1,290 matches
-
loc o relație care s-a bazat până atunci pe iubire frățească și Încredere totală reciprocă. Isus acceptă senin, dumnezeiește ceea ce i-a fost scris. Iuda Își Împlinește, și el, până la capăt, misiunea. Scurtul dialog, precedat de sărutul lui Iuda, pecetluiește două destine indisolubil legate unul de altul. Matei Însă nu se oprește aici. Tocmai am vorbit despre pecete și destin. Destinul presupune un final, un punct terminus care-i conferă sens, care-l aureolează Întrucâtva. La Matei, pentru prima dată
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
o mare familie - aceasta și este explicația titlului ales ulterior pentru volumul care avea să ne reunească sub aceleași coperte. Sentimentul că aparținem unei aceleiași familii i-a făcut pe unii dintre noi chiar să se înrudească de-a dreptul, pecetluindu-și relația prin raportul dintre nași și fini - singura înrudire care mai era posibilă.) Tot în acea perioadă, expresia publică a entuziasmului nostru literar a fost un cenaclu mai deosebit - un fel de creative writing -, pentru care, la un moment
Tinereţile lui Daniel Abagiu by Cezar Paul-Bădescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/612_a_1368]
-
Ecaterina Bălăcioiu-Lovinescu) sub urmărire, atât prin filaj și post fix, cât și prin instalarea XX la domiciliu (microfoane pentru ascultarea convorbirilor directe și telefonice). Pe 9 octombrie 1956 Monica Lovinescu i-a adresat mamei ei o rugăminte care îi va pecetlui soarta: „Să mergi să vezi într-una din zile pe un prieten de-al lui Vivian (adică de-al lui Virgil Ierunca), pe care el îl consideră ca un frate al său, Ion“. Era vorba despre poetul Ion Caraion, care
Scrisori către Monica: 1947–1951 by Ecaterina Bălăcioiu-Lovinescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/582_a_1266]
-
Moartea Ecaterinei Bălăcioiu-Lovinescu s-a produs la penitenciarul spital Văcărești, la o dată care nu se poate stabili cu exactitate - probabil pe 7 iunie 1960. A fost aruncată în cimitirul închisorii, într-o groapă comună, anonimă, care între timp s-a pecetluit definitiv: în 1973 penitenciarul a fost dezafectat, apoi a fost demolat și până în 1987 orice urmă a închisorii a fost ștearsă. Osemintele ei au rămas neidentificate și necăutate de nimeni, undeva, sub fundația mallului Sun Plaza, construit în 2010 pe
Scrisori către Monica: 1947–1951 by Ecaterina Bălăcioiu-Lovinescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/582_a_1266]
-
mea e mai fierbinte și semnul crucii care-mi încheie ziua de muncă și chin ne unește sub același semn de credință, de speranță și de iubire. Dar uneori am îndoieli și atunci tu, copilița mea iubită, ești cea care pecetluiește asupra mea încrederea în justiția divină finală. Vai, mă strâng lângă tine duios, cu sfială și strig, speriată: scapă-mă! M. 39/1948 I [1 martie 1948] Mouetta mea, astăzi, întâi martie, luni, am primit frumoasa, minunata ta scrisoare din
Scrisori către Monica: 1947–1951 by Ecaterina Bălăcioiu-Lovinescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/582_a_1266]
-
simți clipă de clipă ce simt și eu: tristeți, dezechilibru; poate că și tu vezi un sfârșit la fel de sumbru ca și mine, dar cred că pe 8 septembrie - am să mă duc în pelerinaj la gară în ziua aceea - am pecetluit despărțirea noastră definitivă. Mi am supraestimat puterile în ziua aceea, dar îmi este angajată onoarea, e în joc utilitatea sacrificiului meu; nu dau înapoi, n-am să dau niciodată înapoi în fața unui gest sacru, acceptat și liber consimțit. Nu-mi
Scrisori către Monica: 1947–1951 by Ecaterina Bălăcioiu-Lovinescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/582_a_1266]
-
propoziția. „N-are memoria promisiunilor” nu pare o concluzie apărută la jumătatea unei situații, ci una definitivă. Nu-mi sună a schiță pentru un viitor reproș, ci a renunțare. Am scris - sînt sigur - cele patru cuvinte ca, tocmai, să-mi pecetluiesc gestul, să pun capăt unei amărăciuni provocate de amînări. *Am zile cînd îmi îngădui luxul de a fi nostalgic și să privesc în trecutul meu sentimental. Lucrul cel mai surprinzător pe care îl constat sînt sincopele memoriei. Afurisite, inexplicabile uitări
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
populația autohtonă și majoritară a Transilvaniei. Diploma din 1701, mai mult decât cea din 1699, leza interesele stărilor privilegiate din Transilvania. Între sprijinul lor și al românilor, Curtea dela Viena a sfârșit prin a prefera pe cel dintâi. Decizia a pecetluit soarta diplomei: ea nu s a aplicat niciodată. Speriată de propriu-i radicalism, Curtea Imperială nu a intreprins nimic, când prevederile diplomei nu au fost puse în aplicare. Pentru românii transilvăneni, ea a rămas doar un temei legal pentru revendicările
Cârţişoara: monografie/ vol. I: Satul by Traian Cânduleţ, Ilie Costache () [Corola-publishinghouse/Memoirs/411_a_1126]
-
locul ideal pentru adolescente. Acestea au plătit favoarea care li s-a făcut, folosind calculatoarele. De îndată ce femeile au văzut acest fenomen, au presupus că produsele Clarion sunt destinate începătoarelor și au început să se țină la distanță. Astfel s-a pecetluit destinul firmei și în scurt timp a fost retrasă de pe piață. IV Privește-mă, simte-mă, atinge-mă, cumpără-mă Dinamica shopping-ului Până acum am văzut ce trebuie făcut pentru ca mediul de desfacere cu amănuntul să fie agreabil pentru
[Corola-publishinghouse/Administrative/1868_a_3193]
-
vorbească mai deslușit. Devine astfel frate la mănăstirea Liubetski, în 1739, la doar șaptesprezece ani. Apoi, rasofor cu numele de Platon, la mănăstirea Medvedovski, aflată pe teritoriul ucrainean ocupat de polonezi. Închisă de autoritățile catolice stăpâne în dreapta Niprului, mănăstirea își pecetluiește în scurt timp porțile, iar călugării și frații săi iau calea pribegiei. După o scurtă ședere la Kiev, la Așezământul monahal Pecerskaia Lavra, Petru Velicikovski devenit acum rasoforul Platon, decide să fugă din calea urgiei bisericii catolice polone prăvălite peste
AUTOBIOGRAFIA LUI PAISIE VELICIKOVSKI, O POETICĂ A DEVENIRII by NICOLETA-GINEVRA BACIU () [Corola-publishinghouse/Memoirs/346_a_610]
-
fiind, obișnuim însă să ne blestemăm soarta trecută: Ce neam lipsit de noroc! Am stat la porțile orientului, în calea imperiilor. Am fost oropsiți, ba de turci, ba de austro-ungari, ba de ruși. Soarta noastră din ultimul secol a fost pecetluită de tancurile sovietice. După ce ele au plecat, au rămas comuniștii autohtoni și cea mai dură dictatură din Europa ultimelor decenii comuniste (cu excepția Albaniei). Cum să ne fi afirmat noi în istorie la fel ca cei din Vest, neatinși de dictaturi
[Corola-publishinghouse/Administrative/1964_a_3289]
-
tânărul Cataragozo zis “Colț de piatră”! Și într-adevăr, peste câteva săptămâni, o mică ambarcațiune acostă la țărmul uneia din insulele Arhipelagului. Indigenii anunțară prin tobe pe mai marele insulei, care era chiar tatăl meu. Misionarul avea în mână scrisoarea pecetluită cu sânge de băștinaș. A fost recunoscut. Iar apoi, în viața arhipelagului începură mari și profunde schimbări. Astăzi, pe teritoriul Arhipelagului Fidji, sunt mii de adventiști. Doresc să amintesc însă că această lucrare a avut un început, un început dureros
Rănit de oameni ... vindecat de Dumnezeu! by Ionel TURTURICĂ () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91603_a_93002]
-
caracteristică dar și cu autoritatea șefului de disciplină: Domnișoară Găzdaru, domnul student are dreptate. Vă rog să-i permiteți repetarea recoltării probei. Am repetat-o, dar discuțiile contradictorii continuau În sala de lucrări și eram sigur că destinul examenului era pecetluit. M-am ridicat de la masa de lucru și m-am retras din examen, cu hotărârea de a-i demonstra domnișoarei Găzdaru, pe parcursul anului III, greșeala făcută. Și m-am ținut de cuvânt. Mi-am susținut examenul restant fără nici o discuție
MĂRTURISIRILE UNUI OCTOGENAR by PAUL IOAN () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1658_a_3007]
-
dar mai ales asigurându-i-se o ancorare aici pe pământ. "Roman, catolic și francez", cam acesta-i genul lui Iuda. Episodul celor treizeci de arginți poți oare acorda credit unor apologeți prea mulțumiți că au un țap ispășitor? a pecetluit damnatio memoriae. Lui Iuda îi revenea gestionarea casieriei grupului; de un trezorier este întotdeauna nevoie. După cum orice grup a avut, are și va avea pe cineva pe care să se poată da vina. Funcția nu-i din cele care te
Candid în Ţara Sfântă by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Memoirs/905_a_2413]
-
Hitler. Ca senator, ascultam declarațiile guvernului care confirma răpirea Basarabiei de către U.R.S.S. și a unei jumătăți din Bucovina care nu a fost niciodată rusească și pe care Austria o smulsese din trupul Moldovei române, în 1777, printr-un rapt pecetluit cu sîngele prințului domnitor Grigore Ghika al VII-lea, asasinat pentru că protestase în mod solemn împotriva acestui furt. Cea de a doua amputare, două luni mai tîrziu, a unei jumătăți din Transilvania prin grija comună a lui Hitler și Mussolini
by DIMITRIE GHYKA [Corola-publishinghouse/Memoirs/1001_a_2509]
-
Severin s-au soldat cu un eșec. În cadrul acestuia, delegația română a propus efectuarea unui schimb de populație însoțit de mici rectificări de frontieră, iar delegația maghiară a cerut cedarea a 2/3 din teritoriul Transilvaniei 54 . Soarta țării fusese pecetluită deja. Ca urmare, la 23 august 1940 a fost luată decizia cedării Transilvaniei de Nord prin semnarea Dictatului de la Viena. De fapt, arbitrajul de la Viena a fost un dictat impus României de către Germania și Italia, în favoarea Ungariei. Față de un astfel
Alexandru Lapedatu - Omul politic by Mitrofan Dana () [Corola-publishinghouse/Science/1628_a_3063]
-
dreptății naționale, de a recupera teritoriile înstrăinate în anul 1940. Ca expert la Conferința de Pace de la Paris din anii 1919/1920, se poate spune că Alexandru Lapedatu era la curent cu pregătirea ,,dosarului“ pentru noua conferință ce urma să pecetluiască încheierea celei de-a doua conflagrații mondiale. Având în vedere că în arhiva sa există Programul pentru pregătirea materialului documentar de informare și propagandă în vederea Conferinței de Pace de la Paris din 1946/1947, sunt motive întemeiate să se creadă că
Alexandru Lapedatu - Omul politic by Mitrofan Dana () [Corola-publishinghouse/Science/1628_a_3063]
-
Florovski, "elenismul a dobândit un caracter veșnic în Biserică, s-a încorporat chiar în urzeala ei, în calitate de categorie veșnică a existenței creștine [...]. Este vorba de antichitatea creștină, de elenismul dogmatic, de cel al liturghiei, al icoanei. În liturghie se află pecetluit pentru totdeauna acest stil elenistic al pietății misterelor, atât de mult încât într-un anumit sens nu se poate pătrunde ritmul mistagogiei liturgice fără a trece printr-un gen de reelenizare mistică"5. În istoria creștină există o constantă interacțiune
by OCTAVIAN FLORESCU [Corola-publishinghouse/Science/976_a_2484]
-
al lui Hristos? Avem credința că L-ar fi salvat la fel ca pe Iona, dacă evreii, ca odinioară ninivitenii, L-ar fi salvat mai întâi ei înșiși, ascultându-L. Refuzul lor a consfințit libertatea lor și, paradoxal, le-a pecetluit soarta. Metamorfozele profetismului ebraic (Isaia, Deutero-Isaia, Daniel). Conștiința istorică și versiunea israelită a monoteismului au mers de la început mână în mână. Certitudinea de a te afla sub protecția continuă și privilegiată a unui Dumnezeu operând în istorie compensa vaga aducere-aminte
by OCTAVIAN FLORESCU [Corola-publishinghouse/Science/976_a_2484]
-
și nici neastâmpăratul geniu al lui Ștefan cel Mare la o politică alături de aceea a Hanatului Crimeii. Evenimentele care s-au petrecut ulterior, până la sfârștiul vieții lui Ștefan cel Mare și în secolele următoare, sunt legate de alianța cu Perecopul, pecetluită de turaua turcească. Ele vor fi tratate cu o atenție deosebită în partea a doua a acestei lucrări, sub titlul: Românii și Hanatul Crimeii sub suzeranitatea Înaltei Porți (1492-1792). Pentru moment, remarcăm numai că colaborarea militară moldo-tătară, dintre Ștefan cel
Românii şi Hoarda de Aur 1241-1502 by Alexandru I. GONŢA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100987_a_102279]
-
avea carne, căldură, memorie. Nimic. Doar în mijlocul frunții se afla o cavitate mică, puțin cam aspră la pipăit. Am presupus că era urma lăsată de un corn. — Este craniul unui unicorn din oraș, nu? am întrebat. — Da. Visul vechi e pecetluit înăuntru, zise ea calmă. — Și ce fac cu visele citite? — Nimic. Treaba ta este doar să le citești. Îmi pare rău, dar nu prea înțeleg. Mi-e clar că de-acum încolo voi citi vise vechi, dar nu pricep ce
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
întuneric. — Nu-i chiar munte, ci mai degrabă deal. Bunicul îmi spunea că ei îl consideră un munte sacru, subteran. — Și noi îl pângărim acum. Nici vorbă de așa ceva. Toate impuritățile se concentrează aici. Este precum cutia Pandorei, un loc pecetluit de scoarța pământului. O să trecem chiar prin mijlocul lui. — Parcă ar fi iadul. Da, s-ar putea să semene cu iadul. Aerul de aici iese la suprafață prin diverse canale și cavități. Întunegrii nu ajung la suprafață, dar aerul da
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
așa ceva. A căzut un pic pe gânduri și a început să lustruiască iar craniul. Eu am ridicat ochii, am privit tavanul înalt și becul galben ce atârna din el. Oricât de împietrită îmi devenea inima și oricât de tare mă pecetluia iarna, nu aveam de gând să mă culc cu ea. Un asemenea gest m-ar fi răvășit și mai tare, ar fi adâncit și mai mult senzația de pierdere a propriilor mele drepturi. Cred că Orașul își dorea să mă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
ani, îmi era încă foarte clară senzația de frică provocată de confuzie și intangibil. Oricine ce-ar spune, mie chiar mi s-a întâmplat așa ceva. Clar. Nu știu din ce pricină sau datorită cărei forțe neștiute, conștiința mea a fost pecetluită și abia situația extremă în care mă aflam a reușit să scoată cârligul și să o tragă la suprafață. Forță neștiută? Cauza a fost cu siguranță operația pe creier pe care am suferit-o pentru a putea face permutări. Nenorociții
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
cotidian domestic, individualizate concis, cu acuratețe și simț al poantei, precum și cu „epistolele” din Doresc ca micile mele rândulețe... (1945), a căror savoare rezidă în comicul de limbaj - confuzii naive, prețiozități emfatice, snobism intelectual, prin care este satirizat un mediu pecetluit într-o ridicolă suficiență. Citite de-a lungul anilor pe scenă ori la televiziune, textele și-au dovedit caracterul teatral pregnant. Judecata scăpărătoare, umorul malițios, expresia lapidară până la aforism caracterizează stilul „mușatismelor” din celebra rubrică „10” din revista „Contemporanul” (1965-1970
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288326_a_289655]