și și-ar fi revărsat toată umoarea neagră pe mine. La urma urmei, și eu tot aia
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2131_a_3456]
-
geamă băiatul cu probleme urinare de la bandă -, vă rog eu frumos, vorbiți mai pe ocolite, că mă abțin greu și vă stric treaba!“ „Chiar așa, bre - îl susține și contabila Stela -, suntem și femei p-acilea.“ Mofluz, însă și cumva consolat după al doilea pahar de țuică, domnul Milică trece direct la idei. „După părerea mea, zice el solemn - lumea trebuie să vadă că e un produs județean deosebit. Eu partea tehnică v-o las vouă, însă la treaba patriotică mă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2131_a_3456]
-
șapte fac fix o mie. Cu trei sute însă îți cumperi o canapea nouă.“ „Are dreptate șmecherul -i-a zis domnul Bouleanu soției fluturând cei trei sute de EURO -, acum zău că mă simt nițel vinovat.“ „De ce să te simți vinovat?“, l-a consolat, fericită că avea un bărbat deștept, doamna Bouleanu. A luat omul marfa, a plătit.“ „Nu față de pușlamaua de restaurator, ci față de babă. Nu i-am dat cincizeci de EURO, i-am dat cincizeci de dolari. O să mă bată Dumnezeu.“ „Ce
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2131_a_3456]
-
urmă, și să-l ignor pe singurul om care m-a îndreptat către adevăr.“ Ceea ce nu spunea Șerban era că ciungul murise demult, iar el amânase la infinit momentul în care urma să-i mulțumească. Nici zece romane nu-l consolau de faptul că nu-i vorbise niciodată, cât timp fusese viu și avea nevoie de un „Mulțumesc, omule“ pentru toate lucrurile bune pe care le făcea. Așa fonfăit, ciung și modest îmbrăcat cum era. Macaraua deasupra patului În fiecare seară
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2131_a_3456]
-
în generația lui, dacă vrea să ajungă undeva. Tânărul, care era și reporter la paginile culturale ale unui cotidian, i-a luat un interviu scriitorului X, despre care se zicea că a evoluat separat de generația sa. „Dragă - l-a consolat bătrânul -, nu există generații, ci numai caractere dominante și sateliți. Ca și tine, m-am întrebat de ce nu sunt dorit în găștile literare, care pe vremea începuturilor mele își ziceau «generații». Nu eram respins. Aș spune mai degrabă că eram
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2131_a_3456]
-
mai 1916, Pașcani - 2 februarie 2009, Iași) au, în primul rînd, particularitatea de a fi aproape egal de scurte: cele mai multe, de la opt la zece rînduri. Spațiate, acestea umplu însă fața unei jumătăți de coală. E un trompe l’oeil care consolează. Îți zici: mi-a scris o pagină! Aceasta e remarcabilă prin echilibru. Cel mai adesea, frontispiciul începe la o distanță parcă matematic calculată, în dreapta, cu locul și data. Titlul (uneori subliniat) e centrat mereu pe mijlocul părții ce urmează a
Scrisori către un redactor vol. I by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/859_a_1713]
-
avem atunci un dialog pe această temă, cînd ți-aș răspunde întrebării „Cum am scris «Anti-Gog»” , în ritmul și în limitele prestabile. Îți voi aduce atunci, poate, și un poem-două, profund mișcat de această invitație, care mă bucură și mă consolează (ar fi greu de găsit cuvîntul exact)... Despre celelalte, ca de obicei, vom vorbi atunci. N-ar fi exclus - în toamnă - un nou simpozion de estetică în municipiul Bacău, între altele pe tema „Centenar Tudor Vianu”, cum îmi scria recent
Scrisori către un redactor vol. I by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/859_a_1713]
-
ratat", ceea ce de fapt lăsând gluma la o parte ar fi în consonanță cu întreaga mea viață, deoarece nici una din aspirațiile mele n-a prins substanță. Vise. Atât. Mulți chemați, puțini aleși. (Matei 22:14) Singura persoană care m-a consolat după "eșecul" meu lamentabil a fost surioara mea, Silvia. Cum aș putea uita? Cum, Titi, vrei să te faci doctor? Păi, e grozav! Mă bucur tare mult. Numai că trebuie să mai crești, să mergi la școală și să înveți
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1481_a_2779]
-
ca asfaltul. Bătrâna nu vedea decât copacul, se gândea mai mult la el decât la casă. Trăia încredințată că odată cu moartea lui, va dispărea și ea. Gândul că între viața mărului și viața ei există o legătură nedeslușită, o înspăimânta. Consolându-se, își spunea, că va îngriji copacul sau va chema un grădinar să-l curețe să nu putrezească de tot, să prindă și cealaltă vară, iar ea să-și revadă fiica. De cum a venit primăvara, primul ei gând a fost
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1544_a_2842]