2,706 matches
-
castelului, de la intrarea principală și până la fort. Lăsați-le deschise pe toate. Înțelegeți? — Cum? Ce spuneți, stăpâne? Comandanții ezitau. Acest ordin contrazicea principiile fundamentale ale apărării. Porțile de fier de la toate intrările fuseseră închise. Armata inamică înconjura deja orașul castelului, năvălind să-i distrugă. De ce le ordona să deschidă vanele stăvilarului, tocmai când se apropia un val năprasnic? Tadahiro spuse: Nu, nu cred că situația ne cere să mergem atât de departe. Când vor sosi unitățile noastre în retragere, putem deschide
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
-mi una, te rog. Ieyasu reveni în sala mare și, după ce bău ceașca de sake, se întinse. Trase peste el așternutul pe care i-l adusese Hisano și adormi, sforăind. Nu peste mult, trupele lui Baba Nobufusa și Yamagata Masakage năvăliră în apropierea șanțului, gata pentru un atac de noapte. — Ce-i asta? Stați! Când se opriră în fața porții, Baba și Yamagata își struniră caii și opriră toată armata să se repeadă în pripă înăuntru. — Generale Baba, ce părere ai? întrebă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
arborând stindardul lui Onogi și spunând că Onogi avea urgentă nevoie să-l vadă pe Seniorul Hisamasa. Presupunând că Onogi era în fruntea oamenilor lui, gărzile au deschis poarta castelului. Imediat ce au făcut-o, o trupă numeroasă de soldați au năvălit înăuntru și și-au croit drum până în citadela superioară. — Inamicii? — Cea mai mare parte dintre ei erau servitorii Seniorului Hideyoshi, dar oamenii care i-au arătat drumul au fost fără îndoială cei ai acelui trădător de Onogi. — Ei, și tatăl
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
tocmai în Hajikamigahara. În mod cu totul diferit de armata lui Katsuyori care, de-acum incapabilă să înainteze sausă se retragă, nu se mai putea mișca decât pentru a-și păstra demnitatea, forțele clanului Tokugawa îi masacraseră pe rebeli și năvăliseră înainte cu toate forțele. — Suntem o provincie pe moarte sau una în ascensiune? era strigătul lor de război. Poate că erau puțin numeroase, ar aveau un moral cu totul diferit de cel al trupelor lui Katsuyori. Avangărzile celor două armate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
și i-o dădu lui Murashige. Parcursese deja esența conținului. Era simplu, dar sancționa cu sinceritate comportamentul lui Murashige. Apropiindu-se de lampă, Murashige o desfăcu dar, imediat ce termină de citit, se scuză și ieși din cameră. Nu peste mult, năvăli un grup de soldați. Îl înconjurară pe Kanbei, formând în jurul lui un zid de armuri și lănci. — Scoală! strigară ei. Kanbei puse ceașca jos, privind chipurile agitate din jurul lui: — Și dacă mă scol, ce-o să se întâmple? — Seniorul Murashige a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
spada cu ambele mâini sau să înhaț lancea dușmanului și chiar s-o arunc înapoi spre el. Singurul lucru pe care nu-l pot face e să alerg înainte și-napoi. Când stau cocoțat pe lectică și văd trupele inamice năvălind, mă umple un sentiment irezistibil. Am senzația că dușmanulse va retrage numai la auzul glasului meu. A, dar acum e periculos. Mai este zăpadă în zonele umbrite ale drumurilor abrupte de pe-aici și riscați să alunecați pe mocirla de la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
nesfârșit aceeași declarație: — Ne luăm rămas bun. Nu se punea problema între a trăi și a muri. Era o goană deznădăjduită spre moarte. Porțile din fața și din spatele castelului fură deschise larg, sfidător, de oamenii dinăuntru, și o mie de războinic năvăliră afară, cu strigăte de război răsunându-le din piepturi. Trupele asediatoare fură luate prin surprindere. Un moment, domni o asemenea zăpăceală încât fu amenințat până și cartierul general al lui Nobutada. — Înapoi! Regruparea! Comandantul forțelor din castel, care pândea momentul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
treizeci și șapte de capete. La apropierea înserării, numărul apărătorilor se redusese vizibil, iar cei rămași erau acoperiți de răni. Aproape nimeni nu scăpase nevătămat. Din copacii aprinși care înconjurau castelul țâșneau în sus flăcări, vuind. Dușmanii începuseră deja să năvălească în fortăreață din toate direcțiile. Fără a clipi, Nobumori privea de deasupra porții momentele finale ale fiecărui luptător de-al său. — Stăpâne! Stăpâne! Unde sunteți? strigă un servitor, în timp ce alerga prin jurul porții. — Aici sunt, sus! răspunse Nobumori, dându-i de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
să fugă, așa cum tocmai propusese un general, ar fi fost cea mai mare rușine pentru clanul Takeda. Un general susținu poziție contrară: — Cu toate acestea, inamicul ne înconjoară din patru laturi, iar Kofu se află într-o depresiune. Odată ce va năvăli, dușmanul o să fie ca apa revărsându-se într-un lac. N-ar fi maibine să ne refugiem la Agatsuma, în Joshu? Dacă ajungeți la masivul muntos Mikuni, vor exista mai multe provincii în care vi s-ar putea acorda azil
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
aceste cuvinte mi se par peste măsură de neînțelegătoare... Nu mă clintesc din acest loc. Îți voi sta alături până la sfârșit. Atunci, poate. mă vei lăsa să vin cu tine în lumea de apoi. Chiar în acel moment, doi servitori năvăliră cu informația că inamicul se apropia. — Au ajuns la templu de la poala colinelor. Soția lui Katsuyori își mustră aspru slujitoarele pentru că începuseră dintr-o dată să se văicărească: — Nu avem timp pentru altceva decât să jelim. Veniți aici să mă ajutați
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
castelului, începură să-i împroaște cu insulte. Era ușor de imaginat furia pe care o simțeau față de acei oameni care înainte fuseseră aliații lor, dar acum luptau în avangarda lui Hideyoshi. De cum prinseră o ocazie, apărătorii deschiseră poarta principală și năvăliră afară. — Moarte viermilor! strigau ei. — Omorâți-i pe toți! Samurai și samurai, soldat și soldat, se încăierau și se loveau. Capete erau tăiate și ridicate, și se luptau cu o ferocitate rareori văzută pe orice câmp de bătălie. — Înapoi! Înapoi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
gospodărit. Dar, în partea de miazănoapte a orașului, mahalalele rămâneau ca niște insule, la fel cum fuseseră și în timpul shogunatului, iar o anumită alee lungă și îngustă încă își mai merita cu prisosință vechiul nume, Strada Lăturilor. Copiii din vecinătate năvăleau de pe aleile dintre zidurile grosolane care șerpuiau pe sub streșinile diforme ale caselor cu un singur acoperiș. Cu bubele, eczemele și nasurile lor mucoase, alergau pe străzi ca niște gigantice insecte înaripate. — Au venit misionarii! strigau copiii. — Trec preoții de la Templul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
ar fi fost greu să se cațăre afară. Într-adevăr, uneori câte un biet bețiv cădea înăuntru și se îneca, în nopțile când ploaia umplea șanțul până sus. Cineva anunță imediat familia băiatului. Vecinii curioși de pe Strada Lăturilor începură să năvălească din case ca apa dând în clocot dintr-un cazan, iar părinții ieșită în fugă, desculți. Era o calamitate. Dar, când sosiră, băiețelul fusese salvat deja. Arăta ca o rădăcină de lotus smulsă din nămol și suspina zgomotos. Copilul și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Dușmanii mei sunt la Templul Honno! Înainte! Înainte! Cine rămâne îl urmă, îl tai! Sosise momentul luptei și cele nouă drapele cu blazonul campanulei albastre se despărțiră în trei companii a câte trei steaguri fiecare. Atacând intrarea Străzii a Șaptea, năvăliră prin porțile orașului una după alta, invadând capitala cât ai clipi. Armata clanului Akechi se repezi prin porțile străzilor a Cincea, a Patra și a Treia, șiroind în oraș. Ceața era încă deasă, dar o auroră roșie ca focul începuse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
un moment în fața porții. Văzând toată confuzia, unul dintre comandanți încercă să facă și el ce putea pentru a organiza oamenii. Trăgând zăvorul porții mari, o deschise larg. În regulă! Treceți! răcni el, mânându-i înainte. Se dăduse ordin să năvălească în liniște, fără strigăte de luptă, cu steagurile coborâte și împiedicând până și caii să necheze. Dar, de cum se repeziră pe porți, dând năvală în oraș, trupele clanului Akechi se însuflețiseră deja până la frenezie. — La Templul Honno! Prin tumultul general
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
rușinați să intre cu întârziere în luptă, alergau să-i oprească pe războinicii clanului Akechi - fie și doar puțin - fără nimic altceva decât ferocitatea trupurilor și propriile lor eforturi disperate. Dar talazurile furtunoase de armuri nu puteau fi oprite și năvăleau pe sub streșinile templului. Repezindu-se înapoi în camera lui, Nobunaga îmbrăcase o pereche de pantaloni peste o cămașă de mătase albă și-și strângea șireturile, scrâșnind din dinți. — Un arc! Dați-mi un arc! strigă el. După ce răcni acest ordin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
în cot. Clătinându-se înapoi, Nobunaga se rezemă greu de oblonul din spatele lui. În același moment, dincolo de zidul dinspre apus avea loc o acțiune minoră. Un grup de vasali și infanteriști, sub comanda lui Murai Nagato și a fiului său, năvăliseră afară din conacul guvernatorului, care se afla în vecinătatea Templului Honno. Atacând din spate forțele de împresurare ale clanului Akechi, încercară să intre în curte pe poarta principală. În noaptea trecută, Nagato și fiul lui stătuseră de vorbă până târziu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
și pe ei. În grajduri se dezlănțuise un vacarm total. Cel puțin zece cai intraseră în panică și loveau cu copitele în pereții staulelor, smulgând scândurile. Doi dintre ei sparseră în sfârșit boxele și se repeziră violent afară. Alergând înnebuniți, năvăliră la galop în mijlocul forțelor clanului Akechi, în timp ce alți cai nechezau tot mai violent, văzând flăcările. Samuraii de la grajduri își părăsiră posturile, alergând să apere treptele curții unde fusese văzut ultima oară Nobunaga. Stabilindu-și acolo ultimul bastion, cu toții fură loviți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
care o păzea, se îndreptă încet. Cu o lance plină de sânge în mână, privi spre stânga, apoi la dreapta. Auzind pași, își pregăti lancea. Concentrându-se cu toată ființa asupra auzului, ascultă vreun semn din cameră. Silueta albă care năvălise adineaori înăuntru era aceea a Generalului de Drept, Oda Nobunaga. Luptase până la sfârșit, când văzuse că flăcările devorau templul și toți oamenii din jurul lui fuseseră doborâți și uciși. Se înfruntase corp-la-corp cu soldații de rând, ca și cum ar fi fcut parte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Kanbei și ceilalți generali și începu grăbit pregătirile pentru ridicarea taberei. — Spune-le să spargă barajul imediat, îi ordonă el lui Kanbei. Stăvilarul fu spart în zece locuri. Aproape imediat, apa începu să se agite. Apărură nenumărate vârtejuri, în timp ce apele năvăleau prin deschizătri cu un vuiet care suna ca un val tsunami. Cine avea să ajungă mai repede, apa sau Hideyoshi, care acum își îndemna calul spre răsărit? Podișurile din jurul castelului se transformaseră aproape imediat într-o câmpie uscată, pe când șesurile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
fugă. Unitatea lui Hori nu se putuse compara, numeric, cu efectivul clanului Akechi. Acum, în lipsa unei adevărate bătălii și fără nimic care să-i mai stăvilească, oamenii erau azvârliți în josul muntelui și călcați în picioare de o trupă dușmană care năvălea de sus pe panta abruptă. Partea companiei lui Hori care urmărise mai întâi inamicul în jos era prinsă printr-o manevră în clește, întocmai așa cum se temuse Kyutaro, declanșându-se o încăierare copleșitoare. În acel moment, forțele combinate ale lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
al clanului Akechi apărea prin stufărișul de pe malul din miazănoapte și trăgea în rândurile forțelor lui Hideyoshi care stăteau pe malul de la miazăzi, câteva grupe de oameni în armuri - soldații batalionului de lăncieri, aleși pe sprânceană, din armata clanului Akechi - năvăliră spre țărmul celălalt, stârnind jerbe de apă. — Trimiteți compania de lăncieri! strigă un ofițer al unității lui Takayama, sărind pe mal. Întrucât râul era atât de îngust, pușcașii aveau o eficacitate limitată. Pe când rândurile din spate se apropiau, pentru a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
căzuse în mâinile clanului Azuchi, pe drum, sau nu-i putuse găsi ascunzișul. Zi și noapte se gândea la aceste posibilități. În ultima vreme, auzise că avusese loc o bătălie la Yamazaki. Când i se spusese despre evenimente, sângele îi năvălise la suprafața pielii, înroșindu-i tenul. — E foarte probabil, comentase mama lui Hideyoshi. Tipic pentru băiatul ăsta. Părul bătrânei albise complet, iar acum stătea așezată în sala principală a Templului Daikichi de la ora când se scula dimineața până când pleca la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
aflat despre marșul tău spre Amagasaki și Yamazaki. Dar, după aceea, n-am mai auzit nimic. — Am întârziat eu cu trimisul veștilor. Cuvintele ei păreau rezervate și rostite fără iubire, dar Hideyoshi tremura de fericire, ca și cum sângele i-ar fi năvălit prin tot trupul. În loc să fie alinat de fireasca dragoste maternă, simțea că actuala dojană a mamei sale demonstra o iubire mult mai mare și îl încuraja pentru viitor. Atunci, le povesti în amănunt evenimentele care se întâmplaseră după moartea lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Atunci, forțele lui Takigawa Kazumasu puteau să inițieze atacul și, împreună, aratele din Mino și Ise aveau să-l amenințe pe Hideyoshi din spate. În acel moment, forța principală de douăzeci de mii de oameni a lui Katsuie putea să năvălească și să-l înghesuie pe Hideyoshi în colț, la Nagahama. Katsuie primise deja o scrisoare de la Nobutaka în acest sens. Dacă Hideyoshi se afla la Nagahama, avea să prindă rapid de veste despre aceste operațiuni și să ia măsuri ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]