2,129 matches
-
impresie că dispune de o forță redutabilă, și apoi izbise În plin oastea tătară, „ca și cum ar fi avut ceva de răzbunat”. Alexandru citi de patru ori aceste cuvinte care Îl ardeau, fizic, din piept până În stomac. Își aminti de cuvintele domniței Erina, la balul mascat al dogelui. De celălalt atac al tatălui său, de căutarea lui Ștefănel. De victoria zdrobitoare a celor cinci sute de călăreți moldoveni Împotriva a două mii de tătari. Simți că nu se poate desprinde de toate acestea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
că te-am lăsat singur. - Nu m-ai lăsat singur. M-ai apărat Întotdeauna. Visam să ajung să-ți spun că știu asta. Că simt că ești departe și aproape. - Că știi... ce? De unde? - La Început, am știut doar de la domnița aceea din Moldova, sora ambasadorului Litovoi. Erina. - Erina... spuse Încet Oană. - După aceea, am văzut totul altfel. Drumul meu și al mamei spre Veneția, când ne-a salvat Pietro. Trimis de tine. Întâmplarea din seara carnavalului, când doi oameni au
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
Tânărul sări sprinten din șa și Îi Întinse mâna lui moș Onofrei, cu un zâmbet luminos, spunând: - Numele meu este Erina... Am auzit sute de povești cu Domnia Ta. Bătrânul rămase câteva clipe fără grai. Așadar, nu un tânăr, ci o domniță. O domniță care călărea dreaptă și ușoară ca fulgul și care sosea la dărăpănătura de la Albești Împreună cu Domnia Sa căpitanul Oană. Mai multe fapte de necrezut, dintr-odată. - Hai, moș Onofrei, ce stai de parcă ți-a căzut o găleată cu apă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
sprinten din șa și Îi Întinse mâna lui moș Onofrei, cu un zâmbet luminos, spunând: - Numele meu este Erina... Am auzit sute de povești cu Domnia Ta. Bătrânul rămase câteva clipe fără grai. Așadar, nu un tânăr, ci o domniță. O domniță care călărea dreaptă și ușoară ca fulgul și care sosea la dărăpănătura de la Albești Împreună cu Domnia Sa căpitanul Oană. Mai multe fapte de necrezut, dintr-odată. - Hai, moș Onofrei, ce stai de parcă ți-a căzut o găleată cu apă În cap
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
Începe vara, vreau să fie totul așa cum era În vremea tatălui meu, sub Alexandru cel Bun. Nou și curat. Bătrânul Înghiți strâmb și Începu să tușească. După ce se potoli, spuse: - Na, că am trăit s-o văd și pe asta! Domniță Erina, mi se pare mie că e și voia Domniei Tale... - O fi, moș Onofrei, zâmbi tânăra, dar mai degrabă e a căpitanului, care din când În când mai deschide ochii și mai privește În jur... Tăcură apoi cu toții, ascultând
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
viață pătrunsese În trista casă de la Albești. Cântări În palmă punga lăsată de căpitan și se gândi că are destul cât să plătească unor răzeși mâna de ajutor la refacerea zidurilor arse. Ca, dacă peste două săptămâni o veni iarăși domnița Erina, să se poată făli și el cu o gospodărie În toată puterea cuvântului. Sau, Doamne iartă-mă, am Început să vorbesc iar singur? se Întrebă bătrânul cu voce tare. 15 aprilie 1464, insula Honshu, muntele Iga, Japonia Yamabushi și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
Nu-l Întrista, Măria Ta, că fuge de nuntă mai aprig decât craiul Mateiaș de sabia moldovenilor! Măria Sa izbucni În râs și nu se putu opri decât anevoie, tușind. - Deci așa, căpitane! Dai bir cu fugiții! Când e vorba de domnița Erina, cine Îi mai apără pe Apărători? - Nici bunul Dumnezeu, Măria Ta! spuse căpitanul Petru Ilaș, din celălalt colț al mesei. Sunt pierduți! - Dă-mi vești, iubită domniță, despre fratele Domniei Tale, credinciosul nostru Bogdan! - Fratele nostru se cam leagănă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
tușind. - Deci așa, căpitane! Dai bir cu fugiții! Când e vorba de domnița Erina, cine Îi mai apără pe Apărători? - Nici bunul Dumnezeu, Măria Ta! spuse căpitanul Petru Ilaș, din celălalt colț al mesei. Sunt pierduți! - Dă-mi vești, iubită domniță, despre fratele Domniei Tale, credinciosul nostru Bogdan! - Fratele nostru se cam leagănă În visări, că nu vede decât gondole! răspunse Erina. Iar luptele Veneției cu Imperiul turcilor sunt prea departe ca să-l trezească din legănări. În rest, muncește cu spor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
că face mult mai multe! spuse repede voievodul. Cancelaria noastră nu mai prididește cu cititul rapoartelor de la Marea Adriatică. - Bogdan, harnic? se Întrebă Erina. Nu e cu putință... - Iar despre pictura venețiană, mai multe ne poate spune chiar bunul prieten al domniței Erina, anume căpitanul Oană, care de când s-a pomenit de nuntă se face că Împarte călărimile pe rânduri, ba de două, ba de cinci, și tot nu-i iese la socoteală! zâmbi din nou Ștefan. - Da, Măria Ta, spuse Oană
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
pomenit de nuntă se face că Împarte călărimile pe rânduri, ba de două, ba de cinci, și tot nu-i iese la socoteală! zâmbi din nou Ștefan. - Da, Măria Ta, spuse Oană plouat, recunosc că mă descurc mai greu cu domnițele... - Cu domnițele? sări Erina, Încruntată a glumă. Dar multe or mai fi... - Nu mai multe decât la Măria Sa, răspunse Oană. Iar cu știri despre pictură mă mai Învrednicește fiul meu Alexandru, care studiază această artă În atelierul fraților Bellini. - Și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
nuntă se face că Împarte călărimile pe rânduri, ba de două, ba de cinci, și tot nu-i iese la socoteală! zâmbi din nou Ștefan. - Da, Măria Ta, spuse Oană plouat, recunosc că mă descurc mai greu cu domnițele... - Cu domnițele? sări Erina, Încruntată a glumă. Dar multe or mai fi... - Nu mai multe decât la Măria Sa, răspunse Oană. Iar cu știri despre pictură mă mai Învrednicește fiul meu Alexandru, care studiază această artă În atelierul fraților Bellini. - Și care, hai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
mie de Apărători În jurul nostru, e absolut imposibil să treacă cineva. Măria Sa se află În deplină siguranță. Niciodată n-a fost atât de strașnic păzit. Du-te la masă. Bea un vin bun. Iubește-o pe Erina, cea mai frumoasă domniță din toată Moldova, care se uită acum la mine de parcă ar vrea să mă Înjunghie că te țin departe de ea. Mai lasă și tu spada, măcar acum, când e liniște În țară. - Da... ești al doilea care-mi spune
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
senină, Însoțit de trei Apărători. - Să trăiești, măria ta! salută Alexandru, Înclinându-se. -A, tânărul Oană! zâmbi domnitorul. Ce bine că te Întâlnesc! Peste două săptămâni ești invitat la Sfatul domnesc. Va fi o Întrunire festivă. Adu-o și pe domnița Erina. Dacă Îl cauți pe tatăl tău, se află În sală, unde a scos sufletul din mine vreme de un ceas. Dar, după optsprezece ani de domnie, mărturisesc că lecțiile de spadă ale prietenului meu Cosmin m-au ajutat În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
Alexandru, ba că nu ai nici o veste de la băiatul tău cel mic, pe care Îl tot aștepți de vreo șaptesprezece ani. Parcă spuneai că, dacă tot plecăm spre Țara de Jos, ai de gând s-o iei cu tine pe domnița Erina și că cel mai firesc lucru este o oprire la Murgești, la moșia logofătului Litovoi. - Da, am spus... - Și, cum văd eu lucrurile, acolo, În fața bătrânului Litovoi, ai de gând să spui cuvintele fermecate care pot forma o familie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
zăpadă, spre drum. Ajunse la timp ca să prindă chiar primul escadron, condus de hotnogul Nechifor. - Stați! Opriți! strigă tânăra, repezindu-se În fața cailor. Calul hotnogului se cabră, nechezând speriat. - Hotnoage Nechifor! Sunt Erina Litovoi! - Fiica logofătului de la Murgești! Ce cauți, domniță, pe drum În crucea nopții? - Dar voi ce căutați pe drum În crucea nopții?! Am auzit curierii, mai devreme. S-a Întâmplat ceva cu măria sa? - Nu știu, domniță! Cu măria sa nu, că doară chiar măria sa trimise după noi! Dar avem
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
speriat. - Hotnoage Nechifor! Sunt Erina Litovoi! - Fiica logofătului de la Murgești! Ce cauți, domniță, pe drum În crucea nopții? - Dar voi ce căutați pe drum În crucea nopții?! Am auzit curierii, mai devreme. S-a Întâmplat ceva cu măria sa? - Nu știu, domniță! Cu măria sa nu, că doară chiar măria sa trimise după noi! Dar avem poruncă să ajungem În marș forțat la Cetatea Albă, cel târziu până În zori. - De ce? - Cum spusei, nu știu! Atâta ziseră curierii! - Câți sunteți? - Cinci mii! Corpul doi de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
și nu iese nimeni. - Drumurile? Care drumuri? - Toate! - Nu se mai călătorește prin țara Moldovei? - Ba! Dar numai după ce fiecare călător e verificat de oșteni! Mai cu seamă sunt blocate drumurile către hotare! - Nechifor! Astea sunt măsuri de război! - Da, domniță Erina. Dar mai multe nu știu. Tânăra se dădu la o parte, lăsând să treacă șirurile de oșteni purtând flamura cu cap de zimbru a Moldovei. Păși Încet prin ninsoare, tulburată, și nu-l văzu decât În prag pe tatăl
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
la grajduri, unde Îl găsi pe Ionuț, slujitorul de la Murgești. - Ionuț... repede... te duci la Murgești. Îi spui tatălui meu că e vorba de viața lui Cosmin. Iei toată herghelia. - Iau toată... - Ce nu Înțelegi? Nu vorbesc românește? - Ba da, domniță... - Iei toată herghelia, cu Încă patru slujitori, și cobori pe șleahul Galaților. Ne Întâlnim de azi În patru zile la Cetatea Albă. Cu haine și merinde de drum. Și bani. Spune-i tatălui meu că am nevoie de bani pentru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
părțile Orșovei... - Mai știi cine l-a adus cu barca aceea? - Nu... Un sârb... Nu știu numele... dar aș putea găsi locurile. - Un sârb. Un haiduc. Trebuie să găsim haiducii sârbi! Prietenii lui Cosmin din munții Balcani! Ai Înțeles? - ’țeles, domniță. Aduc haiducii, cautăm herghelia... - Nu le Încurca iarăși! La drum! Nu uita! Patru zile, Cetatea Albă! 9 ianuarie 1475, munții Bosniei de nord ... Dar a doua zi nu se Întâmplase nimic. Sau, mai exact, nu se Întâmplase ceea ce anunțase Ali
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
târgul de la Belgrad. N-ar fi ceva tocmai neobișnuit dacă herghelia n-ar aparține familiei Litovoi, din Murgești, mai jos de Vaslui, iar conducătorul grupului n-ar fi un tânăr cu trăsături cam frumoase, care aduc izbitor cu cele ale domniței Erina Litovoi. Cred că la sud de Dunăre avem un nou actor, care Își va face simțită prezența. În acest moment, căpitanul Oană e căutat de Apărători, de serviciile secrete ale lui Ștefan, de ienicerii lui Mahomed, de Cuceritori și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
pe Mitruț, slujitorul Erinei. Haiducul ieși, aplecându-se să nu lovească cu fruntea pragul de sus al ușii. La scurt timp, se auzi o bătaie ușoară În ușă, iar Mitruț intră, ținându-și respectuos căciula În mâini. - M-ați chemat, domniță Erina... - Ionuț! Ai doi cai odihniți și pregătiți de drum? - Întotdeauna, domniță. - Îi iei pe amândoi. Pleci chiar acum spre Dunăre, treci pe gheață În Țara Românească, nu dai nici o socoteală nimănui, nu ai la tine nici un răvaș. Cum ajungi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
fruntea pragul de sus al ușii. La scurt timp, se auzi o bătaie ușoară În ușă, iar Mitruț intră, ținându-și respectuos căciula În mâini. - M-ați chemat, domniță Erina... - Ionuț! Ai doi cai odihniți și pregătiți de drum? - Întotdeauna, domniță. - Îi iei pe amândoi. Pleci chiar acum spre Dunăre, treci pe gheață În Țara Românească, nu dai nici o socoteală nimănui, nu ai la tine nici un răvaș. Cum ajungi la prima cetate din Moldova, ceri să intri În legătură cu rețeaua de informații
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
am găsit. Vom fi la două sute de kilometri la nord față de locul acesta, Într-un sat de haiduci. Avem nevoie de ajutorul Apărătorilor ca să ne Întoarcem În țară. Și de un medic. Totul cât mai repede. Fugi, Ionuț! - Am fugit, domniță! Ușa se Închise, iar tropotul de cal se pierdu În depărtările Înzăpezite ale nopții. Erina rămase În fața ferestrei, privind fulgii care Începeau să cadă. Apoi se Întoarse spre patul În care zăcea Cosmin și Își trecu mâna peste pansamentele din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
tronului și spre spătăria mică. În urma lor, străjile Încrucișară halebardele. Era o convorbire la care nimeni nu avea acces. 5 mai 1476, Albești, Moldova Mitruț deschise ușa cu sfială. Înainte de a pleca să scoată herghelia pe pajiștea de pe malul Jijiei, domnița Erina Îi poruncise să vegheze somnul căpitanului Oană și să Îi dea de veste imediat ce se trezea. Ionuț rămăsese singurul slujitor din casa bătrânească de la Albești. Unchiul său, Onofrei, se stinsese În iarna În care căpitanul dispăruse fără urmă și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
și pieptarul de piele. În picioare avea cizme ușoare, de călărie, din piele de căprioară. Deși păruse a nu lua În seamă intrarea lui Mitruț, căpitanul spuse deodată, cu un glas liniștit: - Pune șaua pe calul cel negru. - Dar, căpitane... domnița Erina a poruncit să mă duc degrabă să o anunț când te trezești domnia ta! Iar de călărit... - Pe calul negru, am spus! Și iute, căci timp nu avem! Mitruț se retrase uimit, căci era prima oară când căpitanul Îi vorbea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]