1,464 matches
-
o albie goală") - devine geografie interioară, relief al sufletului străbătut cu dezinvoltură, precum în poemul postum N-ai teamă 11. În noul tărâm lăuntric, situat dincolo de vămile trupului, toate determinațiile exteriorității se destramă, lăsând loc nedeterminării pure12. Într-adevăr, "în hăul lăuntricelor creșteri" se arată "pomii lăuntrici", "vremi subterane" sau un "lăuntric pisc alb de rugăciune", imaginând "un "vast labirint ascuns sub palatul frumuseții"13. La acest nivel, al lumii scufundate în absoluta nedeterminare a posibilului, interioritatea inaparentă unifică două mișcări
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
nu e prezentul ci trecerea spre viitor, în raport cu care el e deja trecut, încolțirea nevăzută în câmpul posibilului. Un "ogor de dinainte de cuvânt", "acest de- mai-nainte-a-fi" al său care "crește cumplit în tot ce se va spune/ ca-ntunecimea unui hău/ într-o genune"42. În golul de ființă începe aventura rostirii; aici sămânța începutului e inaparentă, dar nu lipsită de înfățișare. Înainte de a spune, ea se pune în calea ființei, se pre- spune așa cum îi e dat să fie. Cum
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
mers să se destindă în campagna. Era luna februarie 1564, noapte de iarnă, vreme urâtă, dar și‑a făcut curaj, a încălecat pe cal și a cutreierat ulițele Ro‑ mei. Ca un magnet, îl atrăgea șantierul bazilicii sfântul Petru și hăul deschis al tamburului. Nu putea să se întoarcă acasă fără să vadă cupola și, mai ales, să și‑o închipuie terminată; deși avea febră mare, tremura și ajuns acasă se aruncase arhitec turii baroce. 20 Cf. p. f. Carrassat - i
Michelangelo Buonarroti / Mesajul biblic al operelor sale by Ioan Blaj () [Corola-publishinghouse/Science/442_a_987]
-
gândești alteritatea ca fiind una în sine, despărțită total de Unul, de identitatea cu sine a ființei. Pentru a o înțelege astfel, ar trebui mai întâi gândit ceea ce nu se poate gândi, anume sciziunea absolută a ființei în ea însăși, hăul sau abisul ei ca ceva dat pentru totdeauna astfel"445. Pe de altă parte, punctul de vedere metafizic asupra alterității dezvăluie o alteritate absolută care este transcendența însăși, Dumnezeu în ipostaza de creator 446. La nivel absolut, această alteritate deschide
by CORINA DABA-BUZOIANU [Corola-publishinghouse/Science/1013_a_2521]
-
și sânge nevinovat numai pentru a satisface setea de glorie, boala grandorii celor doi tirani. Toată lumea trebuie să priceapă că birul pe care-l impun ei a început să capete caracteristicile unei avalanșe care crește necontenit și, alunecând irezistibil în hăuri, distruge totul în calea ei. Suprema umilință este, de aceea, de a-i pune pe oameni să distrugă chiar în ziua de Paști locurile dragi ale altora, casele în care s-au născut și au crescut generații de-a rândul
Ultimul deceniu comunist: scrisori către Radio Europa Liberă by Gabriel Andreescu, Mihnea Berindei (eds) () [Corola-publishinghouse/Memoirs/619_a_1376]
-
vreau răul, să vadă că eu îi sînt un mare prieten, c-o iubesc mult, mult de tot. Mona stătea la geam extrem de agitată și simțeam că dacă mai fac un pas spre ea este gata să se arunce în hău de la etajul patru. Cum eram ocupat cu acest joc al tentației, n-am auzit cînd ușa apartamentului a fost descuiată. Cum scena se petrecea în bucătărie, n-am auzit nici cînd ușa acesteia s-a deschis. Costel, ce faci aici
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
S-a oprit cu gheața și s-au rupt zăgazurile cu apă. Curge apa din cerul negru. Șuvoaie se formează și pe sub ei. La dreapta lor un torent vine pînă la o buză de rîpă și apoi se aruncă în hău. O cascadă hîdă, fără fund. În jurul lor apa își adună forțele pentru a-i lua la vale. Prin pantofi ies bulbuci la orice mișcare. O să murim aici, spune Pamela cu speranța că va fi încurajată. Da, tremură de frică Guță
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
Amîndoi mor de frică. Guță își ia inima-n dinți. Tremură, dîrdîie, lunecă și... trece. Hai, treci și tu, țipă la Pamela. Nu pot. Mor de frică, ajută-mă! N-am cum, treci și tu ca mine. Dacă pic în hău? Guță tace. Pamela imploră. Ajută-mă că mor, uite se întunecă. Plînge, dar Guță nu aude. Dă chiar să plece, dar Pamela țipă și-l blestemă. Guță chiar s-a hotărît să plece, cînd apare tînărul. Țineți-vă de mine
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
în urmă. Te întrebi, totuși, ce a făcut timpul în miile de ani scurși fără a așterne uitarea. Pe acolo, printre măslini, a fost surprins de seniorul locului și a fost ucis. Ea s-a aruncat de pe geamul acela în hău. Eu visez și o văd îmbrăcată frumos așteptîndu-și iubitul. Inima ei bate mai des și mai tare. El apare ca întotdeauna și urcă panta curajos. Apoi un cuțit încheie o viață tînără care aduce un omagiu ultim iubirii. Un trup
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
mai îngust decît cureaua mea de la pantaloni. Apoi, pentru că la marginea acestei curele începea o prăpastie care arar era mai mică de 800 de metri. Era o plăcere să auzi pietricelele de sub roți cum părăseau drumul și se aruncau în hău. Aș fi închis ochii dar nu era chip. Unde mai pui că am întîlnit vreo doi care veneau cu mașinile din sens invers. Dacă ar fi fost mașina mea aș fi riscat chiar și vreo două-trei zgîrieturi. Așa însă trebuia
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
izvor, un firișor de apă, îl traversa în liniște. Aici era și dormitorul întregii familii. Cu animalele la un loc era mai cald și mai economic în vremurile geroase. Evident că se curăța zilnic întregul ansamblu și izvorul ducea în hăurile munților dejecțiile cu grijă eliminate. Din cămăruța mea, pe un geam cu închizători contemporane lui Napoleon, privesc cu nesaț vîrful Buchet. Încerc o pace pe care de mult n-am mai cunoscut-o. Nu vreau cafea, nu vreau apă, de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
mai mult de 1,5 cm. Uite, încep de astăzi. Am 10 pesoși de la compa ñera Aleja. I-am reparat robinetul de la baie. Spunînd asta, începe să ruleze bancnota sub formă de țigară și prin tub îi dă drumul în hăul din cutie. Cei doi soți rîd fericiți. Se îmbrățișează și se sărută. Se uită la cutie veseli, o cîntăresc, o admiră și o mîngîie. Cam cît încape? întreabă My cu ochii scînteietori. Știu eu? Poate zece mii sau chiar mai mult
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
dure, trăite de asasini și asasinați, de-avalma. Ochii mei semiînchiși încep să vadă cu secole în urmă. Un uragan înspăimîntător se joacă sadic cu o coajă de nucă. O urcă pe înălțimile valurilor și apoi o trîntește cu furie în hăul apelor care fierb. Oamenii clădiți din piatră luptă cu moartea care este sigură de victorie. Se rup parîme, pînze, catargul central, dar ei nu vor să moară. Țin cîrma cu mîini încleștate și izbesc nava frontal în valuri furioase. Prin
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
mai degrabă un neputincios. Fapt care explică atitudinea sa supusă și ezitantă, precum și faptul că Baal îi răpește soția. Uzurpându-i tronul de pe muntele Sapan, Baal îl constrânge pe El să se refugieze la capătul lumii, "la izvorul Râurilor, în hăul Abisurilor", care va fi de acum locuința sa29. El plânge și imploră sprijinul alor săi. Yam este primul care îl aude și-i dă să bea o băutură tare. El îl binecuvântează, îi acordă un nou nume și-1 proclamă
[Corola-publishinghouse/Science/85022_a_85808]
-
Zeus nu seamănă cu vechii zei indo-europeni ai cerului, de pildă, Dyaus vedic. Nu numai că nu e creatorul Universului, dar el nu aparține nici măcar grupului de divinități grecești primordiale. Într-adevăr, după Hesiod, la început nu exista decât Chaos (Hăul), din care au apărut Gaia (Pământul) "cu coapsele largi" și Eros. Apoi Gaia "a născut o ființă egală sie-și, capabilă să acopere totul, Ouranos (Cerul) înstelat" (Theogonia, 118 sq., după traducerea lui P. Mazon). Hesiod îi descrie pe Ouranos
[Corola-publishinghouse/Science/85022_a_85808]
-
la dată fixă. Frunzele de laur pe care ea le mesteca, fumigațiile cu laur, apa pe care o bea din izvorul Cassotis nu au nici o proprietate îmbătătoare și nu explică transa. După tradiție, trepiedul său oracular era situat deasupra unui hău (chasmă), de unde emanau vapori cu proprietăți supranaturale. Săpăturile, totuși, n-au revelat nici o fisură 14 Obiceiul cerea ca făptașul, chiar involuntar, al unui omor să fie răpus de familie; era singura măsură posibilă pentru a împăca sufletul victimei și a
[Corola-publishinghouse/Science/85022_a_85808]
-
sale. Mai ales în pictură, dar și în muzică, ne surprind aceste ciudățenii. * Vara se târâie, lentă, amintindu-mi de "ceasurile care curg" al lui Dali, sugerându-mi un pământ întreg, înmuiat, vâscos, ca o picătură uriașă, căzând într-un hău, ca un bostan răscopt, bleg. * Pe o bancă (o știu acolo de mulți ani, uitată, înnegrită de vreme) țopăie două veverițe roșcate, fericite. Se spune că veverițele sunt singurele mamifere fără colesterol, dar asta nu are nici o legătură cu fericirea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
întotdeauna să vadă cum e pus la punct cineva pe care ei îl invidiază. Dar ceea ce nu înțeleg este de ce am consimțit la degradare? - Vinovăție. Marriott simțea cum face fețe-fețe. - Ce vrei să spui? Părea că se afla într-un hău, privind fix în lumină, spre celălalt bărbat. Ochii hipnotizatorului erau vigilenți. - Această fată, Judith - spuse el - când ai văzut-o ultima dată? - De ce? - nu-mi aduc aminte. Se legăna. Ciudat, mă simt ca și cum aș fi gata să leșin. - Tipul halucinației
[Corola-publishinghouse/Memoirs/85115_a_85902]
-
conduce acest lucru? Nevoia naturală de virtute era oprimată, sufocată în om de idolatrie, de nevoia falsă de nedreptate, iar virtuțile apostolatului nu erau cele care să atragă aprobarea lor din adîncul unei naturi omenești, pentru că acel adînc devenise un hău, păzit de Cerberul feroce al perversității umane, fiindcă acolo în interior nu pătrundea lumina; virtutea din Apostolii Domnului a fost răsplătită prin cruzimea feroce a fiilor oamenilor care i-au sfîșiat pe Apostoli și s-au bucurat să le verse
Cele cinci plăgi ale sfintei biserici by Antonio Rosmini [Corola-publishinghouse/Administrative/912_a_2420]
-
am timp să elimin clișeele cântăreților, să-i seduc ca să-mi Înțeleagă ideile, că deja Încep repetițiile cu orchestră și trebuie să mă retrag În sală, care e la o distanță enormă de scenă. Mă adaptez cu greu la acest hău imens care mă separă acum de cântăreți, unde până ieri, În sala intimă de repetiție cu pian, eram la doi pași de ei. Dar ce fantastic sună orchestra! Ea, de fapt, dă forța spectacolului. În orchestră se află subtextul: ce
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2093_a_3418]
-
actele de obediență, excesul pus câteodată în conformism, lucruri care ne indispuneau, ne dureau chiar, dar și înțelegeam că din prețul acesta, plătit de ei, noi trăgeam un folos. Simplul fapt că existau public arunca punți peste o prăpastie, peste hăul creat de comunism între noi și spiritul vechii lumi dispărute. Erau câteodată convocați să participe la cine știe ce „acțiune culturală“, de care aflând ne înființam îndată acolo, doritori să-i auzim despre indiferent ce subiecte. Le simțeam uneori timorarea în ce
Amintiri și portrete literare - ed. a 3-a by Gabriel Dimisianu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1345_a_2700]
-
mine, aproape dureros. „Ce-ar fi să rămânem aici, de tot?” i-am spus eu Doinei, pe jumătate (numai) în glumă, ca și cum, după ani de căsnicie, i-aș fi propus să fugim împreună în lume: în lumea ispititoare, ca un hău, ca un abis, a provinciei... * Bizarul scriitor Urmuz mi-a jucat și mie o festă, șterpelindu-mi, printr-un duh al său, manuscrisul unui articol pe care, luându-mi inima în dinți, l-am scris despre el, în 1967-1968. Cum
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]
-
activitate a ei normală, de zi cu zi. Cum nu mă mai simțeam în stare să lucrez, m-am depărtat, frânt, lungindu-mă la umbra unui stejar crescut în mijlocul câmpului. Pe când mă fura somnul, am avut o viziune înspăimântătoare: un hău imens se deschidea la picioarele mele și eu vedeam cum lunec încet înăuntru, fără nici o posibilitate de-a mă opri. Pe măsură ce eram înghițit, simțeam cum ceva umed și răcoros îmi acoperă picioarele și tot trupul. Aveam impresia că materia trupului
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
adăuga la aceasta conștiința faptului că nimic nu rămâne imuabil și că totul se schimbă. Vârtej Mă opresc îndelung și ațintesc cu ochii măriți de spaimă întunecimea apei ce se rotește într-un vârtej amețitor, format undeva în adânc. Acest hău invizibil absoarbe tot: ființe vii și obiecte. Am văzut pescăruși atrași acolo, dispărând în centrul ochiului aceluia absorbant și nemaiântorcându-se la suprafață. Peștii care nimeresc acolo sunt înghițiți dintr-o dată. Am aruncat un băț și a fost imediat devorat de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
Era lumea în care voia să fie. Cât trecuse de atunci? Prin câte trecuse! Nu voia să refuze, să se alinieze bărbătoasă la standardul normal de viață. Se pierduse în străfundul unui întuneric umblând bâjbâind vrând să evadeze din acel hău îngust, să iasă la suprafață, la lumina pe care o pierduse, și pe care o căuta necontenit. Câte pierduse, dar cui îi mai păsa? De câte ori nu căzuse psihic, ca mai apoi, să revină cu greu la realitate. Tot ce exista
Ultima zvâcnire by Ica Grasu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91717_a_93177]