2,203 matches
-
lume, dar, cum precizează într-un loc, dacă mai zăbovește pe acest pământ, e pentru că sila lui „față de această lume nu e deplină și nici de tot sinceră” (I, 90). Să fie, în spatele ei, orgoliul? Să fie fascinația? Simpla, instinctiva ipocrizie? Să fie neputința? Lui Cioran îi plac, o declară adesea, „temperamentele agresive și contradictorii, violente și sfâșiate, și care prin excesele lor te stimulează, te descumpănesc. Abulia mea are nevoie de bici” (II, 28). Iată-l aici în ipostaza care
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
și-ar fi dorit, cinic. Nu-i vorbă, se salvează preferând să se vadă în permanență celălalt. În fond, el este în permanență celălalt. Fața și reversul umoruluitc " Fața [i reversul umorului" Să ne amintim, măcar în trecere, paginile dedicate „ipocriziei” lui Cioran. Fiind, în drumul către adevăr, fatalitate Ă a alienării, inautenticității și suferinței Ă, ipocrizia încarnează experiența chinuitoare a propriei inconsistențe, care o dublează pe aceea a lumii. De aici, nu numai anxietatea, ci și umorul, în fond, atât
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
celălalt. În fond, el este în permanență celălalt. Fața și reversul umoruluitc " Fața [i reversul umorului" Să ne amintim, măcar în trecere, paginile dedicate „ipocriziei” lui Cioran. Fiind, în drumul către adevăr, fatalitate Ă a alienării, inautenticității și suferinței Ă, ipocrizia încarnează experiența chinuitoare a propriei inconsistențe, care o dublează pe aceea a lumii. De aici, nu numai anxietatea, ci și umorul, în fond, atât de puțin bănuit, căci ar contrasta cu demonismul, pe care îndeobște i-l atribuim lui Cioran
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
care m-a frapat la el cel mai mult” (II, 114). Așadar, sinucidere și umor la Dostoievski. Cât despre Cioran, nu va fi fiind umorul chiar calea de a provoca și de a amâna sinuciderea, înțelegând prin umor fie și ipocrizie, poltronerie?! E, oricum, înțelepciunea lui, adică mijlocul de a rezista pe care-l identifică și la alții. Notează la un moment dat: „T.H., care a făcut patru ani de pușcărie, la întrebarea mea: Cum ai putut suporta? răspunde: Datorită umorului
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
Redus la ipostaza unui ins oarecare, Cioran se simte umilit. Deși e în căutarea anonimatului, a dispariției, nu suportă să se știe ignorat. Ar vrea să fie trecut cu vederea, dar abia după ce toți ar ști cine este. E o ipocrizie de care nu se poate elibera și care-l chinuie. Spune la un moment dat: „Voi fi vrând eu să nu mai fiu nimic, dar nu-mi place ca ceilalți s-o ia în serios. Hotărât lucru, nu voi suporta
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
spune la un moment dat. Sau: „Nu mă poate interesa o ființă asupra căreia nu apasă o anume fatalitate” (I, 225). Cum s-a ajuns aici? Nu cumva predestinarea e numai o justificare?! La un moment dat, Cioran își recunoaște ipocrizia sau jocul. Doar că, jucând o anumită imagine pentru ceilalți, mimând chiar pentru sine un rol, Cioran devine finalmente chiar ceea ce neagă. Oricum, mărturisește: „Când ai acumulat eșec după eșec, nu știu să existe un lucru mai avantajos decât să
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
Kesarion Breb prin cetatea imperială îl pune la încercare prin iubire și este prilej totodată de a cunoaște, de a vedea, cu ochii mai treji ai „străinului”, amestecul de fast și putreziciune, vălmășagul de patimi, viclenii și cruzimi, orgolii, ambiții, ipocrizii, de intrigi și lupte pentru putere, adevăratul chip a ceea ce se ascunde „sub strălucirea purpurei bizantine”, acolo, în jurul tronului împărătesc, a cărui fascinație orbește, distruge. La Emanoil Bucuța, pretextul etnografic generează o poematizare fastuos calofilă (revărsare de detalii plastice, într-
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285580_a_286909]
-
reacțiile inadecvate venite din partea unei persoane străine, identificând la aceasta o falsă rea intenție într‑un gest oricât de neutru. În alte situații, ei neagă tot ceea ce copilul observă în jurul său legat de propria‑i deficiență, insistă pe răutatea și ipocrizia persoanelor din anturaj, cultivând la copil convingerea că lumea în care trăiește este rea. Pe de altă parte, unii părinți refuză să țină cont de dificultățile sociale determinate de deficiență, în acest fel împiedicându‑i pe copii să înțeleagă și
[Corola-publishinghouse/Science/2355_a_3680]
-
mângâiere, tandrețe, răbdare, dar deseori și asprime, necruțare, mânie. Și totdeauna curaj. Ea se exprimă în elegii sau imnuri, dar niciodată în tămâiere și flagornerie. Ea presupune neapărat încredere și fidelitate, deci optimism, dar nu optimismul mincinos și laș al ipocriziei, ci optimismul uneori exultant, dar alteori dureros și chiar tragic al conștiințelor superioare. Așa e iubirea virilă și eroică a lui Jebeleanu: pilduitoare din acest punct de vedere ar fi cu osebire, dacă am putea totuși alege din această vastă
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
prefer s-o pierd decât s-o datorez unei minciuni sau vreunei neînțelegeri.” Frumoase vorbe; dar am sentimentul că îndrăzneala lui venea mai degrabă din dorința de scandal decât din curajul adevărului. Există o formă foarte paradoxală și subtilă a ipocriziei, care ajunge să se confunde cu sinceritatea. De cu totul altă valoare îmi pare curajul lui Proust, care nu a făcut mărturisiri directe (de ce le-ar fi făcut?), dar a descris în opera lui cercurile acelui infern într-o magistrală
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
cunoașterii de sine și de lume, atingând o înaltă „stepenă” de artă prin testimoniul lor de cunoștință și de adevăr, iar, la primii trei, și prin lipsa lor de „artisticitate”. Așa cum minunat de bine spune Teodor Mazilu în cartea sa Ipocrizia disperării, marea artă nu-și pune probleme de artă, ci de adevăr și umanitate. La numele înșirate mai sus îl adaug și pe al lui Maiorescu, ale cărui Însemnări zilnice îmi par de o deosebită valoare estetică tocmai prin caracterul
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
a cuprinde un univers social plăsmuit de o formidabilă imaginație (id est: un formidabil simț al realului), acela nu a înțeles nimic și degeaba a citit À la recherche du temps perdu. FANTEZIE ȘI IMAGINAȚIE De cartea lui T. Mazilu Ipocrizia disperării am mai pomenit și desigur voi mai pomeni, fiindcă e plină de ceea ce îmi place să numesc „paradoxe ale bunului-simț”. Adică, la prima vedere, părerile lui, de cele mai multe ori, irită și contrariază, dar pe urmă, întrucât au darul de
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
veritabil și exemplar urmaș al Stoicilor. Filozofia sa este, ca și a Stoicilor, un eudemonism. Atitudinea aceasta e, de la romantici încoace, destul de depreciată. De la romantici încoace se bucură de mult prestigiu văicăreala și ceea ce atât de nimerit numește T. Mazilu „ipocrizia disperării”. La vie me fut infligée, această frază cabotină a lui Chateaubriand a făcut carieră și a încurajat un bovarism al dezolării, prăpăstios și cobitor, pe care unii naivi îl cred tragic. Pentru Alain fericirea nu e o himeră, închipuită
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
jur ignoră nepedepsiți misiunea organizației. Nils Brunsson (2002) observa că organizațiile care au ca scop principal reflectarea și reprezentarea mediului social - precum partidele politice, administrația publică sau organizațiile cu o misiune asumată de a urmări i.p. - suferă inevitabil de „ipocrizie organizațională”. Pentru a face față cerințelor contradictorii ale diferitelor grupuri de interese, organizația își disociază discursul de decizii și de acțiuni. Astfel, discursul va putea fi orientat către un grup social, deciziile luate vor putea mulțumi un alt grup social
[Corola-publishinghouse/Science/1956_a_3281]
-
despre lucrurile cele mai simple, cele mai tangibile și cu ele se joacă tot timpul. Cosmina Berindei: Citind acest text, prima mea reacție a fost să-mi amintesc o sintagmă a lui Popper. Acesta vorbea la un moment dat despre ipocrizia intelectualilor care construiesc mereu discursuri sofisticate, preferă cuvintele prețioase, În loc să vorbească simplu și deslușit. În cazul acestora ar fi nevoie de ceva mai multă modestie intelectuală, fiindcă ei nu țin seama de faptul că nu se fac Înțeleși - susține Popper
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
nu era lipsită de picanterie! Pe atunci, ideile pure, idealismul și intelectualismul platonician erau combătute cu argumente mai bune decât discursurile interminabile. -2Elogiul peștelui masturbator. Nu prea-l vedem pe Platon masturbându-se în piața publică! El, care proslăvea meritele tuturor ipocriziilor posibile și imaginabile, n-ar fi ezitat, într-o cetate guvernată după bunele sale principii, să-l bage pe Diogene la închisoare sau chiar să-i ofere o cupă de cucută. Pentru că, după cum ni s-a transmis de-a lungul
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
și jalonează drumuri fără ieșire? Munca nu oferă nicio împlinire? Familia înseamnă altceva decât ceea ce ne învață societatea despre ea încă de la cea mai fragedă vârstă? Relațiile cu cea mai mare parte a semenilor sunt plasate foarte adesea sub semnul ipocriziei, al invidiei, al geloziei, al trădării? Intersubiectivitatea sexuată pune mai multe probleme decât rezolvă? Normal, așa-i lumea, și încă pentru multă vreme de-aici încolo... Unii așteaptă schimbarea ei și speră o revoluție, o răsturnare provocată de presiunile sociale
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
intensitate scăzută Au de cele mai multe ori o intensitate mare Consistentă este cerută între norme și instituții Consistentă este cerută între simțiri și exprimare Sursă normelor include tradiția și instituțiile Sursă normelor include persoanele, egale că status, mass-media; emergentă în situații Ipocrizia apare între standarde și acțiuni Ipocrizia apare între impulsuri și acțiuni Muncă emoțională implică autocontrol; abilități expresive Muncă emoțională implică emoții eliberatoare și reducerea inhibițiilor Percepția propriilor emoții depinde de modul în care a fost socializata Percepția propriilor emoții este
[Corola-publishinghouse/Science/2246_a_3571]
-
o intensitate mare Consistentă este cerută între norme și instituții Consistentă este cerută între simțiri și exprimare Sursă normelor include tradiția și instituțiile Sursă normelor include persoanele, egale că status, mass-media; emergentă în situații Ipocrizia apare între standarde și acțiuni Ipocrizia apare între impulsuri și acțiuni Muncă emoțională implică autocontrol; abilități expresive Muncă emoțională implică emoții eliberatoare și reducerea inhibițiilor Percepția propriilor emoții depinde de modul în care a fost socializata Percepția propriilor emoții este nesocializată și naturală Cea mai competența
[Corola-publishinghouse/Science/2246_a_3571]
-
depășească stadiul de obiect estetic, insignifiant și ignorat, și nu o poate face cu succes decât prin cuvânt, semn al inteligenței, al distincției. Pampinea devine tot mai acidă la adresa inculturii suratelor, la lipsa lor de preocupare pentru valorile autentice, la ipocrizia lor: „și încă umblă a-ți dovedi că numai nevinovăția e pricina care le face să nu știe lega o vorbă cu semenele lor sau cu bărbații cumsecade, și sărăcia-n duh au boteza-o cinste, ca și 162 Ibidem
La donna angelicata – la donna demonicata în opera lui Giovanni Boccaccio şi a lui Geoffrey Chaucer by Oana Simona Zaharia () [Corola-publishinghouse/Science/1618_a_3076]
-
a Decameronului ne introduce într-un univers conflictual, ironic și contradictoriu”525. „Jupân Ciapperello este un Tartuffe anticipat cu câteva secole, cu deosebirea aceasta: că Molière îți produce dezgust și oroare prin intenția de a-i ațâța pe auditori împotriva ipocriziei, pe când Boccaccio se distrează, cu intenția mai puțin de a te ațâța împotriva ipocritului, cât de a te face să râzi pe socoteala unului duhovnic, a călugărilor creduli și a credulei plebe. De aceea arma lui Molière este ironia sarcastică
La donna angelicata – la donna demonicata în opera lui Giovanni Boccaccio şi a lui Geoffrey Chaucer by Oana Simona Zaharia () [Corola-publishinghouse/Science/1618_a_3076]
-
o fetișcană „frumoasă și fragedă ca o floare”534 în incinta mănăstirii și este surprins de stareț, care, deși se dovedește rigorist și peste măsură de sever, nu urmărește decât să-și rețină copila pentru bunul său plac, dovedind și ipocrizie pe lângă aviditate sexuală. Starețul nu este condamnat din cauză că s-a înfruptat din „prada” tânărului, ci din pricina neînțelegerii și a spiritului intransigent față de confratele său, pe care îl apostrofează pentru un păcat pe care și el îl săvârșește, fără a se
La donna angelicata – la donna demonicata în opera lui Giovanni Boccaccio şi a lui Geoffrey Chaucer by Oana Simona Zaharia () [Corola-publishinghouse/Science/1618_a_3076]
-
cuvinte îngăduitoare la adresa poftelor trupești ce nu pot fi stăvilite. Mănăstirea se transformă într-un lupanar, în care fiecare caută desfătarea, în loc de a urma slujirii lui Dumnezeu. Spațiul sacru se convertește regretabil într-un loc măcinat de vicii și de ipocrizie, toate femeile se dovedesc niște donne demonicate, dar în viziunea naratorului au grade diferite de vinovăție: tânăra este neajutorată în fața acuzelor aduse, celelalte călugărițe sunt mai mult invidioase, decât preocupate de eradicarea păcatului, iar stareța ni se dezvăluie prefăcută și
La donna angelicata – la donna demonicata în opera lui Giovanni Boccaccio şi a lui Geoffrey Chaucer by Oana Simona Zaharia () [Corola-publishinghouse/Science/1618_a_3076]
-
ci și unor laici, lăcomia și avariția (I. 6, I. 7), dorința necinstită de înavuțire, falsificarea relicvelor (VI. 10 - fratele Cipolla are orice în desaga sa, de la pana arhanghelului Gabriel, la cărbunii pe care a fost martirizat sfântul Laurențiu) și ipocrizia sfaturilor sau a predicilor, acapararea nejustificată a bunurilor străine și neaprecierea valorilor umane atunci când ele se fac vizibile la alți semeni, învoirea directă la fraudă (VII. 6 - un preot consimte să fure un porc) sau chiar profanarea de morminte (II
La donna angelicata – la donna demonicata în opera lui Giovanni Boccaccio şi a lui Geoffrey Chaucer by Oana Simona Zaharia () [Corola-publishinghouse/Science/1618_a_3076]
-
societății în care trăiește. Nutrește o fidelitate mai ales față de principiile statului roman, nu doar una conjugală. Naratorul încheie povestirea făcând trimitere la „tirania” masculină, și nu se referă la actul violului comis abuziv asupra unei femei cinstite, ci la ipocrizia generală, ca cea afișată de Tarquin sau de cei aflați în preajma Lucreției.700 Din perspectiva creștinismului, Lucreția nu mai poate fi însă receptată pozitiv, deși suntem conștienți că personajul aparține lumii păgâne. Fericitul Augustin o acuză de prea multă mândrie
La donna angelicata – la donna demonicata în opera lui Giovanni Boccaccio şi a lui Geoffrey Chaucer by Oana Simona Zaharia () [Corola-publishinghouse/Science/1618_a_3076]