1,851 matches
-
azi, aflăm mereu o liniște în care ne îmbrăcăm preț de un somn dorința nefinalizată, dăm mereu de un prag omenos pe care să putem ațipi, în care să ne fixăm noaptea dintre holocaustul celor care s-au săvârșit și himera celor care vor veni (Adevărul literar și artistic, l8 oct. 2005, p. 6). E cât se poate de clar că, din această beție de cuvinte nu răzbate nici o idee, nici o informație minim lămuritoare. Michel Voirol (1992, p. 37) pune degetul
[Corola-publishinghouse/Science/2252_a_3577]
-
fără ca ele să fie. La Descartes, această idee apare pentru prima oară În Meditații metafizice. Ea continuă ipoteza visului, a unei reverii În care omul este, sau ar putea fi, cufundat cu totul În iluzie, trăind Într-o lume de himere, construită anume pentru simțurile lui, dar numai pentru atât, de către un „geniu rău”. „Voi presupune, așadar, că nu Dumnezeu cel foarte bun, izvor al adevărului, ci un anumit geniu rău, dar acesta deosebit de puternic și iscusit, și-a dat Întreaga
[Corola-publishinghouse/Science/2004_a_3329]
-
foarte clar, nu trebuie să considerăm că este de mărimea pe care o vedem;, putem foarte bine să ne imaginăm distinct un cap de leu pe un corp de capră, fără ca, din aceasta, să conchidem că În lume ar exista himere: pentru că rațiunea nu ne spune că ceea ce vedem sau ne imaginăm astfel este adevărat. Însă ea ne spune că toate ideile sau noțiunile trebuie să aibă un fundament de adevăr. Căci n-ar fi posibil ca Dumnezeu, ființă cu totul
[Corola-publishinghouse/Science/2004_a_3329]
-
forma sau imaginea lucrului corporal. Or, știu deja cu certitudine că sunt și că În ansamblu se poate Întâmpla ca toate aceste imagini, și În general toate lucrurile care se raportează la natura corpului, să nu fie decât vise sau himere. Prin urmare, văd deslușit că voi avea tot atât de puțină dreptate spunând: Îmi voi Îmboldi imaginația pentru a cunoaște Într-un mod mai distinct cine sunt ca atunci când voi zice: acum sunt treaz și zăresc ceva real și adevărat, dar, fiindcă
[Corola-publishinghouse/Science/2004_a_3329]
-
În consecință, nu obișnuim s-o numim afect, ci acțiune. ART. 20. Despre fantazări și alte idei formate de suflet Când sufletul nostru se străduiește să imagineze ceva ce nu există, cum ar fi imaginea unui palat fermecat sau o himeră, ca și atunci când se silește să ia În considerare ceva ce este doar inteligibil și nicidecum imaginabil, de exemplu, atunci când ia seama la propria natură, percepțiile pe care le are de la aceste lucruri depind În principal de voința care Îl
[Corola-publishinghouse/Science/2004_a_3329]
-
aroganță seducătoare a anticapitalistului. Din această cauză foarte mulți oameni sunt seduși de doctrinele sau de acțiunile anticapitaliste. Mai ales oamenii fără repere și fără un sistem de valori bine conturat pot fi atrași foarte ușor în acest joc al himerelor. Pentru un om fără un scop precis în viață, anticapitalismul devine seducător, este ca și cum oamenii care iubesc animalele s-ar implica cu toată ființa lor în salvarea acestora. Ideea că poate schimba lumea din jurul său, făcută nedreaptă de către Creator, este
[Corola-publishinghouse/Science/84937_a_85722]
-
plan teoretic. Doi utopici se întâlnesc în aceleași fapte de esență. Pentru ei, toate femeile trebuie să fie de o frumusețe aparte, tot ce înseamnă urât sau hidos fiind a priori refuzat și considerat ca inautentic. Urâtului i se substituie himera frumosului absolut. Astfel, într-o răbufnire delirantă, Ladima crede că triviala Emilia ar fi potrivită ca model ideal pentru maeștrii picturii flamande: "Ah, și-o nevastă, o nevastă plinuță, albă ca tine, cu ochii mari, verzi, numai viață, strălucitoare de
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
resurse pentru feeria dramatică, dacă nu chiar pentru piesa istorică mai lejeră. Prozele, adunate în volumul Din romanul unei vieți (1900), dar și răzlețite prin reviste, sunt proiecția unor trăiri adolescentine. Printre extaze, invocații, oftaturi, eroii lui B., căutători de himere, simțitori peste poate, tânjesc după o iubire „dulce”, ideală, sfântă, dar copila blondă și suavă, obiectul suspinătoarei adorații, se dovedește a fi crudă și înfumurată, o cochetă fără inimă, distrugând cu veninul perversității ei iluzia mângâietoare, tonifiantă a iubirii neasemeni
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285849_a_287178]
-
lui Seneca este preluată de mulți ca o încercare ieftină de justificare a erorilor. Dar există greșeli și greșeli. Una este să greșești drumul spre casă, când te întorci afumat de la cârciumă și alta e să-ți clădești afacerea pe himere. După cum nu e totuna dacă ai greșit o dată, din neștiință, cu a persevera în greșeală, cu bună știință. Urmări grave pot avea greșelile săvârșite în conservarea sănătății, în afaceri și în educația copiilor. Asupra acestora din urmă vom zăbovi. Cea
Lumina Educaţiei by Vasile Fetescu () [Corola-publishinghouse/Science/1635_a_3037]
-
1998), „Reflecții asupra celuilalt: o abordare sociocognitivă”, în S. Moscovici (coord.), Psihologia socială a relațiilor cu celălalt Polirom, Iași, pp. 150-168. Pipes, R. (1995/1998), Scurtă istorie a revoluției ruse, Humanitas, București. Popescu, D. (1994), Am fost și cioplitor de himere, Expres, București. Seligman, M.E.P. (1975), Helplessness: On depression, development and death, Freeman, San Francisco. Stancu, Z. (1966) „Tradiția caselor pline de copii”, Scânteia, 24 septembrie. Stoetzel, J. (1963), La psychologie sociale, Flammarion, Paris. Todorov, T. (1995), Les abus de la memoire
[Corola-publishinghouse/Science/2369_a_3694]
-
renumele”, Cioran comentează: „Pasiune dezgustătoare și totuși de înțeles, ba chiar inevitabilă” (I, 150). Mai mult: „Dacă tu însuți ai dorit aceeași glorie, te deranjează să-i vezi pe ceilalți că aspiră la ea și că se zbuciumă pentru o himeră. Eliberându-te de ea, pierzi o sursă sigură de suferință. Dar nu poți avea chiar totul” (idem). Mai degrabă ironie decât scepticism în constatarea din urmă. Cum ai putea să ai deopotrivă și suferința, pe care o cauți, ba chiar
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
precum Sherlock Holmes, deși se poate face o distincție între existența unor astfel de personaje și existența ființelor reale. Personajul ficțional "Sherlock Holmes" există ca obiect intențional, adică ca un obiect spre care se îndreaptă gândurile noastre. Numerele, zeii homerici, himerele, toate au viață pentru că dacă nu ar fi entități de un anumit fel nu am putea face nici o propoziție despre ele; existența este prerogativul ființelor 179. "Teoria descripțiilor" propusă de Russell a apărut ca un răspuns dat filosofului austriac Meinong
Argumentul ontologic în filosofia analitică. O reevaluare din perspectiva conceptului de existenţă necesară by Vlad Vasile Andreica [Corola-publishinghouse/Science/891_a_2399]
-
pentru a exista ceva sau cineva trebuie să aibă o anumită proprietate; să aibă exemplificări 182. Concepția lui Russell se referă la faptul că nu tot ceea ce este, există. Orice termen, orice obiect posibil al gândului are o ființă. Numerele, himerele, toate au ființă, pentru că dacă nu ar fi entități de un anumit fel, nu am putea face propoziții despre ele. Pe de altă parte, existența aparține doar unor entități care sunt, care există. Ontologia lui Russell este o ontologie atemporală
Argumentul ontologic în filosofia analitică. O reevaluare din perspectiva conceptului de existenţă necesară by Vlad Vasile Andreica [Corola-publishinghouse/Science/891_a_2399]
-
paremiologice, pe de o parte și, de cealaltă, notele grave, de „eleghii căielnice și trăghicești”, pe teme ale soartei omenești, dar și ale conștiinței unui destin istoric. Dincolo de - și chiar prin - ludicul literar al „spectacolului” de măști alegorice (dobitoace, păsări, „himere” hibride, grotești), se comunică o solitudine morală adâncă, a Inorogului, într-o lume și o istorie văzute, „ieroglific”, cu o luciditate amară, fără iluzii. Peste mai bine de un veac după moartea învățatului prinț moldovean, tipograful și scriitorul Anton Pann
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285580_a_286909]
-
pe pământ” își atribuie bun-simț, simț comun și simț practic, punând între acestea semnul identității și considerându-l pe cel din urmă drept forma aplicată a celorlalte două. Ei văd în „idealiști” niște maniaci nu totdeauna inofensivi, care umblând după himere ajung în cel mai bun caz să-și nesocotească propriile interese când nu le compromit și pe ale altora. La rândul lor nici ceilalți, cei cu idealurile și cu visurile, nu se privează de plăcerea de a-i disprețui pe
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
prejudecățile, de o perfectă platitudine, deși pretinde a fi tocmai un antidot față de ce se numește obișnuit „platitudinea și vulgaritatea realității”. Fantezia ar fi, chipurile, “înaripată”, în vreme ce realitatea e terre-à-terre. În accepția sa originară, termenul de „fantezie” înseamnă aparență, nălucire, himeră, dar vine de la faneros, care înseamnă: clar, vizibil, luminos. Se vede bine că era vorba întâi de revelație, de strălucitoare evidență; dar cum revelația produce întotdeauna uimire, s-a trecut de la impactul acesta, care e al adevărului, la mai mult
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
Mazilu „ipocrizia disperării”. La vie me fut infligée, această frază cabotină a lui Chateaubriand a făcut carieră și a încurajat un bovarism al dezolării, prăpăstios și cobitor, pe care unii naivi îl cred tragic. Pentru Alain fericirea nu e o himeră, închipuită din apetiturile compensatorii ale insatisfacției. Ea e discernabilă și accesibilă în cotidian, dar pretinde simțul realului, curajul deciziei, într-un cuvânt asumarea vieții acesteia, actuală și trecătoare; pretinde, de asemenea, înțelegerea sensului ideal al faptului actual. Alain ne reamintește
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
fie minime. Ficțiunile manifestă de regulă paralizia logică întâlnită în vise. Unele pretexte sunt memorabile (un bătrân își prelungește viața respirând vicios aerul din baloanele care îi umplu camera, hrănindu-se, așadar, cu răsuflarea celor care le umflaseră). Autoportret cu himere (2001) e alcătuit din fotograme care stilizează liric o mișcare narativă vagă sau absentă, structurarea textelor realizându-se în parametrii unui model mai curând poetic decât epic. SCRIERI: Un zeu aproape muritor, pref. Ion Vartic, Cluj-Napoca, 1982; Redescoperirea actorului, București
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287985_a_289314]
-
epic. SCRIERI: Un zeu aproape muritor, pref. Ion Vartic, Cluj-Napoca, 1982; Redescoperirea actorului, București, 1985; Act și mimare, București, 1989; Cercul de aur, București, 1989; Exorcisme, Cluj-Napoca, 1996; Istorii pe care n-am să le scriu, București, 1998; Autoportret cu himere, București, 2001; Scene intime. Scene de masă, București, 2001; Omphalos, Cluj-Napoca, 2001; Spune Scardanelli, Cluj-Napoca, 2001. Repere bibliografice: Justin Ceuca, „Cercul de aur”, ST, 1990, 1; Justin Ceuca, „Act și mimare”, ST, 1990, 5; Țeposu, Istoria, 147-148; Dan C. Mihăilescu
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287985_a_289314]
-
fundamentală a memoriei, sau, În cel mai bun caz, e imaginația reproductivă așa cum o Înțelegea Kant); 2) aceea de a alcătui (În colaborare cu reflexivitatea ce combină idei) din trăsături ale unor realități disparate obiecte noi, producând astfel monștri sau himere (În acest caz, imaginația ne pare a fi doar instrumentul unei ludici, al divertismentului). Or, spune Humboldt, este evident că funcția cu adevărat originantă a imaginației (care de-abia acum Își merită atributul de productivă) este aceea de a realiza
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
asasinează ficțiunile, el condamnă la moarte, calm, prin rațiune raționantă și rezonabilă construcțiile strâmbe: cerul locuit, zeii răzbunători, religiile castratoare, speranțele legate de viața de apoi, mecanica sentimentelor, prejudecata monogamică, logica amoroasă. Pe pământ ca și în cer, el sacrifică himerele pe imensul rug al filosofiei sale materialiste și mecaniciste. El își așază printre primii palatele conceptuale dincolo de bine și de rău. Lumea merge, târâș-grăpiș, pentru că majoritatea oamenilor se mint, se iluzionează, construiesc decoruri de teatru în care-și spun povești
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
nevoie în timpuri și în locuri ignorate de el. Cu sute de ani înainte de apariția islamului, la mii de kilometri de Palestina, De rerum natura oferă breviarul perfect al luptei contra tuturor superstițiilor. Dacă filosoful demontează ficțiunea Centaurilor sau a Himerelor, recuză existența lui Tantal sau a lui Tityos, îndepărtează cu un gest al mânii Cerberii și Furiile, dacă-și râde de Danaide sau de Sisif - pe care-l vede mai degrabă în lumea aceasta... -, e clar că l-ar fi
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
puternică, eternă, omniprezentă, omniscientă, nemuritoare, puternică, liberă, nesfârșită, mărinimoasă, preafericită, ea reprezintă imposibilul ideal. Slăbiciunea, frica și spaima populează cerul; inteligența, rațiunea și cunoașterea îl golesc. Centaurii? Niște ficțiuni reductibile la o coliziune între simulacre de cal și de om Himerele? Aceeași remarcă, aceeași compoziție, nimeni și nimic nu se sustrage ordinii naturale, iar aceste creaturi nu există în natură. Tunetul, trăsnetul? Nicidecum intenții răzbunătoare ale unor zei nemulțumiți, ci doar o frecare între atomi incandescenți. Sterilitatea? în niciun caz o
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
Antologii: Ioan Slavici, Romanele vieții, Cluj-Napoca, 1977. Repere bibliografice: Ștefan Borbély, Anton Cosma, „Romanul românesc și problematica omului contemporan, VTRA, 1978, 4; Șerban Cioculescu, Clasificări literare, FCL. 1978, 6; Nicolae Manolescu, Analize și sinteze, RL, 1978, 28; Nicolae Ciobanu, Dincolo de himera sintezei critice, LCF, 1978, 32; Radu Petrescu, „Romanul românesc și problematica omului contemporan”, VR, 1978, 10; C. Trandafir, Debuturi în critică, ATN, 1979, 1; Crohmălniceanu, Pâinea noastră, 337-343; Culcer, Serii, 73-82; Călinescu, Biblioteci, 248-256; Piru, Critici, 93-96; Ulici, Prima verba
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286437_a_287766]
-
reprezentări"28. Criticul observa rolul important pe care-l are inconștientul în toată opera autorului, nu numai în poeziile sale. Astfel, în inconștient originează halucinațiile, viziunile și scenariile onirice ale eului creator. Țeposu nu este de acord cu asocierea acestor ,,himere" cu cele ale scriitorilor romantici, afirmând că în cazul lui Blecher, ele sunt provocate de un eu captiv care dorește extrovertirea. Totuși, o apropiere a operei lui Blecher de cea a lui Poe, cu păstrarea limitelor specifice fiecăreia dintre creații
[Corola-publishinghouse/Science/1448_a_2746]