75,903 matches
-
atât de protagoniștii de pe ecran, cât și de milioanele de spectatori. Zece ani mai târziu, subiectul (dacă nu filmul) era deja Învechit. Recursul la Istorie În apărarea opțiunilor politice indigeste se dovedea naiv din punct de vedere moral și chiar lipsit de sensibilitate. Cum spusese Camus cu mulți ani Înainte, „responsabilitatea În fața Istoriei ne scutește de responsabilitatea față de oameni”. Noua incertitudine care plutea asupra Istoriei (și istoriei) a inaugurat un deceniu neplăcut pentru intelectualii occidentali, care realizau cu strângere de inimă
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
ani ’70”, un sfârșit al monopolului regimului asupra limbajului-ca-putere. Mai mult, prin Însăși natura lor, drepturile constituționale dovedesc oficial existența persoanelor ca atare: persoane care au pretenții unele de la altele și fiecare de la comunitate. Ele descriu un spațiu Între individul lipsit de apărare și statul atotputernic. Așa cum recunoștea tânărul teoretician maghiar Miklós Haraszti, mișcarea pentru „drepturile omului” echivala cu afirmația că rectificarea defectelor comunismului consta nu Într-un comunism mai bun, ci În constituirea - or reconstituirea - societății civile (adică „burgheze”). Ironia
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
scriitorul cehoslovac Ludvík Vaculík argumenta convingător că nu poate avea pretenții exagerate de la oamenii obișnuiți, care abia luptau cu viața de zi cu zi. Majoritatea populației Își ducea existența Într-un fel de „zonă gri” morală, un spațiu sufocant, dar lipsit de pericole, unde resemnarea luase locul entuziasmului. Rezistența activă și plină de riscuri era greu de justificat deoarece (din nou: pentru majoritatea oamenilor obișnuiți) nu părea necesară. Nu te puteai aștepta decât la „fapte neeroice, realiste”. Discursul intelectualilor se adresa
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
cu Încă 60%. La fel ca În 1970, 1976 și 1980, creșterea accentuată a prețurilor a declanșat o suită de greve, culminând În primăvara și vara anului 1988 cu o mișcare generalizată de suspendare a activității și ocupare a Întreprinderilor. Lipsite de orice mijloc de a influența muncitorimea, În trecut, autoritățile comuniste fie abandonaseră tentativa de mărire a prețurilor, fie apelaseră la forță - sau și una, și alta. De data aceasta ele dispuneau de o a treia opțiune - și anume să
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
credibilitate În fața populației - și, oricum, au fost imediat depășiți de evenimente. Pe 19 noiembrie, Václav Havel, care era arestat la domiciliu În nordul rural al Boemiei, s-a Întors Într-o capitală În fierbere, unde comuniștii pierdeau rapid puterea, dar lipseau cei care ar fi putut să o preia. Alegându-și ca sediu un teatru praghez, Havel și prietenii săi din Carta 77 au format Občanské Fórum (Forumul Cetățenesc), o rețea neoficială și fluidă care, dintr-o societate de dezbateri, În
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
de Închisoare pe Havel și alți disidenți Îl alegea acum președinte al Republicii Socialiste Cehoslovace. Pe 1 ianuarie 1990, noul președinte a amnistiat 16.000 de deținuți politici; În ziua următoare, poliția politică Însăși era desființată. Ieșirea deosebit de rapidă și lipsită de incidente a Cehoslovaciei de sub comunism - așa-numita „revoluție de catifea” - s-a datorat unui complex de circumstanțe. Ca și În Polonia, opoziția intelectuală era unită mai ales de amintirea Înfrângerilor din trecut și de hotărârea de a evita confruntarea
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
vizuală a regimului totalitar. Casa Poporului, proiectată de o arhitectă de 25 de ani (Anca Petrescu) pentru a servi drept palat personal al lui Ceaușescu, este de o urâțenie unică și indescriptibilă chiar și printre creațiile de gen. Grotescă, sinistră, lipsită de gust, ea este, mai presus de orice, mare (de trei ori cât palatul Versailles...). Cu o sală de recepție cât un teren de fotbal și un semicerc imens În fața clădirii ce poate găzdui o jumătate de milion de oameni
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
al comuniștilor a fost Înlăturată din Constituție, o „masă rotundă” a pregătit alegeri libere, vechiul partid a devenit Partidul Socialist Bulgar și, la termenul stabilit, alegerile au fost câștigate fără probleme - ca și În România - de foștii comuniști (nu au lipsit suspiciunile de fraudă electorală). În Bulgaria, „opoziția” politică s-a format În mare parte după căderea regimului; ca și În România, au existat voci care au sugerat că ea a fost Într-o anumită măsură confecționată de facțiunile comuniste disidente
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
și constituia baza cererilor repetate de autonomie. Când a apărut un „Front Popular”, În 1989, principalul său obiectiv a fost ca româna să devină limba oficială a republicii, concesie acordată chiar În acel an de autoritățile comuniste locale. Nu au lipsit discuțiile incendiare (mai mult speculative și descurajate explicit de la București) despre „reîntregirea neamului”. După alegerile din 1990, În care Frontul Popular a câștigat majoritatea, noul guvern a schimbat numele republicii din Republica Socialistă Sovietică Moldovenească În Republica Socialistă Sovietică Moldova
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
un război cu alte state, o revoluție sângeroasă sau o catastrofă naturală. Un mare stat industrial - o superputere militară - pur și simplus-a prăbușit: autoritatea i s-a scurs din vene, iar instituțiile s-au evaporat. Destrămarea nu a fost totuși lipsită de violență, cum s-a văzut În Lituania și În Caucaz; În unele republici independente s-au mai desfășurat lupte și În anii următori. Dar, În linii mari, cea mai mare țară din lume a ieșit din scenă aproape fără
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
din lume a ieșit din scenă aproape fără proteste. Putem descrie fenomenul ca pe o retragere pașnică din imperiu (și este corect), dar cu greu ne putem da seama de ușurința surprinzătoare a Întregului proces. De ce a fost totul aparent lipsit de suferințe? De ce, după zeci de ani de violențe interne și agresiuni externe, prima societate socialistă a lumii a făcut implozie fără un suspin? Un posibil răspuns este că ea nu existase niciodată: cum spunea istoricul Martin Malia, „socialismul nu
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
și chiar așa a fost trâmbițată de propriii protagoniști locali. Dar, la o privire mai atentă, divizarea țării În două state separate, Slovacia și Republica Cehă, demonstrează Încă o dată, la scară provincială și În inima Europei, limitele acestei teorii. Nu lipsea „istoria” invocată În astfel de cazuri. Cehii și slovacii, oricât de asemănători le-ar părea ei străinilor, au istorii diferite. Boemia și Moravia - provinciile istorice care formează Cehia - se mândresc nu numai cu un trecut medieval și renascentist În sânul
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
mult. În mod tradițional, trupele ONU acționau ca forțe de menținere a păcii În regiuni devastate de război - or, În Iugoslavia, pentru a putea fi menținută, pacea trebuia mai Întâi să existe, iar voința și mijloacele de a pacifica teritoriul lipseau. Cum se Întâmplase cândva cu războiul civil din Spania, poziția aparent neutră a comunității internaționale favoriza În practică agresorul: embargoul la livrările de arme aplicat Iugoslaviei nu i-a stânjenit cu nimic pe sârbi, care puteau apela la solida industrie
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
viitorul pluralismului politic. Cum fără rigoarea legii capitalismul tinde să degenereze În furt, exista temerea că democrația - În absența unor limite convenite și Înțelese care să guverneze retorica publică și competiția politică - putea aluneca În demagogie concurențială. Temerea nu era lipsită de fundament. Concentrând puterea, informația, inițiativa și responsabilitatea În mâinile partidului-stat, comunismul crease o societate ai cărei indivizi nu numai că se priveau reciproc cu suspiciune și erau sceptici față de orice afirmație și promisiune oficială, ci nu erau familiarizați cu
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
inițiativa și responsabilitatea În mâinile partidului-stat, comunismul crease o societate ai cărei indivizi nu numai că se priveau reciproc cu suspiciune și erau sceptici față de orice afirmație și promisiune oficială, ci nu erau familiarizați cu inițiativa colectivă sau individuală și lipsiți de o bază solidă În funcție de care să facă alegeri conștiente În sfera vieții publice. Cea mai importantă ințiativă jurnalistică din statele postsovietice a fost apariția ziarelor dedicate publicării unor informații concrete: Fapte și Argumente În Moscova și Fapte În Kiev
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
venală și simplă lașitate sau dorința de a proteja o familie era greu de făcut. Refuzul de a colabora cu Stasi Îi putea costa pe copiii tăi viitorul. Vălul cenușiu al ambiguității morale plana peste multe alegeri personale ale indivizilor lipsiți de apărare 20. Privind În urmă, cine - În afară de câțiva disidenți neclintiți În eroismul lor - avea dreptul să dea sentințe? și este frapant faptul că mulți dintre aceiași disidenți - printre ei remarcându-se Adam Michnik - s-au opus cel mai vehement
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
care nu l-a oferit nimeni. Noii recruți nu ar fi fost numai costisitori, ci și o mare bătaie de cap. Sistemele lor legale erau corupte sau disfuncționale, liderii politici fără experiență, monedele instabile, granițele permeabile. Cetățenii lor săraci și lipsiți de posibilități fie ar fi luat calea Vestului În căutare de muncă și asistență socială, fie ar fi rămas acasă și ar fi acceptat salarii derizorii - tentând astfel patronii și investitorii să abandoneze vechile membre UE. și Într-un caz
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
și Îndesat. Reflectând mohorât la obsesia regulilor și tehnicilor managementului de partid manifestată de colegii săi laburiști, prim-ministrul britanic Clement Attlee atrăgea cândva atenția asupra unei „erori fundamentale”: convingerea că „este posibil, prin elaborarea unor mecanisme, să te poți lipsi de Încrederea În semeni”10. Tocmai aceasta era premisa pe care au fost clădite instituțiile unității europene postbelice, iar consecințele Începeau În sfârșit să se facă simțite. UE suferea de un serios „deficit democratic”. Cu fiecare scrutin direct pentru Parlamentul
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
anume. E poate de Înțeles (În orice caz, asta era tendința generală) că marile partide politice din vestul Europei au Început să caute metode alternative de finanțare - tocmai Într-un moment când, grație globalizării și desființării controlului prețurilor, banii nu lipseau. S-a dovedit că În Franța atât gaulliștii, cât și socialiștii (precum și creștin-democrații În Germania sau noii laburiști În Marea Britanie) strânseseră bani În ultimii 20 de ani printr-o varietate de metode suspecte: vânzarea unor favoruri, traficul de influență sau
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
se Înghesuiau să ia inițiativa și nici nu aveau mare lucru de oferit pe câmpul de luptă. Mai presus de orice, situația Pactului Nord-Atlantic a fost complicată enorm de reacția Washingtonului la atacurile de pe 11 septembrie 2001. Unilateralismul implacabil și lipsit de tact al președintelui Bush („Cine nu este cu noi e Împotriva noastră”), care a respins ajutorul oferit de aliații din NATO și a declanșat războiul din Irak, În ciuda unei opoziții internaționale copleșitoare și În absența unui mandat ONU, au
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
În 1987, opera și importanța lui au Început să se bucure de recunoaștere În Franța. Ca și subiectul lui, Levi a rămas așadar mulți ani fără ecou: nimeni nu voia să asculte. În 1955, el nota că subiectul lagărelor devenise „lipsit de delicatețe”: „Riști să fii acuzat că pozezi În victimă sau că Îți expui părțile intime”. Același lucru a fost remarcat de Giuliana Tedeschi, altă supraviețuitoare de la Auschwitz: „Am Întâlnit oameni care nu voiau să știe nimic, pentru că și italienii
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
o schimbare de regim care semăna foarte bine cu o lovitură de stat. La Grande Nation acumulase atâtea pierderi și umilințe din 1914, Încât tendința compensatorie de a exalta onoarea națională cu orice ocazie posibilă Îi intrase În sânge. Episoadele lipsite de glorie (sau mai rău) erau păstrate, de preferință, Într-un colț obscur al memoriei. La urma urmei, regimul de la Vichy nu era singurul lucru pe care francezii se grăbeau să-l uite - nimeni nu voia să discute despre „războaiele
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
revizioniștii” erau izolați la periferiile spectrului politic, iar stăruința lor asupra imposibilității tehnice a genocidului confirma involuntar monstruozitatea crimei naziste. Dar ubicuitatea zelului compensatoriu În Europa, unde dispariția evreilor era recunoscută, comemorată și predată În școli, nu era nici ea lipsită de riscuri. În primul rând, exista pericolul unui recul. Până și politicienii germani răbufneau ocazional cu privire la povara vinovăției naționale: În 1969, liderul creștin-social bavarez Franz-Josef Strauss exprima deja În public ideea că „un popor cu succese economice atât de remarcabile
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
vinearum (părintele podgoriilor). Acestuia îi revenea datoria și în același timp onoarea de a planta și de a exploata personal podgoria episcopală. Ca și în cazul episcopilor, și în baza aceluiași temei, călugării trebuiau să se asigure că nu le lipsește vinul și că acesta este de calitate 22. Venind din Egipt la sfârșitul secolului al IV-lea, călugării (termen care provine din grecescul monos: singur) nu atrăgeau simpatia mulțimii: "niciodată pieptănați, rar spălați, cu bărbile încâlcite, cu miros greu de
by JEAN-FRANÇOIS GAUTIER [Corola-publishinghouse/Science/973_a_2481]
-
cele albe, decorate cu rozete și împletituri geometrice desenate pe armătura de plumb. Nicio sculptură nu trebuie să orneze piatra brută. Linii drepte și lumini albe: austeritatea este calea spre armonie. Din acest punct de vedere, arta cisterciană nu e lipsită de rezonanță în arta contemporană, ceea ce explică interesul unor artiști pentru Citeaux. Abstractul, nuditatea, sentimentul vidului, elogiate atât de profund de arta contemporană în căutarea absolutului, se regăsesc într-adevăr în arta cisterciană. Secolul al XII-lea este dominat în
by JEAN-FRANÇOIS GAUTIER [Corola-publishinghouse/Science/973_a_2481]