1,303 matches
-
spun că abia picasem în casa lor și, pe când stăteam de vorbă cu părintele, deodată în odaia alăturată aud niște puternice acorduri de pian - era feciorul lui care cânta ... imnul regal român! Oamenii ăștia, când văd un român din țară, lăcrimează de bucurie și nu știu cum să-i intre în voie, numai să plece mulțumit din casa lor. Închipuiește-ți o casă parohială cu odăi largi, luminoase; pretutindeni, curățenie exemplară, o grădiniță drăgălașă în față, în fund, ograda mare, care dă într-o
Biserica Înălțarea Sfintei Cruci din Pătrăuți () [Corola-website/Science/309239_a_310568]
-
zugrăvita de meșterul Luca din Iclod în 1681 și cumpărată de nobilul român Ioan din Nicula, care a dăruit-o bisericii parohiale din sat. Conform procesului verbal încheiat la 28 martie 1699 de iezuiții conventului de la Cluj-Mănăștur, icoana ar fi lăcrimat în acel an din 15 februarie până în 12 martie, la fel ca icoana similară din Pociu, care ar fi lăcrimat în 1696. Treptat numărul locuitorilor a crescut, multi dintre ei devenind "nemeși" (mici nobili), pentru vitejia arătată în războaiele purtate
Nicula, Cluj () [Corola-website/Science/300344_a_301673]
-
bisericii parohiale din sat. Conform procesului verbal încheiat la 28 martie 1699 de iezuiții conventului de la Cluj-Mănăștur, icoana ar fi lăcrimat în acel an din 15 februarie până în 12 martie, la fel ca icoana similară din Pociu, care ar fi lăcrimat în 1696. Treptat numărul locuitorilor a crescut, multi dintre ei devenind "nemeși" (mici nobili), pentru vitejia arătată în războaiele purtate de principii Ardealului. Astfel, recensământul din anul 1866 a consemnat la Nicula "160 de fumuri" (case), din care 142 aparțineau
Nicula, Cluj () [Corola-website/Science/300344_a_301673]
-
Biserică Romei la sfarsitul secolulului al XVII-lea, iezuiții prezenți cu acest scop în Transilvania au consemnat în 1699 lăcrimarea icoanei de la Nicula, ocazie prielnica pentru stimularea pietății populare în nordul Transilvaniei, după modelul icoanei de la Pociu, care ar fi lăcrimat cu trei ani înainte. Papă Clement al XIII-lea a acordat în anul 1767 indulgenta plenară (iertarea păcatelor) celor care vizitează biserică de la Nicula în sărbătorile mariane ale Nașterii Fecioarei Maria, Bunei‑Vestiri și Adormirii Maicii Domnului. Mănăstirea Nicula a
Nicula, Cluj () [Corola-website/Science/300344_a_301673]
-
propagandă intensă împotriva pelerinajelor de la Nicula. Astfel oficiosul Episcopiei Ortodoxe a Vadului, Feleacului și Clujului, săptămânalul "Renașterea", nega în anul 1938 faptul că la Nicula, în mănăstirea "uniaților" (expresia peiorativa la adresa greco-catolicilor), s-ar afla icoana Maicii Domnului care a lăcrimat în 1699. Concluzia articolului intitulat " Baza pelerinajului de la Nicula" era aceea că "cercetările istorice dovedesc că la Nicula e numai o pseudo-icoană", iar originalul s-ar afla la Biserică Piariștilor din Cluj. Călugării greco-catolici au fost arestați de autoritățile comuniste
Nicula, Cluj () [Corola-website/Science/300344_a_301673]
-
deloc că nu te măriți. Dar ai răbdare, în regulă? Când voi deveni un mare om, o voi îmbrăca pe mama noastră în mătase, iar ție am să-ți cumpăr un cordon de satin cu modele, pentru nuntă. Ambele femei lăcrimau, fiindcă Hiyoshi crescuse destul ca să spună asemenea lucruri. Inimile lor erau ca două lacuri de lacrimi în care aveau să li se înece trupurile. — Mamă, am aici două măsuri de sare pe care mi le-a plătit olăria. Le-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
dacă inima - poporul - șovăie... Tokichiro vorbea cu lacrimi în ochi, dar nu se prefăcea. Îl durea din adâncul sufletului și credea fiecare cuvânt pe care-l spunea. Cei pe care-i izbi adevărul din vorbele lui tăcură imediat, gravi. Cineva lăcrimă și-și suflă nasul. Era maistrul tâmplarilor - cel mai influent și mai vechi în meserie - care i se împotrivise lui Tokichiro mai fățiș decât oricine. — Vai de mine...! Vai de mine și de mine! Își șterse lacrimile de pe obrajii ciupiți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
lumineze lumea! Nobunaga îngenunche pe pământ și-și împreună mâinile în rugăciune. Își făcuse un dușman din sfântul munte și ordonase ca armata lui să-l înconjoare. Acum, pe un dâmb de pământ, Nobunaga își împreună mâinile în rugăciune și lăcrimă. Deodată, îl văzu pe unul dintre pajii săi plângând, cu mâinile împreunate în axelași fel. Era Ranmaru, care-și pierduse tatăl, pe Mori Yoshinari. — Ranmaru,plângi? — Vă rog să mă iertați, stăpâne. — Te iert. Dar nu mai plânge, altfel spiritul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
În timp ce recita poemul, Mitsuhide începea să simtă patosul propriei sale situații și lacrimile începură să-i curgă pe obraji. Vasalii superiori începură și ei să plângă. Unii chiar își mușcau munecile armurilor sau cădeau cu fața la pământ. Un singur om nu lăcrima - veteranul Saito Toshimitsu. În scopul de a le lega lacrimile într-un jurământ al sângelui, Saito Toshimitsu interveni cu cuvintele: — Cred că Domnia Sa și-a deschis inima în fața noastră fiindcă ne consideră oameni vrednici ce încredere. Dacă un senior e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
chipul, vorbi cu un glas surprinzător de eliberat de orice nesiguranță, încheind strofa: Marea Cale pătrunde izvorul inimii. Trezindu-mă din visul de cincizeci și cinci de ani, Mă întorc la cel Unic. Shigemoto puse penelul jos și începu să lăcrimeze. În același moment, Mitsuhide își scoase spada scurtă și-și tăie beregata. Sakuzaemon și Tatewaki alergară înapoi, șocați, pentru a vedea ce se întâmplase. În timp de ce apropiau de trupul neînsuflețit al stăpânului lor, fiecare om se lăsa să cadă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
tău umanist, dacă mureai datorită unui individ bizar care proba că se putea munci de zece ori mai mult. Timpurile s-au înăsprit, nu merge nimeni cu tine în legendă, ca să faci, prin sacrificiul tău pe altarul valorilor absolute, să lăcrimeze generațiile următoare citind demnele tale de milă suferințe. Am decăzut cu toții un pic? întreaga umanitate? Da, și cine știe cât de adâncă e depresiunea care ne amenință, cât ne va trebui și cât de tare trebuie să ne încordăm puterile spiritului spre
Cel mai iubit dintre pământeni by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295609_a_296938]
-
bătrânețea, declinul, e același la cei mari ca și la cei mici), aveau o mândrețe de fată al cărei chip semăna cu luna sau cu soarele. Suferința lor era că, în ciuda frumuseții ei, fata nu se mărita. Bătrânii ei părinți lăcrimau exact ca în basme fiindcă nu puteau să-i reproșeze fetei nimic. Frumoasă, era! Corpul ei ai fi zis că se mlădia după suflarea vântului, după curbura luminii, creație a marelui cosmos, în care razele de lumină, în apropierea astrelor
Cel mai iubit dintre pământeni by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295609_a_296938]
-
noi, Vremea s-a tulburat, norii sunt negri Iar soarele a apus în doi. Tăcerea s-a rupt, egoistă e viața Când face ce vrea din noi. Neputința e mare, doare și iubirea, Când nu știi ce urmează apoi. Și lăcrimezi, poate ai vrea Să mai rămâi aici o clipă, Timpul însă, nu te iartă, trece ușor Și nu îți oferă șansa unui viitor. Toamna vine, toamna pleacă Tu mai stai puțin pe loc, Cât ai vrea, ca să nu treacă Și
Război cu sufletul by Ioana Dumitrăchescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91624_a_92844]
-
o ardă. Deprimat, Hugo a coborât privirea asupra cărților risipite pe genunchi. Apoi, a auzit un sunet înăbușit. Un nas tras. A ridicat imediat ochii către Alice. Dumnezeule, da, umerii îi tremurau. Alice cea serioasă, buna, dar nesuferita Alice plângea. Lăcrima peste Cum să te distrezi pregătind cea mai bună mâncare organică pentru copil. În mod evident, nu era chiar așa de distractiv. Hugo a sărit în picioare îngrijorat. Cărțile s-au prăbușit pe podea. —Ești bine? Ce întrebare cretină. Femeia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
de centru: un nod de tramvaie se desfăcea la trei sute de metri, pe două nivele, ca un aeroport militar. Țâșneau tramvaiele din el la cinci minute, spectaculos, în toate direcțiile. „Ăsta e?“, a mormăit Mihnea, cu ochii cârpiți. Mie îmi lăcrimau, de frig și nerăbdare. „Da.“, am confirmat. „Nu văd nimic. N-are intrare sau cum?“ Schottenpoint-ul (sau Schottenbühel, cum îi mai spuneau localnicii, cu un accent imposibil de reprodus) ascundea o înfățișare ciudată și-o istorie pe măsura ei. „Punctul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
și pe urmă te-așteaptă în Băneasa. Mi-am tras hanoracul din cuier și-am părăsit discret hotelul. Pe stradă, m-a lovit un vânt uscat și tăios, ca la sosire. Nu mai ningea, dar ți se congela fața. Ochii lăcrimau, obrajii frigeau. M-am uitat în stânga, apoi în dreapta, apoi am închis mobilul și l-am aruncat într-un tomberon. Nu eram idiot, aș fi putut doar să scot cartela. Îmi plăcea însă să fiu sigur, de-aia nu traversam strada
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
dacă îmbrăcămintea oamenilor nu este asortată, sau dacă părul le este răvășit și adesea dorești să rectifici această situație. b. Te deranjează când cineva nu vorbește și ești sensibil față de anumite sunete, precum picuratul robinetelor sau zgomotul aparatelor casnice. c. Lăcrimezi la episoadele triste din filme sau cărți d. Te foiești și nu îți găsești locul când ești silit să stai nemișcat și nu poți sta prea mult timp în același loc. 12. Ce anume te deranjează cel mai mult? a
Caietul Dirigintelui by ROXANA VASILESCU () [Corola-publishinghouse/Science/539_a_846]
-
Îmi bagă un castron de mâncare bine, consistent... Lua de la dreptul comun și-mi dădea să mănânc și zicea: „Puștiule! Shhh. Da’ ține minte că eu am copii și, dacă va fi vreodată nevoie, să spui că te-am ajutat”... (lăcrimează - n.n.). Victor și mai cum Îl chema? Nu mai știu. Numele nu-l știu. Și mai era și căpitanul Ștefan... Da’ nu știu decât Ștefan și poate să fie nume propriu sau poate să fie numele personal. Și s-a
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1973_a_3298]
-
fost că, după câteva luni de zile, s-o Îmblânzit caraliii... A făcut foarte multe schimbări... A fost un om, dom’le, poate singurul comandant de penitenciar după care o plâns deținuții când a plecat. Au fost deținuți care au lăcrimat când a plecat... Dom’le, a știut să trateze și cu oamenii și, În primul rând, a știut să facă În așa fel ca, de bine, de rău, să simți că totuși nu ești singur. E o chestiune aparte, după
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1973_a_3298]
-
răspuns mama lui și a zis: „Cine e?”. Și el a Început să plângă și-a zâs: „Cum? Nu mai mă cunoști, mamă?”. Și-odată am auzit și eu În telefon... „Au!” Și maică-sa a căzut și-a murit... (lăcrimează - n.n.) Am dat și eu telefon la vară-mea asta și a venit George Serafim, nepotu’ meu, și m-a luat din Gara de Nord și m-a dus la ei acasă, pe dr. Manolescu, nr. 10, unde de seara până dimineața
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1973_a_3298]
-
printre țăranii care se duc spre casele lor. Poți să reușești, dacă soarta e de partea ta. Dintr-o dată, sienezul sări În picioare, ca o păpușă de paie trasă pe sfoară. Se aruncă peste poet, Îmbrățișându-l și sărutându-l. Lăcrima de bucurie, dinaintea acelei speranțe de salvare. Dante Își feri privirea, eliberându-se din strânsoare. Îndoiala care Îl chinuise Încă din prima clipă Îi Încolți pe buze. - De ce i-au ucis? Cecco deveni brusc țeapăn, cu o grimasă de surprindere
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
tristețea, zise ea după o pauză îndelungată. În dimineața următoare trebuia să plec. Pusesem ceasul să sune mai târziu ca să nu avem timp de lacrimi. Mă sculasem destul de târziu și mă grăbeam. Ne aflam lângă ușă. Ea începuse deja să lăcrimeze și voia parcă să mai spune ceva, dar era disperată parcă, m-a sărutat grăbit și apoi a plecat fără a se mai uita înapoi. Am urmărit-o de la fereastră și am văzut-o traversând strada fără a întoarce capul
AGENT SECRET, CODRIN by LUMINI?A S?NDULACHE () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83872_a_85197]
-
2011 Cuvintele tale Mai spune-mi că totul e bine, Că viața decurge firesc, Că-i vesel coșmarul grotesc Prescris de concerne străine. Mai spune-mi că timpul zâmbește Atunci când ne taie-n bucăți Prin zvonuri și prejudecăți, Iar noi lăcrimăm, omenește. Mai spune-mi să urlu la lună, Să fiu iarăși lup păcălit, Primește-mă-n prag, cherchelit, Vânat de beția nebună. Mai spune-mi de dor și iluzii, Declară-mi iubire, constant, Prin tine alerg, agasant, Plantând în tot
Ca o femeie despletită, neliniştea... by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/478_a_1364]
-
să-și termine școala și să-și ia diploma de inginer, își vânduse scaunele din cinema și aparatul de proiectat, iar acum spunea că lipsise prea mult de la școală ca să mai fie în stare să șadă în clasă. Cu ochii lăcrimându-i din cauza vântului de noiembrie, stătea cu noi pe Milwaukee Avenue, iar mâinile groase îi erau înfundate în buzunarul pardesiului, avea grumazul scofâlcit, genunchii i se loveau unul de altul și făcea haz de necaz. Nu lua în serios diferența
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
De la un timp, oamenii au prins a se uita acolo, în rotundul acela gol, când intrau și când ieșeau din biserică. Și unii plecau plini de bucurie și chipul lor strălucea ca aurul în lumina amiezii, alții plecau înnegurați, alții lăcrimau și se întorceau înăuntru, alții... fiecare, după cum vedea înăuntrul cercului. Și nu era în toți munții vreun sat cu oameni mai buni decât ai noștri. Și cum oamenii buni trăiesc cât munții, tot așa și oamenii satului nostru... Iar când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1546_a_2844]