1,257 matches
-
să facem rău (kakopoiesai), să salvăm un suflet ori să-l ucidem?” Apoi, „privindu-i roată Împrejur, sau unul câte unul (periblepsamenos) cu mânie și Întristându-se din pricina Învârtoșirii (porosis) inimii lor, Îi spune omului: Întinde mâna!” Apoi săvâșește vindecarea. Fariseii și irodienii se coalizează pentru a-L prinde și omorî. Isus pleacă, urmat de o mulțime provenită din toate provinciile: Galileea, Iudeea, Idumeea, Tyr, Sidon etc. Ne aflăm chiar la Începutul misiunii sale publice. Îi desemnează pe cei doisprezece apostoli
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
sale publice. Îi desemnează pe cei doisprezece apostoli și-i Învestește cu puteri speciale: să vindece, să alunge demonii, să predice. La Marcu, opoziția atinge apogeul. Până și duhurile necurate Îl recunosc pe Isus drept Fiu al lui Dumnezeu, În vreme ce fariseii Îl taxează drept nebun (textul spune exact: „și-a ieșit din minți”). Marcu insistă pe opoziția Galileea versus Iudeea, mai precis, Galileea versus Ierusalim. Fariseii care-L acuză pe Isus de complicitate cu Beelzebul („Îl are pe Beelzebul” și „scoate
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
apogeul. Până și duhurile necurate Îl recunosc pe Isus drept Fiu al lui Dumnezeu, În vreme ce fariseii Îl taxează drept nebun (textul spune exact: „și-a ieșit din minți”). Marcu insistă pe opoziția Galileea versus Iudeea, mai precis, Galileea versus Ierusalim. Fariseii care-L acuză pe Isus de complicitate cu Beelzebul („Îl are pe Beelzebul” și „scoate daimonii afară Întru/prin mijlocirea arhontelui demonilor”) „coboară de la Ierusalim”. Întâlnim același raționament per absurdum ca și la Matei: Satana nu-l poate scoate afară
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
adică imposibilitate de a mai reveni asupra deciziei tale, de a te mai reconecta la sursa vieții. Se rupe circuitul economiei mântuirii: păcat-convertire-iertare-Înviere. Păcatul face pereche doar cu damnarea, ambele fiind Înscrise În veșnicia morții. Luca „Feriți-vă de aluatul fariseilor care este fățărnicia (hypokrisis)”, spune Isus. Luca nu acordă prea multă atenție logion-ului nostru. Acesta pare cumva lipit. Pasajul referitor la vindecarea mutului apare În capitolul 11, foarte departe. Luca trimite Însă direct la episodul minunilor săvârșite de „degetul lui
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
lui Dumnezeu” (Ex. 3,20); „brațul lui Dumnezeu” (Is. 63,12). Semnificația logion-ului: lectură intertextuală La un prim nivel de lectură, conflictul Isus-farisei trimite la conflictul Moise-Faraon, dar sensul teologic diferă. Într-adevăr, atât Isus, cât și Moise fac minuni. Fariseii și egiptenii (În speță Faraon) rămân Încremeniți pe pozițiile lor. Refuzul, obstinația, Încăpățânarea desfid evidența miracolului. În cazul egiptenilor, Dumnezeu este cel care le Împietrește deliberat inimile; În cazul fariseilor, ei Înșiși se fac vinovați de Împietrire. Pe de altă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
diferă. Într-adevăr, atât Isus, cât și Moise fac minuni. Fariseii și egiptenii (În speță Faraon) rămân Încremeniți pe pozițiile lor. Refuzul, obstinația, Încăpățânarea desfid evidența miracolului. În cazul egiptenilor, Dumnezeu este cel care le Împietrește deliberat inimile; În cazul fariseilor, ei Înșiși se fac vinovați de Împietrire. Pe de altă parte, În episodul vetero-testamentar, minunile sunt săvârșite prin „degetul lui Dumnezeu”; În episodul neotestamentar, de „duhul” lui Dumnezeu (pentru Luca: „degetul lui Dumnezeu”). Deosebirea majoră constă În „calitatea”, În sensul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
suflete chinuite, arătând instaurarea efectivă a Împărăției lui Dumnezeu. Iahve eliberează poporul lui Israel din robie politică; Isus eliberează sufletele opresate de demoni. La un al doilea nivel de lectură, adevărata analogie care trebuie subliniată este aceea Între Împietrirea inimii fariseilor (Marcu) și Împietrirea inimii poporului lui Israel În timpul exodului. Poporul lui Israel nu numai că nu-și arată gratitudinea față de Iahve, eliberatorul, dar nu face decât să vocifereze și să se opună ireverențios voinței Sale, trădându-L sistematic: „Și Domnul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
a intrat și seminția lui o va moșteni” (Num. 14,22 sq., LXX). Întrebarea esențială pe care o pune poporul lui Israel: „Oare Domnul este Între noi sau nu?” (Ex. 17,7) se repetă În cazul minunilor săvârșite de Isus. Fariseii Îl Încearcă pe Isus (peirazontes auton: Mc. 8,11) cerându-i semne/minuni. Generația/ he genea cere un semn (Mc. 8,12): „generația/neamul” are sens peiorativ și trimite automat spre „generația pustiei”. Așa cum evreii exodului se Îndoiau de Moise
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
propria ta mântuire, așadar a te exclude singur de la viața veșnică. În acest sens, păcatul Împotriva Sfântului Duh e de neiertat, Întrucât el blochează dintru Început comunicarea cu Dumnezeu, tăind orice speranță și anulând orice dialog dintre creator și creatură. Fariseii simbolizează aici omul care În fața luminii soarelui Își Închide ochii deliberat, susținând că lumina soarelui e Întuneric absolut, ori cu cel care, la auzul Logosului divin, Își pune palmele peste urechi, neascultându-și decât bătăile funebre ale inimii sale Împietrite
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
auzul Logosului divin, Își pune palmele peste urechi, neascultându-și decât bătăile funebre ale inimii sale Împietrite. Să revedem contextul evangheliei: Isus săvârșește minuni, vindecând orbi, muți, ologi, posedați. Negând prezența și lucrarea efectivă a Duhului Sfânt În aceste vindecări, fariseii iau locul orbilor, muților și ologilor, al posedaților, devenind, ei, cei care-l acuză pe Isus de complicitate cu Beelzebul, adevăratele progenituri ale lui Beelzebul. Cea mai potrivită replică pare aceea dată de orbul din naștere vindecat, În Ioan 9
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
hulește duhul nu hulește În mod implicit și pe Fiul, și pe Tatăl. Al doilea contraargument al lui Atanasie este unul istoricist, dacă vrem. El repune logion-ul evanghelic În context, reproșându-i lui Origen lectura aeriană, inadecvată. Evanghelia vorbește despre farisei, nu despre cei botezați, despre creștinii desăvârșiți. Așadar, Înapoi la farisei și la problemele lor! Întorcându-se la evanghelie, Atanasie insistă pe distincția, importantă În ochii săi, dintre „păcat” și „blasfemie”. „Păcătosul Încalcă Legea; blasfematorul Își Întoarce necredința (asebeia) Împotriva
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
pe Tatăl. Al doilea contraargument al lui Atanasie este unul istoricist, dacă vrem. El repune logion-ul evanghelic În context, reproșându-i lui Origen lectura aeriană, inadecvată. Evanghelia vorbește despre farisei, nu despre cei botezați, despre creștinii desăvârșiți. Așadar, Înapoi la farisei și la problemele lor! Întorcându-se la evanghelie, Atanasie insistă pe distincția, importantă În ochii săi, dintre „păcat” și „blasfemie”. „Păcătosul Încalcă Legea; blasfematorul Își Întoarce necredința (asebeia) Împotriva divinității Înseși.” Isus le reproșase fariseilor o mulțime de Încălcări ale
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
creștinii desăvârșiți. Așadar, Înapoi la farisei și la problemele lor! Întorcându-se la evanghelie, Atanasie insistă pe distincția, importantă În ochii săi, dintre „păcat” și „blasfemie”. „Păcătosul Încalcă Legea; blasfematorul Își Întoarce necredința (asebeia) Împotriva divinității Înseși.” Isus le reproșase fariseilor o mulțime de Încălcări ale Legii: arghirofilie, neglijarea Îndatoririlor față de părinți, respingerea cuvintelor profeților; transformarea Templului În prăvălie etc. Dar aceste derapaje se puteau „rezolva” prin pocăință. Atunci Însă când aceștia Își Îngăduie să echivaleze minunile lui Dumnezeu cu lucrările
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
dar saliva Lui era dumnezeiască, pentru că prin ea Îi făcea pe orbi să vadă”. Există două categorii de eretici: unii, increduli, neagă divinitatea lui Isus și-L reduc la umanitate. Alții, dimpotrivă, Îl amputează de partea umană, neadmițând decât divinitatea. Fariseii sunt protoeretici reprezentativi pentru prima categorie, ei Îl reduc pe Isus la uman, iar când trebuie să acorde un verdict asupra lucrărilor Lui dumnezeiești, le pun pe seama lui Beelzebul. Prin urmare, Îl coboară până la diavol, negând lucrările Duhului. „E ca și cum
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
sunt protoeretici reprezentativi pentru prima categorie, ei Îl reduc pe Isus la uman, iar când trebuie să acorde un verdict asupra lucrărilor Lui dumnezeiești, le pun pe seama lui Beelzebul. Prin urmare, Îl coboară până la diavol, negând lucrările Duhului. „E ca și cum [fariseii] ar Îndrăzni să spună, văzând ordinea lumii și providența care orânduiește [lumea], că Însăși Creația este lucrarea lui Beelzebul, că soarele răsare ascultând de diavol și că datorită acestuia stelele se rotesc pe cer.” Atanasie Îi pune pe farisei În
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
ca și cum [fariseii] ar Îndrăzni să spună, văzând ordinea lumii și providența care orânduiește [lumea], că Însăși Creația este lucrarea lui Beelzebul, că soarele răsare ascultând de diavol și că datorită acestuia stelele se rotesc pe cer.” Atanasie Îi pune pe farisei În directa descendență a evreilor „din pustie”, idolatri, care-și reneagă Dumnezeul, Închinându-se unui vițel de aur. Pe parcursul expunerii, fidel schemei sale trinitare, alexandrinul „trage spuza” pe turta Fiului. Acesta, rostind logion-ul, ar avea În vedere două forme de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
fac lucrările Tatălui meu, să nu credeți În Mine; dar dacă le fac, chiar de nu credeți În Mine, credeți În lucrări, pentru ca să știți și să cunoașteți (gnote kai ginoskete) că Tatăl [este] În Mine și Eu [sunt] În Tatăl”. Fariseii Îi depășesc În incredulitate și obrăznicie pe descântătorii lui Faraon, pentru că aceștia recunosc, În cele din urmă, „degetul lui Dumnezeu” (Ex. 8,15) În săvârșirea minunilor (cele zece plăgi). Fariseii Însă, căpoși, nu cedează defel. Păgânii/egiptenii se dovedesc așadar
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
că Tatăl [este] În Mine și Eu [sunt] În Tatăl”. Fariseii Îi depășesc În incredulitate și obrăznicie pe descântătorii lui Faraon, pentru că aceștia recunosc, În cele din urmă, „degetul lui Dumnezeu” (Ex. 8,15) În săvârșirea minunilor (cele zece plăgi). Fariseii Însă, căpoși, nu cedează defel. Păgânii/egiptenii se dovedesc așadar superiori, Întrucât sunt mai deschiși către Duh decât evreii. Ei se consideră Învinși de minunile săvârșite de Dumnezeu prin intermediul lui Moise și al lui Aron. Atanasie propune următoarea genealogie: evreii
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
nu cedează defel. Păgânii/egiptenii se dovedesc așadar superiori, Întrucât sunt mai deschiși către Duh decât evreii. Ei se consideră Învinși de minunile săvârșite de Dumnezeu prin intermediul lui Moise și al lui Aron. Atanasie propune următoarea genealogie: evreii din pustie; fariseii din vremea lui Isus; arienii. Arienii, ca și fariseii, neagă dumnezeirea lui Isus, reducându-L pe acesta la simplă creatură, inferioară Tatălui. Atanasie reia versetul și propune o interpretare diferită În Contra Arium I,50. Aici pneuma nu denumește a treia
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
Întrucât sunt mai deschiși către Duh decât evreii. Ei se consideră Învinși de minunile săvârșite de Dumnezeu prin intermediul lui Moise și al lui Aron. Atanasie propune următoarea genealogie: evreii din pustie; fariseii din vremea lui Isus; arienii. Arienii, ca și fariseii, neagă dumnezeirea lui Isus, reducându-L pe acesta la simplă creatură, inferioară Tatălui. Atanasie reia versetul și propune o interpretare diferită În Contra Arium I,50. Aici pneuma nu denumește a treia persoană a Treimii, Duhul Sfânt, ci Duhul care lucrează
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
persoană a Treimii, Duhul Sfânt, ci Duhul care lucrează prin firea omenească a lui Isus, săvârșind minuni. Ioan Gură de Aur Interpretarea marelui capadocian la cuvintele Domnului se află În Omilia 41 despre Evangelia după Matei. În confruntarea Sa cu fariseii Isus merge până la capăt cu blândețea și Îngăduința. El nu le reproșează că nu-L recunosc ca Fiu al lui Dumnezeu, dat fiind că El Însuși le-a cerut apostolilor să nu vorbească public despre acest subiect. În plus, faptul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
Sfânt: Nu-L cunoaștem. De aceea blasfemia voastră nu vă este iertată și veți fi pedepsiți și aici și dincolo” (Omilia 41,3). Nici În cazul de față Ioan Gură de Aur nu-și dezminte obsesia antiudaică, extinzând raționamentul despre farisei la Întreg poporul evreu, considerat, În bloc, trădător al lui Isus și opac la revelația prin Duh. Prin faptul că au refuzat să recunoască și să accepte minunile săvârșite de Isus, prin lucrarea aceluiași Duh ca și al profeților, vor
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
și Ieronim, dar mai aplicat, Ambrozie trimite la contextul evanghelic și la polemica antifariseică, adăugând Însă un element inedit: episodul cu Simon Magul. Simon dorește să cumpere harul, spune Ambrozie, Întrucât nu are credință. Episcopul milanez extinde morala logion-ului de la farisei la „ereticii și schismaticii din toate vremurile”. Aceștia divizează Biserica, păcătuind, ca persoane individuale, Împotriva tuturor, adică Împotriva unității sacre a Bisericii Întemeiate pe lucrarea Sfântului Duh. Raționamentul său este următorul: unde există unitate, Duhul Sfânt lucrează; unde-i dezbinare
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
oferă modele de Îndreptare, de revenire În fire. Contraexemplu: David, care cunoștea voia Domnului și totuși păcătuiește, furând nevasta altuia. Mai departe: păcatul Împotriva Duhului comis conștient (doar acest păcat, nu orice păcat). Chestiunea care se pune aici este dacă fariseii puteau discerne acțiunea Duhului Sfânt În minunile săvârșite de Isus. Posedau ei instrumentul prin care să decidă, În mod conștient, că Isus nu lucra În Duh? Răspunsul e pozitiv: evreii au acționat conștient și sistematic, prin natura lor malefică, Împotriva
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
fi iertate, și aceasta În ciuda afirmației lui Isus cum că toată lumea este chemată la mântuire. Interpretările patristice pun accentul pe două aspecte: unul ereziologic, altul penitențial. Atanasie citește logion-ul lui Isus prin prisma polemicii antiariene. Aceștia se dovedesc urmași ai fariseilor din evanghelie, Întrucât neagă divinitatea lui Isus. De partea cealaltă, un Ambrozie sau un Augustin Își construiesc reflecția În jurul argumentului penitențial. Dacă iertare nu e, atunci pocăința nu-și are nici un fundament teologic. Novațian devalorizează pocăința În favoarea botezului (așa cum făcuse
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]