862 matches
-
leagă prietenii de lungă durată; • faptul că sociabilitatea este crescută conduce la sentimentul similarității, care îi apropie (îi atrage). Cultura "mercenară" Cultura "mercenară" se caracterizează prin individulism competitiv și prin realizări personale. Cu toate acestea, nu exclude activitățile de tip cooperant în situațiile în care se pot dovedi (și demonstra) beneficiile atât pentru indivizi, cât și pentru organizație. Echipele formate în cadrul acestui tip de cultură sunt numite metaforic avioane de luptă zburând în formație. Cultura "mercenară" se instituie și se simte
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
decentă, poziția eroilor și a prinților, a eroinelor și a prințeselor autentici", precizează întemeietorul Analizei Tranzacționale, E. Berne (2006, p. 114). Poziția Eu+Tu+ este cea mai constructivă. Persoana este conștientă de propriile sale responsabilități, acționează în mod realist și cooperant. Ea are încredere în propriile capacități, trăiește sentimente de prietenie, de unitate, de forță, de acord cu sine însuși și cu viața. Persoana cu această poziție fundamentală de viață tinde să-și actualizeze potențialul, vrea să trăiască profund la toate
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
frecvente situații în care "unul dintre participanții la interacțiune are o abordare de tip cooperativ, pe când celălalt relaționează competitiv sau chiar conflictual în cadrul sarcinii respective" (Milcu, 2005, p. 31). Sub aspectul eficacității, s-a observat faptul că, în principiu: • comportamentul cooperant pare să fie (mult) mai eficient în situații (și în sarcini) mai complexe, în condițiile activității de grup; • comportamentul competitiv pare mai eficient în situații cu grad de complexitate mai scăzut, ca și atunci când este vorba de obținerea unor performanțe
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
prin suspiciune. e. Raționaliștii. Constituie acea categorie de oameni calculați, gata oricând pentru relații conflictuale, atunci când există o posibilitate reală de a-și atinge, prin conflict, propriile scopuri. Ei pot juca mult timp rolul de supus, de om docil, de cooperant, dar atunci când se ivește prilejul sunt primii care trădează. La rândul său, N. Bouchard (2006) menționează și analizează următoarele tipuri de personalități: a. Ambițioșii. Sunt acei oameni cu dorința puternică de a câștiga, de a reuși. Sunt politicoși și drăguți
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
extrem de importantă pentru noi; • există un caz urgent și cere un răspuns rapid și decisiv; • trebuie adoptată o decizie mai puțin populară; • este necesar să ne protejăm împotriva celor care ar putea obține avantaje nedrepte în cazul unei abordări mai cooperante a conflictului; • timpul este limitat și este imposibilă căutarea îndelungată a unei soluții reciproc acceptabile; • este necesar să ne păstrăm propria imagine. Pentru manageri/profesori, particularitățile acestui stil de comportament constă în faptul că subalterii sunt nevoiți să renunțe la
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
căuta o soluție mai bună. Este situația când combatanților le convine soluția intermediară pentru o anumită perioadă de timp. Compromisul este, adeseori, arta de a ne certa pentru nimicuri ("mai dai tu, mai las eu..."). Între participanți există o relație cooperantă. Fiecare crede în celălalt. Acest stil se folosește (și este recomandabil) atunci când: • scopurile ambelor părți au o imporatnță moderată și nu merită să se forțeze nota pentru a fi atinse; • cele două părți cu putere egală trebuie să atingă scopuri
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
asemeni nouă, întru rațiune și sensibilitate. Capitolul 5 Relațiile competitive/concurențiale și relațiile de cooperare/colaborare 1. Relațiile competitive/concurențiale În viața de zi cu zi, între persoane, grupuri, comunități, societăți, culturi apar și există relații conflictuale, concurențiale și parteneriale, cooperante. În (foarte) multe situații tindem să confundăm (poate, chiar să identificăm) conflictul cu competiția. Ca interacțiune socială, opoziția dintre oameni, grupuri, comunități etc. poate lua forma conflictului sau a competiției. Cum am văzut, conflictul este o opoziție deschisă, o luptă
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
p. 33). • prinși în raporturi de concurență, niciunul dintre jucători nu vrea din orgoliu să cedeze primul. Ei nu vor să se recunoască mai slabi/mai incapabili/mai ineficienți. Există totuși și soluții pentru reducerea competiției (și generarea comportamentului cooperativ/cooperant): • Cercetătorii au constatat faptul că numărul alegerilor competitive ale subiecților poate fi diminuat dacă li se acordă recompense satisfăcătoare. Ei au găsit "niveluri ridicate ale cooperării în condițiile unor recompense bănești acceptabile. Motivați material, subiecții abandonează competiția; ei par să
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
generează comportamentul competitiv ar putea dispărea dacă subiectul ar avea posibilitatea să privească evoluția unui model și să observe consecințele răspunsurilor cooperative ori competitive ale acestuia (conform, cum știm, teoriei învățării sociale). Subiectul poate învăța cooperarea și de la un model cooperant, dar și de la unul competitiv. În interacțiunea în care modelul sau oponentul său se comportă în manieră competitivă, alegerile competitive ale oponentului sunt văzute de subiect ca pedepse pentru comportamentul competitiv al modelului. Dimpotrivă, modelul cooperativ este recompensat prin cooperarea
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
cine contribuie, cine trage chiulul și să sancționeze pentru a rezolva atât problemele de chiul, cât și pe cele de coordonare pe parcurs cu maximum de încredere și minimum de fricțiuni" (2005, p. 204). Aceasta pare a fi cheia grupului cooperant. Potrivit sociologului Marc A. Smith (apud ibidem), angajamentul de a coopera este la fel de important ca și tendința de a face blatul, de a trișa 24. Căci pare că întotdeauna vor fi și vor apărea indivizi care trișează, care profită de
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
alții înspre celelalte grupuri de indivizi, chiar dacă strategiile cooperative nu dețin supremația interacțiunilor dintre ei. Cei care cooperează acumulează puncte mai repede decât cei care trădează. Robert Tirvers (apud Rheingold, 2005, p. 72) consideră că privite cu atenție comportamentele cooperative/cooperante și cele competitive/concurențiale sunt intrinsec legate, adăpostindu-se unul pe altul. Cooperarea și concurența/competiția sunt, ambele, aspecte ale aceluiași fenomen. Potrivit absolventului Universității Harvard, unul dintre modurile importante în care oamenii cooperează este gruparea în clanuri, în comunități
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
gruparea în clanuri, în comunități și în națiuni pentru a concura mai eficient împotriva altor "găști". Cei care cooperează pot triumfa în cadrul populației de trădători dacă se învață să se recunoască între ei și să interacționeze unul cu altul. Indivizii cooperanți care se unesc îi pot întrece pe aceia care se bazează pe strategiile necooperante, creând bunuri publice de care beneficiază ei înșiși, nu și "trădătorii". Astfel, și indivizii necooperanți, și trădătorii dacă au un comportament rațional sunt tentați să-și
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
apud Chelcea, Iluț (coord.), 2003) au propus o tipologie a personalităților în funcție de strategia adoptată în cazurile similare dilemei prizonierului. Ei au făcut următoarea distincție: • individualiști: preocupați să obțină cât mai mult pentru ei înșiși, indiferent dacă partenerul pierde sau câștigă; • cooperanți: sunt cei interesați să maximizeze atât recompensa proprie, cât și pe cea a partenerului; profitul să fie comun; • competitorii: orientați înspre maximizarea beneficiului propriu în raport cu acela al partenerului, urmărind să fie mai bun cu orice preț. Mai departe, aprofundând analiza
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
urmărind să fie mai bun cu orice preț. Mai departe, aprofundând analiza relației dintre cele trei tipuri de personalitate, W. B. G. Liebrand (1986, apud idem) a descoperit faptul că individualiștii îi interpretează pe ceilalți în termeni de putere, în vreme ce cooperanții îi interpretează în termeni morali. Desigur că o anumită strategie dintre cele invocate anterior se practică și în funcție de natura activității, de gradul de responsabilitate, dar și de orientarea axiologică individuală și de grup dată de valorile culturale induse prin socializare
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
caută să contribuie la realizarea scopurilor celorlalți, în relațiile concurențiale se urmărește îndeplinirea propriilor interese prin blocarea obiectivelor celorlalți (p. 38). Pare însă că, rămânând pe poziția lor egoistă, pentru un timp, farsorii și speculanții vor profita și de mediul cooperant și de cel competitiv! Cooperarea și competiția nu afectează numai mediul și relațiile interpersonale, dar și procesele cognitive ale indivizilor. Specialiștii au ajuns la concluzia potrivit căreia "în situațiile de competiție și de cooperare indivizii acționează seturi mentale diferite" (Boncu
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
de cooperare, specialiștii au stabilit că există următoarele stiluri comportamental-relaționale: • stilul Gandhi: reprezintă întruchiparea cooperării necondiționate; • stilul/strategia Stalin: reprezintă expresia competiției insensibile la alegerile partenerului; • stilul/strategia Hrușciov: reprezintă, în general, stilul competitiv, dar care ia uneori și decizii cooperante; • stilul/comportamentul Coolidge 27: este comportamentul care se manifestă cooperant, dar care optează din când în când și pentru competiție. După cum se vede, specialiștii acceptă existența cooperantului necondiționat. Oricât ar părea de ciudat, în societatea hiperconcurenței (Lipovetsky, 2007) există, totuși
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
stilul Gandhi: reprezintă întruchiparea cooperării necondiționate; • stilul/strategia Stalin: reprezintă expresia competiției insensibile la alegerile partenerului; • stilul/strategia Hrușciov: reprezintă, în general, stilul competitiv, dar care ia uneori și decizii cooperante; • stilul/comportamentul Coolidge 27: este comportamentul care se manifestă cooperant, dar care optează din când în când și pentru competiție. După cum se vede, specialiștii acceptă existența cooperantului necondiționat. Oricât ar părea de ciudat, în societatea hiperconcurenței (Lipovetsky, 2007) există, totuși, asemenea comportamente și relaționări. Pentru Gerald Shure, Robert Meeker și
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
strategia Hrușciov: reprezintă, în general, stilul competitiv, dar care ia uneori și decizii cooperante; • stilul/comportamentul Coolidge 27: este comportamentul care se manifestă cooperant, dar care optează din când în când și pentru competiție. După cum se vede, specialiștii acceptă existența cooperantului necondiționat. Oricât ar părea de ciudat, în societatea hiperconcurenței (Lipovetsky, 2007) există, totuși, asemenea comportamente și relaționări. Pentru Gerald Shure, Robert Meeker și Earle Hansford (1965, apud Boncu, 2005, p. 99), "persoana dispusă la cooperare necondiționată este un cooperativ animat
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
cu care este investit individul care ocupă un post de conducere. Puterea i-o dă funcția pe care o ocupă. Toți ceilalți (în general, subalternii) se agață de acest profil uman pentru a obține cel mai mare profit. În fapt, cooperantul necondiționat dovedește o mare putere interioară, sufletească. El demonstrează că este puternic tocmai prin acest nobil și generos comportament. O știm și o constatăm cu toții, "cooperarea necondiționată nu este un comportament foarte frecvent în viața de zi cu zi. Cel
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
stimă de sine înaltă receptează într-o măsură mai mare decât cele cu o stimă de sine slabă pledoariile martirului pentru că ele sunt mai puțin dependente de aprobarea socială" (p. 100). Oricum, credem că un număr cât mai mare de cooperanți necondiționați nu poate decât însănătoși sau menține echilibrul într-un grup, într-o comunitate. 3. Relațiile competitive și de cooperare în școală Este bine știut faptul că relațiile concurențiale și de cooperare se manifestă și în mediul școlar. Pentru orice
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
38). Procesul de cooperare se caracterizează prin comunicarea onestă între parteneri, fiecare fiind interesat să transmită informațiile semnificative. Relațiile de cooperare dezvoltă la elevi sentimente reciproce de simpatie și de prietenie, de încredere, de disponibilitate la solicitările celuilalt. Mediul constant cooperant duce la un climat mai destins, mai puțin predispus tensiunilor, în care fiecare poate lucra potrivit propriilor capacități. Cooperarea între colegi stimulează creșterea stimei de sine, a încrederii în forțele proprii, dar și a valorizării competențelor tuturor participanților. Apartenența la
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
de sine, a încrederii în forțele proprii, dar și a valorizării competențelor tuturor participanților. Apartenența la grupurile întemeiate pe relații de cooperare oferă elevilor multă satisfacție, echilibru și condiții optime de exprimare a personalității (Sălăvăstru, 2004). Ceea ce se reproșează contextelor cooperante este "posibilitatea pierderii motivației individuale și a reducerii efortului în condițiile îndeplinirii de către grup a unei sarcini colective" (ibidem). În esență, problemele legate de relațiile competitive și cele legate de relațiile de cooperare în clasa de elevi se prezintă astfel
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
programele). Nivelul aplicație nu comunică cu aplicațiile, ci controlează mediul în care se execută aplicațiile, punându-le la dispoziție servicii de comunicație. Printre funcțiile nivelului aplicație se află: • identificarea partenerilor de comunicație, determinarea disponibilității acestora și autentificarea lor; • sincronizarea aplicațiilor cooperante și selectarea modului de dialog; • stabilirea responsabilităților pentru tratarea erorilor; • identificarea constrângerilor asupra reprezentării datelor; • transferul informației. Primele trei niveluri de la baza ierarhiei (fizic, legătura de date, rețea) sunt considerate ca formând o subrețea de comunicație. Subrețeaua este responsabilă pentru
[Corola-publishinghouse/Science/2140_a_3465]
-
ansamblul de gesturi prin care boala, în cadrul social, este „privită” (atitudinea medico-socială). Având în vedere aspectele mai sus precizate, să analizăm în continuare aspectele particulare privind semnificația bolii în raport cu natura acesteia: somatică sau psihică. În cazul bolilor somatice, bolnavul este cooperant cu medicul său. El are o atitudine critică față de propria suferință, solicitând medicului sprijin terapeutic pentru rezolvarea acesteia. În cazul bolilor mintale, bolnavul se identifică, de regulă, cu însăși boala sa, în diferite grade de atingere și intensitate ale procesului
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
sau reducerea lui la un „caz clinic”, situație umilitoare și care ar putea altera relația medicală, trezind revolta sau neîncrederea bolnavului (Konvilinsky). Acest accident se poate remedia în cazul unei „situații triunghiulare” de tipul celei de mai sus, prin antrenarea cooperantă a bolnavului la procesul de vindecare (Konvilinsky). În trecut, clinica, bazându-se pe observația și contactul direct cu bolnavul prin intermediul celor cinci simțuri, avea un caracter relațional perceptivo-afectiv direct (Laenec). Astăzi, introducerea laboratorului și a investigațiilor multiple și complexe ale
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]