2,722 matches
-
și a instituțiilor avansate din occident, solicitând introducerea cu prudență a civilizației apusene. Aceste precauții se referă mai ales la mijloacele utilizate pentru aplicarea formelor importate: „toți conservatorii serioși trebuiau să consimtă la faptul împlinit, trebuiau să admită revoluțiunea socială, democratizarea societății noastre, ca un ce irevocabil, și lupta nu mai poate avea loc decât în privința mijloacelor ce trebuie să întrebuințăm ca să micșorăm, pe cât se poate, relele rezultate ce sporesc din modul defectuos cum această democratizare a fost făptuită. A fost
[Corola-publishinghouse/Science/1956_a_3281]
-
trebuiau să admită revoluțiunea socială, democratizarea societății noastre, ca un ce irevocabil, și lupta nu mai poate avea loc decât în privința mijloacelor ce trebuie să întrebuințăm ca să micșorăm, pe cât se poate, relele rezultate ce sporesc din modul defectuos cum această democratizare a fost făptuită. A fost o nenorocire la noi că democratizarea s-a făcut de sus în jos, iar nu de jos în sus” (Carp, 1907, pp. 260-261). Studiul clasic în care a fost sistematizată de Titu Maiorescu celebra teorie
[Corola-publishinghouse/Science/1956_a_3281]
-
irevocabil, și lupta nu mai poate avea loc decât în privința mijloacelor ce trebuie să întrebuințăm ca să micșorăm, pe cât se poate, relele rezultate ce sporesc din modul defectuos cum această democratizare a fost făptuită. A fost o nenorocire la noi că democratizarea s-a făcut de sus în jos, iar nu de jos în sus” (Carp, 1907, pp. 260-261). Studiul clasic în care a fost sistematizată de Titu Maiorescu celebra teorie a formelor fără fond este În contra direcției de astăzi în cultura
[Corola-publishinghouse/Science/1956_a_3281]
-
cu sectorul privat, profit și non-profit. Pentru a putea sprijini dezvoltarea socială, guvernul poate acționa în parteneriat cu agenții societății civile și ai sectorului privat. Anthony Giddens considera că baza economică a unui astfel de parteneriat o reprezintă economia mixtă. Democratizarea democrației presupune și existența unui parteneriat între guvern și societatea civilă care permite un control reciproc. Parteneriatul public - privat (p.p. - p), ce implică instituțiile din sectorul public, sectorul privat și societatea civilă, este recunoscut la nivel internațional ca o cale
[Corola-publishinghouse/Science/1956_a_3281]
-
a se îmbunătăți managementul politicilor publice de la nivelul administrației centrale. Cadrul legislativ este deja stabilit și se urmărește o anumită standardizare în elaborarea propunerilor de politici publice de la fiecare minister, pentru a fi mai ușor de monitorizat și evaluat. În vederea democratizării administrației publice locale, descentralizarea reprezintă o etapă esențială și un pas firesc. Transferul de responsabilități, competențe și autoritate către instituțiile administrative locale este normal, pentru că autoritățile administrației publice locale cunosc cel mai bine nevoile comunităților și pot identifica cele mai
[Corola-publishinghouse/Science/1956_a_3281]
-
o legitimitate pe același ordin de mărime. Finanțarea ONG-urilor a fost însemnată și mixtă în ceea ce privește sursele, fiind vorba atât de bani publici ai statelor occidentale, cât și de donații private. Direcțiile de acțiune principale au vizat sprijinul procesului de democratizare, schimbarea climatului sociocultural în sensul culturii politice de tip occidental și oferirea de asistență financiară în formarea de specialiști la nivel național. Printre cele mai active astfel de organizații s-au numărat Fundația pentru o Societate Deschisă (FSD), Asociația Pro
[Corola-publishinghouse/Science/1956_a_3281]
-
Dacă neoliberalii susțin un rol minimal al statului și o s.c. ce ar trebui lăsată să se dezvolte spontan, dacă social-democrații văd s.c. ca fiind mai degrabă disfuncțională în ceea ce privește furnizarea de bunăstare, Giddens susține că este necesară o „democratizare a democrației”, un proces de sus în jos prin care statul să sprijine dezvoltarea s.c. prin parteneriate, stimularea inițiativei locale și revitalizarea comunităților. Este propusă, astfel, înlocuirea conceptului de stat al bunăstării cu cel de societate a bunăstării, în
[Corola-publishinghouse/Science/1956_a_3281]
-
legate de prioritățile momentului (Offe, 1991; 1996). Acest gen de studii încearcă, de asemenea, să discearnă, într-o anumită măsură, legăturile cauzale între designul instituțiilor și o anumită distribuție a puterii între actori, ca și condițiile pentru succesul sau reușita democratizării și a reformei economie (Elster, 1996; Hellman, 1996). Ca și în concepția studiilor despre democrație, și pentru neoinstituționaliști, noile regimuri politice din statele postcomuniste sunt considerate drept democrații consolidate atunci când regulile jocului încetează să mai fie subiect de negociere fiind
[Corola-publishinghouse/Science/1956_a_3281]
-
administrație, concepție teoretică și tehnologie. S-au elaborat programe complexe capabile să diversifice paleta acțiunilor de educație a adulților. Aici s-a pus problema complementarității educației formale și informale și s-a admis că educația adulților constituie un factor de democratizare, de progres economic și social, de dezvoltare culturală. În urma acestei conferințe a crescut numărul formelor de educație a adulților în țări din toată lumea (îndeosebi în cele din lumea a treia). S-a constatat că în multe țări majoritatea adulților sunt
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
ciclu de învățământ nu e considerat „definitiv”, iar învățarea trebuie să se întindă pe toată durata vieții. Educația adulților pare să facă parte dintr-un sistem mai larg. Educația adulților ne apare însă, mai ales, ca un factor important al democratizării vieții sociale și ca un mijloc pentru exercitarea dreptului la educație al fiecărui individ. Democratizarea educației și educația permanentă sunt deci inseparabile, formează un continuum educativ, pentru toți, fără distincție, proces început cu educația inițială și continuând toată viața. Educația
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
durata vieții. Educația adulților pare să facă parte dintr-un sistem mai larg. Educația adulților ne apare însă, mai ales, ca un factor important al democratizării vieții sociale și ca un mijloc pentru exercitarea dreptului la educație al fiecărui individ. Democratizarea educației și educația permanentă sunt deci inseparabile, formează un continuum educativ, pentru toți, fără distincție, proces început cu educația inițială și continuând toată viața. Educația adulților este deci nu numai o tehnică, o știință, ci și o mișcare socială pentru
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
poporului său, la buna ținută a ecosistemului său; să trăiască, să învețe și să schimbe, în cadrul procesului de dezvoltare socială, comunitatea căreia îi aparține (Lynch, 1978). Educația permanentă ne apare astfel ca o „ofertă” de mijloace, unificând educația dispersată, promovând democratizarea relațiilor și o nouă concepție despre calitatea vieții, dar, în același timp, dând posibilitatea „individualizării proceselor educative, funcție de nevoile beneficiarilor”. Reunirea diferitelor mijloace și experiențe în funcție de cerințele posibililor beneficiari conferă educației permanente caracterul de proces „global”, pe care-l subliniază
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
educația permanentă caută continuitatea și articularea după dimensiunile sale verticale și longitudinale; 9) urmărește, în fiecare etapă a vieții, integrarea dimensiunilor sale orizontale în adâncime; 10) contrar caracterului de elită al educației, educația permanentă îmbracă un caracter universal; ea reprezintă democratizarea educației; 11) educația permanentă se caracterizează prin suplețea și diversitatea sa de conținut, de instrumente și de timp de învățare; 12) educația permanentă încorporează treptat toate achizițiile cercetărilor pedagogice și rezultatele unor experiențe valoroase; 13) admite modalități și moduri alternative
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
democratice, de a conjuga învățarea organizată cu cea spontană, difuză și discontinuă. Pentru Emilian Dimitriu, educația permanentă înseamnă „educația întregului popor”, un sistem coerent de asistență a omului, întreaga viață, punând în evidență următoarele caracteristici ale educației: totalitatea, integrarea, flexibilitatea, democratizarea, oportunitatea și motivația, educabilitatea, calitatea vieții și a învățării. Toate aceste principii educative se cer întemeiate pe planificare, organizare, evaluare continuă a sistemului și pe „o stare de spirit favorabilă în masele largi populare”. Ceea ce irită sensibilitatea unui lector de
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
știință, adică locuri din care să se răspândească instrumentul cel mai necesar operei de creație, de făurire a culturii, va trebui să fie o națiune iubitoare de știință” (Bărbat, 1925-1926, p. 40). Cadrul prielnic dezvoltării culturii este viața democratică iar democratizarea culturii este „singura cale spre viitor”; mai mult, credea universitarul clujean, cultura are nevoie de o „organizație democratică”. Manifestările culturale nu se pot dezvolta decât într-un cadru adecvat, „creația implică ideea de organizație, ideea de așezare a forțelor omenești
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
19-29 martie 1985, identifică următoarele obiective prioritare în acest domeniu: îmbogățirea cunoștințelor celor vizați, orientarea atitudinilor și comportamentelor în sensul stimulării participării la dezvoltarea social-economică și culturală, dezvoltarea personalității oamenilor de toate vârstele și profesiile. Condiția organizării acestui program este democratizarea procesului de educație, din perspectiva unei „educații pentru toți” (UNESCO, 1985). Universitatea este furnizoare de modele, un centru de iluminare și de promovare a valorilor spirituale (Neculau, 1988). Iar universitarii sunt chemați ca, alături de activități didactice și de cercetare, să
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
192). De aici concluzia sa: e nevoie de școli pentru adulți, de „extensiuni” ale liceelor și universităților, de continuarea studiilor „dincolo de zidurile” școlii, „la toți și pretutindeni”. Este ideea difuzată astăzi de toate forurile și instituțiile educative internaționale și naționale: democratizarea educației și educația permanentă. Învățarea devine o activitate fundamentală și continuă a omului (vezi Văideanu, 1988). Să îndrăznim să vedem în Virgil Bărbat un precursor al acestei idei care conferă școlii o nouă dimensiune și noi strategii acționale? Un precursor
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
devine o activitate fundamentală și continuă a omului (vezi Văideanu, 1988). Să îndrăznim să vedem în Virgil Bărbat un precursor al acestei idei care conferă școlii o nouă dimensiune și noi strategii acționale? Un precursor al ideii de educație permanentă? „Democratizarea culturii, singura cale spre viitor”, scria sociologul clujean în lucrarea Dinamism cultural, de la a cărei apariție s-au împlinit trei sferturi de veac, înseamnă să cultivăm spiritul, să-l „îmbogățim cu toate avuțiile” și „să-l ajutăm astfel să dea
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
de veac, înseamnă să cultivăm spiritul, să-l „îmbogățim cu toate avuțiile” și „să-l ajutăm astfel să dea victoria idealului cel mai demn de a învinge”. Dezvoltarea culturală e premisa dezvoltării socio-economice, „numai democratizând cultura vom completa cu folos democratizarea socială a zilelor noastre”, numai în felul acesta vom „prelinge” în sufletul oamenilor „dorul altor construcții, altor ideale, mai bune și mai înalte decât cele din trecut”. Cultura- activă, trăită, manifestată prin opere de creație - este „singurul leac”. Numai omul
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
nivelare religioasă profundă care să fi creat un comportament cultural modern, similar cu cel protestant. Argumentul care stă la Îndemână este lipsa Încrederii sociale care să fie liantul unei deveniri sociale culturale post-comuniste. Cu totul alt aspect este cel al democratizării, loc În care standardele occidentale - mai precis, cele euroatlantice - au fost și sunt puse de alte culturi decât cele euroatlantice sub semnul Întrebării. Nu Însă de cultura română care se recunoaște ca aparținând celei europene, deși nu numai În afara României
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
asupra acestei apartenențe, căci acestea apar exprimate Încă de la teza maioresciană a formei fără fond, până la capacitatea unei integrări europene rapide. Critica europenității noastre cuprinde atât din sursele ei exterioare, cât și din cele interne, ce-i drept, foarte puține, democratizarea ineficientă a instituțiilor, reabilitarea societății civile atomizate de stalinism, comportamentul sociocultural modern precar. Se poate observa din acest punct de vedere un clivaj Între un anumit grad de modernizare, care incontestabil a avut loc În România, și o conștiință (percepție
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
de stalinism, comportamentul sociocultural modern precar. Se poate observa din acest punct de vedere un clivaj Între un anumit grad de modernizare, care incontestabil a avut loc În România, și o conștiință (percepție critică) a modernității românești ca experiență a democratizării În România. De vizibilitatea separărilor Între aceste abordări depinde modul În care tranziția culturală este descrisă, ca proces istoric și cultural. În cele ce urmează mă voi referi la trei aspecte, care mi se par Înrudite, și anume: 1) credință
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
Întemeiază și pe proprietatea privată sugerează dificultățile de adaptare ale comportamentului cultural, dacă nu cumva existența, cel puțin la ora actuală, a unui hiatus Între diferite comportamente culturale, ceea ce poate explica lentoarea cu care societatea civilă se reconstituie, ori indecizia democratizării reale. Din aceeași perspectivă, recunoașterea proprietății private după 1990 s-a făcut treptat și parțial, ceea ce a legitimat funcționarea pe mai departe a „pieții negre”, precum și clanizarea monopolului politic. Efectul vacuumului proprietății despre care vorbește Pavel Câmpeanu nu poate fi
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
care nu mai depinde de componenta rural-urban. Poate vrei să-ți reiei demonstrația puțin și să te oprești asupra acestui punct. Foarte bună este, țin să remarc, observația despre clivajul dintre modernizarea României și conștiința modernității românești ca experiență a democratizării. O altă Întrebare pe care o am este legată de termenul revoluție, pe care Îl discuți la un moment dat. Te Întrebi dacă termenul revoluție, legat de evenimentele din decembrie 1989, nu trebuie definit ca un termen al tranziției sau
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
acestea mă sperie când le disting În discursul unui intelectual, pentru că efectul lor real este deseori la fel de dur ca și cel al modelelor pe care le neagă. Până la un punct, la fel s-a propagat și marxismul, iar acum această democratizare forțată a unor spații cum e Irakul. Dacă a existat vreodată o intenție bună aici (și personal cred că au fost mai multe intenții bune printre cei care Încercau să impună marxismul, față de câte a avut societatea vestică În aceste
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]