2,434 matches
-
producția de literatură depind de ceea ce se implică în jocul literar: scriitori, societăți literare, opere. Pentru că sunt realități care pot contribui la apariția scriitorilor (cum e structura corpului social și reprezentările demografice), după cum există realități care pot participa la îmbogățirea corpusului de opere (cum e limba sau cultura vestigiilor). În al doilea rând, realitățile naționale devin "vizibile" în funcție de doctrinele și doxa aflate în circulație. Populația țării poate fi angajată în literatură în funcție de ideologia sacralizării individului sau în funcție de ideologia revoluționară de la 1848
[Corola-publishinghouse/Science/84955_a_85740]
-
lecturile în preajma Revoluției de la 1848 și a fost sensibil la unele ecouri îndepărtate pe care le-a găsit la Lamartine și Victor Hugo. Dar nu filiațiile contează aici. Ideologia saint-simoniană e pentru secolul al XIX-lea mai mult decât un corpus de idei care călătoresc pe filiere identificabile, prin autori și prin texte. E mai degrabă un complex de reprezentări care se difuzează prin contagiune, înarmând doxa epocii cu instrumente pentru perceperea, recrutarea și administrarea genialității. Ideea de bază era aceea
[Corola-publishinghouse/Science/84955_a_85740]
-
a monumentului existau deja la începutul secolului al XIX-lea; totul era disponibil când se inventa literatura română. De ce au trebuit să treacă douăzeci de ani pentru ca această sursă a bogăției să fie importată? Cum să înțelegem faptul că un corpus despre care se discută de la începutul secolului nu devine o problemă centrală a literaturii române decât după 1850? 3.4. 1849. Când folclorul românesc se citea la Paris Două texte scrise la scurtă vreme unul față de celălalt ne arată natura
[Corola-publishinghouse/Science/84955_a_85740]
-
redactat în jurul lui 1846, dar publicat numai în 1868 și Vasile Alecsandri, "Poezia populară a românilor", publicat în 1849 și reluat ulterior sub titlul "Românii și poezia lor". Numai trei ani le despart. Textele au fost scrise pe baza aceluiași corpus de piese populare și, măcar în parte, gustate în cadrul unor experiențe comune. De aceea, o parte dintre exemplele citate coincid - iar versul "Astfel roibul mi-și fugea/ Văile se limpezia" îi cucerește pe ambii autori. "Nu poți să nu admiri
[Corola-publishinghouse/Science/84955_a_85740]
-
tehnice, prozodia, figurativitatea, structura; dar acestea sunt în cazul folclorului doar o producție spontană de ritm și imagine, defectuoasă și necultivată, care cade în afara literaturii. De aceea, Russo asumă verdictul estetic ca simplă considerație subiectivă, condiționată de relația personală cu corpusul. Sunt frumoase pentru mine fiindcă sunt ale mele: "Fie forma versurilor uneori defectuoasă, ele îmi par mie poleite cu razele geniului"38. Dimpotrivă, Alecsandri se prevalează de posibilitatea unei aprecieri neutre - o judecată estetică emancipată de calculele naționaliste, de culoarea
[Corola-publishinghouse/Science/84955_a_85740]
-
pe o piață locală, fără medierea unei monede sau a unei instituții centrale. Alecsandri a introdus un al treilea termen, mărimea universală a valorii "literatură". "Florile de poezie" sau "nestematele" indică un terț care a intervenit între cititorul entuziast și corpusul folcloric. Ca și stropul de apă care îl face pe speolog să anticipeze existența unui lac subteran, putem ghici aici o prezență suplimentară care s-a insinuat în procesul de apreciere a poeziei populare: un străin, dar nu cel îndrăgostit
[Corola-publishinghouse/Science/84955_a_85740]
-
greu să înțelegem adevărata amploare a acestui fenomen de receptivitate internațională. Este o situație extraordinară, care nu s-a repetat în istoria modernă a relațiilor dintre culturile literare periferice și centrale. Faptul că s-a insistat pe traducerea integrală a corpusurilor, faptul că a existat un paralelism perfect al publicațiilor din țară și din străinătate, faptul că actorii francezi ai acestui proces au pretins că se găsesc în intimitatea realităților românești: totul s-a întâmplat ca și cum o cultură periferică s-ar
[Corola-publishinghouse/Science/84955_a_85740]
-
obscură, s-ar putea comunica fără rezistențe și fără rest, într-un proces de transfer aproape imperceptibil. Trebuie însă să definim mecanismul "recunoașterii" pariziene. În sens strict, aceasta nu implica promovarea reprezentărilor românești despre literatura populară, ci interpretarea elitelor franceze. Corpusul etnografic care se receptează la Paris nu e însoțit de ideile vagi care circulă în cultura română (ideea vechimii, a documentului istoric sau caracterial), pentru că nu mizele patriei de origine primează, ci cele ale țării-gazdă. Nu e vorba de o
[Corola-publishinghouse/Science/84955_a_85740]
-
întâmplă în jurul lui 1845, imediat după apariția volumului Le Peuple, când mai mulți români ajung la Paris și participă la cursurile lui Michelet (I. Ghica, apoi D. Brătianu și C.A. Rosetti). Al doilea moment, furnizarea poeziilor populare ca un corpus care legitima aspirația noii culturi la recunoaștere și în același timp ca un material exemplificator în raport cu ideile ilustrului profesor: I. Voinescu II și soții Rosetti îi arată lui Michelet poezii populare în traducere și în original 53. Este un episod
[Corola-publishinghouse/Science/84955_a_85740]
-
mizele discuției și încearcă să plaseze acest reproș foarte specific într-o noțiune teoretică a literaturii afectate de timp. În acest sens invocă epopeile naționale, pe care le vede ca imaginea prin excelență a operei amenințate de pierdere: în aceste corpusuri fragmentare trecerea timpului se răsfrânge dublu, prin alterarea integrității materiale și prin obscurizarea intențiilor. Poezia lui Bolliac e inegală, așadar, pentru că ceva din energia care a emanat-o s-a pierdut: versurile indiferente sunt cele care atestă perisabilitatea textului, fragilitatea
[Corola-publishinghouse/Science/84955_a_85740]
-
aici acțiunea forțelor corozive ale timpului, "acel destructor infernal al creațiilor spirituale". Bolliac introduce în propria poezie dimensiunea temporalității, chiar dacă e recentă, chiar dacă asupra ei nu au acționat duratele lungi, memoria colectivă și vicisitudinile istoriei. Ea e asemeni epopeilor antice, corpusuri intermitente, care se înfățișează cu goluri și cu plinuri. Altfel spus, Bolliac transformă o particularitate istorică în definiție generică, ca să poată reprezenta calitatea fragmentară a experienței estetice. Textul "în pâclă", din care s-au pierdut materie și sensuri, e etalonul
[Corola-publishinghouse/Science/84955_a_85740]
-
ilustrează conservarea miraculoasă a imponderabilelor prezenței - frunze, zdrențe sau resturi corporale. Geologicul și vegetalul, piatra și verdeața reprezintă dubla articulare a acestei imaginații care vorbește în același timp despre materie și despre ruina sa. Scriitorul vrea să marcheze în diversitatea corpusului folcloric alcătuit de Alecsandri fragilitatea, pierderea, calitățile unei prezențe pe punctul de a se evapora. Cuvântul cheie aici e "parfumul", care apare insistent de-a lungul textului: "Parfumul lor - subliniază Bolintineanu încă de la începutul prefeței -, ce ne spune că vin
[Corola-publishinghouse/Science/84955_a_85740]
-
numește aici un potpourri realizat din colajul a 13 poeme, e conținută ca posibilitate în recuzita de metafore care proliferează în marginea literaturii: suntem în interiorul aceluiași univers de reprezentări figurate, care pe unii îi ajută să se extazieze în fața bogăției corpusului folcloric, iar pe alții să se amuze cu rezultatele unei combinatorici textuale și cu efectele ei destructive. "Peticeala" e celălalt versant al "mozaicului", ca un fel de dublu negativ al imaginației minerale care cristalizează relațiile estetice în epocă... Ce face
[Corola-publishinghouse/Science/84955_a_85740]
-
înainte de stabilizarea domeniului literar național, făceau sub pretextul unui manual și altceva. Înainte să existe propriu-zis o istorie a literaturii române, prin manuale s-a încercat să se obțină o perspectivă diacronică asupra faptelor literare. Și înainte să existe un corpus clar stabilit al noii literaturi române, tot prin cărțile didactice s-au fixat limitele și conținutul noțiunii. Fenomenul e răspândit în mai multe literaturi emergente din estul și centrul Europei 106; însă obiecte similare întâlnim și în spațiile foarte îndepărtate
[Corola-publishinghouse/Science/84955_a_85740]
-
patra. Întâmplător, putea să îi cadă în mână câte un autor român, însă probabil că nici măcar nu observa. În clasa a doua se foloseau niște nuvele ale lui Petrache Poenaru, desigur, pentru calitatea lor moralizatoare, fără nicio conotație legată de corpusul cultural din care erau extrase. Până la acest nivel, "literatura" ca sursă de texte era imperceptibilă. Cu clasicii lua contact la începutul celui de-al doilea ciclu, iar noțiunea de literatură ca ansamblu coerent de opere și de autori intra în
[Corola-publishinghouse/Science/84955_a_85740]
-
sfert din toată lungimea lui, să îi îngrămădim pe toți scriitorii douămiiști. Pentru că Lepturariul rumânesc - e important să păstrăm asta în minte - nu selecta autori. Simultan, elevilor li s-a oferit o experiență a literaturii române ca întreg, ca un corpus unitar alcătuit în jurul unei comunități etnice, și o experiență a producției foarte recente, extrem contemporane, de texte literare. Acest manual dădea școlarilor ceea ce nici măcar scriitorii nu aveau, o perspectivă globală asupra literaturii române, și posibilitatea de a-și consuma toate
[Corola-publishinghouse/Science/84955_a_85740]
-
unei comunități etnice, și o experiență a producției foarte recente, extrem contemporane, de texte literare. Acest manual dădea școlarilor ceea ce nici măcar scriitorii nu aveau, o perspectivă globală asupra literaturii române, și posibilitatea de a-și consuma toate experiențele literare în interiorul corpusului românesc. De la o promoție la alta, a devenit posibilă răsturnarea raportului dintre elevi și adulți în privința familiarității cu noțiunea literaturii române. Dintr-o dată, copiii erau mai înarmați decât părinții pentru noua lume a operelor naționale. 4.6. Viață, text, manieră
[Corola-publishinghouse/Science/84955_a_85740]
-
anume moment istoric. Insistența cercetătorului de a folosi mai degrabă un concept al "emergenței literare" decât pe cel consacrat de "emergență a literaturii" evocă aceeași tentativă de a deschide sfera obiectelor și activităților literare dincolo de definiția canonică și normativă a corpusului unei literaturi: "În consecință, voi reformula sintagma tradițională "literaturi emergente" ca "emergență literară" pentru că cea dintâi are conotații esențialiste și monologice care contrazic realitatea dinamicii literare". 67 Heliade Rădulescu, "Barbu Paris Mumuleanu", p. 316. 68 Ibidem. 69 Vasile Gr. Pop
[Corola-publishinghouse/Science/84955_a_85740]
-
că această etapă a analizei nu apare în descrierea pe care am făcut-o analizei de conținut din subcapitolul anterior. Când materialul este foarte elaborat și bogat în repetiții, este adesea recomandabilă concentrarea asupra „frazelor principale” mai degrabă decât asupra corpusului integral. Materialul procesat până în acest punct ar putea conduce deja spre câteva concluzii. Pe scurt, au fost selectate pentru a fi procesate mai departe 1846 fraze principale ( Țineți seama de faptul că, deși numărul subiecților studiului e restrâns, cel al
[Corola-publishinghouse/Science/1883_a_3208]
-
cultură este, de fapt, îmbogățit prin acest pluralism. Abordarea noastră, pe care am încercat s-o exemplificăm în capitolele anterioare, se apropie, desigur, de zona subiectivă, narativă a paletei de abordări. Am revenit în mod repetat laaceleași date, adică la corpusul nostru de aproximativ 80 de povești ale vieții, echipate cu diferite instrumente de cercetare, care au produs, în acest fel, o multitudine de lecturi. Din varietatea acestor unghiuri de abordare, am ales să ne concentrăm cât de mult s-a
[Corola-publishinghouse/Science/1883_a_3208]
-
sa, avem impresia unei prezențe mai mult anunțate decât investigate cu adevărat, percepem atmosfera crizei evocate de Nietzsche, pe care o respiră și Heidegger și care condiționează pathosul modului său de a filozofa, dar nu observăm încă referirea precisă la corpusul textelor și fragmentelor nietzscheene. Am văzut în ce mod receptarea operei lui Nietzsche a contribuit la caracterizarea climatului epocii, marcate de nihilism, relativism, deziluzie și Kulturpessimismus. Problemele deschise în perioada "post-Nietzsche" trebuiau să se intersecteze inevitabil cu reflecția tânărului Heidegger
by FRANCO VOLPI [Corola-publishinghouse/Science/1116_a_2624]
-
Produsele intelectuale instituționale nu pot fi găsite în forma tipică a celor specifice comunității științifice (cărți, studii), rezultate ale efortului cercetătorilor individuali, și care circulă într-o rețea de influențe și controverse, cristalizându-se mereu provizoriu și deschis într-un corpus de tip științific. În știință nu există autorități instituționale care supun ideile unor procedee de ratificare, aprobare și impunere organizațională. Știința respinge orice formă de impunere a validității ideilor prin autoritate. Deși instituțiile actuale utilizează masiv rezultatele cercetării științifice, ele
[Corola-publishinghouse/Science/2092_a_3417]
-
final criză Punct final pedepsirea Două teorii semantice asupra conținutului propozițional sau ceea ce am identificat în semiotica socială drept compoziție textuala au fost propuse de Jean-Jacques Courtine (1981) și Bernard Pottier (1992). Astfel, orice compoziție poate fi identificată cu un corpus discursiv (CD) care, printr-o operație de compoziție (o) este format din două planuri: cp (sdr) = planul de determinare a condițiilor de producție a unei secvențe discursive de referință; CF (FRD) = planul de determinare a condițiilor de formare a unui
by Camelia-Mihaela Cmeciu [Corola-publishinghouse/Science/1056_a_2564]
-
referință; CF (FRD) = planul de determinare a condițiilor de formare a unui proces discursiv în mijlocul unei formațiuni discursive de referință, cu caracteristici din domeniul memoriei, actualității și anticipației {DMem, DAct, DAnț}. Forma propusă de Jean-Jacques Courtine (1981: 58) pentru un corpus discursiv va avea următoarea formulă: CD = cp (sdr) o CF (FDR) {DMem, DAct, DAnț} În urma unei atente analize a acestei scheme, putem observa următoarele două aspecte: * Terminologia folosită de Courtine provine în mare parte de la Michel Foucault ([1969] 1999: 48
by Camelia-Mihaela Cmeciu [Corola-publishinghouse/Science/1056_a_2564]
-
1999: 48), pentru care formațiunea discursiva "reprezintă o regularitate (ordine, corelații, poziții, funcționari și transformări) între obiecte, tipuri de enunțare, concepte și opțiuni tematice. Modalitatea de a ajunge la această regularitate este posibilă doar dacă sistemul este considerat în dispersie." * Corpusul discursiv (CD) cu cele două planuri de determinare menționate de Courtine este, de fapt, trecerea de la text la discurs iar procesul esențial care permite această trecere este cel de transformare a unei secvențe discursive de referință (sdr) într-un enunț
by Camelia-Mihaela Cmeciu [Corola-publishinghouse/Science/1056_a_2564]