8,894 matches
-
zic, până la suma de 60-70 de inși pe zi; deodată ne pomenirăm cu ordine ca să ne afumăm toți hainele cu pucioasă; totodată, pe linia corturilor noastre se ardeau grămezi de pucioasă; ofițerilor și soldaților li s-au adus din București coșuri pline cu sticluțe bine astupate, conținând un fel de oțet, care se numea oțet de patru hoți (vinaigre de quatre voleurs); se zicea că această doctorie a fost inventată la Paris de către patru tâlhari întemnițați și nu se compunea din
Biciul holerei pe pământ românesc by Gheorghe Brătescu și Paul Cernovodeanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295567_a_296896]
-
fost mincinoase toate! Ce fericire, ce ușurare, Doamne! Mama și tata, uite-i așezați ca totdeauna, În capul mesei. Și mama, care se tot ridică așa cum face mereu și se duce ba după o cană cu vin, ba după un coș cu pâine! Deci trăiesc, deci sunt vii! Doamne, Dumnezeule, ce minune, ce fericire, ce bine! Restul a fost doar minciună, vis, iluzie... Tot ce ai crezut, tot ce-ai suferit În acești ani, degeaba... * Te apropii zâmbind larg, fericit, chiar dacă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2331_a_3656]
-
dintr-un pământ roșu. Măslini bătrâni, pitici, cu trunchiul noduros, de cinci sute de ani: pădurea dantescă. Câmpul parcelat În romburi - ca pe vremea Grachilor. Și, profilându-se tot mai departe, silueta omului călare pe un măgar, cu două imense coșuri de nuiele de o parte și de cealaltă a lui: pentru el atât de familiară, pentru că vine din trecutul său aici. În țara adoptivă. Ce făcea el În anii despre care povestește ea? Cum a ajuns el, omul fără cetățenie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2331_a_3656]
-
nu i-ai fi mărturisit și că tu, roșie la față de furie, zbierai: Crezi că mi-aș pierde timpul cu idioțeniile tale, caraghiosule! Mai bine te-ai uita la tine, nu vezi ce glas caraghios ai, ce față plină de coșuri! Aș vrea să văd la balul de la sfârșitul anului dacă o să accepte vreuna să danseze cu tine! * — Du-te după Walter, plângea mama, din pat, atunci când Walter Își Încheia centura cu pafta argintie strălucitoare pe care scria Dumnezeu e cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2331_a_3656]
-
nepotul Ei, vino să-mi spui dacă Ea povestea despre mine vreodată”, ar fi trebuit să Îmi spună. La toate astea m-am gândit iar atunci, la aeroport, sub lumina aia enervantă În care n-ai cum să-ți ascunzi coșurile și punctele negre și părul ăsta nenorocit care se Încăpățânează să nu se așeze, dacă aș avea un gel cum i-a adus colonelul de ta-su lui Gimmi, mi l-aș așeza așa, panc! panc! panc! Dar, În privința luminii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2331_a_3656]
-
ești? — Al cui? -- Cine? — Eu sunt oaia cea pierdută... Și mă uit la cele trei mese de Înălțimi diferite, puse cap la cap, acoperite cu mușama și mușamaua, și ea, acoperită cu o cârpă nu prea curată. Curate sunt doar coșurile În care licăresc lumânările Înfipte În prescuri, printre biscuiții lemnoși, bucățele de imortele, legate cu ață roșie, vinul pus În sticlele de Cico și cununa rumenită, ca un cozonac, a parastasului și bomboanele mici, roz-verzi-frez, așezate pe zahărul alb al
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2331_a_3656]
-
poftă și venin pe seminariștii cu uniformele impregnate de duhorile internatului! Ai accepta chiar și ghinionul lui Anton la partidele de poker jucate până la ziuă, cu condiția ca la sfârșitul orelor să te aștepte mereu, vizavi de școală, trăsura cu coșul tras, Înăuntru micuța Riri, cu blana albă, pufoasă pusă doar peste ciorapii negri cu jartiere Înflorate, ronțăind, răbdătoare, alunele trase În cea mai fină ciocolată. — ...Amicului Anton Îi datorez decizia să Îmi iau viața În mâini și să renunț la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2331_a_3656]
-
care trec femeia și bărbatul Îmbrăcați În negru: două siluete eterne, Încremenite, solemne. Și, profilându-se tot mai departe, În căldura orbitoare, silueta egal de stranie și egal de familiară pentru el a omului călare pe măgar, cu două imense coșuri de nuiele, de o parte și de cealaltă a burții animalului. Iar Christa are să mai conducă mult timp, cu mâna Înmănușată, la fel de decis, la fel de relaxat așezată peste volan. Și vor trece amândoi, În viteză, printre luminile albe, neutre, printre reclamele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2331_a_3656]
-
iubite! sunt eu, cea născută dintr-un cuvânt trufaș; cu sărbătorile toamnei am trecut prin oraș, iar bănuții de aur sunt darul meu pentru tristețile tale, țintuite În fotolii vechi și-n rânduri Înșirate pe foi mototolite și aruncate la coș. Nu-ți fie teamă de măreția atâtor asfințituri ce ard În părul lung, mătăsos, și nici de florile ce-au rămas ca o mirare pe trupu-mi firav, lunecos. Doar lumină și rouă am adunat În drumul meu, spre templele cerești
Jertfă de seară by Valentina Becart () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1137_a_1867]
-
prin parc. După ce ne-am bucurat de orice colțișor, ne-am retras spre casă, fredonând Încet anumite melodii cunoscute. Am zăbovit În fața vitrinelor care ne apăreau În cale, și apoi ne-am oprit la cumpărături, la un Market din apropierea casei. Coșul pentru cumpărături se afla afară, prins Într-un grilaj, cu un lanț. După ce introduceai o fisă de cinci lei, puteai să ai acces la el. Destul de aglomerat Într-o zi obișnuită. Nu aveai prea mult loc de mișcare. Am căutat
Jertfă de seară by Valentina Becart () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1137_a_1867]
-
mai toate fără vagon restaurant, trenuri de clasa a III-a, trenuri de navetiști pe Terra, s-a apropiat de pomul înțelepciunii, așa cum îl vedeți pe coperta IV, a lucrării „Miniaturi pentru buzunarul din stânga” și a început să-și umple coșul. Pentru că la „Porțile Timpului așteaptă uitarea”. Și ar fi păcat ca sensul vieții să rămână necăutat, să se neantizeze, ca zilele omului, sau să mergi pe scara trenului ca un călător clandestin, fără să scoți bilet de călătorie, tipărit la
Constantin Huşanu by Reflecţii la reflecţii. Pe portativul anilor () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91645_a_93051]
-
a propus: dacă nu va reuși să fie fulger, dacă nu va reuși să fie scară, să fie măcar o treaptă, pe care, de-a lungul vieții tot a urcat spre vârful pomului și s-a ferit să pună în coș gânduri negre, tristeți, dezamăgiri, care l-ar fi coborât din imaginarul tren, mai ales că în lucrările sale propunea copiilor cărticele de învățătură precum: Vine moșul pe cărare, Pentru un pui de sturz, Cocorul singuratic, Văluță descoperă lumea, Trandafiri de
Constantin Huşanu by Reflecţii la reflecţii. Pe portativul anilor () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91645_a_93051]
-
-le cu răbdare și veți constata că săpăturile sunt adânci și filoanele aurifere descoperite întrec pe cele din zăcămintele de la Aiud. „Când scuturăm Pomul Timpului - zice cugetătorul - toate fructele cad pe pământ, conform legii gravitației”. Ale lui au căzut în coșul editurilor. „Ne irosim în patimi și în lucruri de prisos și nu prețuim clipa care trece”. Aici aș adăuga eu că multe clipe prețioase au fost smulse din drumul lor fără întoarcere și prinse, spre binele oamenilor, în coșul autorului
Constantin Huşanu by Reflecţii la reflecţii. Pe portativul anilor () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91645_a_93051]
-
în coșul editurilor. „Ne irosim în patimi și în lucruri de prisos și nu prețuim clipa care trece”. Aici aș adăuga eu că multe clipe prețioase au fost smulse din drumul lor fără întoarcere și prinse, spre binele oamenilor, în coșul autorului, plin ochi. „Ori de câte ori pleacă cocorii, intră în casele noastre anotimpul tristeții...” Pentru că „asemenea trenurilor ce trec prin gări nepăsătoare, trec peste noi anotimpurile.” Constantin Clisu este obsedat de trecerea ireversibilă, ca orice om, este viscolit de întrebări și le
Constantin Huşanu by Reflecţii la reflecţii. Pe portativul anilor () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91645_a_93051]
-
doi nebuni?” „Când răsfoim istoria găsim numai vitejia voievozilor! Nici un cuvânt despre Ion...” „E bine ce știm să știm. Ne-ar fi însă mai de folos să știm ceea ce nu știm...” Dar nu am să răstorn peste răbdarea dv. tot coșul cu mere domnești rupte din pomul cunoașterii imaginat pe peronul gării numită viață. Sunt 178 pagini de fructe bine coapte. E bine să le culegeți personal când veți ajunge acasă. Ceea ce aș vrea să supun atenției dv. este nefericita constatare
Constantin Huşanu by Reflecţii la reflecţii. Pe portativul anilor () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91645_a_93051]
-
câteva fire din barbă între degetul mare și arătător, îmi îndreptam cu mâna stângă spre tablouri, spunând, de exemplu: Vânzătoarea de zarzavaturi este pictată de un anonim european în vremea Războiului de Treizeci de Ani. Se poate vedea clar cum coșul plin cu mere de pe capul ei este înclinat într-o parte, că el de fapt ar trebui să cadă, strivind anghinarele pe care femeia le ține în mâna dreaptă. Totuși el rămâne neclintit pe ștergarul de pe capul femeii. Mesajul nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
fie ținută sub cheie și ca benzile mașinilor de scris să fie scoase pe timpul nopții. Această cerință creează mari incoveniente întrucât nimeni nu se pricepe prea bine să aranjeze banda în mașina de scris. O dată găsește o bandă aruncată în coșul de gunoi în loc să fie arsă în incinerator și, pentru a demonstra riscurile acestei neglijențe, se apucă să descifreze mesajul imprimat pe bandă. Singurul lucru pe care reușește să-l citească este: „Nicicând n-au existat buze mai fragede, nici ochi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1859_a_3184]
-
să văd dacă se uită cineva. Este în regulă, zona e liberă, atunci pot să-mi deschid sertarul de sus și să extrag un baton de ciocolată ascuns în fund. Rup ambalajul oranj-deschis și folia argintie și le îndes în coșul de gunoi de sub birou: e mult mai ușor să ascunzi un baton de ciocolată mat și maro, decât ambalajul scânteietor care îl acoperă. Iau o gură. Savurez gustul dulce al ciocolății pe măsură ce mi se topește în gură, după care mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
adevărat.“ Cu ochii lipiți de ecranul calculatorului, tastez în continuare. Mă cufund în scris, iar apoi cizelez „studiile de caz“ ale lui Geraldine - trei femei care au acceptat să-și spună povestea pentru Kilburn Herald. Când termin, arunc ciorna în coșul lui Geraldine, așa încât să nu afle nimeni că am avut ceva de-a face cu ea. Da, pentru asta sunt prietenii. E vremea să plec acasă, dar tocmai când mă pregătesc de plecare, deodată îmi aduc aminte de ceva. Îmi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
știu dacă să râd sau să plâng, dar nici una dintre noi nu scoate un cuvânt, și cred că Lauren e la fel de șocată ca mine. După o vreme, Lauren se încruntă și ia plicul, și-n loc să-l ducă la coș, se uită în el, zâmbește, și apoi mi-l dă mie. Mă uit la ea, apoi pipăi plicul. Acolo mai e ceva, și când scot acest ceva, văd că seamănă arată suspect de mult cu un bilet de avion. Dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
Ce aduceți”? - s-a auzit șoaptă apăsată însoțită de clinchet al cocoșului pistoalelor. „Mirodenii de toate felurile” - a răspuns șeful convoiului. „Într-o clipă, să fie la o sută de pași în spate, dincolo de șanț, câte un sac, ladă sau coș din fiecare fel de marfă! S-a înțeles? Nu așteptați să vă miruiesc cu câte un glonte în frunte!”... În spatele convoiului, cumpănindu-și flinta, se afla șeful lotrilor. Toată treaba nu a durat decât cât ai da de dușcă o
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]
-
l în ochi. ― Atunci, mâine seară, înainte de primul cântat al cocoșilor, te aștept la portiță. Să vii! ― Am să... - nu și-a sfârșit ea vorba, lăsând mâna moale în palma lotrului... Mergeau cu repeziciune. Inima le bătea să le spargă coșul pieptului... Lotrul o ținea de mijloc, săltând-o peste locuri mai puțin prietenoase... În sfârșit, au ajuns. A luat-o în brațe și a trecut o peste prag, ca pe o mireasă. A aprins lampa, după care a ieșit, să
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]
-
supărați pe perceptor. ― Acum, hai să mergem după „dezertor”. Cum a fost? ― Păi, cum să fie? Dimineață, uscați și hodiniți, am agățat boii cu tânjala la o căruță rătăcită pe lângă grajduri, am pus doi saci mari plini cu ovăz în coș și am plecat. Era un senin ca oglinda. Parcă o auzeam pe mama spunând: „Să știi că îi pare rău celui care a murit ieri”. Când soarele era cam spre amiază, am ajuns în poarta gospodarului. Ne-a întâmpinat cu
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]
-
spaimă, crezându-ne vreo echipă trimisă să-l aresteze. Când ne-a văzut, a zâmbit slab, dar ceva nu era în regulă pe fața lui. Se vedea limpede doar albul dinților și al ochilor. Încolo, părea că a curățat vreun coș de fum. L-am lăsat să se apropie. Când s-a oprit, nu-și mai lua ochii de pe noi, de parcă atunci ne vedea pentru prima oară. Nu a scos, însă, nici un cuvânt. Nici caii nu arătau prea bine. ― Da’ ce
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]
-
căutând un loc în care să mă pot descotorosi de sticluța aceea prețioasă sau - și ar fi fost de preferat - în care s-o ascund ca s-o pot recupera mai târziu. Dar nu găseam nici o soluție. Nu exista nici un coș de gunoi, nici o cutie în care să arunci șervețelele, nu vedeam nici un cotlon și nici o spărtură în zid. Pereții erau netezi, iar podeaua - goală și în întregime expusă vederii. Mi-a trecut prin minte că se putea ca lipsa aceea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]