2,434 matches
-
trecerea de la text la discurs iar procesul esențial care permite această trecere este cel de transformare a unei secvențe discursive de referință (sdr) într-un enunț (E). Vom încerca să integrăm modelul parcursului enunțiativ al lui Pottier (1992) în construcția corpusului discursiv al lui Courtine (1981), oferind, de fapt, o modalitate mai detaliată de analiză a secvențelor discursive de referință (sdr) printr-o anumită "cronologie" necesară a unor scheme. Având în vedere efectele intenționate ale unui mesaj/ unei promisiuni (electorale), conținutul
by Camelia-Mihaela Cmeciu [Corola-publishinghouse/Science/1056_a_2564]
-
identifica cu o literă, un cuvânt, o frază, un text, un gest sau un obiect. * cercurile concentrice punctate = contexte (situațional, instituțional, social, cultural Chruszczewski 2002: 17). Aceste contexte sunt un prim pas în formarea celui de al doilea plan al corpusului discursiv, deoarece sunt conturate pe cele trei domenii (memoria, actualitatea și anticipația). * liniile (razele) punctate = semnificațiile ascunse; * liniile continue care urmeaza liniile punctate sunt efectele intenționate. Aceste prezentări teoretice demonstrează faptul că trebuie depășit nivelul compozițional în urma căruia se delimitează
by Camelia-Mihaela Cmeciu [Corola-publishinghouse/Science/1056_a_2564]
-
analiză semiotica unor discursuri politice (non)verbale din campaniile electorale din 1996, 2000 și 2004 din România. ÎI.4.a. O semantica a predicației electorale 40 Ion Iliescu vs Emil Constantinescu (1996) Menționam în I.2.a. faptul că analiza corpusului discursiv (CD) pe care o propunem este, de fapt, o combinare a teoriilor semantice ale lui Jean-Jacques Courtine (1981) și Bernard Pottier (1992). Vom porni de la forma generală a corpusului discursiv, propusă de Courtine: CD = cp (sdr) o CF (FDR
by Camelia-Mihaela Cmeciu [Corola-publishinghouse/Science/1056_a_2564]
-
Constantinescu (1996) Menționam în I.2.a. faptul că analiza corpusului discursiv (CD) pe care o propunem este, de fapt, o combinare a teoriilor semantice ale lui Jean-Jacques Courtine (1981) și Bernard Pottier (1992). Vom porni de la forma generală a corpusului discursiv, propusă de Courtine: CD = cp (sdr) o CF (FDR) {DMem, DAct, DAnț} Cele două tipuri de discursuri din anul 1996 (Anexă 1) vor fi analizate luându-se în considerație cele două planuri care vor fi prezentate în detaliu, după cum
by Camelia-Mihaela Cmeciu [Corola-publishinghouse/Science/1056_a_2564]
-
identitare α, de localizare λ, cognitive μ și acționale β). * schemă rezultativa (o combinare a celor două scheme, în funcție de patru categorii operaționale: timpul, aspectul, modalitatea și determinarea). Există clar o diferență între discursul partidului la putere, care va folosi un corpus discursiv bazat pe aspectualizarea unei continuități, astfel axa temporală fiind dinspre trecut către viitor și discursul partidului în opoziție construit pe aspectualizarea incoativa și pe o ruptură temporală între trecut și prezent, pe de o parte, și viitor, pe de
by Camelia-Mihaela Cmeciu [Corola-publishinghouse/Science/1056_a_2564]
-
Biserică Școală nevoi de apartenență și dragoste B. instituțională modernizarea țării nevoi de realizare de sine program național de sprijinire a tinerilor nevoi de prețuire și nevoi de realizare de sine Discursul lui Emil Constantinescu 1. PLANUL 1 = cp (sdr). Corpusul discursiv este axat pe patru mari scheme analitice construite (SAC). SAC 1 = "Eu sunt astfel." SAC 2 = "Guvernul va asigura României x." SAC 3 = "Eu mulțumesc oamenilor." SAC 4 (SAC 4.a. (SAC 4.b.)) = "Eu îmi amintesc de o
by Camelia-Mihaela Cmeciu [Corola-publishinghouse/Science/1056_a_2564]
-
Endpoint crisis Endpoint punishment Jean-Jacques Courtine (1981) and Bernard Pottier (1992) puț forth two semantic theories on the propositional content or on what we identified aș textual composition în social semiotics. Thus any composition can be identified aș a discursive corpus (DC) which, through an operation of composition (o), is formed of two layers: pc (rds) = the plane of determination of the production conditions of a reference discursive sequence. FC (RDF) = the plane of determination of the formation conditions of a
by Camelia-Mihaela Cmeciu [Corola-publishinghouse/Science/1056_a_2564]
-
RDF) = the plane of determination of the formation conditions of a discursive process within a reference discursive formation which hâș characteristics în the domain of memory, actuality and anticipation {DMem, DAct, DAnț}. Jean-Jacques Courtine (1981: 58) suggests that any discursive corpus will have the following formulă: DC = pc (rds) o FC (RDF) {DMem, DAct, DAnț}. A thorough analysis of this formulă reveals two aspects: the terminology used by Courtine mainly belongs to that of Michel Foucault ([1969] 1972: 48), for whom
by Camelia-Mihaela Cmeciu [Corola-publishinghouse/Science/1056_a_2564]
-
whom discursive formation "can define a regularity (an order, correlations, positions and functionings, transformations) [...] between objects, modes of statement, concepts and thematic choices." The reaching of this regularity is possible only if there is a system of dispersion. the discursive corpus (DC) with its two planes of determination mentioned by Courtine is actually the flow from texts to discourses and the essential process which allows this flow is the converting of a reference discursive sequence (rds) into a statement. We will
by Camelia-Mihaela Cmeciu [Corola-publishinghouse/Science/1056_a_2564]
-
and the essential process which allows this flow is the converting of a reference discursive sequence (rds) into a statement. We will try to include Pottier's model of an enunciative trajectory (1992) into Courtine's construction of a discursive corpus (1981). We will provide an alternative model of analysis to the reference discursive sequences (rds) through a certain "chrono-logy" of some schemes. Taking into account the intențional effects of a (corporate, political or literary) message, the conceptual content is formed
by Camelia-Mihaela Cmeciu [Corola-publishinghouse/Science/1056_a_2564]
-
supunând istoria disciplinei sale tirului încrucișat al unui demers critic în măsură să justifice felul în care este scrisă. Care sunt oare motivele pentru care filosofia neglijează predarea istoriografiei sale? Există oare vreun interes ca secretele de fabricație ale unui corpus unificat să rămână tăinuite? Ce anume ascunde voința de a ține departe de luminile rațiunii procesul de elaborare a unei istorii a filosofiei prezentate ca fiind unică și exclusivă, canonică și obiectivă, univocă și de necontestat? Pentru că degeaba caută cineva
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
care domnește de altfel psitacismul. Informații de importanță majoră fac obiectul unei contestații: care este partea voluntară a acestei ocultări? Și unde sunt roadele efortului unui inconștient istoriografic? Să rămânem cu exemplele la Antichitate: de ce este oare întreținută ficțiunea unui corpus închis al autorilor presocratici, în ciuda caracterului ireductibil al celor circa o sută de persoane înrolate în această armată haotică, dintre care unele nici măcar nu aparțin periodizării revendicate? De ce oare Platon nu-l citează niciodată pe Democrit în operele sale complete
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
gândirii cirenaice în toate dialogurile lui Platon? Gânditorul din Cirene apare în ele o singură dată, dar și atunci este tratat cu răutate: Platon subliniază absența lui nedemnă în ziua morții lui Socrate... Același lucru în ce privește inexistența filosofilor cinici în corpusul filosofului idealist. Ce să credem despre informația care-i prezintă pe sofiști ca pe niște vânzători de relativitate, când numele lor sunt reduse la cele servind drept titluri dialogurilor lui... Platon? Cum să apreciem, în acest context, gândirea majoră a
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
în această Contraistorie a filosofiei! - drept predecesoarea hedonismului. În depozitul de gunoaie al orașului părăsit după schimbarea sistemului de irigații legat de revărsările Nilului au fost găsite și alte papirusuri... A doua arheologie are ca obiect o carte sau un corpus filosofic. La fel ca pe un șantier de săpături, sunt cercetate operele ce au supraviețuit, cu creionul în mână, în așteptarea apariției frazei, cuvântului, ideii, expresiei, a fragmentului de paragraf sau a orice altceva care să acționeze ca un stimul
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
un beneficiu utilizatorului. Contextul de origine - cel al producției - dispare sub un context de ocazie. O școală filosofică ține de anumite condiții particulare: un inițiator, un fondator, un loc, un oraș, o sensibilitate, niște epigoni, niște dușmani, niște adversari, un corpus, discipoli, adepți credincioși sau necredincioși, ortodocși sau heterodocși, niște exerciții spirituale etc. Textul trimite la acele momente care o fac posibilă. Când citatul constă într-o frază, el nesocotește contextul și o așază într-o perspectivă nouă, menită să genereze
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
care o fac posibilă. Când citatul constă într-o frază, el nesocotește contextul și o așază într-o perspectivă nouă, menită să genereze contradicții, neînțelegeri, trădări și alte distorsiuni păgubitoare. Să ne gândim numai la problemele cu care se confruntă corpusul presocratic: descoperit întâmplător, păstrat în mod aleatoriu, utilizat în mod arbitrar și reciclat în mod subiectiv, pare puțin probabil să se mai poată face o lectură a sa demnă de așteptările momentului grec. Astfel încât ne găsim în poziția unei obligații
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
în enciclopedii și manuale, așa cum este predată și modelată în universitate, așa cum este editată, difuzată și promovată, se confundă cu cea a învingătorilor. Nicio milă pentru învinși, care sunt disprețuiți, uitați, neglijați. Mai rău: care sunt discreditați prin caricaturizare. Astfel încât corpusul presocratic în versiunea lui hedonistă este ruda săracă atât în învățământ, cât și în editare. Drept urmare, conceptele esențiale care-l definesc nu sunt abordate cu seninătate: cum să interpretezi cuvântul materie? Cum să gândești atomul? În ce termeni se poate
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
sub aceeași etichetă prezintă o utilitate neîndoielnică: e mai ușor după aceea să te delimitezi de ei... Așadar, Democrit. Impresionantul volum din colecția Pléiade care conține ansamblul scrierilor și fragmentelor rămase de la filosofii cuprinși la rubrica „presocratici” propune și un corpus de texte aparținând filosofului din Abdera. Bunul-simț ar impune ca la această rubrică să fie inclus oricine a gândit, scris și activat înainte de Socrate - înainte de data lui de naștere, de apogeul lui sau de moartea sa, după caz. Iată datele
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
remarcă și nu se abate de la regulă, instalându-l pe Democrit în această relație de supunere față de Socrate. Toți cei care se ocupă de filosoful materialist constată, bineînțeles, falsul, dar nimeni nu-l înlătură scoțându-l pe Democrit din acest corpus în care este înecat pentru a i se interzice să navigheze sub propriu-i stindard. Pierdut în masă, el pare mai ușor de evitat. Pentru că iată rațiunea acestei escamotări: adversarii filosofului au tot interesul să nu-l scoată în evidență
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
la o adică, ne permit să-l studiem astăzi cu o reală eficacitate - chiar dacă, în fragmente, etica apare ca o rudă săracă, în vreme ce fizica ocupă un loc important. Cum piromanii n-au putut face chiar tot ce și-au dorit, corpusul democritian rămâne considerabil, de vreme ce reprezintă 20% din totalitatea fragmentelor presocratice, pe când lui Heraclit îi revin 6%, iar lui Parmenide 3%. Cu toate acestea, bibliografia lucrărilor care-i sunt consacrate rămâne descurajant de săracă. (Să nu mai vorbim de Leucip, căruia
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
renunțarea și alte virtuți care micșorează. Cum ar putea un discipol al filosofului Numărului să se închine gânditorului Atomului? Nu vom ști niciodată, pentru că nu ne-a rămas de la el decât un text care, efectiv, permite integrarea lui Hipparh în corpusul autorilor hedoniști și justifică plasarea autorului său printre discipolii lui Democrit. Tratatul lui Hipparh ar putea ține de genul imitației, frecvent practicat în lumea antică, în care nu prea existau cultul proprietății intelectuale, pasiunea pentru dreptul de autor sau religia
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
animal lipsit de orice simț moral și de orice considerație pentru aproapele său. Această caricatură îi amuză pe cei care vor să se dispenseze astfel de o analiză, de o critică și de un real efort de reflecție asupra unui corpus căruia îi refuză până și dreptul de a fi așa ceva. Pe scena socratică se joacă o piesă la fel de serioasă ca în tratate, disertații, expuneri și alte forme recunoscute în cadrul profesiei... 5 Proxenet al înțelepciunii? Banii, iată primul casus belli! Pentru că
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
servește mai degrabă la a-i pune laolaltă în mod artificial pe niște indivizi ce au ca unic punct comun faptul că s-au născut la Cirene - azi o regiune din Libia - decât la a califica niște filosofi al căror corpus însumează viziuni despre lume asemănătoare, apropiate, deosebindu-se doar datorită câtorva evoluții sau transformări. Unii tremură deja la ideea că Aristip din Cirene tatăl, din care s-a născut Aristip Metrodidactul într-o a doua generație - și Arete (Virtutea!), fiica
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
lui Platon dovedește inexistența tezelor cirenaice în momentul în care acesta scrie dialogul Philebos, consacrat totuși în exclusivitate problemei plăcerii. Am văzut în ce măsură această omisiune s-a datorat mai curând unei perfidii ideologice voluntare decât inexistenței în epocă a unui corpus demn de acest nume. În schimb, așa cum o atestă fragmentele, ceea ce subzistă la rubrica filosofilor cirenaici seamănă cu un han spaniol în care nu găsești decât ce ai adus: Aristotel, nu Stagiritul, ci cel născut în Cirene, Antipatros, Aristoxenos, Dionisie
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
deschide ochii tuturor celor care cred că vor obține plăcerea lăsându-se în seama dorințelor când, de fapt, el înseamnă în primul și în primul rând stăpânirea dorințelor, dominarea, conducerea lor. Hedonismul obligă la forță și nu tolerează nicio slăbiciune. Corpusul cinic rămâne incert. Dispunem de o mână de fragmente care permit niște concluzii asupra subiectului. Abia niște conjecturi, niște ipoteze, niște supoziții. Un text ciudat al lui Diogene Laertios - îndepărtat fără nicio explicație de critica universitară cu un simplu gest
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]