1,309 matches
-
politice suscită încă din vara anului 1956 mișcări de contestație. în Polonia, criza se încheie pașnic cu instalarea unui guvern comunist condus de Gomulka. Dar în Ungaria, criza cunoaște o evoluție tragică: în noiembrie, tancurile sovietice strivesc sub șenilele lor insurecția armată de la Budapesta și din întreaga țară. Lecția e clară: destalinizarea trebuie să rămână în limitele fixate de Kremlin și nu trebuie în nici un caz să favorizeze repunerea în cauză a sistemului politic și strategic moștenit de la Stalin în democrațiile
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
Comuniste* (IC) și, în 1922, la cel de-al II-lea Congres al Internaționalei Sindicale Roșii (ISR). Dimitrov își însușește ideea unui front unic muncitoresc-țărănesc contra loviturii de stat militare din iunie 1923, dar PC bulgar răspunde chiar printr-o insurecție, pe 22 septembrie. Eșecul acesteia îl obligă pe Dimitrov să fugă, fiind condamnat la moarte în contumacie. Din octombrie 1923 până în februarie 1933, el activează în cadrul IC apoi, cu începere din 1925, ca lider al IC și al ISR la
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
politica de repliere inaugurată de Lenin* odată cu NEP* și confirmată prin eșecul revoluției germane din octombrie 1923. Abia depășit momentul despărțirii de socialiști, secțiile IC cârtesc împotriva Frontului unic, îndeosebi în Germania unde social-democrația a fost asociată cu represiunea contra insurecției spartakiste din 1919 de la Berlin. Partidul Comunist Francez, emisarii IC îi impun această linie, pe care secretarul partidului, Albert Treint, o definește astfel: PCF trebuie să se aproprie de PS „așa cum mâna se apropie și se îndepărtează de găina pe
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
se va mai opri. în iulie 1944, Armata Roșie eliberează ansamblul teritoriului în frontierele sale dinainte de 1939. Pe 1 august, ea ajunge în periferiile Varșoviei, pe malul drept al Vistulei; asistă fără să intervină, la cele 62 zile ale eroicei insurecții din capitala poloneză condusă de Armata din Interior (AK), și nu va intra în Varșovia distrusă decât în ianuarie 1945. Ea se orientează atunci înspre Balcani, Ungaria și Austria, pentru a o lua înaintea trupelor anglo-americane. în septembrie 1944, Armata
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
pe fabrici și uzine etc., de a înlătura orice posibilitate de rezistență a burgheziei, de a-i nimici trupele”. De la războiul civil rus la războiul civil internațional în septembrie 1917, Lenin îi îndeamnă pe bolșevici* să preia puterea printr-o insurecție care ar deschide calea războiului civil, etapă indispensabilă a revoluției socialiste. Datorită Revoluției din Octombrie*, el stabilește condițiile acestui război civil: interzicerea presei și a partidelor, dizolvarea Adunării Constituante, tratatul de la Brest-Litovsk stipulând cedarea unei părți importante a teritoriului către
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
se dezlănțuie, și se încheie cu o foamete care distruge elita rurală ucrainiană. Comuniștii își extind puterea totalitară asupra unei societăți din ce în ce mai atomizate. Stalin relansează această strategie a războiului civil și în afara URSS. în China*, PC chinez încearcă să declanșeze insurecții în 1926 la Canton și în 1927 la șanhai; înfrânt de naționaliștii din Gomindan, el se repliază înspre zonele rurale unde creează armate roșii care dezlănțuie războiul civil. în 1934, sub presiunea naționaliștilor, el își părăsește bazele roșii și, după
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
rezistenții naționaliști, monarhiști, democrați sau socialiști. Capitularea italienilor, în septembrie 1943, le permite „căpitanilor” să intre în posesia unor mari cantități de armament și să instaureze propria lor putere absolută în regiuni întregi. în decembrie 1944, PCG încearcă să declanșeze insurecția la Atena, dar este învins de britanici. în 1946, în ciuda angajamentului de a preda armele și a accepta guvernul susținut de aliați, el boicotează alegerile și relansează războiul civil care, până în 1949, antrenează moartea a aproape 70.000 de persoane
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
de Secretariate Regionale care urmăresc „activitatea partidelor comuniste zi cu zi, în toate sectoarele și în toate manifestările”. Bolșevizarea și linia „clasă contra clasă” în 1922-1923, la recomandarea lui Zinoviev, IC organizează în Europa o subversiune generală. Dar, după eșecul insurecției comuniste din octombrie 1923, în Germania, la cel de-al V-lea Congres din iulie 1924, Zinoviev este îndepărtat (ca și Troțki) și înlocuit cu Buharin, care inaugurează o politică de alianțe. în Europa, aceasta se adresează social-democrației, cu propuneri
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
provoacă moartea a mai mult de 200.000 de oameni. în 1970, la instigarea americanilor, generalul Lon Nol îl răstoarnă de la putere pe Sianuk; acesta se refugiază în China* populară, unde încheie o alianță cu khmerii roșii. Confruntat cu o insurecție comunistă din ce în ce mai puternică, Lon Nol primește un ajutor masiv din partea SUA, în timp ce khemrii roșii sunt înarmați de China, de URSS* și de Vietnamul de Nord. Războiul se întețește. Puterea khmerilor roșii Pe 17 aprilie 1975, cu două săptămâni înainte de căderea
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
din rândul atacatorilor. Sute de prizonieri sunt masacrați, alți 2.000 sunt condamnați la moarte și împușcați, aproape 6.500 sunt deportați în lagăre, 8.000 de marinari se refugiază împreună cu familiile lor în Finlanda, traversând golful printre ghețuri. Amintirea insurecției a rămas vie în mediile socialiste și mai ales în cele anarhiste*; acestea considerau că episodul Kronstadt marca declinul sovietelor și triumful „dictaturii proletariatului” asupra proletariatului. Totuși, trăgând învățămintele din această lecție de respingere a politicii sale de „comunism de
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
cursul revoltelor de la Petrograd din 16 și 17 iulie 1917, bolșevicii încearcă să ia puterea; dar guvernul reacționează, și Lenin e nevoit să intre provizoriu în clandestinitate. Aceasta nu înseamnă însă că el a încetat vreo clipă să viseze la „insurecție”. și este acum rândul celei de-al treilea moment al său de geniu având împotrivă-i o mare parte a Comitetului său Central, dar beneficiind de sprijinul lui Troțki, el impune pregătirea la Petrograd a unei lovituri de stat, care
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
comuniste înregistreză pretutindeni victorii, decisive în Est odată cu crearea democrațiilor populare, parțiale în Occident, cu participări la guvernare. Dar dacă în Vest Eliberare înseamnă libertatea regăsită, nu-i tot așa și în Est, unde Armata Roșie va impune încet-încet sovietizarea. Insurecția națională și preluarea puterii de către comuniști „Să nu vorbești niciodată despre ea, dar să te gândești la ea mereu”, aceasta ar putea fi, în timpul celui de-al doilea război mondial, deviza comuniștilor europeni privitoare la Eliberarea pe care, din iulie
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
moment, cel al Eliberării propiu-zise, al cărei semnal e dat de debarcarea aliaților în Normandia, pe 6 iunie 1944, iar la Est, de ofensiva începută de Armata Roșie* în vara anului 1944. Obiectivul comuniștilor este rezumat acum într-o formulă: insurecția națională. într-adevăr, populația n-ar putea rămâne spectatoare la eliberarea sa, pe care trebuie s-o cucerească - sub conducerea avangărzii sale. Baricadelor, ambuscadelor și acțiunilor de anvergură din maquis le corespund două funcții: în felul acesta, populația se convinge
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
și acțiunilor de anvergură din maquis le corespund două funcții: în felul acesta, populația se convinge că s-a eliberat singură, legitimând astfel Rezistența interioară, solicitată să discute de la egal la egal cu guvernele din exil și cu aliații, iar insurecția - sau simulacrele ei - maximizează ponderea celor mai deciși, mai intransigenți, pe scurt, a revoluționarilor. Dincolo de inevitabilele contingențe, această schemă se impune pretutindeni unde situația locală aduce insurecția la ordinea zilei: în Italia, începând din toamna anului 1943, în Franța, în
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
discute de la egal la egal cu guvernele din exil și cu aliații, iar insurecția - sau simulacrele ei - maximizează ponderea celor mai deciși, mai intransigenți, pe scurt, a revoluționarilor. Dincolo de inevitabilele contingențe, această schemă se impune pretutindeni unde situația locală aduce insurecția la ordinea zilei: în Italia, începând din toamna anului 1943, în Franța, în Cehoslovacia, în Polonia, în Balcani... Unii istorici consideră că, dimpotrivă, în Slovacia, sovieticii, departe de a înconjura insurecția, ar fi lăsat-o să fie strivită, dar se
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
această schemă se impune pretutindeni unde situația locală aduce insurecția la ordinea zilei: în Italia, începând din toamna anului 1943, în Franța, în Cehoslovacia, în Polonia, în Balcani... Unii istorici consideră că, dimpotrivă, în Slovacia, sovieticii, departe de a înconjura insurecția, ar fi lăsat-o să fie strivită, dar se pare că eșecul rezistenței slovace, majoritar însuflețită de comuniști, a avut rațiuni militare. Ceea ce se știe cu certitudine, este că Armata Roșie n-a dat niciun fel de ajutor insurecției din
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
înconjura insurecția, ar fi lăsat-o să fie strivită, dar se pare că eșecul rezistenței slovace, majoritar însuflețită de comuniști, a avut rațiuni militare. Ceea ce se știe cu certitudine, este că Armata Roșie n-a dat niciun fel de ajutor insurecției din Varșovia: or, de pe 1 august până pe 2 octombrie 1944, ea staționează pe celălalt mal al Vistulei: URSS* se opune unei insurecții care i-ar permite Rezistenței poloneze - în rândul căreia comuniștii sunt foarte minoritari - să întărească pozițiile guvernului legal
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
rațiuni militare. Ceea ce se știe cu certitudine, este că Armata Roșie n-a dat niciun fel de ajutor insurecției din Varșovia: or, de pe 1 august până pe 2 octombrie 1944, ea staționează pe celălalt mal al Vistulei: URSS* se opune unei insurecții care i-ar permite Rezistenței poloneze - în rândul căreia comuniștii sunt foarte minoritari - să întărească pozițiile guvernului legal aflat în exil la Londra, cu care Stalin are relații foarte proaste după dezvăluirile referitoare la masacrul de la Katyn*; lăsând Wehrmachtul să
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
diferite. Cazul școală este acela al Bulgariei, unde comuniștii sunt relativ slabi. Pe 5 septembrie 1944, URSS declară război acestei țări, cu care continuă totuși să întrețină relații diplomatice. în paralel cu înaintarea trupelor sovietice, izbucnește și un fel de insurecție care legitimează accesul la putere a Frontului Patriei și formarea unui guvern de coaliție în care comuniștii care sunt minoritari, dar controlează posturile esențiale (Interior, Justiție). Ei instaureză teroarea*, cu o teribilă epurare a elitelor instituționalizate, din rândul cărora 30
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
explozie insurecțională. Dar, oricât de puternică ar fi mișcarea de Rezistență, nu ea duce la izgonirea ocupanților din aceste țări. Un studiu detaliat al cazului francez arată că din 227 de orașe recenzate, numai 5 (2%) au cunoscut o adevărată insurecție; în alte 30 (13%) populația a rămas pasivă, chiar dacă Forțele Franceze din Interior (FFI) au putut da impresia că Rezistența a fost agentul Eliberării. în sfârșit, în 192 de orașe (85%), eșecul voinței insurecționale a PCF este categoric. Insurecția din
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
adevărată insurecție; în alte 30 (13%) populația a rămas pasivă, chiar dacă Forțele Franceze din Interior (FFI) au putut da impresia că Rezistența a fost agentul Eliberării. în sfârșit, în 192 de orașe (85%), eșecul voinței insurecționale a PCF este categoric. Insurecția din Paris nu trebuie, așadar, să ascundă absența insurecției naționale: poporul francez nu s-a perceput ca învingător ci, înainte de toate, ca spectator. Este adevărat că trebuie ținut cont și de geografie. La sud de Loara și la vest de
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
pasivă, chiar dacă Forțele Franceze din Interior (FFI) au putut da impresia că Rezistența a fost agentul Eliberării. în sfârșit, în 192 de orașe (85%), eșecul voinței insurecționale a PCF este categoric. Insurecția din Paris nu trebuie, așadar, să ascundă absența insurecției naționale: poporul francez nu s-a perceput ca învingător ci, înainte de toate, ca spectator. Este adevărat că trebuie ținut cont și de geografie. La sud de Loara și la vest de Rhône, unde nu-i prezent niciun soldat francez sau
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
se petrec lucrurile și cu guvernul Pierlot din Belgia. în total, forța Rezistenței, în special a celei comuniste, faptele de arme și sacrificiile ei dau o anumită libertate de acțiune comuniștilor, dar nu le permit să ia puterea. De la eșecul insurecției la strategia infiltrării Largul eșec al insurecției ca factor al Eliberării se traduce în Vest printr-o dublă politică: pe de o parte, încheierea unor acorduri între PC și Rezistența necomunistă și prezența lor la guvernare; pe de altă parte
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
din Belgia. în total, forța Rezistenței, în special a celei comuniste, faptele de arme și sacrificiile ei dau o anumită libertate de acțiune comuniștilor, dar nu le permit să ia puterea. De la eșecul insurecției la strategia infiltrării Largul eșec al insurecției ca factor al Eliberării se traduce în Vest printr-o dublă politică: pe de o parte, încheierea unor acorduri între PC și Rezistența necomunistă și prezența lor la guvernare; pe de altă parte, întărirea pozițiilor PC în noul aparat de
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
XX, care recuză războiul civil* și optează pentru democrație*, refuză să se angajeze pe calea luptei armate, dar anarhiștii* și revoluționarii ruși* practică terorismul*. Lenin*, care nu concepe revoluție fără război civil, respinge terorismul, dar preconizează încă din 1905 organizarea insurecției și a terorii* de masă necesare pentru asigurarea luării puterii - ceea ce-i reușește odată cu Revoluția din Octombrie*. Insurecția, lupta de gherilă și războiul propriu-zis în anii 1920, Internaționala Comunistă* (IC) organizează, după modelul leninist, mai multe insurecții care eșuează: pe
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]