942 matches
-
văzut moartea. Eram pe Jilava și eram cu Bazan și cu Șampi, și nu știu ce ne-a venit nouă în cap și am zis hai să ne spânzurăm, și le-am zis că las’, să vă arăt eu. Avea Bazan un cearceaf cum e prosopul de la nuntă, tare, și mi l-am pus la gât. Mi l-am făcut laț. Șampi a fugit. Bazan mi-a zis că am stat un minut jumate și m-am înnegrit la față. Și asta din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2286_a_3611]
-
acasă pe Gaston. După primirea caldă pe care i-au făcut-o Shizu și Mă-chan, aveai impresia că e fiul venit să-și petreacă vacanța de vară. I-au pregătit baia și i-au dat ceva de mâncare, au întins cearceafuri curate și cuverturi căptușite moi în camera de la etaj. Se pare că nu mai dormise de mult într-un așternut cald. De când a plecat de la Takamori, l-a găzduit o noapte Higurashitei, iar apoi a dormit la hanul din Sanya
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
jos rufele de pe tufele de lantana, unde fuseseră lăsate la uscat. Pinky scutură o creangă înfrunzită strigând: — Ticăloaselor! Duceți-vă înapoi în junglă, unde vă e locul, însă ele săreau în cercuri, pe jumătate drapate cu haine, trăgând sariuri și cearceafuri și piese de lenjerie după ele, rupând materialul în fâșii, împrăștiindu-i accesoriile pe vârfurile copacilor ca pe vopsea. Cei mai mulți dintre adepți își lăsaseră deja praștiile și se retrăseseră în josul dealului, înfricoșați de violența crescândă a primatelor, îngrijorați că vor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2297_a_3622]
-
care se străduia să o afișeze. Când plecară, toate îndoielile îi reveniră în minte și, în noaptea de dinaintea dimineții în care ar fi trebuit să se întâlnească cu Pinky, nu puse geană pe geană. Se suci și se învârti până când cearceafurile îi înfășurară strâns picioarele. Gândurile îi săreau și se rostogoleau, întrerupându-se unele pe celelalte și încurcându-se între ele. Pe de o parte, își dăduse cuvântul că se va întâlni cu Pinky în dimineața următoare și, în definitiv, era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2297_a_3622]
-
bine știm, și acele familii lipsite de suflet care, lăsându-se duse de incurabila lor lipsă de umanitate, ajunseseră la extrema de a angaja serviciile maphiei pentru a se elibera de jalnicele rămășițe umane care agonizau la nesfârșit Între două cearceafuri Îmbibate de sudoare și pătate de excreții naturale, dar acestea merită dezaprobarea noastră, tot atât cât și cea care apare În pilda tradițională a străchinii de lemn povestită de o mie de ori, deși aceasta, din fericire, s-a salvat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
bucuria devine nemărginită, considerăm că, chiar când nu ar trebui să se scuze, să se ierte se poate Întotdeauna. În dimineața următoare, responsabilii cu administrația chemară familiile să vină să ridice trupurile, dădură instrucțiuni să fie aerisite camerele și schimbate cearceafurile, și după ce au adunat personalul ca să le comunice că, În cele din urmă, viața continua, se așezară să analizeze lista de cereri de internare și să aleagă, dintre pretendenți, pe aceia care li se păreau mai promițători. Din motive nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
reînnoiască provizia. Un alt ziar, rival acerb al celui despre care tocmai am pomenit, se grăbi să califice ideea drept prostie crasă, Întrucât numai unui idiot desăvârșit i-ar putea trece prin minte că moartea, un schelet Înfășurat Într-un cearceaf, așa cum știe toată lumea, ar pleca pe picioarele ei, zăngănindu-și calcaneele pe pietrele caldarâmului, ca să pună scrisorile la poștă. Nevrând să rămână În urma presei, televiziunea Îl sfătui pe ministrul de interne să pună agenți de pază lângă cutiile poștale, uitând
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
acesta, fie că se vrea, fie că nu, aparține categoriei celor de neocolit. Nu poate exista o dovadă mai bună În acest sens decât imaginea morții Înseși pe care o avem În fața ochilor, așezată pe un scaun și Înfășurată În cearceaful său, și având pe orografia chipului său osos un aer de totală deconcertare. Se uită neîncrezătoare la plicul violet, Îl Întoarce pe toate fețele ca să vadă dacă găsește pe el vreuna din acele specificații pe care poștașii trebuie să le
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
cum le place unora să afirme, capul de pe o monedă pe care, de cealaltă parte, dumnezeu este pajura, este, ca și el, invizibilă. Nu e chiar așa. Suntem martori demni de Încredere că moartea e un schelet Înfășurat Într-un cearceaf, locuiește Într-o Încăpere rece În compania unei coase vechi și ruginite care nu răspunde la Întrebări, Înconjurată de pereți văruiți de-a lungul cărora sunt rânduite, printre pânze de păianjeni, câteva duzini de fișiere cu sertare mari pline cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
dacă s-ar Întâmpla așa ceva. În fine, despre dumnezeu și despre moarte nu s-au spus decât povești, și aceasta nu este decât una dintre ele. Se Întâmplă prin urmare că moartea se hotărî să se ducă În oraș. Dezbrăcă cearceaful, care era tot ce avea pe ea, Îl Împături cu grijă și-l atârnă pe spătarul scaunului pe care până acum am văzut-o așezată. Exceptând acest scaun și masa, exceptând de asemenea fișierele și coasa, nu mai există nimic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
și coasa, nu mai există nimic În Încăpere, În afară de acea ușă Îngustă care nu știm unde dă. Fiind aparent singura ieșire, ar fi logic să credem că pe acolo va pleca moartea În oraș, totuși nu va fi așa. Fără cearceaf, moartea Își pierdu din nou Înălțimea, avea, cel mult, În măsuri umane, un metru șaizeci și șase sau șaizeci și șapte, și, fiind goală, fără nici un fir de Îmbrăcăminte pe ea, ne pare și mai mică, aproape un schelețel de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
deși, firește, nu din propria experiență, moartea se gândi că bărbatul avea companie, că alături de el ar dormi o altă persoană, cineva căruia ea Încă nu-i trimisese scrisoarea de culoare violetă, dar care În această casă Împărtășea confortul acelorași cearceafuri și căldura aceluiași pled. Se apropie mai mult, aproape ștergându-se, dacă se poate spune așa ceva, de noptieră, și văzu că bărbatul era singur. De cealaltă parte a patului Însă, Încolăcit pe covor ca un ghem, dormea un câine de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
ochii. Nu mai are tot părul, și mult din cât i-a mai rămas e deja alb. E un bărbat oarecare, nici urât nici frumos. Așa cum Îl vedem acum, culcat pe spate, cu bluza de la pijamaua În dungi pe care cearceaful n-o acoperă complet, nimeni n-ar zice că e primul violoncelist al unei orchestre simfonice din oraș, că viața lui curge printre liniile magice ale portativului, cine știe dacă nu și În căutarea inimii profunde a muzicii, pauză, sunet
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
deschisă, ar fi acesta ultimul lui gând și ultima imagine pe care ar avea-o fixată pe retină, nici o femeie grasă Îmbrăcată În negru anunțându-i moartea, așa cum se spune că a văzut marcel proust, nici o arătare Înfășurată Într-un cearceaf alb, așa cum afirmă muribunzii cu vedere pătrunzătoare. Un fluture, nimic mai mult decât suavul fâlfâit al aripilor de mătase ale unui fluture mare și de culoare Închisă cu o pată albă care pare un cap de mort. Violoncelistul se uită
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
aici, mi-ai face o altă Încurcătură dată naibii dacă oamenii nu și-ar primi notificările la timpul potrivit, primindu-le fie mai târziu, fie mai devreme. Se spune că cine tace, consimte. Coasa tăcuse, prin urmare consimțise. Înfășurată În cearceaful ei, cu gluga trasă pe spate ca să-și lase vederea liberă, moartea se apucă de treabă. Scrise, scrise, orele trecură și ea tot scria, și erau scrisorile, și erau plicurile, și era Îndoitul, și era lipitul, vă veți Întreba cum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
încet sub pilotă, hotărâtă să nu-l trezească. El nu se mișcă. Stinse lumina și reuși să se așeze pe partea ei fără să-l deranjeze, dar chiar când mintea începea să se relaxeze și membrele să se destindă în cearceafurile răcoroase, simți cum corpul lui se lipește de al ei. Corpul lui stârnit de dorință. O cuprinse în brațe și-și împinse pelvisul în partea de jos a spatelui ei. Hei, îi șopti el în ureche, respirația lui mirosind încă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2011_a_3336]
-
acum — când începea să se simtă lipsa somnului, iar autorespectul atârna de un fir de ață — înțelese ce rău e să stai cu pasărea tot timpul. Cotrobăi prin dulapul cu lenjerii după un prosop mai mare, dar înșfăcă repede un cearceaf Frette, primul lucru care îi căzu în mână. După ce îl aruncă peste colivie și îi vârâ dedesubt marginile cu elastic, Adriana se gândi o clipă îngrijoră că s-ar putea sufoca. Se decise că va suporta acestă eventuală consecință, apoi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2011_a_3336]
-
suna ciudat de jalnic — urmat de un fâlfâit de aripi și mai frenetic. Iisuse, se gândi ea deschizând ușa de la baie. Pare că-și dă duhul acolo. Nu se poate să mori chiar acum, se adresă ea coliviei acoperite de cearceaf. Cel puțin ai bunul simț să aștepți până am s-o cunosc pe Maddox. Sau, mai bine, așteaptă până se întoarce Emmy. Habar n-am ce să fac cu o pasăre moartă. Liniște. Apoi un țipăt absolut sfâșietor. Nu mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2011_a_3336]
-
Emmy. Habar n-am ce să fac cu o pasăre moartă. Liniște. Apoi un țipăt absolut sfâșietor. Nu mai auzise să facă așa până atunci, iar misterul o făcu să tremure de teamă. Adriana făcu un salt înainte și smulse cearceaful de pe colivie, disperată să liniștească pasărea suferindă. — Ce e, Otis? îl alintă ea printre zăbrele. Ești bolnav? Abia când Otis înclină capul în felul acela sugestiv — și arătând perfect sănătos — Adriana își dădu seama că fusese păcălită. Ieșise deja din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2011_a_3336]
-
a rostit el, dar lui Emmy i s-a părut că aude ceva de genul “Ultimele douăzeci și patru de ore au fost minunate, dar nu într-atât încât să-mi schimb planurile și să rămân cu tine. Înțepată., Emmy își trase cearceaful sub braț și se înfășură ca să se acopere mai bine. Da, se simțea expusă și vulnerabilă, dar era mai mult decât atât: se întâmplase brusc, însă acum era foarte conștientă că mai mult ca sigur nu-l va mai revedea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2011_a_3336]
-
că asta ați uitat, În schimb ați preluat de la occidentali numai perversiuni! - atunci când noi țopăiam și strigam hai cu vinul, hai cu șprițul până ne-apucă sughițul? Of, frumoasă noapte... Da’ tu te-ai sculat - iartă-mi verbul folosit - cu fața la cearceaf, În această sfântă zi lăsată de la Cel de Sus, nu ne bagi În seamă și bei fără să scoți un cuvânt. De ce? Gicu rotește privirile prin cârciumă, iar mesenii - observându-i gesturile elocvente - Întreabă Într-un singur glas: DE CEEEEE
De-ale chefliilor (proză umoristică) by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/781_a_1580]
-
senzația că este extrem de interesat de povestea lui Sandu. Vine așa, ca o lumină difuză, nu prea știu eu cum să o descriu, se așază pe marginea patului și parcă se uită la mine. Mi se face frică și trag cearceaful peste cap. Dar se face că tot o văd, prin cearceaful ăla, n-am scăpare. Nevastă-ta ce zice? Se trezește din somn, că mă simte stresat, și spune hai, mă, Sandule, culcă-te, dacă n-aș ști că ai
De-ale chefliilor (proză umoristică) by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/781_a_1580]
-
ca o lumină difuză, nu prea știu eu cum să o descriu, se așază pe marginea patului și parcă se uită la mine. Mi se face frică și trag cearceaful peste cap. Dar se face că tot o văd, prin cearceaful ăla, n-am scăpare. Nevastă-ta ce zice? Se trezește din somn, că mă simte stresat, și spune hai, mă, Sandule, culcă-te, dacă n-aș ști că ai pus sculele-n pod aș zice că te-ai Îndrăgostit și
De-ale chefliilor (proză umoristică) by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/781_a_1580]
-
Vișan. Și toată lumea din filmul ăla! Să nu uităm de Maia, mi-e drag de ea când o văd. Așa mă simt eu, Sandule, uneori, cel mai oropsit dintre pământeni! Grea viață... Păi de ce, măi Gore, nu-ți mai ajunge cearceaful? Nu ți-am zis să nu te mai Întinzi? Tu te tot Întinzi, vrei și aia, vrei și aia, e buget de austeritate, ce dracu`, trebuie să Îți spun și eu? Gicu soarbe din halbă și mustăcește: Sandule, a zis
De-ale chefliilor (proză umoristică) by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/781_a_1580]
-
Însoară cu viteza din alte vremuri, zic eu, ori la cimitir. Poți să mai adaugi ceva când ți-a făcut jumătatea trusou de Înmormântare? Vorbești de cimitir și ești cu gândul la fete mari. Și mirese, pe deasupra. Nu jucăm și cearceaful? Sper că nevastă-ta a pus și bani la batistă, Sandule, că atunci când mori e cu aglomerație, cu agitație, se calcă neamurile În picioare, du-te-ncolo, Întoarce-te, cheamă popa, fă coliva, mută mobilele, atârnă steagu-n ușă... Dacă vine
De-ale chefliilor (proză umoristică) by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/781_a_1580]