9,442 matches
-
scrie nu se poate supune regulilor îndeobște acceptate. Am avut surpriza - neplăcută - să constat că, după ce (fără voia mea) a intrat în sat Cine adoarme ultimul, cei care lțau citit au purces să caute, cu obstinație, corespondențe între realitate și ficțiune. Unii sțau simțit calomniați și chiar au răspândit zvonul că ar intenționa sățși repereze onoarea în justiție. Cineva, mai înțelept, a pus lucrurile la locul lor: „E doar o carte... Totuși, am să profit de faptul că mțați întrebat șițl
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2193_a_3518]
-
că ar intenționa sățși repereze onoarea în justiție. Cineva, mai înțelept, a pus lucrurile la locul lor: „E doar o carte... Totuși, am să profit de faptul că mțați întrebat șițl voi evoca aici pe cel ce a intrat în ficțiunile mele sub numele de nea Mitu. În realitate, îl chema Nicolae Florea, iar lumea îl știa după poreclă: nea Nicu Tilică. Întrțun fel, el mța învățat să scriu. Îl cunoșteam de când eram copil, mereu avea ceva de povestit și totdeauna
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2193_a_3518]
-
simțit și eu, la vremea cuvenită, această ungere cu sânge și singurul lucru pe care mițl aduc aminte este că, pe măsură ce se scorojea și devenea stacojiu, mirul păgân ardea din ce în ce mai tare. Oricum, dacă, iată, revenirăm la jocul dintre realitate și ficțiune, știu despre mine că am iubit dintotdeauna animalele și că mă bucură oricând să descopăr rudimente de afecțiune și tandrețe la necuvântătoarele ce nu știu să se prefacă. Am avut și am prieteni buni printre animale și suferințele lor mă
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2193_a_3518]
-
surzit și suferă de insuficiență respiratorie, însă își duce cu semeție bătrânețea... „Am încercat tot timpul să nu-mi «profesionalizez» relația cu literatura“ Cum scrieți? Aveți tabieturi? În primul rând, scriu la intervale mari de timp (mă refer aici la ficțiune) - și numai dacă am ceva și cumva de spus. Scrisul e o sărbătoare dureroasă pe care nu-mi permit să mi-o ofer prea des, spre a nu altera stările de amețeală înaltă și adâncă pe care mi le provoacă
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2193_a_3518]
-
vieții este modul cum se percep oamenii pe ei înșiși și cum vor ca alții să-i perceapă. Relatările acestea ne furnizează o înregistrare clară și ordonată a adevărurilor personale care, în consecință, constau atât în „fapte”, cât și în „ficțiuni”. Aceasta este tot ce putem pretinde de la o povestire a vieții. Ea reprezintă o înregistrare directă, sub forma unei explicitații sau justificări personale, spusă adesea într-o manieră care ne mișcă profund, a ceea ce oamenii au făcut cu viața lor
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2130_a_3455]
-
forma unei explicitații sau justificări personale, spusă adesea într-o manieră care ne mișcă profund, a ceea ce oamenii au făcut cu viața lor. Prin descrierea experiențelor-cheie ale unei vieți - conflicte, momente de tranziție, realizări -, obținem mai mult decât fapte sau ficțiuni, vom obține definiții personale a ceea ce înseamnă să fii prins într-un conflict moral, să învingi ori să pierzi și vom afla cum se simte persoana care asistă la dezvăluirea propriului destin. Relatând o povestire a vieții, ne facem o
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2130_a_3455]
-
punctul de plecare în scrierea Inventarului iernii? Punctul de plecare al acestei cărți ține de o idee, și anume: cred că orice cititor, dar mai ales un cititor ars de pasiunea lecturii, poate suprapune cu o poveste spusă, cu o ficțiune, propria lui poveste, care este cea mai sinceră, dar și cea mai reală și adevărată cu putință, pentru că această poveste este propria lui viață. Emoția artistică nu poate să apară decât dacă suprapunem peste „obiect“ toate amintirile noastre despre acel
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2202_a_3527]
-
descrierea vieții și-a frumuseții acelui ținut magnific numit California. Îmi tot propun să-l recitesc, dar nu cred să mai ajung s-o fac... Pentru că de câte ori simt nevoia să regăsesc paradisul imaginat și situat pe pământ, nu la vreo ficțiune mă reped, nici la vreun documentar de National Geografic TV, ci la Monterey International Pop Festival - filmul, spectacolul, coloana sonoră. Edenul bucolic și crud al lui Steinbeck e, mai degrabă, în propria copilărie a fiecăruia dintre noi. Edenul visat și
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2202_a_3527]
-
care se disecă un roman scris de Philip Roth, care pleacă de la incredibila premisă: „Dacă SUA s-ar fi aliat cu Hitler în 1940?“ și, pervers, continuă în subtitlu cu cuvintele „Însă romanul e mai mult decât o carte de ficțiune politică“. Ceva, ceva tot e adevărat... Nu pot decât să-mi exprim dezgustul enervat față de această revistă pe care am cumpărat-o a doua sau a treia oară, în speranța de a-mi umple golul pe care îl am de
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1949_a_3274]
-
de consistența narațiunii dar și de forța ei de sugestie, apărut de abia în 1970, romanul Zahei orbul a stârnit reacții diverse, multe superlative. Ca fapt de viață, cartea este o reușită, viața reală a personajului și notele care înseamnă ficțiunea autorului dau lucrării autenticitate psihologică ce se întâlnește destul de rar în literatura de până acum. Întrebat când și din ce motive i s-a interzis lui V. Voiculescu dreptul să mai publice literatură, biografii invocă motive diverse, nu toate fundamentate
Academia b?rl?dean? ?i Vasile Voiculescu by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83084_a_84409]
-
aceasta, este țara de dedesubt”. N. Manolescu se raporta și el la povestirile lui Voiculescu : « Povestirile lui V. Voiculescu sunt opera unui prozator perfect stăpân pe mijloacele sale și care nu datorează aproape nimic poetului... Povestitorul e un magician al ficțiunii. Asemenea călugărului Evtichie care, concentrându-și voința, topește cu privirea țurțurii de gheață, el concentrează capacitatea de invenție spre a ne iluziona. Actul însuși al povestirii nu este decât o verificare a acestei capacități inexplicabile de a pune stăpânire pe
Academia b?rl?dean? ?i Vasile Voiculescu by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83084_a_84409]
-
ci, mai degrabă, ținea de un soi de „neorânduială în imaginile despre sine însăși“. Pe asta se întemeiază întregul demers, care e, în același timp, o deconstrucție, dar și o construcție a „personajului“. Autorul împarte povestea în două Schneider combină ficțiunea cu realitatea (documentară) și cu expertiza psihanalitică pentru a reîncarna relația specială dintre actriță și ultimul ei terapeut, Ralph Greenson, el însuși o „celebritate“ a Hollywood-ului. Și reușește, cu rafinament stilistic, să împartă încă o dată povestea în două: pe de
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2180_a_3505]
-
a-l satisface pe profesor, deși drumul făcut de cuvinte este barat de măștile care acoperă părțile inferioare ale fețelor celor patru persoane cu aparență de roboți. Lampa enormă dă mesei de operație aparența unei nave spațiale din filme de ficțiune ; o navă abia luminată, încă legată de pă-mânt cu fire și tije misterioase. La un semnal nevăzut, irumpe o lumină albă, o lumină orbitoare care lasă în umbră tot ce mai lega nava de pământ. Ai spune că persoanele încremenite
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1476_a_2774]
-
care lasă în umbră tot ce mai lega nava de pământ. Ai spune că persoanele încremenite la limita dintre lumină și umbră sunt cosmonauți care așteaptă să urce în nava spațială. Vocea profesorului, calmă, pragmatică, fermă, rupe firul filmului de ficțiune : Colega, prima doză de papaverină ! Ființa Dorei s-a concentrat în urechea stângă, cea în spatele căreia urmează să se facă trepanația și care înregistrează un cuvânt ciudat : "Pa-pa-ve..." Nu știe, Dora nu știe că locul intervenției va rămâne unica ei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1476_a_2774]
-
cu "coțcării", iar acum vrea să intre în "ierarhiile morale", într-o lume ca o caricatură -, romanul Doinei Popa e, în fapt, unul de familie, un roman despre cuplul ai cărui membri trăiesc în universuri paralele, fiecare refugiindu-se în "ficțiunile creierului", într-o atmosferă neprietenoasă între părinți și copii; iată în familia Trofin, unul dintre spațiile epice de referință ale romanului: "Cît despre fetița Sidoniei, ei, bine, Fana a fost de la bun început o mediocră liniștită, nu-i auzeai nici
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
casa părintească, tatăl visa la diplome, premii, titluri, primiri festive, entuziasm general. Avea fiecare universul lui propriu, greu să se accepte unul pe celălalt, incomod, imposibil. Mult mai simplu era după ce se stingea lumina, pe sub pleoapele închise să-și deruleze ficțiunile creierului, singurele posibilități de evadare, de refuz al faptului real, să pătrundă acolo, în zona iluzoriului, unde nu existau piedici, bariere, norme, legi, acte, monede. Înainte de examen Carmina își vizită sora, așa, dintr-o credință apărută peste noapte, fără nici un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
să mănânce și un pat unde să se culce, o să se ducă, că n-are încotro. Vrea să mă manipuleze după voința lui, gândi Carmina, și, culmea are dreptul s-o facă. N-o să rămână nimic frumos pentru mine decât ficțiunea. Se întâlneau acum în bucătărie și dimineața. Nu-și vorbeau, mama ofta, tatăl scotea zgomote din gâtlej, încerca să-și degajeze faringele de flora depusă peste noapte. Carmina pleca prima cu pachețelul în plasă. Avea mult de mers. După ce ieșea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
rolul de zână bună, protectoare, avea impresia că de va dărui mult celor doi tineri, înzecit își va primi înapoi partea, exista acel nebulos al speranțelor și ea bănuia că avea dreptul la ele, ea care nu se pierdea în ficțiuni decât dacă îi aduceau un profit, acum se trezea visând așa, oricând și oriunde, în timp ce traversa strada sau în timp ce dădea ultimele indicații zugravilor sau în timp ce se târguia cu parchetarii, visa în timp ce străbătea camerele din apartamentul Carminei, cu mobilierul sărac strâns
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
domenii ale sexualității din punct de vedere statistic, alcătuind „un text util, destinat oricui - femeie, bărbat sau Între acestea. Pentru prima dată, bărbatul, privit ca ființă sexuală, va fi prezent În toată spledoarea sa“. — Dar literatură aveți, am tușit, adică ficțiune? I-am Înmânat Dorei un teanc de hârtii. — O, se pare că știți să și vorbiți. Pe aici, dacă sunteți amabil. Am trecut pe lângă niște birouri Încărcate cu documente din arhivă și am ajuns lângă șiruri de cărți ordonate alfabetic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]
-
frânturi intime de durere și adevăr, mi-am dat seama că motivul pentru care mă rugase să mă ascund În șifonier ar putea fi mult mai dubios decât mi-ar fi plăcut să cred. După noapte aceea de ianuarie, când ficțiunea venise atât de umil În ajutorul realității, nu ne-am mai văzut o perioadă Îndelungată. Am vrut s-o rog, nu să mă ierte, dar măcar să reevalueze relația noastră - dacă ar fi vrut să m-asculte. Dar zburase deja pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]
-
cei din familia Tchakhmakhchian erau În același timp Încântați și necăjiți când unul din copiii lor citea prea mult, gândea prea mult sau devia prea mult de la normal. Deși toate cărțile erau potențial dăunătoare, romanele erau cu mult mai periculoase. Ficțiunea te putea cu ușurință Îndruma pe o cale greșită, te putea atrage În universul poveștilor unde totul era fluid, donchișotesc și la fel de deschis surprizelor ca o noapte fără lună În deșert. Înainte să-ți dai seama, puteai fi atât de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1878_a_3203]
-
ca să fiu sinceră până la capăt, nu poți fi sigur dacă e interesată Într-adevăr de muzică sau de coafurile cântărețelor. La jumătatea celei de-a doua cola dietetice, Armanoush a Întrebat-o pe Asya ce fel de cărți citea, fiindcă ficțiunea era principala ei conexiune cu Întreaga lume. — Cărțile. O, da, mi-au salvat viața, știi. Îmi place să citesc, dar nu ficțiune... Un grup gălăgios de băieți și fete și-a făcut brusc apariția În cafenea și a fost condus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1878_a_3203]
-
celei de-a doua cola dietetice, Armanoush a Întrebat-o pe Asya ce fel de cărți citea, fiindcă ficțiunea era principala ei conexiune cu Întreaga lume. — Cărțile. O, da, mi-au salvat viața, știi. Îmi place să citesc, dar nu ficțiune... Un grup gălăgios de băieți și fete și-a făcut brusc apariția În cafenea și a fost condus la masa de vizavi de Asya și Armanoush. De Îndată ce s-au așezat au Început să-și bată joc de toți și de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1878_a_3203]
-
Îmi plac lucrurile abstracte, cred, iar filozofia - o iubesc pur și simplu. În special filozofia existențialistă. Asya și-a aprins altă țigară și a Întrebat printre fuioarele de fum: — Dar tu? Armanoush a recitat o listă nesfârșită de scriitori de ficțiune, În cea mai mare parte ruși și est-europeni. — Vezi? a spus Asya Întorcând ambele palme În sus ca pentru a indica situația amândurora. Când vine vorba de ocupația ta preferată În viață și tu ești mai puțin regională În alegeri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1878_a_3203]
-
condamnat exclusiv cînd a făcut compromisuri prin text. Nu ne interesează pe plan literar dacă nu și-a plătit impozitele sau dacă și-a înșelat nevasta. Interesează numai dacă în scrisul său, fie că este vorba de o operă de ficțiune, de critică sau publicistică, și-a călcat conștiința plătind tribut unor conjuncturi nefavorabile. Este vorba, în primul rînd, în epoca noastră, de compromisurile defel puține pe care scriitorii le-au făcut cu ideologia și propaganda comunistă. Nu mai puțin există
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1572_a_2870]