8,373 matches
-
culese sunt puse laolaltă și analizate într-un cadru interpretativ, suficient de cuprinzător și de articulat pentru a surprinde diferitele aspecte/fațete. În lucrarea Structura revoluțiilor științifice (1970), Thomas Kuhn afirma că, în orice știință, în orice eră, o anumită paradigmă (cadru conceptual)/perspectivă teoretică este dominantă. Această paradigmă definește modul în care este construită cunoașterea și în care domeniul respectiv abordează anumite probleme specifice. În acest fel, nu există cunoștințe pure, despre cunoștințe putându-se vorbi doar înrelație cu un
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
cadru interpretativ, suficient de cuprinzător și de articulat pentru a surprinde diferitele aspecte/fațete. În lucrarea Structura revoluțiilor științifice (1970), Thomas Kuhn afirma că, în orice știință, în orice eră, o anumită paradigmă (cadru conceptual)/perspectivă teoretică este dominantă. Această paradigmă definește modul în care este construită cunoașterea și în care domeniul respectiv abordează anumite probleme specifice. În acest fel, nu există cunoștințe pure, despre cunoștințe putându-se vorbi doar înrelație cu un anumit context social și cu anumite valori. De
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
există cunoștințe pure, despre cunoștințe putându-se vorbi doar înrelație cu un anumit context social și cu anumite valori. De aceea, este posibil ca, înștiințele sociale (care au adoptat punctul de vedere al lui Kuhn), să existe laolaltă mai multe paradigme chiar incompatibile, una dintre ele fiind la un moment dat dominantă. În educația adulților, distingem între: - paradigma științifică (numită uneori pozitivistă, tehnică sau instrumentală), dominantă în prima jumătate a secolului XX, potrivit căreia cunoașterea poate fi construită doar științific, prin
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
anumite valori. De aceea, este posibil ca, înștiințele sociale (care au adoptat punctul de vedere al lui Kuhn), să existe laolaltă mai multe paradigme chiar incompatibile, una dintre ele fiind la un moment dat dominantă. În educația adulților, distingem între: - paradigma științifică (numită uneori pozitivistă, tehnică sau instrumentală), dominantă în prima jumătate a secolului XX, potrivit căreia cunoașterea poate fi construită doar științific, prin cercetare empirică cu ajutorul căreia să se testeze ipotezele formulate în raport cu o anumită problemă identificată. Așadar, cunoașterea este
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
în realitatea concretă. Aplicată în educația adulților, această abordare a dus, de exemplu, la elaborarea de „reguli” asupra predării, în urma unor observări și experimentări sistematice. Abordarea științifică se vrea riguroasă și orientată practic (în sensul că dă indicații de acțiune); - paradigma interpretativă (numită uneori comunicativă sau umanistă), care vede cunoașterea ca fiind subiectivă și construită social, pornind de la asumpția că indivizi diferiți înțeleg lumea în mod diferit. Interpretativiștii consideră că, în educație, este ceva depășit să încerci să descoperi reguli universale
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
situații, prin limbaj și alte sisteme simbolice. În cadrul de analiză interpretativ, centrarea este asupra interacțiunii dintre individ (self) și cultură/structura socială din care face parte, pentru a avea o bază de raportare la semnificațiile pe care le desprinde. Această paradigmă pare a fi acum dominantă în educația occidentală a adulților, care pune accent pe individ, pe capacitatea sa de învățare independentă și autonomă, pe interesele și nevoile sale, sintagmele cele mai vehiculate fiind cele de „învățare autodirijată” și „reflecție asupra
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
fi acum dominantă în educația occidentală a adulților, care pune accent pe individ, pe capacitatea sa de învățare independentă și autonomă, pe interesele și nevoile sale, sintagmele cele mai vehiculate fiind cele de „învățare autodirijată” și „reflecție asupra propriilor acțiuni”; - paradigma critică (numită uneori emancipativă, transformativă, radicală sau revoluționară) pune accentul asupra contextului social în care se produce cunoașterea, focalizându-se pe relația dintre cunoaștere, putere și ideologie. Potrivit lui Jurgen Habermas (un exponent al acestei paradigme), diferitele modalități de înțelegere a
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
și „reflecție asupra propriilor acțiuni”; - paradigma critică (numită uneori emancipativă, transformativă, radicală sau revoluționară) pune accentul asupra contextului social în care se produce cunoașterea, focalizându-se pe relația dintre cunoaștere, putere și ideologie. Potrivit lui Jurgen Habermas (un exponent al acestei paradigme), diferitele modalități de înțelegere a lumii sunt expresia diferitelor interese sociale, de clasă. Individul se poate emancipa și elibera de sub acțiunile de putere ale clasei dominante printr-o înțelegere și reflectare critică asupra acestora, asupra proceselor politice, economice și culturale
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
muncii. Într-o direcție asemănătoare se înscrie și Paulo Freire, în America Latină, cu Pedagogia oprimaților, Pedagogia speranței etc. El a dezvoltat teoria critică, ce atrage atenția asupra implicațiilor morale și politice ale intervențiilor educaționale. După cum am menționat anterior, în interiorul diferitelor paradigme, s-au dezvoltat o serie de teorii explicative. Cele mai multe dintre acestea au încercat să explice specificitatea învățării la vârsta adultă. Desigur că pentru fiecare arie de preocupare problematică din practică s-a încercat o teoretizare, întâlnindu-se, astfel, explicitări teoretice
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
poate fi, desigur, reconsiderat în acțiunea practică, Schon argumentează, astfel, cum teoriile informale sunt localizate în lumea experiențială a practicienilor; sunt cunoștințe care nu sunt abstracte și decontextualizate. Aceste teorii situaționale care emerg din practică sunt pe larg utilizate în paradigma interpretativă, dar sunt clar în contradicție cu paradigma pozitivistă, ce afirmăteoriile universale. Paradigma interpretativă explică totodată cum teoria contribuie la practică, în sensul că practicienii devin, astfel, mai abilitați să fie conștienți de acțiunea lor, pot înțelege mai bine situațiile
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
argumentează, astfel, cum teoriile informale sunt localizate în lumea experiențială a practicienilor; sunt cunoștințe care nu sunt abstracte și decontextualizate. Aceste teorii situaționale care emerg din practică sunt pe larg utilizate în paradigma interpretativă, dar sunt clar în contradicție cu paradigma pozitivistă, ce afirmăteoriile universale. Paradigma interpretativă explică totodată cum teoria contribuie la practică, în sensul că practicienii devin, astfel, mai abilitați să fie conștienți de acțiunea lor, pot înțelege mai bine situațiile în care se află (reflectând asupra lor), iar
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
sunt localizate în lumea experiențială a practicienilor; sunt cunoștințe care nu sunt abstracte și decontextualizate. Aceste teorii situaționale care emerg din practică sunt pe larg utilizate în paradigma interpretativă, dar sunt clar în contradicție cu paradigma pozitivistă, ce afirmăteoriile universale. Paradigma interpretativă explică totodată cum teoria contribuie la practică, în sensul că practicienii devin, astfel, mai abilitați să fie conștienți de acțiunea lor, pot înțelege mai bine situațiile în care se află (reflectând asupra lor), iar rolul lor este mai explicit
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
și situaționale” (Siebert, 2001b, p. 31). Procesul învățării este recursiv: se desfășoară pe baza unor structuri mentale existente, care, prin implicarea lor în construirea cunoașterii, se reorganizează, se modifică și evoluează. Realizarea învățării în viziune constructivistă presupune o schimbare de paradigmă: trecerea de la paradigma normativă la cea interpretativă. Este, de fapt, o trecere de la un anumit mod de a înțelege și practica învățarea (bazat pe transmiterea-asimilarea de cunoștințe, pe furnizarea de răspunsuri considerate ca soluții perfecte ale unor probleme și care
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
2001b, p. 31). Procesul învățării este recursiv: se desfășoară pe baza unor structuri mentale existente, care, prin implicarea lor în construirea cunoașterii, se reorganizează, se modifică și evoluează. Realizarea învățării în viziune constructivistă presupune o schimbare de paradigmă: trecerea de la paradigma normativă la cea interpretativă. Este, de fapt, o trecere de la un anumit mod de a înțelege și practica învățarea (bazat pe transmiterea-asimilarea de cunoștințe, pe furnizarea de răspunsuri considerate ca soluții perfecte ale unor probleme și care conțin adevăruri absolute
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
învățarea autodirijată (pe care individul și/sau grupul o realizează în mod independent, liber, autonom și care răspunde în mai mare măsură nevoilor, intereselor, aspirațiilor, scopurilor celor ce învață) este caracteristică adulților. DeCoR-ul realizării învățăriitc "DeCoR‑ul realizării învățării" Paradigma constructivistă a învățării concepe realizarea efectivă a acesteia ca un proces cu trei faze: a) deconstrucția - punerea în discuție a unor cunoștințe, puncte de vedere, convingeri, credințe, mentalități, reprezentări individuale și/sau colective etc. referitoare la realitate și la cunoașterea
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
rămâne însă componenta supremă a forței comunicante a individului uman, ea valorificând practic, cumulativ, dar și sinergic, toate celelalte trei componente „alimentatoare”, și constă în capacitatea persoanei de a face prompt și oportun selecții inspirate și inteligente între cuvinte, sintagme/paradigme și fraze relativ echivalente semantic, pentru a formula și a exprima optimal propriile idei, opinii, considerații etc., asigurând maximă forță evocatoare mesajului și un impact al său la recepție (Adler și Rodman, 1991). Evident că la copii și chiar la
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
adulților. În 1998, a fost elaborată strategia de evaluare a educației adulților, iar în 1999 au fost publicate criteriile de autoevaluare pentru instituțiile care furnizează aceste servicii. În 1990, în regiunea Tirol din Italia, Departamentul de Educație Continuă alansat o paradigmă de dezvoltare organizațională care a creat un model focalizat pe calitate, responsabilitate și transparență. Această regiune autonomă este primul loc unde a fost implementat un concept specific de management al calității, modelul European Foundation for Quality Management (EFQM), obligatoriu de
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
culese sunt puse laolaltă și analizate într-un cadru interpretativ, suficient de cuprinzător și de articulat pentru a surprinde diferitele aspecte/fațete. În lucrarea Structura revoluțiilor științifice (1970), Thomas Kuhn afirma că, în orice știință, în orice eră, o anumită paradigmă (cadru conceptual)/perspectivă teoretică este dominantă. Această paradigmă definește modul în care este construită cunoașterea și în care domeniul respectiv abordează anumite probleme specifice. În acest fel, nu există cunoștințe pure, despre cunoștințe putându-se vorbi doar înrelație cu un
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
cadru interpretativ, suficient de cuprinzător și de articulat pentru a surprinde diferitele aspecte/fațete. În lucrarea Structura revoluțiilor științifice (1970), Thomas Kuhn afirma că, în orice știință, în orice eră, o anumită paradigmă (cadru conceptual)/perspectivă teoretică este dominantă. Această paradigmă definește modul în care este construită cunoașterea și în care domeniul respectiv abordează anumite probleme specifice. În acest fel, nu există cunoștințe pure, despre cunoștințe putându-se vorbi doar înrelație cu un anumit context social și cu anumite valori. De
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
există cunoștințe pure, despre cunoștințe putându-se vorbi doar înrelație cu un anumit context social și cu anumite valori. De aceea, este posibil ca, înștiințele sociale (care au adoptat punctul de vedere al lui Kuhn), să existe laolaltă mai multe paradigme chiar incompatibile, una dintre ele fiind la un moment dat dominantă. În educația adulților, distingem între: - paradigma științifică (numită uneori pozitivistă, tehnică sau instrumentală), dominantă în prima jumătate a secolului XX, potrivit căreia cunoașterea poate fi construită doar științific, prin
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
anumite valori. De aceea, este posibil ca, înștiințele sociale (care au adoptat punctul de vedere al lui Kuhn), să existe laolaltă mai multe paradigme chiar incompatibile, una dintre ele fiind la un moment dat dominantă. În educația adulților, distingem între: - paradigma științifică (numită uneori pozitivistă, tehnică sau instrumentală), dominantă în prima jumătate a secolului XX, potrivit căreia cunoașterea poate fi construită doar științific, prin cercetare empirică cu ajutorul căreia să se testeze ipotezele formulate în raport cu o anumită problemă identificată. Așadar, cunoașterea este
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
în realitatea concretă. Aplicată în educația adulților, această abordare a dus, de exemplu, la elaborarea de „reguli” asupra predării, în urma unor observări și experimentări sistematice. Abordarea științifică se vrea riguroasă și orientată practic (în sensul că dă indicații de acțiune); - paradigma interpretativă (numită uneori comunicativă sau umanistă), care vede cunoașterea ca fiind subiectivă și construită social, pornind de la asumpția că indivizi diferiți înțeleg lumea în mod diferit. Interpretativiștii consideră că, în educație, este ceva depășit să încerci să descoperi reguli universale
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
situații, prin limbaj și alte sisteme simbolice. În cadrul de analiză interpretativ, centrarea este asupra interacțiunii dintre individ (self) și cultură/structura socială din care face parte, pentru a avea o bază de raportare la semnificațiile pe care le desprinde. Această paradigmă pare a fi acum dominantă în educația occidentală a adulților, care pune accent pe individ, pe capacitatea sa de învățare independentă și autonomă, pe interesele și nevoile sale, sintagmele cele mai vehiculate fiind cele de „învățare autodirijată” și „reflecție asupra
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
fi acum dominantă în educația occidentală a adulților, care pune accent pe individ, pe capacitatea sa de învățare independentă și autonomă, pe interesele și nevoile sale, sintagmele cele mai vehiculate fiind cele de „învățare autodirijată” și „reflecție asupra propriilor acțiuni”; - paradigma critică (numită uneori emancipativă, transformativă, radicală sau revoluționară) pune accentul asupra contextului social în care se produce cunoașterea, focalizându-se pe relația dintre cunoaștere, putere și ideologie. Potrivit lui Jurgen Habermas (un exponent al acestei paradigme), diferitele modalități de înțelegere a
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
și „reflecție asupra propriilor acțiuni”; - paradigma critică (numită uneori emancipativă, transformativă, radicală sau revoluționară) pune accentul asupra contextului social în care se produce cunoașterea, focalizându-se pe relația dintre cunoaștere, putere și ideologie. Potrivit lui Jurgen Habermas (un exponent al acestei paradigme), diferitele modalități de înțelegere a lumii sunt expresia diferitelor interese sociale, de clasă. Individul se poate emancipa și elibera de sub acțiunile de putere ale clasei dominante printr-o înțelegere și reflectare critică asupra acestora, asupra proceselor politice, economice și culturale
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]