2,030 matches
-
din Anglia: În 1796 Matematicianul Pierre-Simon Laplace susține ideea lui Mitchell în primele două ediții din cartea "Expoziția Sistemului Lumii", dar ideea era neverosimilă în secolul al XIX-lea, când încă nu se știa că lumina este influențată de forța gravitațională (lumina era considerată o undă fără masă și ca atare nu putea fi influențată de gravitație). În 1915 Einstein publică Teoria relativității generalizate, în prealabil demonstrând faptul că lumina este influențată de forța gravitațională. Câteva luni mai târziu Karl Schwarzschild
Gaură neagră () [Corola-website/Science/299088_a_300417]
-
că lumina este influențată de forța gravitațională (lumina era considerată o undă fără masă și ca atare nu putea fi influențată de gravitație). În 1915 Einstein publică Teoria relativității generalizate, în prealabil demonstrând faptul că lumina este influențată de forța gravitațională. Câteva luni mai târziu Karl Schwarzschild găsește o soluție a ecuațiilor de câmp ale lui Einstein ce descrie cîmpul gravitațional al unui corp sferic, simetric, nerotativ. Cateva luni mai târziu, Johannes Droste, un student al lui Hendrik Lorentz, a obținut
Gaură neagră () [Corola-website/Science/299088_a_300417]
-
influențată de gravitație). În 1915 Einstein publică Teoria relativității generalizate, în prealabil demonstrând faptul că lumina este influențată de forța gravitațională. Câteva luni mai târziu Karl Schwarzschild găsește o soluție a ecuațiilor de câmp ale lui Einstein ce descrie cîmpul gravitațional al unui corp sferic, simetric, nerotativ. Cateva luni mai târziu, Johannes Droste, un student al lui Hendrik Lorentz, a obținut separat aceeasi soluție pentru o masă punctiformă descriind amănunți proprietațile acesteia. Această soluție are un comportament straniu pentru o anumită
Gaură neagră () [Corola-website/Science/299088_a_300417]
-
au opus mulți cercetători ai vremii, precum Eddington și Lev Landau, care susțineau că un mecanism necunoscut încă ar oprii colapsul. Aceștia aveau parțial dreptate: o pitică albă puțin mai masivă decât limita Chandrasekhar va da naștere in urma colapsului gravitațional unei stele neutonice, care (conform principiului de excluziune al lui Pauli) este stabilă. În 1939 Robert Oppenheimer și H. Snyder emit ideea că stelele neutronice de peste aproximativ trei mase solare (limita Tolman-Oppenheimer-Volkoff) devin în urma colapsului găuri negre din motivele indicate
Gaură neagră () [Corola-website/Science/299088_a_300417]
-
din exterior. De exemplu, o gaură neagră încărcată electric respinge alte sarcini de acelși sens la fel ca oricare alt obiect. În mod similar, masa totală din interiorul unei sfere ce conține o gaură neagră poate fi aflată folosind corespondentele gravitaționale ale legii lui Gauss, la distanțe mari de gaura neagră. De asemenea momentul cinetic poate fi măsurat de la distanță. Cea mai simplă gaură neagră are masă, dar nu are moment cinetic. Aceste găuri negre sunt adesea denumite găuri negre Schwarzschild
Gaură neagră () [Corola-website/Science/299088_a_300417]
-
în teoria relativității generale din domeniul ecuațiilor lui Einstein care a fost descoperită, și în conformitate cu teorema relativității a lui Birkhoff numai soluția vacuum prezintă o simetrie sferică a spațiului-timp. Acest lucru înseamnă că nu există nicio diferență observabilă între câmpul gravitațional al unei astfel de găuri negre și oricare alt obiect sferic de masă asemănătoare. Noțiunea populară a unei găuri negre care "atrage în ea tot " din ceea ce există în apropierea sa este, prin urmare corectă doar aproape de limita orizontului găurii
Gaură neagră () [Corola-website/Science/299088_a_300417]
-
găuri negre și oricare alt obiect sferic de masă asemănătoare. Noțiunea populară a unei găuri negre care "atrage în ea tot " din ceea ce există în apropierea sa este, prin urmare corectă doar aproape de limita orizontului găurii negre; mai departe, câmpul gravitațional extern este identic cu al oricărui alt corp cu masă asemănătoare În general soluțiile găurilor negre au fost descoperite mai târziu, în secolul 20. Soluția Reissner-Nordström descrie o gaură neagră cu sarcină electrică, în timp ce Kerr metrice randamentele o gaură neagră
Gaură neagră () [Corola-website/Science/299088_a_300417]
-
dar care conține o masă ce tinde spre infinit. În cazul unei găuri negre, singularitatea este masa unei întregi stele de minim 20 de ori mai mare ca Soarele nostru, concentrată într-un punct al spațiului. Singularitatea are o forță gravitațională colosală, ea dând forța de atracție a unei găuri negre. O gaură neagră poate îngloba extrem de multă materie, în ciuda dimensiunilor ei nu tocmai mari, deoarece ea comprimă materia. Materia atrasă de o gaură neagră nu intra în ea cu o
Gaură neagră () [Corola-website/Science/299088_a_300417]
-
într-o lucrare adresată Societății Regale din Anglia Dacă miezul lăsat în urmă de către explozia unei supernove are masa mai mare decât cea a soarelui nostru, forța care ține laolaltă neutronii nu este suficient de mare ca să poată echilibra forța gravitațională proprie. Miezul continuă să se contracte. În momentul în care masa miezului este suficient de concentrată, forța gravitațională a acestuia este imensă și miezul se contractă în el însuși dând naștere la o gaură neagră. Această forță nu se poate
Gaură neagră () [Corola-website/Science/299088_a_300417]
-
masa mai mare decât cea a soarelui nostru, forța care ține laolaltă neutronii nu este suficient de mare ca să poată echilibra forța gravitațională proprie. Miezul continuă să se contracte. În momentul în care masa miezului este suficient de concentrată, forța gravitațională a acestuia este imensă și miezul se contractă în el însuși dând naștere la o gaură neagră. Această forță nu se poate explica în fizica clasică și astronomii folosesc teoria relativității a lui Einstein ca să explice comportamentul luminii și al
Gaură neagră () [Corola-website/Science/299088_a_300417]
-
miezul se contractă în el însuși dând naștere la o gaură neagră. Această forță nu se poate explica în fizica clasică și astronomii folosesc teoria relativității a lui Einstein ca să explice comportamentul luminii și al materiei față de această imensă forță gravitațională. Potrivit relativității generale, spațiul din jurul miezului este atât de puternic curbat încât atrage și lumina. O stea de zece ori mai mare decât soarele nostru se poate transforma într-o gaură neagră doar dacă se comprimă până la un diametru de
Gaură neagră () [Corola-website/Science/299088_a_300417]
-
i-a dus munca la bun sfârșit, în 1854. Întrucât turnul a fost terminat abia în 1859, Denison a avut timp să facă experimente: în loc să folosească un regulator și un remontoar, așa cum fusese inițial proiectat ceasul, Denison a inventat regulatorul gravitațional dublu cu trei picioare. Acest regulator dă cea mai bună separare între pendul și mecanismul ceasului. Pendulul este instalat într-o cutie închisă ermetic aflată sub camera ceasului. Ea are lungime, cântărește 300 kg și bate la fiecare 2 secunde
Big Ben () [Corola-website/Science/319188_a_320517]
-
cel puțin nu într-un ritm normal). Deși călătoria într-un singur sens în viitor este argumentată ca fiind posibilă datorită atât fenomenului de dilatare temporală din teoria relativității restrânse (exemplificată prin paradoxul gemenilor), cât și fenomenului de dilatare temporală gravitațională din teoria relativității generale, momentan nu se știe dacă legile fizicii permit călătoria înapoi în timp. Cu toate acestea, călătoria în timp a consituit intriga multor scenarii în ficțiune încă de la începutul secolului al 19-lea. Unele interpretări ale călătoriei
Călătorie în timp () [Corola-website/Science/312531_a_313860]
-
un rol-cheie în biosferă, cu o populație mare care domină multe dintre ecosistemele Pământului. Acest lucru a dus la o extincție pe scară largă, încă în curs de desfășurare, a altor specii, fenomen cunoscut sub numele de extincția holocenică. Perturbațiile gravitaționale ale altor planete din Sistemul Solar se combină între ele și influențează/modifică orbita Pământului și orientarea axei sale de spin. Aceste modificări pot influența clima planetară. Teoria plăcilor tectonice demonstrează că toate continentele de pe Pământ se deplasează de-a
Viitorul Pământului () [Corola-website/Science/319718_a_321047]
-
ul (denumit și neutrino) este o particulă elementară neutră cu spinul 1/2, extrem de ușoară, totuși cu masa mai mare ca 0, care participă doar în procesele intermediate de interacțiunile slabe și gravitaționale. ul este un lepton. Simbolul său este litera greacă formula 1 (niu). Existența acestuia a fost postulată de fizicianul Wolfgang Pauli în 1930. Pauli a postulat în 1930 necesitatea existenței unei particule pentru a reda unele caracteristici observate la dezintegrarea formula 2
Neutrin () [Corola-website/Science/302671_a_304000]
-
al unui corp, notat formula 1 ("mu"), este produsul constantei planetare gravitaționale formula 2 cu masa formula 3 a acelui corp: formula 4 "" se exprimă în "kms" ("kilometru la cub pe secundă la pătrat.") În astrofizică, acest parametru oferă o simplificare pactică a diferitelor formule legate de gravitație. Dacă formula 5 desemnează masa Pământului sau a
Parametrul gravitațional standard () [Corola-website/Science/333054_a_334383]
-
acelui corp: formula 4 "" se exprimă în "kms" ("kilometru la cub pe secundă la pătrat.") În astrofizică, acest parametru oferă o simplificare pactică a diferitelor formule legate de gravitație. Dacă formula 5 desemnează masa Pământului sau a Soarelui, formula 6 se numește constanta gravitațională "geocentrică" sau, respectiv, "heliocentrică". Pentru "Pământ" și "Soare", acest produs formula 7 este cunoscut cu o mai mare precizie decât cea asociată fiecăruia din acești doi factori formula 8 și formula 5. Este astfel posibil să se utilizeze valoarea produsului cunoscută direct cu
Parametrul gravitațional standard () [Corola-website/Science/333054_a_334383]
-
să se utilizeze valoarea produsului cunoscută direct cu o mai mare precizie, decât să se multiplice valorile celor doi parametri. Dacă formula 11 , adică dacă masa formula 12 a obiectului pe orbită este foarte mică față de masa formula 13 a corpului central: "Parametrul gravitațional standard" pertinent este relativ la cea mai mare masă formula 13 și nu la ansamblul celor două corpuri. A treia lege a lui Kepler permite să se calculeze "parametrul gravitațional standard", pentru toate orbitele circulare naturale "stabile" în jurul aceluiași corp central de
Parametrul gravitațional standard () [Corola-website/Science/333054_a_334383]
-
pe orbită este foarte mică față de masa formula 13 a corpului central: "Parametrul gravitațional standard" pertinent este relativ la cea mai mare masă formula 13 și nu la ansamblul celor două corpuri. A treia lege a lui Kepler permite să se calculeze "parametrul gravitațional standard", pentru toate orbitele circulare naturale "stabile" în jurul aceluiași corp central de masă formula 13. Pentru toate "orbitele circulare" în jurul unui corp central: cu : Pentru toate traiectoriile parabolice formula 21 este constant și egal cu formula 22;. Pentru "orbitele eliptice" și "parabolice", formula 23
Parametrul gravitațional standard () [Corola-website/Science/333054_a_334383]
-
definește ansamblul "apelor" care se află în golurile scoarței pământului, care se formează sub acțiunea forței gravitaționale a planetei noastre. Presiunea hidrostatică exercitată de aceasta are o valoare care se calculează cu ajutorul formulei lui Pascal (fizician francez, 1623 - 1662). unde: Sub acțiunea forței gravitaționale, apele subterane curg prin golurile subterane, la aceasta se adaugă proprietățile caracteristice apei
Ape subterane () [Corola-website/Science/306523_a_307852]
-
care se află în golurile scoarței pământului, care se formează sub acțiunea forței gravitaționale a planetei noastre. Presiunea hidrostatică exercitată de aceasta are o valoare care se calculează cu ajutorul formulei lui Pascal (fizician francez, 1623 - 1662). unde: Sub acțiunea forței gravitaționale, apele subterane curg prin golurile subterane, la aceasta se adaugă proprietățile caracteristice apei precum efectul capilar (important pentru de plante, sau migrării apei prin rocile poroase), tensiunea superficială a apei care determină formarea picăturilor de apă și menținerea solurilor umede
Ape subterane () [Corola-website/Science/306523_a_307852]
-
freatice se poate observa în fântâni fiind un indicator al cantității de apă subterană (potențialul hidrologic). Frecvent apele subterane se află sub presiune, ceea ce explică formarea fântânilor arteziene.Apele subterane, la fel ca cele de la suprafață, curg sub acțiunea forței gravitaționale, însă viteza de scurgere a apelor subterane este mai redusă, fiind influențată de natura rocii (mărimea granulelor sau porilor) care joacă și rolul de filtru, poziția apelor fiind schițată pe hărți hidrografice. Apele subterane ies la suprafață sub formă de
Ape subterane () [Corola-website/Science/306523_a_307852]
-
dacă ar fi să recurgem la o topografie simbolică, limbajul este liber, exploziv, încărcat de energie și de un patetism ingenuu, în timp ce în registrul inferior, cel corespunzător lumii materiale și existenței terestre, culoarea se ordonează, liniile converg către un centru gravitațional și forma capătă o evidentă structură antropomorfă. Această oscilație va mai continua o vreme, dar conținutul ei își va însuși o tot mai evidentă coloratură conceptual-simbolistă. Dacă ar fi să asociem aceste investigații ale lui Marin Gherasim unui alt moment
Marin Gherasim () [Corola-website/Science/316858_a_318187]
-
din raza Solară, în timp ce raza ecuatorială este de 2.78 ± 0.02 din raza solară). Deoarece Vega își îndreaptă unul dintre poli spre noi, putem vedea această umflătură, și, tocmai de aceea, au existat erori în calcularea razei ecuatoriale. Accelerația gravitațională locală la poli este mai mare decât la Ecuator, deci, conform teoremei lui Von Zeipel, luminozitatea locală este mai mare la poli. Acest lucru este văzut ca o variație a temperaturii efective a stelei: temperatura polară aste aproape de 10 000
Vega () [Corola-website/Science/308074_a_309403]
-
ace, abrupturi stâncoase), dispuse la baza dealului „Dumbrava”. Formațiunile geologice (atribuite perioadei holocenului) alcătuite din gresii (de culoare cenușiu-gălbuie) cu intercalații de microconglomerate, s-au format prin acțiunile repetate ale aerului (îngheț-dezgheț, vânt, temperatura), apei (spălare, șiroire) și a proceselor gravitaționale (prăbușiri, surpări) desfășurate de-a lungul timpului. Floră lemnoasa a rezervației este constituită din arbori și arbuști, cu specii de: carpen ("Carpinus betulus"), fag ("Fagus silvatica"), stejar ("Quercus robur"), cer ("Quercus cerris"), tei pucios ("Tilia cordata"), frasin ("Fraxinus excelsior"), plop
Grădina Zmeilor () [Corola-website/Science/323772_a_325101]