1,252 matches
-
va fi cel care va „judeca pe judecătorii Lui”. Acestor argumente teologice se adaugă o serie de citate alese din diferite cărți ale Scripturii. Ne aflăm, probabil, în fața unui volum de testimonia de dimensiuni reduse, instrument prezent în arsenalul oricărui predicator, cu atât mai mult al unui catehet. Pasajele invocate sunt următoarele: Mal. 3,1, referitor la prima parusie; Mal. 2,3 și 5; 1Cor. 3,12‑13, referitoare la cea de‑a doua parusie și, în loc de concluzie sintetică, un pasaj
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
a „Introducerii” este sfârșitul acestei lumi. Venirea lui Cristos este justificată, o dată în plus, de necesitatea unei „revoluții cosmice”. În concepția lui Chiril, lumea aceasta „plină de fărădelegi” trebuie să dispară, lăsând loc unei lumi noi, „mai bune”. Într‑adevăr, predicatorul lasă să se înțeleagă foarte clar că „lumea în sine” creată de Dumnezeu nu va dispărea (căci întreaga creație este bună în principiu); ea va suferi însă o profundă înnoire. Aceasta se impune tocmai pentru „mântuirea casei” căzute într‑o
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
câteva decenii mai târziu, sau Origen, câteva decenii mai devreme. Într‑adevăr, nimic nu putea dovedi că Evanghelia s‑ar fi transmis în toată lumea și, cu atât mai puțin, că mesajul lui Cristos ar fi fost acceptat în întreaga lume. Predicatorul insistă asupra faptului că apariția Anticristului este anunțată, în egală măsură, și de această atmosferă generalizată de discordie care domnește în sânul Bisericii: „Diavolul începe prin a‑și pregăti dezbinările printre popoare așa încât, la venirea sa, să fie bine primit
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
în cele câteva capitole‑cheie ale viziunii lui Ioan. Este de ajuns să aruncăm o privire retrospectivă asupra numeroaselor citate din Apocalipsă cuprinse în monografiile lui Irineu și Hipolit pentru a ne da seama de dificultatea în care se află predicatorul nostru atunci când încearcă să vorbească de Anticrist, refuzând să recurgă la una din principalele sale surse de inspirație. Drept urmare, culegerea de testimonia de care dispune Chiril este dintr‑o dată redusă la mai puțin de jumătate. Materialul oferit de „mica Apocalipsă
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
lista celor douăsprezece triburi; judecarea Desfrânatei celei Mari, împărăția de o mie de ani (millenium) și mai ales confruntarea decisivă dintre Isus și diavol, în care cel din urmă este învins, toate acestea dispar dintr‑o singură mișcare, în cazul predicatorului nostru. Biografia monstrului eshatologic devine, în această omilie, extrem de sumară, aproape schematică, am putea spune. Lacuna imensă pe care catehetul o creează în „dosarul de lucru” evitând citatele din Apocalipsă se află, în opinia noastră, la originea doctrinei care susține
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
biografia tiranului eshatologic este salvată grație unei reveniri la vechiul registru mitologic, primejdios de echivoc. Cum se produce această alunecare, acest derapaj? Lacuna majoră a materialului de care dispune Chiril se află, după cum am spus, în biografia pământească a personajului. Predicatorul se vede obligat să abstractizeze, mai bine zis, să remitizeze figura adversarului eshatologic, apropiind‑o până la identificare de figura tradițională a îngerului răzvrătit împotriva lui Dumnezeu. Cel de‑al doilea impuls în procesul de „demonizare” cvasitotală a Anticristului își are
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
de foc și de pucioasă”, ca să reluăm termenii consacrați de Apocalipsă. Cea de‑a doua venire implică dispariția lui Satan, scenariu imposibil pentru Chiril, de vreme ce el este legitimat de o singură carte, care însă nu face parte din canon. Astfel, predicatorul este nevoit, o dată în plus, să îl identifice cvasiintegral pe Anticrist „organului său”. În felul acesta, dispariția unuia echivalează cu dispariția celuilalt. În concepția lui Chiril, nici diavolul, nici Anticristul nu aparțin lumii pământești, ci sunt ființe „extra‑terestre”, asemenea
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
frații schismatici); 3) autenticitatea credinței (opoziția omul lăuntric/omul din afară, cuvânt/ faptă). Regăsim în trama comentariului numeroase teme cu caracter diferit, de la manifestarea credinței, până la iubirea absolută. Contextul istoric este profund marcat de tensiunea dintre catolici și donatiști. Adesea, predicatorul face aluzie la situația existentă, îndemnându‑și credincioșii să conștientizeze și să încerce să remedieze lucrurile. Prezența aproape constantă, pe tot parcursul comentariului, a acestei controverse, care va marca pentru mai bine de un secol creștinismul african, ne obligă să
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
amator est mutetur; fiat amator Christi, ne sit Antichristus („Fiecare să‑și cerceteze conștiința: de este prieten al lumii, să se schimbe, să se facă prieten al lui Cristos, să nu fie cumva Anticrist” [3, 10]). Seria argumentelor invocate de predicator cu scopul de a trezi sârguința practică a credincioșilor continuă până în capitolul 13. Încet, încet ne dăm seama că donatismul este pierdut din vedere sau, mai exact, devine un nume infamant, abstract și atemporal care‑i înglobează pe toți cei
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
referă la versetul 2,27 din 1In. în care se spune că toți cei „unși” recunosc adevărul în virtutea tainei mirungerii (botezul). Este nevoie doar ca cineva să le deschidă ochii, să‑i trezească. În acest caz, se întreabă cu surprindere predicatorul, dacă noi toți avem adevărul în noi, care mai este rostul omiliilor, catehezelor și al exegezelor episcopilor? „Dacă ungerea vă învață toate câte trebuie să știți, atunci munca noastră este zadarnică! Ce folos mai au atâtea cuvântări? Este de ajuns
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
scrie, să propovăduiască și să nege în același timp sensul Scripturii și al predicării? „Iată un mister asupra căruia trebuie să medităm.” Un mister care îi permite lui Augustin să reia tema Învățătorului lăuntric, amplu expusă în De magistro. Cuvintele predicatorului, spune el, se mărginesc la a atinge auzul ascultătorilor. Ele nu au alt obiectiv decât acela - fundamental, de altfel - de a trezi râvna pentru mântuirea sufletului. Adevăratul Învățător, Isus Cristos, este deja înlăuntrul omului (magister intus est). „Învățăturile externe sunt
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
și-au luat lămpile, 4 dar cele înțelepte, împreună cu lămpile, și-au luat și untdelemn în vase. 5 Mirele întârzia, astfel că ele au ațipit toate și au adormit". Mai departe, vezi în carte și în diversele interpretări propuse de predicatori. 61 O puteți găsi la adresa http://www.zones-subversives.com/article-arthur-cravan-la-vie-est-une-aventure. 62 Are sensul de "care fortifică" și se aplică unor substanțe sau unor activități, după cum vedem și din exemplele furnizate online de Centre National de Ressouces Textuelles et Lexicales cnrtl
[Corola-publishinghouse/Science/1502_a_2800]
-
mărturisești marele dar al credinței altfel decât mulțumind pentru fiecare zi însorită, cu rouă în iarbă sau nouri la depărtări? Cine crede că sfințenia se dobândește prin strepezirea dinților în gâlcevile netoate ale veacului? Ce seamănă oare isteria delirantă a predicatorilor de pe stadioane dacă nu zel neputincios și penurie de cunoaștere... Firește, nu tot cel cel zice „Doamne, Doamne” se va mântui, nici aceia care manipulează cu dexteritate citate biblice sau patristice nu devin luceferii ortodoxiei. Știu avertismentul lui Iacov: „Nu
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
ne fac mândri că suntem „savanți” sau „oameni de știință”. Au murit însă înțelepții. Evident, persuasiunea nu este decât un efect superficial al practicii narative. O „metanarațiune” teologică nu poate convinge un necunoscut doar prin geniul declamatoriu al retorului sau predicatorului care o propagă. „Orice cuvânt contrazice alt cuvânt, dar care cuvânt va contrazice viața?” spunea Sf. Grigorie Palama (1296-359). Creștinii fideli tradiției știau deci că, numai strălucind în lumina sfântă a propriei lor vieți, povestea Evangheliei va apărea drept cea
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
evanghelia relativismului. În acest context, cele câteva „ore de religie” obligatorii pentru școlari nu cred că sunt mai mult decât o provocare indirectă pentru părinții care mai nutresc, cumva, nostalgia paradisului. Nevoia de catehizare a credincioșilor este probată de succesul predicatorilor neoprotestanți și ai „liderilor spirituali” New Age. Drept răspuns, o predică săptămânală nu poate fi deloc suficientă pentru creștinii aflați sub un permanent Blitzkrieg mediatic. La fel, publicarea unor modeste manuale teologice pentru profesori și elevi nu poate suplini urgența
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
Inocențiu III să-i confirme comunitatea pe care tocmai o instalase la Toulouse pentru a-i converti pe cathari prin predici. Începînd cu 1220, ordinul dominican își constituie primele structuri, cu un magistru general căruia i se supun toți "frații predicatori" și cu un capitul general care, reunit anual, elaborează regulile ordinului și controlează aplicarea lor. Această regulă este cea a canonicilor Sf. Augustin: ea acordă un loc larg rugăciunii și impune călugărilor obligația sărăciei și a cerșetoriei. Folosiți în lupta
by Serge Berstein, Pierre Milza [Corola-publishinghouse/Science/962_a_2470]
-
reunit anual, elaborează regulile ordinului și controlează aplicarea lor. Această regulă este cea a canonicilor Sf. Augustin: ea acordă un loc larg rugăciunii și impune călugărilor obligația sărăciei și a cerșetoriei. Folosiți în lupta împotriva ereziei cathare, mai întîi ca predicatori care, altfel decît franciscanii, caută mai mult să convingă dccît să emoționeze, apoi ca instrumente privilegiate ale Inchiziției, dominicanii nu întîrzie, și ei, să se împrăștie în întreaga Europă. Se cunosc 500 de case la sfîrșitul secolului al XIII-lea
by Serge Berstein, Pierre Milza [Corola-publishinghouse/Science/962_a_2470]
-
dominicanii nu întîrzie, și ei, să se împrăștie în întreaga Europă. Se cunosc 500 de case la sfîrșitul secolului al XIII-lea, principalele centre aflîndu-se în orașele universitare Paris, Oxford, Bologna, Köln, Toulouse, Roma, Madrid, Segovia -, acolo unde erudiția fraților predicatori și calitatea învățăturii lor reușesc să monopolizeze catedrele facultăților. Începînd cu mijlocul secolului, cei mai iluștri profesori ai creștinătății suabul Pierre de Tarentese, cel care va deveni Papa Albert cel Mare, napolitanul Toma d'Aquino sînt dominicani. Născute, ca și
by Serge Berstein, Pierre Milza [Corola-publishinghouse/Science/962_a_2470]
-
Mediu clasic, ca o armă spirituală, întru totul devotată instituției pontificale și consacrată sarcinii sale de recucerire a spiritelor înspre ortodoxia romană. De la Poverello din Assisi și pînă la tribunalele Inchiziției, unde-și vor afla loc repede frații "minori" și "predicatori", distanța este uriașă. Cu franciscanii și dominicanii, Papalitatea dispune de un instrument de temut de convertire, de care nu se va sfii să se folosească în tot timpul secolului al XIII-lea și, mai departe chiar, pentru a-și menține
by Serge Berstein, Pierre Milza [Corola-publishinghouse/Science/962_a_2470]
-
în care sînt primiți studenți bursieri. Astfel se prezintă colegiul fondat în 1257 la Pan de Robert de Sorbon, fiul unui țăran devenit magistru de teologie și cleric al Sf. Ludovic. Cît despre magistri, ei sînt ecleziastici, foarte ades Frați Predicatori sau Frați Minori, precum franciscanul Francis Ba-con, profesor la Oxford, sau domnicanii Toma d'Aquino și Albert cel Mare, canonizați amîndoi de Biserică. Magiștri și studenți, toți călătoresc mult. Albert cel Mare va fi profesor la Regensburg, apoi la Strasbourg
by Serge Berstein, Pierre Milza [Corola-publishinghouse/Science/962_a_2470]
-
167 Filip cel Lung 191 Filip I 140 Filip II 186, 187 Filip HI cel îndrăzneț 189 Filip IV cel Frumos 189 Filip VIdeValois 195 Foris burgiis 159, 160 Fortăreața 114, 115 Fotius 58, 59, 67 Frații Minori 218 Frații predicatori 219 Francia media 95 Francia orientalis 95 Frederic Barbarossa 135, 136, 137, 174,175,176,203 Frederic II 138, 178, 180, 183 195, 196, 197, 198,199 200, 203, 204, 214, 216,227,245 Frederic Roger 195 Galia 11, 13
by Serge Berstein, Pierre Milza [Corola-publishinghouse/Science/962_a_2470]
-
a urmat liceul și a făcut studii de teologie la Cernăuți. Tânărul, al cărui nume de botez era Samuil, se preoțește și se stabilește ca paroh în comuna Ceahor. În 1864 episcopul diecezei, Eugeniu Hacman, îl cheamă la Cernăuți, ca predicator la catedrală. În 1871 își schimbă numele de Andrievici (care îi fusese impus în școală, după un înaintaș al său cu numele de Andrii) în acela de Morariu. În 1873 se călugărește, luându-și numele de Silvestru și este hirotonit
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288243_a_289572]
-
Ambele îl pot introduce într-un climat în care să trăiască experiența iubirii și a milostivirii lui Dumnezeu. Celebrarea euharistică îl poate însufleți să se apropie de sacramentul reconcilierii. Un rol important îl are preotul, celebrant al Jertfei sfinte și predicator al cuvântului lui Dumnezeu. El îi prezintă tânărului posibilitatea convertirii „nu numai ca un act interior de moment, ci ca o dispoziție stabilă”, pe care trebuie să o caute să o trăiască. Inspirată de cuvântul lui Dumnezeu, omilia preotului îl
Procesul dialogic în sacramentul reconcilierii by Bogdan Emilian Balașcă () [Corola-publishinghouse/Science/101002_a_102294]
-
deschidă cu totul lucrării milostivirii lui Dumnezeu. În această intenție, el poate face un act de căință sau, dacă este nevoie, trebuie să se spovedească, pentru a fi cu inima liberă și pentru a putea fi el însuși martor și predicator al iertării; b) invocarea Duhului Sfânt - „ca să primească de la el lumină și iubire”. Preotul este conștient că nu el este protagonistul acestui sacrament, ci Duhul Sfânt, care îl va conduce și îl va inspira în procesul dialogic pe care îl
Procesul dialogic în sacramentul reconcilierii by Bogdan Emilian Balașcă () [Corola-publishinghouse/Science/101002_a_102294]
-
De la el ne-au rămas și frumoasele rugăciuni din Pravila Sfântului Vasile cel Mare și Molitvele ce se citesc de ziua numelui lui<footnote Preot Prof. Dr. Ioan G. Coman, Patrologie, Sfânta Mănăstire Dervent, 2000, p. 114. footnote>. Renumit ca predicator, nu pierdea nici o ocazie să se adreseze oamenilor pe probleme de doctrină. Predicile sale erau cunoscute până în Italia, unde Sfântul Ambrozie a utilizat unele dintre ele. Însă, ceea ce l-a singularizat ca mare om al timpurilor sale a fost spiritul
Studia Basiliana III by Liviu Petcu () [Corola-publishinghouse/Science/173_a_142]