2,521 matches
-
decât o latrină, mort în fața trăirilor asemeni unei verze veștede, un vierme în inima frumosului, o moluscă în fața datoriei, torcând același fir al coconului preocupărilor din propria sa gură. Fără lacrimi pe care să le verse și îndeajuns de multă răsuflare ca să poată râde; crud, ticălos, parazit, mârșav, cârcotaș, anxios și poltron. Instruit asemeni unui soldat prusac de către strigătele grosolane ale fricii sale pe post de sergent. Robey mi-a turnat toată această peltea; și-a dat frâu liber gurii. M-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
și a proptit iar în picioare vâsla cu bucata ei de velă și s-a așezat cu privirile pironite spre est, spre malul pe care era așa sigur că-l va zări, în timp ce eu ședeam acolo gol și trăgându-mi răsuflarea, încă culcat pe o parte, așa cum mă lăsase. Apoi m-a ridicat și m-a așezat sub pânză pentru că mă ardea soarele. Când și-a pus pe mine mâinile am tresărit și corpul mi-a zvâcnit. Ți-ai rupt ceva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
am uitat la doamna de onoare - sau la un punct de deasupra capului ei - și am urmat: Cel puțin puteți telefona de acolo, dacă doriți. Și apartamentul are aer condiționat. Am putea să ne răcorim puțin și să ne tragem răsuflarea. După ce primul șoc produs de invitație a trecut, doamna de onoare, locotenentul și doamna Silsburn au purces la o consultare, numai din ochi, dar nu a existat nici un semn vizibil care să anticipeze verdictul. Doamna de onoare a fost prima
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2217_a_3542]
-
intră în responsabilitățile mele (O, ce zi fericită!) Dați-mi voie să schimb subiectul și să spun, fără nici o ezitare, că avea o varietate de caracteristici personale care amenințau, la diferite intervale cronologice de senzitivitate și de emotivitate, să taie răsuflarea oricărui membru minor al familiei. În primul rând e vorba, evident, de o amprentă comună tuturor celor care-l caută pe Dumnezeu, aparent cu enorm succes, în cele mai ciudate locuri imaginabile - de exemplu, în crainicii de la radio, în ziare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2217_a_3542]
-
să stai mult și bine pe gânduri înainte de a-i dori să fie mai drepți, sau mai adânci, sau mai căprui, sau mai depărtați unul de altul.“ (Poate c-ar fi bine să ne oprim o clipă ca să ne tragem răsuflarea.) De fapt (sincer, fără nici o intenție de ha, ha!), descrierea de mai sus nu seamănă deloc cu ochii lui Seymour. Ochii lui erau negri, foarte mari, potrivit depărtați unul de altul, și mai cu seamă excesiv de nesașii. Totuși, cel puțin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2217_a_3542]
-
Dumnezeu!" Apoi, a dispărut pentru o clipă, topindu-se în lumina dimineții. Mi s-a făcut teamă, fiindcă rămăsesem agățat în cutele hainei Lui. Când m-am uitat în jos, eram împreună cu El pe aripa templului. Mi s-a tăiat răsuflarea de frumusețe. Iar El era acolo, chiar pe margine, drept ca o coloană de lumină; s-a uitat în stânga Lui și a glăsuit: "Nu-L vei ispiti pe Domnul Dumnezeul tău". M-am strâns mai tare în cutele veșmântului, fiindcă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1546_a_2844]
-
fără inimă și mă sfărâm... Dar, fie, merită să mor pentru El. După ce s-au întâmplat cele ce v-am spus deja, s-a făcut o liniște mare. Nici noi, firele de nisip, nu îndrăzneam să ne mișcăm... Își ținea răsuflarea chiar și pustiul... Și am văzut oameni de lumină, cu aripi mari, plecându-se înaintea Lui și chemându-l pe nume. Am aflat mai târziu că oamenii spun acelor făpturi "îngeri". Și că nu e voie să rostești numele Lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1546_a_2844]
-
să se zărească ochiul de gheață. A înaintat spre mijlocul gheții. În adâncul ochiului întunecat, zăcea, încremenit, Soarele și alături de el dormeau somnul gheții făpturi cu chip de înger, de om, de păsări, de animale. A încercat să-și trimită răsuflarea fierbinte asupra gheții, dar suflul cald s-a risipit ca o pulbere de diamante deasupra și gheața a rămas neclintită. A pus atunci mâinile deasupra gheții, gheața s-a luminat, dar nu s-a topit. Atunci, s-a întins, cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1546_a_2844]
-
vedea bine, dar de ce, nu știa. Când ochii i se mai obișnuiră cu întunericul, recunoscu chipul fratelui său, mai erau acolo vecinul cu familia și după ei toți venea tata. Coborî în grabă scara, închise repede chepengul și-și ținu răsuflarea. De sus se auzeau zgomote, țipete, câinii urlau, pași grei se apropiau. Se cutremura pivnița și un praf înecăcios se risipi din tavan, când pașii ajunseră chiar deasupra. Auziră cum se sparge ceva chiar deasupra capului lor, mama plângea înăbușit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1546_a_2844]
-
mi s-au deschis deodată ochii ! Acolo, pe paie, era culcat un copil nou-născut. Prin acoperișul ca vai de lume se vedea steaua aceea strălucitoare. Era, ce-i drept, lumină înăuntru dar era frig, așa de frig, că se vedea răsuflarea animalelor care se strânseseră unele într-altele, să se încălzească. Un biet copil ! Ca să vezi ! Și n-am mai stat pe gânduri, am dat jos mielul de pe umeri și l-am pus lângă bărbat știa el ce să facă, iar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1546_a_2844]
-
o ciozvârtă de oaie care ce avea ; la copil nu se cade să mergi cu mâna goală. Pe urmă, ne-am așezat și noi, așa, acolo, că, dacă suntem mai mulți, se face mai cald. Și era liniște. Se auzea răsuflarea animalelor. Miroseau animalele a viață pură și bună. Miroseau paiele a flori și a curat. Era bine și se făcea cald. Pe urmă, a început să cânte, încetișor. Ea era aceea care cânta. Și, parcă, o mai îngâna cineva, pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1546_a_2844]
-
s-o creadă?! Și totuși, chiar când spusese asta, cerul se făcuse deodată ca o mare de sânge și bucatele prinseseră gust de sânge... Parfumul de nard umpluse încăperea, dar, odată cu el, groaza se strecura cu degete de gheață... ca răsuflarea unui mormânt rece care se deschide... De asta au plecat și oaspeții, care încotro. El S-a ridicat fără un cuvânt, s-au ridicat și cei care-L însoțeau... S-a uitat la mine, la soră-mea, la frate-miu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1546_a_2844]
-
a stat și lângă mine, îmi uda buzele și mă ținea de mână, mă luptam să răsuflu, îmi era greu, dar tare-mi era milă de ea... mi se părea că iau din viața ei, puțin câte puțin, cu fiecare răsuflare... îmi ținea bărbia și mă ruga să răsuflu, așa mi-o amintesc : se făcea noapte și ea se uita la mine, strigându-mă pe nume... pe urmă n-am mai văzut-o, deși mă căzneam să deschid ochii cât mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1546_a_2844]
-
ales că ne învîrtim tot timpul în lumină. Jungla e, cum ziceam, foarte aproape, la câțiva pași, împresoară incinta arheologică din toate părțile. O asediază, practic. Acum e tăcută, amețită și ea de zăduf. Abia, uneori, se aude ceva, ca răsuflarea grea a unui animal. Cu toate acestea, nimeni nu se duce să stea la umbră. Cum mi s-a făcut cumplit de sete și nu mai am nici o sticlă cu băutură răcoritoare, mă desprind din grupul care se ține după
Caminante by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295603_a_296932]
-
coboară, se uită la roțile din spate ale cursei, merge la cabina camionului, o vede goală, se întoarce, urcă la volan și dă înapoi, intrînd de-a binelea în șanț. Parcurge așa, înapoi, vreo cincizeci de metri, oprește, își trage răsuflarea, bagă în viteză, accelerează, forțează, încleștîndu-și mîinile pe volan; cursa mai trage un timp de spate într-o parte, ca un cal nărăvaș, pînă la un moment dat, cînd roțile mușcă puternic din buza șanțului, aruncînd colosul pe șosea și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
cursei. Pasagerii toți stau cu gîturile întinse și cu ochii măriți, privind înainte îngroziți de gîndul că ar putea rămîne troieniți în plin cîmp, pe șosea. La fiecare mișcare laterală a mașinii, sub presiunea vîntului în coastă, li se taie răsuflarea, gîndind cum ar putea să se salveze, în ce parte să se arunce, pentru a nu fi striviți dacă se răstoarnă. La următorul val mai mare, care blochează drumul, cursa înțepenește o clipă, apoi, în timp ce botul și roțile din față
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
zvîcnitură, genunchiul sus, talpa, călcîiele, trupul zvîcnit, brațul întins, dreptul îndoit, pumnul strîns pe pahar ca pe mănunchiul cuțitului sub haină, repede, mai repede și tot mai repede, o roată, două, apoi, brusc, sîrba se frînge, conducătorul ei își trage răsuflarea rar, se uită cu ochi galeși spre spectatorul din fotoliu, surîde trist, rotește iar paharul în mînă, un gest rotund ca o sîrbă, vrea să bea, dar oprește brațul la jumătatea drumului spre gură, îl întinde puțin și, cu ciudă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
după ce a hrănit-o cu carne de la o jumătate de pui, strîngînd-o la piept, îngrozită de gîndul că omul cu pălăriuță ar putea să i-o ia dacă adoarme. La masa de alături, bătrîna cu andrelele continuă să împletească, ascultînd răsuflarea liniștită a bătrînului. Mircea Emil doarme dus, întins pe cele trei scaune, țăranul și țăranca au pus scaunele alături și se sprijină umăr în umăr, arhitectul s-a aciuat la o masă, cu piciorul bolnav ridicat pe un scaun, actorul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
Dealtfel, sînt atîtea de făcut pînă mîine seară... Tu de ce nu-ți iei niște libere? Dacă-mi iau libere, nu mai iau bani. Și mie nu-mi aduce nimeni pachețelul cu mîncare acasă. De la capătul celălalt al firului Mihai aude răsuflarea apăsată a fetei și și-o închipuie bosumflată. În fond, ce am cu ea ?!" Înțelegi? surîde Mihai, vrînd s-o dreagă eu sînt bătrîn de-acum, trebuie să-mi port singur de grijă, nu mai sînt copil. A, știu, nici
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
în furcă, ar fi auzit-o pe Maria Săteanu, la celălalt capăt, scăpîndu-și un "porcule!" printre buzele subțiate, cu toate că atunci cînd interceptează convorbirile se abține cît poate, să nu se dea de gol prin vreo vorbă, ferindu-și chiar și răsuflarea precipitată de graba cu care scoate aparatul și-l pune în priza de lîngă noptieră imediat ce aude sunînd telefonul, sau cînd își dă seama că se vorbește la telefon. "Uite, nu mai am de ce să mă simt vinovată că ascult
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
reușea să adoarmă decît foarte tîrziu. "Mi-e teamă Radule, mi-i așa de teamă! Dacă-i malign, înseamnă că se termină totul acum, la nici treizeci și cinci de ani..." Duce instinctiv mîna la umărul stîng, avînd impresia că simte acolo răsuflarea fierbinte a Aurei. "Să nu-ți faci complicații inutile, ori meschine" i-a scăpat de sub control o părere Aurei, atunci cînd a aflat că-i bolnavă, dar el s-a făcut că nu aude, în timp ce soția a schimbat repede vorba
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
de sub care răzbat încercările de țipăt transformate de sîsîitul femeii în gemete ascuțite. Cînd potopul a încetat, fata ajungînd ghemuită sub niște lăzi, unde nu mai poate fi lovită, Sultana se oprește, așază muierește mîinile în șolduri și-și trage răsuflarea: Ascultă, putoareo! Unde te trezești aici?! Am acceptat să ajuți la treabă, nu să mi te-ntinzi cu bărbatu-miu. Ia zi-i, ești bolnavă? De ce? Ca să știu, să-l tratez, că am doi copii... Fata stă chircită, băgată toată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
în interior, strigînd: Vin! Vin!! Vin!!! Ușa e trîntită de vînt în urma sa. Lumea s-a ridicat în picioare. El întinde mîna și arată: Vin! Se aud cum vin. Intîi amfibii, apoi tancuri, apoi crucișătoare, portavioane... Se oprește, își trage răsuflarea, întinde iarăși brațul, dar în loc de cuvinte se aude un rîs isteric după care, lăsîndu-și bărbia în piept, se duce la locul lui lîngă sobă, pune fruntea pe genunchi și începe să plîngă. În tăcerea sălii de spectacol, zgomotul ciocanului lovind
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
Atunci, îmi dai o perdea și mergem la digul iazului, poate scoatem un pește. Iazul e secat complet, pentru curățare și alte lucrări. Potoliți, copiii tac și-l ascultă pe tatăl lor, dar cînd acesta se oprește să-și tragă răsuflarea, unul exclamă un "Pá-pa", urmat imediat de plînsul nervos al celuilalt. Mircea Emil se desprinde cu greu de bar, vrînd să se întoarcă la scaunele lui, dar ochii plînși ai copiilor trezesc în el sentimentul ciudat al milei, urmat de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
Spune tu de ce, eu nu știu saltă ea dintr-un umăr a indiferență, cufundîndu-se în moliciunea fotoliului, aruncîndu-și din nou, cu dezinvoltură, piciorul stîng peste dreptul, dezgolind genunchiul cît o bucată de jar, peste care trebuie doar să-ți apleci răsuflarea... "Lungesc discuția inutil gîndește Mihai încins de fierbințeala genunchiului înfipt în centrul acestei încăperi. N-am să aflu de ce a venit la mine, căci, observ, soarta Doinei n-o prea doare. În schimb, ce n-au putut face gesturile, vorbele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]