922 matches
-
asupra argumentului pe care Anselm îl prezintă în capitolul II din lucrarea "Proslogion". Critica sa nu afectează însă "argumentul puternic" pe care îl regăsim în capitolul III al aceleiași lucrări. În cazul "argumentului puternic", problema nu se pune dacă existența contingentă ar putea fi extrasă din conceptul unui lucru, ci dacă "existența necesară" poate fi derivată din conceptul unic al perfecțiunii divine. Nu se poate respinge la fel de simplu acest argument plecând de la binecunoscuta afirmație " existența nu este un predicat real" deoarece
Argumentul ontologic în filosofia analitică. O reevaluare din perspectiva conceptului de existenţă necesară by Vlad Vasile Andreica [Corola-publishinghouse/Science/891_a_2399]
-
adică în toate stările de lucruri). 2. Existența lui Dumnezeu este imposibilă (nu există în nici o stare de lucruri). 3. Dumnezeu există în mod contingent (există în anumite stări de lucruri dar nu în toate). Din "principiul lui Anselm" (existența contingentă este incompatibilă cu perfecțiunea divină) este eliminată varianta existenței contingente a lui Dumnezeu, celelalte argumente în favoarea existenței lui Dumnezeu ne arată că existența lui Dumnezeu nu este imposibilă, iar Dumnezeu există cu necesitate. Dacă Dumnezeu există cu necesitate, atunci Dumnezeu
Argumentul ontologic în filosofia analitică. O reevaluare din perspectiva conceptului de existenţă necesară by Vlad Vasile Andreica [Corola-publishinghouse/Science/891_a_2399]
-
acesta. Argumentul ontologic este foarte important, el reușind să elimine ateismul și teismul empiric și să ne aducă în fața perspectivei de a considera existența lui Dumnezeu logic necesară sau logic imposibilă. Prin "principiul lui Anselm", s-a arătat că existența contingentă nu este compatibilă cu perfecțiunea, acest aspect fiind repetat în filosofia analitică de filosofi precum Norman Malcolm, J.N. Findlay sau Charles Hartshorne. Slăbiciunea argumentului ontologic care rămâne să fie întărită în cadrul acestui argument cumulativ stă în asumpția că este posibil
Argumentul ontologic în filosofia analitică. O reevaluare din perspectiva conceptului de existenţă necesară by Vlad Vasile Andreica [Corola-publishinghouse/Science/891_a_2399]
-
a face cu un text artistic. Eu sunt cititorul care ține În mână un poem, un poem teribil, care Își permite să folosească concepte din filosofie și le folosește În maniera În care vrea, Într-o manieră deliberat și aparent contingentă, pentru a trezi o anumită experiență. Gândind astfel, am să Înțeleg câte ceva, desigur, Într-o manieră absolut personală, și m-am bucurat găsind un paragraf care suna cam așa: „Ieșirea din temă, din mesaj, se face prin Încercarea de a
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
niște etichete lipite pe obiecte. Acest fapt le-ar deosebi de descrierile definite, care sunt indicatori non-rigizi: descrierile definite ca "amantul Mathildei" sau "preceptorul copiilor domnului de Rênal" trimit la un individ prin intermediul unei proprietăți care este, la rândul ei, contingentă: "amantul Mathildei" ar fi putut foarte bine să fie altul decât Julien Sorel. După cum se observă, analizăm numele personajelor de ficțiune ca și cum ar fi nume de ființe reale. Ar putea părea ciudat, de vreme ce actele pe care le fac aceste ființe
by DOMINIQUE MAINGUENEAU [Corola-publishinghouse/Science/980_a_2488]
-
să înțelegem că noțiunea de intrigă nu este, în cazul de față, cu adevărat pertinentă: după ce X i-a făcut o felație lui Y sau Y a dezbrăcat-o pe X, a priori orice se poate întâmpla, succesiunea actelor este contingentă. Dar gratuitatea înlănțuirilor este mascată prin existența unor coduri nescrise: de exemplu, felația tinde să se situeze înaintea penetrării vaginale, care precede sodomia etc. În domeniul acesta există deci un anumit număr de practici care funcționează ca niște orizonturi de
by DOMINIQUE MAINGUENEAU [Corola-publishinghouse/Science/983_a_2491]
-
în totalitate determinat de raporturile interindividuale. Este vorba de un consum ostentativ, de acel conspicuous consumption al lui T. Veblen. Nu avem suficiente elemente pentru a-i descoperi specificitatea. Ce devine marfa? După cum am văzut, realitatea utilizării ei este pur contingentă, forma ei nu are nicio importanță; niște cochilii ar servi la fel de bine scopului. Nu îi rămâne decât realitatea teoretică de marfă pe care și-o extrage din valoarea monetară. Ea e amputată în forma ei. Orice ar putea fi cumpărat
by LAURENT BAZIN, MONIQUE SELIM [Corola-publishinghouse/Science/1015_a_2523]
-
nu se aplică la evaluarea instrumentelor financiare nederivate deținute până la scadență, împrumuturilor Și creanțelor generate de entitate Și nedeținute în scopul tranzacționării, intereselor în filiale, întreprinderi asociate Și asocieri în participație, instrumentelor de capital emise de societate, contractelor cu plata contingentă într-o combinare de întreprinderi, precum Și a altor instrumente financiare cu astfel de caracteristici speciale Și care, în concordanță cu ceea ce este general acceptat, se contabilizează diferit față de alte instrumente financiare; investițiilor financiare pe termen scurt cotate la bursă, care
Evaluarea în contabilitate : teorie Și metodă by Ionel Jianu () [Corola-publishinghouse/Science/226_a_179]
-
eternității pe care ar trebui, într-o zi, s-o producă o mediologie a artei. * * * Cronica intemporalului nu este totuși subiectul nostru. El pleacă de la "imagine", permanență recognoscibilă și incontestabilă; nu de la "artă", care ține de o decizie revocabilă și contingentă. Studiul metamorfozelor vizibilului presupune un punct fix în amonte. Ceea ce a fost imagine rămâne astfel de-a lungul secolelor (în afară de cazul unei distrugeri materiale) și sub toate latitudinile. "Opera de artă" dintr-o zi nu era astfel în ajun și
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1095_a_2603]
-
al nonarbitrarului lingvistic (tocmai pentru că aparțin unei literaturi care încearcă să dea sens, să resacralizeze, să descopere sensul/sacrul sub camuflaj) pornește, înainte de toate, de la o intenționalitate mărturisită de către Eliade, cu privire la ceea ce literatura de specialitate numește "desemnare rigidă" și "desemnarea contingentă". Referitor la prima sintagmă, există mărturisirea autorului din Încercarea labirintului, despre numele bătrânului Fărâmă (Pe strada Mântuleasa), în ce privește cea de a doua, scrisoarea din 11 ianuarie 1972 adresată lui Mac Linscott Ricketts, unde Eliade îi explică semantismul unui designator din
[Corola-publishinghouse/Science/84970_a_85755]
-
și cel al lui Zola în Thérèse Raquin, Corblin arată că raportul dintre nume și alți designatori în lanțuri (referențiale) permite constituirea a două sisteme: desemnarea rigidă pentru lanțuri constituite exclusiv din ocurențe de nume proprii și pronume, și desemnarea contingentă pentru lanțuri în care designatorii definiți (și demonstrativi) abundă. Romanul lui Zola oferă un exemplu pentru al doilea tip de desemnare: plecând de la lista singurilor designatori, lectorul poate reconstitui istoria Terezei (copilă, tânără, soție etc.) sau povestea uciderii lui Camille
[Corola-publishinghouse/Science/84970_a_85755]
-
necesară și lui Andronic în epifaniile lui pământene 180. Pentru numele damnat, interzis, " Inefabilul, Impronunțabilul adevăratului nume" (Marcel Jousse), autorul folosește numele de substituție. Sacrul este ocultat prin alte mijloace decât în Domnișoara Christina (unde este utilizată mai mult desemnarea contingentă, designatori redați prin structuri cu determinanți nehotărâți), într-o mișcare neîntreruptă "pe verticală, în sus și în jos, de la om la zei, de la "derivă" spre "primordialitate", de la denominabil la de-ne-numit"181. 4.5. Spre "mitologia mitului". Numele transparent În legătură cu disocierea
[Corola-publishinghouse/Science/84970_a_85755]
-
scopul descoperirii identității (proba ghicirii fetei) este reluată în Pe strada Mântuleasa, unde bătrânul îl "confundă" pe Borza pentru a-l găsi pe cel care și-a uitat numele; uitarea numelui echivalează cu uitarea mesajului (În curte la Dionis). Desemnarea contingentă cu rol în ocultarea sacrului este întâlnită în Domnișoara Christina, prin utilizarea în lanțuri referențiale în care designatorii redați prin substantive cu determinanți nehotărâți sau prin pronume nehotărâte abundă, în La țigănci, prin designatori definiți: țigăncile, baba, vizitiul. Alteori se
[Corola-publishinghouse/Science/84970_a_85755]
-
asociațiile lor reproductive sub formele logice ale judecății. O judecată de genul « Corpurile sunt greleă poate să fie generalizarea empirică a unei asociații repetate între impresia de greutate și impresia produsă de acțiunea de a purta un corp. Judecata este contingentă deoarece relația dintre conceptul de greutate și cel de corp nu este în acest caz una necesară. O asemenea judecată devine o judecată de experiență dacă percepțiile legate în mod empiric sunt raportate la forța de atracție și subsumate în
[Corola-publishinghouse/Science/2034_a_3359]
-
pe o piatră percepția încălzirii pietrei. Tot așa, el va aștepta după percepția încălzirii sobei percepția creșterii căldurii in încăpere. Judecata de percepție la care va fi condus prin repetarea unei asemenea succesiuni a percepțiilor sale constituie o constatare pur contingentă, care nu va putea genera mai mult decât o așteptare subiectivă. Abia o lege cauzală, o judecată de experiență, va face cu putință, și într-un caz și în celălalt, o anticipare propriu-zisă, anume cunoașterea faptului că dacă s-a
[Corola-publishinghouse/Science/2034_a_3359]
-
prin aceasta am fost înainte de toate determinați să formăm conceptul de cauză. După astfel de considerente, acest concept ar fi numai empiric și regula pe care o procură, anume că tot ce se întâmplă are o cauză, ar fi la fel de contingentă ca și experiența însăși: universalitatea și necesitatea lui nu ar fi decât fictive și nu ar avea adevărata valabilitate universală, fiindcă nu ar fi a priori, ci ar fi întemeiate numai pe inducție.” (Critica rațiunii pure, ed. cit., p. 209
[Corola-publishinghouse/Science/2034_a_3359]
-
face cu dilema pe care am numit-o „a nivelurilor de interpretare” (vezi pp. 122-123) - mai exact, cu rolul pe care-l are teoria în ascultarea și explicarea unei relatări. Este oare intervievatorul un ascultător naiv, conectat doar la lumea contingentă prezentată de narator? Sau, dimpotrivă, va pune întrebări, va avea îndoieli și va căuta în permanență neconcordanțe, contradicții, tăceri și subînțelesuri în poveștile pe care le ascultă? (Pentru o abordare a lucrurilor „nespuse” în analiza narativă, vezi Rogers et al
[Corola-publishinghouse/Science/1883_a_3208]
-
lucrurilor, a "în sinelui". Existența este conștiință și libertate, care transcende lumea, dar nu o poate transcende decât raportându-se tot timpul la aceasta. Apoi, în măsura în care existența este corp, devine lucru între lucruri, contingență absurdă între contingențe. Corpul "este forma contingentă asumată de necesitatea contingenței mele"189. Libertatea pentru- sinelui își are în contingența în-sinelui propriul termen de referință: existența, ca libertate și conștiință, nu se reduce la gratuitatea opacă a ființei corpului sau a lucrurilor, ci o neagă și o
by FRANCO VOLPI [Corola-publishinghouse/Science/1116_a_2624]
-
căpitani, 23 maiori/locotenent-comandori și 23 locotenent-colonei/căpitan-comandori) cu vârsta medie de 34,6 ani și AS=6,73. În cele ce urmează vom aborda dimensiunile, variabilele și indicatorii competenței psihosociale a liderului militar. Cadrele definitorii ale cercetării, precum și abordarea contingentă, în care succesul conducerii este în funcție de personalitatea liderului, caracteristicile subordonaților și caracteristicile situației [EC=f(L,Sb,St)] impun abordarea competenței psihosociale pe trei dimensiuni: dimensiunea cognitiv-informațională; dimensiunea motivațional-aptitudinală; dimensiunea relațional-comportamentală. Într-o exprimare cvasimetaforică, un autor arăta că dimensiunile
[Corola-publishinghouse/Science/2159_a_3484]
-
mitică, povestea sa americană. Criticul se referă, pe de o parte, la efectele pe care propria incoerență narativă le-a avut asupra credibilității președintelui american și, pe de altă parte, la faptul că "prezumpția de adevăr al poveștii ascunde natura contingentă a ideologiei sale implicite"625, ceea ce face ca povestea americană, oricât ar fi de eficientă în momentul istoric apropriat de Reagan, să constituie, totuși, o formă periculoasă de "consolidare a legitimității unei singure mulțimi de stereotipuri sociale și de promovare
[Corola-publishinghouse/Science/84943_a_85728]
-
fi "fracturat" într-o multitudine de identități prin actul percepției sau al numirii. Prin urmare, deduce criticul, caracterul nominalist al retoricii critice pare să constituie o consecință adecvată a identității sale doxastice (și nu epistemice), întrucât "se potrivește cu natura contingentă a realității sociale, în care oamenii sunt atât subiecți, cât și supuși (subjected, în limba engleză)"790. Retorica critică, deci, împărtășește cu viziunea lui Foucault orientarea nominalistă: precum istoriile lui Foucault, retorica critică se concentrează nu asupra lucrurilor, ci asupra
[Corola-publishinghouse/Science/84943_a_85728]
-
a două obiective: 1) clasificarea situațiilor de grup; 2) studiul relației dintre conducere și performanțele organizaționale. În acest scop, el întreprinde două demersuri, unul de ordin teoretic, altul, metodologic. În plan teoretic, Fiedler pornește de la ideea că eficiența conducerii este contingentă (contingent înseamnă „dependent de...”, „în funcție de...”) cu combinația a doi factori: pe de o parte, personalitatea conducătorului, iar pe de altă parte, variabilele situaționale. Cât privește personalitatea conducătorului, Fiedler consideră că există două categorii de lideri, unii centrați pe relații, alții
[Corola-publishinghouse/Science/2267_a_3592]
-
gândirii. De data aceasta, liderul apare ca procesor de informații, de felul concret în care informația va fi procesată depinzând direct eficiența activității sale. Teoriile cognitive amplasează în centrul lor tocmai activitatea de procesare a informației, aceasta apărând în calitate de variabilă contingentă, de care depinde deci eficiența conducerii. Dintre teoriile cognitive, cele mai semnificative au fost formulate de Vroom și Yetton (1973), House și Mitchell (1974), Green și Mitchell (1979). După opinia noastră, acestea sunt reflexia imediată în psihologia organizațională a aportului
[Corola-publishinghouse/Science/2267_a_3592]
-
subordonații. O analiză comparativă a leadership‑ului tranzacțional și transformațional o întâlnim la o serie de autori (House, 1996; Bass, 1998). Sintetizând, desprindem două dimensiuni ale conducerii tranzacționale și patru dimensiuni ale conducerii transformaționale. Dimensiunile conducerii tranzacționale sunt următoarele: # - răsplata contingentă (în conformitate cu efortul cheltuit și cu nivelul de performanță atins); - conducerea prin excepție (liderul intervine numai atunci când lucrurile merg prost și standardele nu sunt atinse). # Dimensiunile conducerii transformaționale sunt următoarele: # - influența idealizată (liderul aduce viziunea, el inspiră mândrie, câștigă respect și
[Corola-publishinghouse/Science/2267_a_3592]
-
de nimeni. Aceste reguli abstracte preiau expresii particulare, adaptate contextului social și istoric. Forma practică a regulilor justei conduite este deci susceptibilă de a evolua, rămînînd totuși traducerea aceleiași reguli abstracte. Revine justiției și mai puțin politicii să identifice forma contingentă a acestei reguli, atunci cînd evoluția contextului contravine vechii sale expresii. Judecătorul nu inventează deci regula, dar se mulțumește să descopere expresia sa optimă. Acestea sunt regulile de justă conduită, reguli emergente. Regulile abstracte, traversînd expresia lor concretă, sunt selecționate
[Corola-publishinghouse/Science/1513_a_2811]