1,035 matches
-
Marcel Romanescu, între 1914 și 1916). Până la încetarea primului război, e regăsit colaborând la „România viitoare”, „Gazeta Transilvaniei”, „Foaia interesantă”, „Crai nou”, „Florile dalbe”, „Dacia”, „Sfatul țării” (curent și sub iscălitura Șt. Ionescu-Bălcești), iar din 1920 la „Știrea”, „Românul”, „Gândirea”, „Flamura”, „Năzuința”, „Țara noastră”, „Universul literar”, „Convorbiri literare”, „Cuget clar”, „Arhivele Olteniei”, „Provincia literară”, „Secolul” ș.a. Poetul (căpitan în preajma anilor ’30) se atașa în timp grupării literare de la „Ramuri”; ca secretar de redacție al publicației (din 1928), rămâne un modest factotum
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285582_a_286911]
-
se atașa în timp grupării literare de la „Ramuri”; ca secretar de redacție al publicației (din 1928), rămâne un modest factotum și sufletul din umbră al acesteia până la dispariția faimoasei serii interbelice. A îndrumat, între anii 1937 și 1942, activitatea de la „Flamuri”, revistă a liceelor cu specific militar. E printre membrii fondatori ai Uniunii Scriitorilor Olteni. La mijlocul deceniului al treilea, E. Lovinescu îl menționa pe B., plasându-l într-un ultim val sămănătorist. Poetul debutase în 1925, cu un fragment dramatic, Darul
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285582_a_286911]
-
Liceul „Andrei Șaguna”, redactor și secretar general de redacție la revista „Echinox” (1971-1973), redactor-șef (1975-1977) și secretar general de redacție la „Napoca universitară”. Devine, succesiv, metodist la Casa de Cultură a Studenților din același oraș (până în 1980), redactor la „Flamura Prahovei” (1980- 1982), metodist la Centrul de Îndrumare a Creației Populare Prahova (1984-1989), la Comitetul de Cultură al județului Prahova și la Casa Municipală de Cultură Ploiești (1989-1990), redactor la „Interval” (1990-1993), profesor (din 1992) la liceele „I. L. Caragiale” și
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287414_a_288743]
-
Eugen Duca, Ioan Droc, „Expozițiunea de la Paris”, ECH, 1978, 2-3; Zaciu, Lancea, 299; Tudor Dumitru Savu, Rânduri la o postfață, TR, 1981, 5; Virgil Leon, Pentru o mitologie caragialeană, TR, 1985, 35; Marius Pop, Caragiale într-o nouă interpretare critică, „Flamura Prahovei”, 1985, 21 septembrie; Catagraf, Fragmente despre Caragiale, LCF, 1985, 27; Nicolae Oprea, I. L. Caragiale, „Teatru”, ARG, 1985, 5; Anghelescu, Lectura, 77-79; Liviu Grăsoiu, Caragiale... mereu Caragiale, LCF, 2000, 26; Al. Săndulescu, Epistolierul Caragiale, ALA, 2000, 531; Z. Ornea, Ediția
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287414_a_288743]
-
pentru satisfacții și emoționalități subiective. Unii la locul de muncă, ceilalți în afara întreprinderii. Dar, subteran, idealul hedonist al civilizației consumeriste își continuă pretutindeni parcursul, inclusiv în cazul celor absorbiți integral de performanță și de rentabilizarea la maximum a timpului. Sub flamura cursei tot mai rapide, se întrevede nu atât un neoascetism productivist, cât un narcisism emoțional care caută, pe căile cele mai diverse, să se „drogheze”, să-și intensifice raportul cu timpul, să trăiască senzațiile clipei. Trupuri performante și trupuri leneșetc
[Corola-publishinghouse/Administrative/1981_a_3306]
-
el.“ („Fiul Patriei“, în Omagiu tovarășului Nicolae Ceaușescu, Editura Politică, București, 1973, p. 402) „Părinți ai unor mândre generații Din viața de nădejde-acestei nații De voievozi, arcași, panduri, iobagi - Aceștia sunt urmașii voștri dragi! Ei vitejia voastră-o poartă-n flamuri Ca mărul roada roșie prin ramuri Și pentru țară gata sunt s-o dea Așa precum partidul nostru vrea.“ („Aceștia sunt urmașii voștri dragi“, Munca, 21 august 1975) „El zilelor le-adaugă altă față Făcându-le mai roditoare piscuri, Istoriei
Antologia rușinii dupã Virgil Ierunca by ed.: Nicolae Merișanu, Dan Taloș () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1362_a_2727]
-
spinării ce nu se încovoaie. România, vatra mea milenară. Inima tânără, Fruntea înaltă, Privirile tale pătrunzătoare Poartă numele simplu Moștenit din părinți, Din piatră, din râu, din câmpie, Nume de noi înșine-ales: Nicolae. [...]“ („Inscripție“ - extras din volumul Înalt onor sub flamuri de eroi, București, Editura Militară, 1989) „...iar mândria noastră națională și internațională a fost și va rămâne întotdeauna înscrisă în cele două nume ce s-au îngemănat atât de firesc pe firmamentul istoriei: CEAUȘESCU-ROMÂNIA! Ca într-o baladă eroică, într-
Antologia rușinii dupã Virgil Ierunca by ed.: Nicolae Merișanu, Dan Taloș () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1362_a_2727]
-
care secretarul general al partidului, tovarășul Nicolae Ceaușescu, le-a formulat în numeroase ocazii: o creație strâns legată de popor, accesibilă maselor, mobilizând la fapte cutezătoare și promovând încrederea în destinul luminos al patriei. Poporul, oamenii muncii strâns uniți sub flamura acelorași idealuri, făuritorii tuturor valorilor civilizației noastre socialiste - aceștia sunt eroii literaturii contemporane, cei care dau poemelor și romanelor de azi substanță ideatică și prospețime stilistică, precum și șansa de a dura în timp.“ („Marile idealuri - permanențe ale scrisului românesc“, Scînteia
Antologia rușinii dupã Virgil Ierunca by ed.: Nicolae Merișanu, Dan Taloș () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1362_a_2727]
-
culmi nepieritoare!“ („Gând suprem“, Ramuri, 15 ianuarie 1978 ) „Laudă ție vestită fiică a neamului, Azur animând zorii câmpiei, Boare mângâind ape și spice, Lumină dragostei și omeniei, Fereastră binelui pentru toți, Fântână bucuriei de a zidi, Solie fericirii și păcii, Flamură vie împurpurând veșnicii.“ („Laudă“, România literară, 5 ianuarie 1989) HOBANA Ion „Scriitorii sunt ajutoare de nădejde ale partidului, a spus secretarul general al Partidului Comunist Român. Calificativul care ne face cinste se întemeiază, evident, pe experiența activității revoluționare de peste o
Antologia rușinii dupã Virgil Ierunca by ed.: Nicolae Merișanu, Dan Taloș () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1362_a_2727]
-
toată vrerea lui de om iubit și-a scris-o ca istorie sub nume.“ („Odă aniversară“, Luceafărul, 21 ianuarie 1989) „Partidu-n care crede poporul nostru-ntreg având în frunte ctitor și om și brav strateg și-a limpezit lumina și flamura pe culme suind destinul țării la locu-i drept în lume.“ („Partidul în care crede poporul“, România liberă, 20 iulie 1989) NICOLESCU Miron, acad. „Această societate nouă va avea nevoie de un om nou, omul comunist. Iată de ce dezbaterea temelor desfășurate
Antologia rușinii dupã Virgil Ierunca by ed.: Nicolae Merișanu, Dan Taloș () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1362_a_2727]
-
Rosetti. Următoarea culegere, Epigrame, cu inedite și preluări, apare abia după trei decenii, în 1973. Colaborează cu epigrame, schițe, însemnări critice sociale și politice la „Gânduri și rânduri”, „Gând prahovean”, „Universul literar”, „Magazin”, „Urzica”, „Astra”, „Orizont”, „Steaua”, „Tribuna”, „România literară”, „Flamura Prahovei”, „Rezon!” (Ploiești), „Cronica română” ș.a. Epigramist cunoscut atât prin tradiția familiei, cât și prin proprii calități de virtuozitate și spirit, I.-Q. cultivă și poezia lirică, proza de evocare ironic-sentimentală și epica detectivistică. Versurile de început atestă înclinația către
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287592_a_288921]
-
improvizat, mai ieftin, împreună cu amicii, unde poți bea o bere și mânca destul de consistent. Îi privesc. O bucurie a vieții. Sunt gălăgioși, dar civilizați, funcționari, presupun, ai mai multor firme din oraș, firme care își desfășoară stegulețele cu sigle, asemenea flamurilor medievale. Mă gândesc la cum arată chiolhanurile de la noi. Câtă vulgaritate și, mai ales, câtă murdărie. Se lasă seara, beau bere, ascult muzică nemțească. Deodată, răzbat niște voci cunoscute: la o masă alăturată, Felicitas Hoppe și Richard Wagner, ajunși aici
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1968_a_3293]
-
Pensula apare deasupra șevaletului, în semn de aprobare, apoi se retrage pentru a lăsa alte urme colorate pe pânză. Totuși, să-mi fie cu iertare dacă repet ideea, nu observ nimic special. Am mai văzut armuri, cai, cămăși de zale, flamuri peticite care fâlfâie anemic pe metereze, mult praf și blugi de firmă pe sub tunici aduse de la muzeu. Domnițe cu sâni mari, trăgându-și trenele după ele, arse de soare pe pieptul decoltat, plin de pistrui, nerăbdătoare să se dezbrace, să
Frig by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1176_a_1898]
-
înecînd cu puful lor de argint aerul neguros și rece al munților. Prin sate colinda vestea cumcă se ridicase românii împotriva ungurilor și împăratul Codrilor bătrâni și a munților suri și sterpi aduna pe vulturii din vizuinele lor stâncoase împregiurul flamurei românești. în creierii împietriți ai munților și-n acrul lor cel rece, flutura tricolorul, trăia libertatea Transilvaniei. Într-o noapte am văzut un spectacol măreț. In culmile munților, pe frunțile lor de piatră, care de care mai înălțate, se aprindeau
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
însoțitori amuți și toate privirile se îndreptară spre grupurile de copii. Salutul tineresc înflăcără inimile școlarilor. Rând pe rând, cu o infinită mândrie, învățătoarea atârnă fiecăruia, la gât, cravata roșie de pionier. Tivită în culorile tricolorului, trecută prin inel, această flamură din pânză simboliza un obicei al vremii pe care copiii nu se oboseau să-l deslușească. Candoarea din sufletele lor primi pionieratul cu credința, de netăgăduit, că-i va face capabili de orice. Luana nu se considerase niciodată mai frumoasă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
vei avea o viață foarte scurtă. Ascuns În iarba Înaltă, Hiyoshi lăsă să-i scape un oftat. Pe celălalt mal al râului, o tabără improvizată se Întindea Între dig și câmpul verde de deasupra. Între câteva corturi militare erau Întinse flamuri, cu blazonul familiei Oda, fluturând În vânt. Se vedeau soldați, dar Nobunaga nu era nicăieri. Și pe malul opus se afla o tabără asemănătoare. Caii nechezau și tropăiau din copite, iar glasurile surescitate ale războinicilor mugeau de pe ambele țărmuri, destul de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Sumpu și, În cea de-a douăsprezecea zi din Luna a Cincea, armata principală porni aliniată cu strășnicie, În ovațiile mulțimii. Magnificii războinici, a căror strălucire sfida lumina soarelui, defilau spre capitală, ca desfășurarea unui sul pictat multicolor - stindardele comandanților, flamurile, drapelele, armele și armurile. Probabil că armata număra Între douăzeci și cinci și douăzeci și șase de mii de oameni, dar era proclamată intenționat ca fiind o armată de patruzeci de mii de luptători. Avangarda trupelor intră În orașul-post Chiryu la data
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
nici de ordine, nici de rang. Fiecare om era pentru sine Însuși. În mod normal, când seniorul unei provincii pleca la război, toți oamenii de rând Încetau munca, măturau În fața caselor și petreceau trupele. Soldații defilau pe drum, etalându-și flamurile și stindardele. Comandantul Însuși Își etala autoritatea și puterea. Și mărșăluiau spre câmpul de luptă, În cadență de șase pași la o bătaie de tobă, cu toată splendoarea și forța de care era provincia În stare. Dar Nobunaga era complet
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
mea, Owari. Alegeți-vă un loc la Înălțime și priviți această mare bătălie. Dați Înconjur satului Atsuta și spuneți-le oamenilor să adune steaguri și panglici de sărbătoare, ținându-le astfel Încât inamicului să i se pară că sunt drapelele și flamurile de luptă. Puneți pe crengile copacilor și pe culmile colinelor cârpe roșii, albe sau de orice culoare și umpleți cerul cu serpentine fâlfâitoare. Înțelegeți ce vă spun? După ce caii Înaintară cam o jumătate de leghe, iar Nobunaga se răsuci să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
și pe culmile colinelor cârpe roșii, albe sau de orice culoare și umpleți cerul cu serpentine fâlfâitoare. Înțelegeți ce vă spun? După ce caii Înaintară cam o jumătate de leghe, iar Nobunaga se răsuci să privească, peste Întregul Atsuta fluturau nenumărate flamuri și stindare. Ai fi zis că În sat ajunsese o imensă armată din Kiyosu și că poposise acolo. Domnea o căldură apăsătoare, fierbinte cum de mulți ani nu fusese la Începutul verii - după cum aveau să-și amintească, mai târziu, bătrânii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
buzele lui se ivi un zâmbet mulțumit. Cei patruzeci de mii de oameni ai armatei clanului Imagawa se aflau acum la o aruncătură de băț și, pentru a le spiona dispunerea și moralul, trupele clanului Oda Își ascunseră steagurile și flamurile și observară situația de pe creasta muntelui. Corpul de luptători ai lui Asano Mataemon se stânsese pe versantul de la miazănoapte, puțin mai departe de grosul armatei. Deși erau arcași, lupta din acea zi nu avea să le solicite arcurile și săgețile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
lui Inuchiyo calul. Nu, lasă formalismele. Mergi Înainte. În timp ce Tokichiro Încăleca din nou, fu adus și armăsarul lui Inuchiyo. — Până ne vom revedea. Făcându-i Încă odată cu mâna, din șa, Tokichiro porni drept Înainte. Prin fața ochilor lui Inuchiyo trecură câteva flamuri roșii. Tokichiro se Întoarse și-i zâmbi. Libelule roșii zburau liniștite pe cerul albastru. Fără altă vorbă, Inuchiyo Își Întoarse calul În direcția Castelului Kiyosu. * * * Mușchiul era surprinzător de gros. Ai fi putut privi În spațioasa grădină a conacului Hachisuka
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
fugiră În munți și pe malurile lacului. — Nu-i urmăriți! ordonă Nobunaga, din vârful Muntelui Wada, În timp ce drapelele Înălțate acolo atât de grabnic se vedeau limpede, sub soarele amiezei. Plini de sânge și de noroi, oamenii se adunară, treptat, sub flamurile generalilor lor. Apoi, scoțând un strigăt de victorie, Începură să-și mănânce prânzul. Un număr de mesaje continuară să sosească dinspre Mitsukuri. Forțele lui Tokugawa din Mikawa, care fuseseră poziționate ca avangardă pentru Niwa și Nobumori, luptau, chiar atunci, cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
luase În derâdere trupele inamice, era uimit că ajunseseră deja acolo. Cu doar o jumătate de lună În urmă, Nobunaga se desfătase În florile de primăvară din capitală. Nici visele lor nu credeau cei din Asakura că Îi vor vedea flamurile chiar În propria lor provincie, chiar dacă terminase atât de repede pregătirile militare. Vechiul clan Asakura, descinzând din linia imperiale, Își câștigase prestigiul ajutându-l pe primul shogun și, ulterior, fusese răsplătit cu Întreaga provincie Echizen. Era cel mai puternic clan
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
faptul că Sasaki Rokkaku și Asai Nagamasa Îi blocau retragerea; ceea ce-l Înfricoșa pe Nobunaga până-n măduva oaselor era posibilitatea ca acei războinici-călugări din Honganji, a căror fortăreață era În zonă, să se ridice Împotriva invadatorilor și să-și desfășoare flamura Împotriva lor. Vremea se schimbase pe neașteptate, iar armata invadatoare era o barcă Înfruntând furtuna. Dar exista un spațiu destul de mare unde se se retragă zece mii de soldați? Strategii spun că, prin firea lucrurilor, Înaintarea e ușoară, iar retragerea, dificilă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]