1,309 matches
-
70, 71, 209 „Constantin Enăchescu din Bârlad s-a impus totuși prin curajul cu care abordează suprafețe de mari dimensiuni, bine susținute compozițional și deosebit de expresive în desfășurările de planuri și de mișcări ale personajelor (Ștefan Vodă la Podul Înalt, Insurecția marinarilor la 23 august 1944). Uimitor este și dozajul ritmat al culorii, alternanța roșurilor cărămizii și al griurilor ce par să indice un instinct de muralist, o sensibilitate specială pentru regia tonurilor în dialog cu desenul viguros, plin de nerv
50 de ani de art? naiv? ?n Rom?nia:enciclopedie by Costel Iftinchi () [Corola-publishinghouse/Science/84035_a_85360]
-
căci astfel ar încălca "legea fundamentală a proprietății și ar submina scopul cârmuirii"98. Spre deosebire de Thomas Hobbes, care nu recunoaște dreptul poporului de a se revolta împotriva cârmuirii, Locke este de părere că poporul are dreptul de a recurge la insurecție, împotriva forței și a violenței. Atunci când legislatorii distrug bunurile poporului, transformând oamenii în sclavi, ei se situează în starea de război față de popor. A spune că acest drept la insurecție dă naștere războaielor civile, distrugând pacea și că, prin urmare
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
de părere că poporul are dreptul de a recurge la insurecție, împotriva forței și a violenței. Atunci când legislatorii distrug bunurile poporului, transformând oamenii în sclavi, ei se situează în starea de război față de popor. A spune că acest drept la insurecție dă naștere războaielor civile, distrugând pacea și că, prin urmare, el ar trebui negat este același lucru cu a spune că oamenii cinstiți nu trebuie să se opună hoților pentru că acest lucru ar putea da naștere la dezordine și vărsare
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
omul nou, crescut sub soarele socialist”. Și volumul de schițe Întoarcerea la viață (1962) pierde din consistență datorită pedalării pe considerente educative prea apăsate. Evocând un moment din al doilea război mondial, romanul La porțile Severinului (1964) relatează aspecte ale „insurecției naționale antifasciste și antiimperialiste” și se vrea cea mai importantă scriere de până atunci a lui G. Actul de la 23 august 1944 este, evident, atribuit în exclusivitate comuniștilor și uteciștilor, reprezentanții partidelor istorice și ai monarhiei fiind minimalizați și caricaturizați
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287345_a_288674]
-
unanimitatea”: aceste noțiuni sunt deja asimilate de Lenin* când izbucnește revoluția rusă din 1905 care prilejuiește o explozie de violențe politice și sociale și-l incită pe liderul bolșevic să propovăduiască teroarea în proporții de masă, războiul de partizani și insurecția. și abia pune mâna pe putere, în noiembrie 1917, că și instaurează teroarea, moderată deocamdată, odată cu crearea Cekăi, apoi a Armatei Roșii* - prototipuri ale polițiilor politice* și ale armatelor instruite pentru războiul civil, care vor fi stâlpii de susținere a
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
Rusie. Apar primele soviete - sfaturi - desemnate de clasele populare pentru a se ocupa de administrația locală, dintre care cel mai cunoscut va fi cel din Sankt-Petersburg, prezidat de Lev Troțki*. Pe 17 decembrie cel de la Moscova se angajează într-o insurecție a cărei reprimare cauzează mai bine de 670 de morți și 2000 de răniți. Dacă violențele continuă și în 1906-1908 - aproape 30000 de atentate, mai mult de 6000 de asasinate politice, puțin câte puțin situația se stabilizează. Ohrana reușește să
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
nu-și ascunde intențiile: luarea puterii, hegemonia bolșevicilor în Adunare, amenințarea cu războiul civil*, în cazul nereușitei, începutul unei revoluții socialiste - naționalizări, confiscări etc. - teroare contra tuturor recalcitranților. Simultan, el proclamă „toată puterea sovietelor” și cere Comitetului său Central pregătirea „insurecției”, în ciuda opoziției unui puternic nucleu de conducători. începând din această clipă, Lenin a declarat în mod deschis război guvernului, Conferinței Democratice, municipalităților alese în mod liber și cooperativelor. El vrea să pună mâna pe putere și să declanșeze războiul civil
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
interzise ziare, au loc arestări arbitrare și masacre - între care cel al comandantului-șef al armatei, generalul Duhonin, chiar sub ochii comisarului poporului Krîlenko -, și sunt instituite tribunale revoluționare acționând în deplină ilegalitate. La Moscova, unde bolșevicii au început o insurecție, trupele guvernamentale contraatacă și, timp de câteva zile, au loc lupte violente care duc la moartea mai multor sute de persoane până când bolșevicii reușesc să se impună. în fapt, războiul civil a început deja. Dictatura proletariatului Instaurarea „dictaturii proletariatului” provoacă
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
statuie a lui Stalin care domină orașul este doborâtă. Când, la orele 20, Gerö ia cuvântul la radio, cuvântarea sa provoacă o reacție instantanee: manifestanții cer difuzarea la radio a propriilor revendicări. Forțele poliției politice deschid focul. Manifestația lasă locul insurecției, susținută în curând de garnizoana cazărmii Killian și înarmată de muncitorii de la fabricile de armamente. Pe 24, în virtutea prevederilor Tratatului de la Varșovia, puterea face apel la trupele sovietice și este proclamată legea marțială. Dar ea nu mai dispune de o
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
mai ales revoltele societăților poloneză și ungară marchează eșecul îndoctrinării tineretului, obligat până atunci să urmeze cursuri de marxism-leninism*. Dacă PCF se menține pe poziții ortodoxe - el vorbește de „raportul atribuit lui N. Hrușciov iar l’Humanitî titrează, după zdrobirea insurecției: „Surâsul Budapestei” -, PCI* se angajează pe calea „policentrismului”, în vreme ce PC din Marea Britanie nu rezistă contestației interne. în afară de aceasta, apariția consiliilor muncitorești la Budapesta va alimenta reflecția asupra unui „alt comunism” și va deschide calea contestării infailibilității și legitimității comuniștilor ortodocși
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
comunism” și va deschide calea contestării infailibilității și legitimității comuniștilor ortodocși în a conduce mișcarea muncitorească și revoluționară. Spre deosebire de revolta muncitorilor din Berlinul de Est din 1953, revoluția ungară este antitotalitară; ea marchează o cotitură întrucât vehiculează elemente politice forte: insurecția națională spontană a adunat laolaltă toate straturile societății care revendicau democrația*, fără a fi „reacționară”. Astfel era pulverizată una din ideile-forță a comunismului, care se prezintă drept succesorul natural și de nedepășit al „democrației burgheze”. în afară de aceasta, a apărut o
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
ca reticentă la socialismul colectivist. Concluzia este că în America Latină comunismul nu este la ordinea zilei. Totuși, politica IC este încă ezitantă. Astfel, în octombrie 1935 are loc cea de-a III-a Conferință Comunistă din America Latină, care organizează o insurecție în Brazilia, în noiembrie, sub conducerea lui Carlos Prestes, un general care se remarcase deja, între 1924 și 1927, parcurgând țara în fruntea unei coloane de revoluționari și care, ulterior s-a raliat comunismului; insurecția este un eșec total, iar
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
din America Latină, care organizează o insurecție în Brazilia, în noiembrie, sub conducerea lui Carlos Prestes, un general care se remarcase deja, între 1924 și 1927, parcurgând țara în fruntea unei coloane de revoluționari și care, ulterior s-a raliat comunismului; insurecția este un eșec total, iar PC brazilian este decapitat. Cele mai bune rezultate le obține strategia frontului popular* în Chile. Format, la inițiativa comuniștilor, în 1936, în timpul unei convenții a stângei care reunește 400 de radicali, 300 de socialiști, 160
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
aliat temporar al roșilor; corespondentul de război Isaac Babel a publicat de altfel relatarea, devenită faimoasă, a companiei din Polonia din 1920, sub titlul Cavaleria roșie (1926). La rândul său, Tuhacevski este însărcinat de către Troțki, în martie 1921, să reprime insurecția de la Kronstadt*, iar în iunie, să „pacifice” provincia Tambov, unde utilizează împotriva rebelilor și gaze de luptă. Războiul civil favorizează promovarea rapidă a noilor elite militare, foarte importantă proporție de comuniști din cei 40000 de elevi ofițeri trebuind să compenseze
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
cheile succesului comunist în Asia, chiar dacă acesta nu este garantat. Dacă în 1945 Kim Ir Sen* reușește să pună mâna pe putere în Coreea de Nord* datorită prezenței Armatei Roșii* și dacă Mao câștigă războiul civil* în China, în 1949, luptele armate* - insurecții și războiul de gherilă - angajate în 1946 în Filipine, și în 1948 în Malaezia, în Birmania și în India eșuează, în vreme ce PC japonez, angajat în acțiuni violente în 1950-1952, își ruinează capitalul de simpatie care-l readusese în legalitate în
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
de gherilă - angajate în 1946 în Filipine, și în 1948 în Malaezia, în Birmania și în India eșuează, în vreme ce PC japonez, angajat în acțiuni violente în 1950-1952, își ruinează capitalul de simpatie care-l readusese în legalitate în 1945. Numai insurecția inițiată de Viet-minh în Vietnamul* de Nord este încoronată cu o primă victorie asupra Franței în 1954. începând din 1955, Hrușciov* lansează o ofensivă a farmecului în direcția Asiei. Sprijinindu-se pe imensul prestigiu al Chinei comuniste, el își exprimă
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
Aceasta se referă la articolul 1 al statului care definea calitatea de membru al partidului*. Pentru Lenin*, partidul trebuie să fie format din revoluționari de profesie, militanți clandestini și agenți disciplinați ai unei conduceri foarte centralizate care preconizează declanșarea unei insurecții pentru a pune mâna pe putere și a instaura o dictatură care să permită construirea socialismului* și apoi a comunismului. Principalul său preopinent, Iuri Martov, ca marxist ortodox al Internaționalei a II-a, considera, dimpotrivă că revoluția în Rusia trebuie
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
revoluția rusă din 1905. în vreme ce menșevicii văd în ea o etapă a revoluției burgheze contra autocrației țariste, Lenin este convins că are acum confirmarea radicalismului său și preconizează instaurarea unei „dictaturi revoluționar-democratice a proletariatului și a țărănimii” care trece prin insurecția armată, prin teroarea* instaurată de mase și chiar prin războiul de partizani; Lenin consideră din ce în ce mai mult partidul ca pe o organizație luptând în cadrul unui război civil* prelungit care îmbracă forma unui război social înverșunat și cheamă la exterminarea necruțătoare a
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
democrați liberali. întors din exil în aprilie, Lenin își impune vederile: el atacă guvernul provizoriu, refuză menținerea Rusiei în război și cere ca partidul său să pună mâna pe putere pentru a instaura dictatura proletariatului. După o primă tentativă de insurecție care eșuează, pe 16 și 17 iulie 1917, Partidul Bolșevic este scos în afara legii. Dar în septembrie, el reintră în legalitate și iese întărit din criză: a devenit acum un partid de masă - circa 200000 de membri - care dispune de
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
de o Gradă Roșie - o miliție formată din mii de oameni - și care beneficiază de adeziunea unuia din opozanții săi constanți - Lev Troțki - care se va dovedi a fi un lider decisiv. Lenin își împinge atunci partidul să pregătească o insurecție care, pe 7 noiembrie, ia forma unei lovituri de stat, și inaugurează Revoluția din Octombrie* sau revoluția bolșevică, distinctă, și chiar opusă revoluției din februarie. Lenin creează Consiliul Comisarilor Poporului (Sovnarkom), format numai din bolșevici; dacă triumful său suscită o
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
ar fi reușit să dea o lovitură de stat. Lupta contra lui Batista Fidel Castro încearcă mai întâi să lupte contra dictatorului pe cale juridică, dar eșecul acestei căi îl duce la organizarea unei lovituri de forță destinată să declanșeze o insurecție. în fruntea mai multor zeci de oameni înarmați, el încearcă să ocupe cazarma-fortăreață La Moncado, de la Santiago, pe 26 iulie 1953. Eșecul operațiunii militare duce la moartea și la torturarea a circa șaizeci de atacanți, dar Castro scapă cu viață
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
Revoluția culturală Oficial, Revoluția Culturală* a durat până în 1976, dar moartea lui Lin Biao, în septembrie 1971, i-a dat o lovitură fatală cu mult înainte. Ea poate fi divizată în patru etape: preparativele, din ianuarie 1965 până în iulie 1966; insurecția manipulată din iulie 1966 până în august 1967; restabilirea, cu greu, a ordinii, din septembrie 1967 până la cel de-al IX-lea Congres al PCC, în aprilie 1969; eliminarea lui Lin Biao, din aprilie 1969 până în septembrie 1971. Această perioadă este
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
califică autoritățile. Rezistența este deosebit de rezistentă în Ucraina, în Caucazul de Nord, pe Don, dar răzvrătiri au loc în întreaga Rusie. Circa 3400000 de țărani iau parte la cele 13000 de răscoale - din care 176 sunt numite chiar de putere „insurecții”. Armata Roșie trebuie să intervină, iar represiunea este înfricoșătoare. Pe 2 martie 1930, informat în legătură cu căderea aprovizionării și cu înmulțirea revoltelor, Stalin, obligat să dea înapoi, publică un articol - „Amețeala succesului” - în care aruncă vina dezastrului în spatele responsabililor locali. Țăranii
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
au fost condamnați la moarte și ghilotinați în 1797. în timpul Restaurației, al Monarhiei din Iulie și al celui de-al doilea Imperiu au fost organizate - și reprimate - numeroase conspirații: a carbonarilor, a neobabuviștilor, a anarhiștilor* și a republicanilor adepți ai insurecției - ca Auguste Blanqui, teoretician al „punerii mâinii pe arme”. Această tradiție conspirativă a fost practic abandonată în Franța după eșecul Comunei, dar ea a luat amploare în țări în care puterea a fost dictatorială. Printre revoluționarii ruși*, ea ia forma
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
estetice, a mizelor ideologice a căror invocare directă este interzisă de cenzură. Astfel, în Polonia, dezbaterea publică asupra „moralei lui Joseph Conrad” care-l opune, în 1946, pe tânărul critic comunist Jan Kott marii romancieri Maria Dobrowska, abordează indirect bilanțul insurecției din Varșovia și rolul Armatei din interior. Dezbaterea, n-are doar un aspect academic: în acel moment, numeroși supraviețuitori ai mișcării de rezistență antinazistă putrezesc în ocnele comuniste. Dacă scriitorii necomuniști se refugiază în poezie sau în romanul istoric - cehii
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]