2,571 matches
-
senzorială, fiind astfel inaccesibil simțurilor. Din această perspectivă el postulează pentru prima dată ideia că „frumosul ca formă este finalitatea supremă a unei vieți Înțelepte” introducându-l astfel În domeniul eticii. Nu neagă frumosul la care se ajunge printr-o dialectică erotică, dar susține ideia că există un frumos la care se ajunge pe cale intuitivă, prin nous (intelect intuitiv). Ca și Socrate asociază frumosul binelui, găsindu-le superpozabile prin faptul că au la bază aceleași calități, adică; ordinea, măsura și proporția
Medicină şi societate by Valeriu Lupu, Valeriu Vasile Lupu () [Corola-publishinghouse/Science/1587_a_2935]
-
senzorial: văz, auz, pipăit. De aceea el și face precizarea că ordinii, măsurii și proporției care ar caracteriza frumosul, li se adaugă virtutea și echilibrul, la care nu se ajunge prin simțuri ci mai degrabă pe cale intuitivă sau printr-o dialectică erotică: a satsfacției, plăcerii sau voluptății. De aici și suprapunerea semantică a noțiunii de frumos cu noțiunea de bine, În care chiar cuvântul bonum (bun, bine) se transformă În bellum (frumos) trecând prin diminutivul său benelum. Creștinismul a preluat În
Medicină şi societate by Valeriu Lupu, Valeriu Vasile Lupu () [Corola-publishinghouse/Science/1587_a_2935]
-
biologică și socială. Principiul acestei concepții este că lupta, competiția și conflictul Între grupele de vârstă antrenează schimbări sociale și progrese pe calea bunăstării. Se vede de la distanță că fondul teoriei este de sorginte marxistă, care statuiază lupta contrariilor În dialectica progresului social (vechi - nou, tânăr - bătrân) asimilându-l luptei de clasă, principiu comunist care a Însângerat umanitatea de-a lungul a 72 de ani și mai continuă pe alocuri și astăzi. Competiția pentru locurile de muncă, discriminarea salarială, pensionarea obligatorie
Medicină şi societate by Valeriu Lupu, Valeriu Vasile Lupu () [Corola-publishinghouse/Science/1587_a_2935]
-
realiza orientarea religioasă, ideologică și politică care-l pot face pe tânăr opozant sau intolerant, orientare care ține de contextul social și În general de ceea ce societatea oferă tânărului În perioada când se formează pentru că, printre altele, simțul critic În dialectica dezvoltării umane este extrem de acut la această vârstă. O dominantă În comportamentul adolescentului devine preocuparea pentru realizarea În plan personal În ceea ce privește perspectiva ca existență, carieră și familie. Toate acestea presupun un plan pentru independență economică, separarea de familia de origine
Medicină şi societate by Valeriu Lupu, Valeriu Vasile Lupu () [Corola-publishinghouse/Science/1587_a_2935]
-
urmărește prezența de-a lungul întregii opere, cu necesare raportări la elementele biografice, judecându-le însă în principal ca întruchipări ale imaginarului. Autorul receptează erosul arghezian ca „un spațiu imaginar, având o configurație complexă și, firește, contradictorie, guvernat de o dialectică imprevizibilă, precum și, totodată, ca o invitație la explorarea unui teritoriu afectiv și spiritual a cărui contribuție la deslușirea creatorului său se va dovedi a fi printre cele hotărâtoare”. Nutrit de asimilarea profundă a direcțiilor criticii europene de ultimă oră, studiul
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287391_a_288720]
-
manifestărilor socio culturale. CODREANU, Theodor, n.1 aprilie 1945, Sârbi, com. Banca. Liceul la "Mihai Eminescu", Bârlad, Facultatea de Folologie, Iași; colaborează la numeroase publicații, Cronica, Literatură și Artă (Chișinău), România literară, Ateneu, Adevărul literar, etc. Bogată operă tipărită. Eminescu. Dialectica stilului, 1984, Dubla 362 sacrificare a lui Eminescu, 1997, Basarabia sau drama sfâșierii, 2003, ș.a., ș.a. Model de activitate profesională și de critic literar, este recunoscut ca unul dintre cei mai valoroși eminescologi. împreună cu prozatorul Ion Gheorghe Pricop, reușește să
MERIDIANUL by Dumitru V. MARIN () [Corola-publishinghouse/Science/1703_a_2970]
-
prin raporturile sale cu războiul biologic sau medicină, lasînd în umbră prelungirile sale teoretice, cu modificările pe care le antrenează în privința concepției asupra naturii, omului sau religiei." Moscovici, 1976, p. 171 Legătura dintre cele două procese (obiectivare și ancorare) este dialectică. Poate fi reperată prin intermediul noțiunii de naturalizare, ale cărei traduceri concrete (domeniul lui a fi) sînt utilizate de actori și grupuri (domeniul lui a face) și nu par diferite în obiectivare și ancorare. Într-adevăr, primul mecanism descrie cum se
by Jean-Marie Seca [Corola-publishinghouse/Science/1041_a_2549]
-
vremii, cu Dumnezeu, cu ce a fost, este și va fi și de bună seamă cu felul în care se face educația. Acest termen a făcut o bună carieră și, așa cum spune Paul Valéry, se pretează la orice controversă, dispută, dialectică, elocvență. Evaluează și omul de pe stradă, și academicianul, și cel tânăr, și cel bătrân, și cel care-și asumă acest rol, și cel care nu este obligat, și cel care... crede că nu evaluează. Evaluând ne poziționăm, ne punem în
[Corola-publishinghouse/Science/2256_a_3581]
-
forma unui banal spectacol de teatru. Numeroase alte observații subtile privind geneza dramei și a formelor literare moderne sunt de găsit în studiile filozofului maghiar (vezi, printre altele, Teoria romanului), care analizează cele trei genuri (epic, liric, dramatic), în cheia dialecticii hegeliene și a Gestaltismului, drept modalități fundamentale de exprimare a raportului dintre "esență" și "existență" și, prin aceasta, de reflectare artistică a lumii prin împlinirea organică a propriilor legi structurale. Ca să dau numai un exemplu, după gânditorul marxist tragedia greacă
by Antonio Patraş [Corola-publishinghouse/Science/1052_a_2560]
-
drame, aducând "esența", "ideea", la plenitudine și vitalitate, într-o viziune organică și cuprinzătoare. În cor se condensează de fapt "întreg lirismul situației și al destinului" (sensul ocultat, transcendent), în vreme ce "pe seama actorilor se lasă cuvintele atotgrăitoare și gesturile atotcuprinzătoare ale dialecticii tragice denudate"94 (spectacolul). Deși contextul socio-cultural care a determinat apariția tragediei nu mai e posibil 95, drama modernă nu a pierdut totuși legătura cu viața, și nici cu tiparul său ideal reflectat, după cum spune Lukács, "în fiece cuvânt, în
by Antonio Patraş [Corola-publishinghouse/Science/1052_a_2560]
-
alte cuvinte, Eliade le-a considerat și le considera Încă (Încerc să o spun În termenii săi) veritabile creații religioase ale lumii moderne, În pofida Încercărilor lumii academice de a simplifica deopotrivă funcția și cronologia creațiilor religioase, care, dată fiind tocmai dialectica sacrului, sensul hierofaniilor indistinct presărate În orice univers simbolic și imposibil de destituit, căci aparțin unui „element din structura conștiinței”, sunt deopotrivă actuale și importante. Mai târziu, și nu mai puțin explicit, exact acesta va fi sensul major al povestirii
[Corola-publishinghouse/Science/2270_a_3595]
-
universal), Al. Busuioceanu (Luchian. Patruzeci de ani de la moartea lui, Vasile Pârvan, Nicolae Iorga, Balcic, Marsyas. Un epilog, Despre ironia românească ș.a.), Basil Munteanu (Constantin Brâncuși, exponent și vestitor al geniului românesc, Ființa românească și avântul său creator), Ștefan Lupașcu (Dialecticile energiei), Theodor Cazaban (Imagini și simboluri în teatrul lui Eugen Ionescu, Din poezia lui Ion Barbu), Vintilă Horia (Poetul Alexandru Busuioceanu), Constantin Amăriuței (Despre roman, Originea poeziei. Joc primar și Joc secund, Luceafărul românesc, Trei tipuri de exil în folclorul
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289346_a_290675]
-
morții și lumea celestă, eternă 736. Dincolo de cel de-al optulea cer al stelelor fixe, încă material și vizibil, Dante ajunge la cea de a doua cezură care îl introduce în lumea invizibilă, imaterială, ultimul sefirot, lumea îngerilor și serafimilor. Dialectica inversiunii în raportul oglindit hermetic, între sus și jos, e acum reflectată prin marele arc reflex noetic între vizibil și invizibil, material și spiritual, loc de cuprindere a refracției atmei în divin. O materie diafană, fără repere spațiale, unde centrul
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
fel de magie albă, simpatică, demersul său fundamental orientat spre cunoaștere și autocunoaștere se înscrie vădit într-un simbolism esoteric; esoteric în spiritul elinului esoterikos: abscons, destinat unui grup de adepti. Consecvent cu sine, programat pe altitudini și practicând o dialectică a contrariilor între frondă și detașare poetul iesean de un constant rafinament e un creator original, puternic diferențiat, meritând toată atenția. Astre și Neuroni, Convorbiri literare, 2005. 413 Vechiul Testament, 4 Regi, 23:11 414 Furtuna ridică aburii apelor pe cer
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
trag în țeapă, își sfâșie victimele. După părerea lui Robin, putem surprinde la Bosch : . Deși parte a Evului Mediu, arta lui Bosch ni se adresează cu un ecou aparte în lumea noastră modernă de azi. În epoca psihanalizei, ea depășește dialectica binelui și răului, pentru a exprima cele mai lăuntrice porniri ale noastre, conflictul dintre modul lor de exploatare și puterea noastră de a le stăpâni. Tripiticul ce prezintă Ispitele Sfântului Anton are numeroase variante și în jur de 20 de
Inter-, pluri- şi transdisciplinaritatea, opţiune sau necesitate? by Dorina Apetrei, Mihaela Butnaru, Gabriela Petrache () [Corola-publishinghouse/Science/426_a_1250]
-
la Spiru Haret, Mecanica socială, Editura Gramar, București, 2001, p. IX. 833 Vasile Conta, Opere Complete, Editura "Librăria Școalelor", București, 1914, volum coordonat de Octav Minar. 834 Ibidem, p. 197. 835 Ibidem, p. 198. 836 Regăsim aici, sub altă formă, dialectica de tip hegelian ca principiu de bază al devenirii. 837 Ibidem, p. 199. Continuumul spațiu-timp este un mod de manifestare a lumii fizice. De asemenea, și fenomenele sociale au această caracteristică, a continuității și devenirii intercondiționate și permanente, fapt ce
[Corola-publishinghouse/Science/84957_a_85742]
-
hotărește înființarea unei facultăți de teologie pe lângă Universitatea din Iași, în acord cu legea din 1919. În același timp, Arhiepiscopia Chișinăului cere Ministerului de Instrucție înființarea unei academii teologice în capitala Basarabiei. Ministerul combină aceste două cereri și, "printr-o dialectică de o ingeniozitate și o subtilitate în adevăr apreciabile, se oprește la o soluție intermediară: înființează la Chișinău o facultate de teologie depinzând de Universitatea din Iași13. În asemenea context favorabil, Biserica a pierdut realiter oportunitatea de a-și forma
[Corola-publishinghouse/Science/84936_a_85721]
-
spre ceva, deci unilateralitate. De aceea, erezia este unilaterală, chiar când natura ei mistică este indeniabilă, căci la originea ei stă tot un act de alegere, al rațiunii. George Manu evidențiază adevărurile, dar și limitele cunoașterii științifice, pronunțându-se împotriva dialecticii și a tuturor idealismelor care au marcat istoria gândirii umane, din perspectiva unui realism lucid, care ne permite să întrezărim poziția tragică a savantului creștin care știe că, dincolo de adevărurile relative la care știința poate ajunge, stă nedezlegată marea taină
[Corola-publishinghouse/Science/84936_a_85721]
-
juxtapunerea gândirii filosofice științelor, Ștefan Lupașcu propune un principiu pe care îl aplică filosofiei și științei, deopotrivă. El pleacă de la tema contradicției care nu este o temă a culturii europene, ci nucleul gândirii noastre. Ea corespunde momentului de manifestare a dialecticii, când Hegel demonstrează existența antinomiilor care semnifică depășirea identității și a tautologiei. Știința propriu-zisă încearcă să vorbească de o logică a complementarității care anulează principiul terțiului exclus, dar ea nu atacă încă vechiul principiu al contradicției sau pe cel al
[Corola-publishinghouse/Science/84936_a_85721]
-
logică a complementarității care anulează principiul terțiului exclus, dar ea nu atacă încă vechiul principiu al contradicției sau pe cel al non-contradicției. În acest peisaj se înscrie Ștefan Lupașcu cu principiul său. Filosoful român pare să nu se regăsească în dialectică, ci el se revendică de la spiritul ei, plasându-se în cadrul gândirii contemporane. Meritul lui Ștefan Lupașcu constă în faptul că el nu pleacă de la înregistrarea în fapt a contradicției, ci de la natura sa; de aceea, el nu va vorbi de
[Corola-publishinghouse/Science/84936_a_85721]
-
Totul, de la electron până la gândire, reprezintă energie. Este vorba de energii antagoniste care marchează un conflict creator. Principiul lupașcian fundamental nu este identic celui hegelian al contradicției. Dualismul antagonist, adică amestecul tensiunilor contradictorii, este contradicția însăși, fără nici o conciliere. Această dialectică este lipsită de cel de-al treilea termen hegelian; Lupașcu reproșează filosofului german aristotelismul său, fiind artizanul logicii non contradicției. Eroarea logicii rezidă în incapacitatea sa de a integra ideea potențialității, în afara noțiunilor clasice: virtualul și actualul. Noutatea filosofiei lupașciene
[Corola-publishinghouse/Science/84936_a_85721]
-
în constelații dinamizate, prin anumite mijloace de a regrupa imaginile pe o axă care merge de la organic la spiritual, în vederea decriptării esenței lor. De exemplu, Bachelard vorbește de o "imaginație a calităților", pusă în relație directă cu imaginația literară. O dialectică a valorilor animă imaginația calităților. A imagina o calitate înseamnă a-i atribui o semnificație care depășește sau contrazice valoarea sensibilă, valoarea reală 6. Acum, imaginea dobândește adevăratul său sens, fiind interpretată prin intermediul Celuilalt sau Aceluiași, un raport deja depășit
[Corola-publishinghouse/Science/84936_a_85721]
-
valoarea sensibilă, valoarea reală 6. Acum, imaginea dobândește adevăratul său sens, fiind interpretată prin intermediul Celuilalt sau Aceluiași, un raport deja depășit între imagine și gândire. Gaston Bachelard introduce termenul de "imagine imaginată" care nu este decât o sublimare a arhetipurilor. Dialectica energetismului imaginar împlinește o funcție primordială care poate regla regimul complexelor de imagini, descoperind rețele implicite ale funcționării lor. De la Filosofia lui Nu și Aerul și visele până la Poetica spațiului și Flacăra unei lumânări, Bachelard restituie funcția simbolică a imaginii
[Corola-publishinghouse/Science/84936_a_85721]
-
asumă o imagine al cărei efect este indicat de folosirea termenului de imago. Asumarea imaginii sale speculare de către ființă implică un caz exemplar: manifestarea matricii simbolice în care "eul se precipită într-o formă primordială, înainte de a se obiectiva în dialectica celuilalt"12. Imaginea speculară rămâne suportul lumii vizibile. Funcția stadiului oglinzii constituie o expresie a funcției imaginii care trebuie să stabilească o relație între organism și realitatea sa, un fel de Innenwelt și Umwelt. Ruptura acestui raport generează o reconfigurare
[Corola-publishinghouse/Science/84936_a_85721]
-
imaginii care trebuie să stabilească o relație între organism și realitatea sa, un fel de Innenwelt și Umwelt. Ruptura acestui raport generează o reconfigurare a structurii subiectului. Momentul în care se încheie stadiul oglinzii marchează, prin identificarea ființei cu imaginea, dialectica care leagă subiectul de niște situații, social elaborate. Stadiul oglinzii este perceput, deci, în cadrul experienței psihanalitice, "ca formator al funcției subiectului". Metafora oglinzii reușește să descrie ceea ce Henry Corbin numește Mundus Imaginalis. Ceea ce vedem în oglindă nu este nici fantasmă
[Corola-publishinghouse/Science/84936_a_85721]