990 matches
-
de istorie. Ca Întotdeauna, se arată grăbit, neliniștit, vorbind precipitat și pătimaș despre șabloanele istoriografiei oficiale, și aberantele indicații În interpretarea evenimentelor. Subiectul pe care l-aș fi abordat În legătură cu Basarabia Îl ocolea În felul lui, dând din mână a lehamite. Cu un an Înaintea acestei Întâlniri ne Înțelesesem să lucrăm Împreună asupra originii unor toponime care semnifică locuri cu surse hidrominerale, balneologia fiind specialitatea mea medicală. Subiectul i-a plăcut, și Într-un an lucrarea a fost comunicată la Uniunea
Refugiaţi basarabeni apostoli ai neamului românesc by Vlad Bejan () [Corola-publishinghouse/Journalistic/91599_a_93564]
-
să te obișnuiești cu ei." "Și dacă nu poți? Dacă te ustură și te mănîncă, dacă te umfli din cauza lor, dacă ajungi să faci friguri, atunci cum o să-i lași să te obișnuiești, domnule Ali?" Turcul făcu un gest a lehamite, "dacă nu poți să te obișnuiești atunci seci balta. Dacă-ți dă mîna. Numai că balta are pește. Și dacă o seci nu te mai mănîncă țînțarii, dar nici tu nu mai mănînci pește. Asta-i. Turcul nu mănîncă porc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]
-
Nu spusese mama și tata, observă Jack. — Deci, - Jack evită cu grijă canapeaua și se așeză în fața lui Carrie, pe fotoliu - cât timp ai de gând să stai în Anglia? Cât o să vreau. Sinceră să fiu, mi s-a făcut lehamite de Australia. De fapt, Carrie îl învălui în privirea ei albastră ca marea - mă întrebam dacă n-am putea să rămânem aici. Văzu ușoara grimasă a lui Jack și continuă imediat: — Doar pentru câteva zile, desigur, până când găsim ceva definitiv
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
braț și-l întoarse în loc. Niță se smunci. —Bade Sandule, strigă el scurt, ce vrei? —Măi, eu îs stăpân acu aicea, și tu nu vorbi așa cu mine!... țipă Faliboga cu ochii holbați. Măi, de ce plouă atâta, de mi-i lehamite? de ce-i glod de se-neacă omul! Măi, de ce-mi stupesc sufletul de necaz? Eu trebuie să mă ușurez și să plesnesc cu harapnicul pe cineva! și eu pe tine, măi Lepădatule, am să te plesnesc cu harapnicul! Faliboga
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
vânătoare s-a luat după dânsul, ca să-l privegheze. Rămâi aici, dracului! îi poruncește el cu asprime. A izbit ușa și i-a prins coada. Vidra a dat un țipăt ascuțit. Nana Floarea face un semn plictisit cu mâna. Adică: Lehamite! așa face acest Culi totdeauna. Bolnava râde puțintel strâmb; soacră-sa o pândește cu coada ochiului. Culi se duce la căsuța calului și a vacilor. Alăturea, în bucătărie, doarme sluga. Ce slugă, de unsprezece ani? Iaca, Ion Bezarbarză n-are
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
Plec chiar acum", i-am zis și mi-am luat pardesiul, punîndu-mi la repezeală câteva lucruri într-o mică valiză de voiaj. O clipă, ajungând la poartă, am fost tentat să mă urc din nou pe acoperiș, dar îmi era lehamite. Puteam să jur că știam dinainte dialogul: "S-a dus leguma?" S-a dus, dragule". Dacă aș povesti cuiva ce se întîmplă nu m-ar crede. Sau m-ar disprețui. Poate și merit. 25 mai N-am plecat la salină
Un om norocos by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295605_a_296934]
-
la un doctor. Coana moașă îți punea pe nas ochelarii cu lentile foarte groase, îl examina cu atenție pe bolnav și-apoi îi lăsă pe masă medicamentele. Dacă omul voia să întrebe cât costă doctoriile, ea făcea un semn a lehamite cu mâna dreaptă, iar curiosul își înghițea întrebarea. Nimeni nu știa când și de unde făcea ea rost de astfel de tablete, sticluțe sau borcane, căci farmacie nu era decât la oraș, iar doamna Ana era mai tot timpul cu ei
Filigran by Alexandru Poamă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/363_a_1431]
-
un povârniș. — Lecanoșt, deța! Todor Jivkov! Nu zaieț, nu pagadi! urlă Motanu spre ei. Ăia se opresc. Unul, în pantaloni scurți și cu o mutră de pițigoi, zbiară și el ceva, arătându-ne degetul mijlociu. Motanu dă din mână a lehamite, scoate o țigară boțită dintr-un buzunar și-o aprinde cu gesturi de expert. Trage adânc în piept de două ori și mi o întinde. N-apuc să trag nici un fum. În spatele lui Motanu apare, ca din pământ, plutonierul Ciocoiu
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
cui spune nimic, nimeni nu o contrazice, nimeni nu râde de ea, până și asta i-ar plăcea: să râdă cineva de ea și de toate gândurile astea prostești, până se va molipsi și va înlătura cu un gest a lehamite furtuna. Gânduri prostești? Dar până și ele, oricâtă teamă-i produc, i se par firești. E cupa dată peste cap, să sorbi și ultima picătură, pentru că n-ai de unde ști dacă lacrima care abia se mai scurge pe pereții paharului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
părul strălucitor, de culoarea oțelului, tuns scurt și întotdeauna ondulat. Și cu sprâncenele arcuit înnegrite. Are pe undeva, prin sertare, o mulțime de fotografii, ar trebui să le caute și să se uite la ele. Dar i se face îndată lehamite să se ridice și să le caute, parcă ar fi o babă scorojită care trăiește doar din amintiri. Buzele astea prea roșii pe chipul ei palid arată ca o rană. Violent de-a dreptul, numai puștoaicele și tinerelele care umblă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
praful, și nici măcar nu mai eram atent la ce spune Radu Dascălu, încât, oricât m-ai mai ruga, n-aș mai fi în stare să-ți dau detalii. Începuse să ne cuprindă oboseala pe toți. Se apropia seara, ne cuprinsese lehamitea și nu ne gândeam decât să se termine odată toată mascarada. Deși se vedea pe fețele noastre, în orice caz eu vedeam și probabil și cei de la masa învelită în pluș roșu, că nu vom accepta să ne mai spună
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
câteva ori gura, arătându-și dinții și vârful limbii, fără să spună o vorbă, de parcă și-ar fi uitat cuvintele, pe urmă a întors privirea după aparatul de radio care continua să gâjâie, fără să-l vadă, a dat a lehamite din mână și și-a tras mai pe ceafă căciula brumărie. „Vasăzică, așa. Ce cauți, mă, la femeia mea?“, a întrebat deodată, când Patricia se întorcea cu cafeaua. „Termină, nu sunt femeia ta“, i-a zis. „Asta o spun eu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
aștepta din partea unui poet renumit doar prin excesele sale?” Și, unite într-o majoritate zdrobitoare, bătrânele peruci votară, cu conștiința împăcată, condamnarea la moarte a luddiștilor. Cam în aceeași perioadă, Napoleon se afla la Maloiaroslaveț într-o stare vecină cu lehamitea de tot. Puțin îi păsa de politica de industrializare a Angliei și, cu atât mai puțin, de moartea unor prăpădiți de șomeri. Iarna încă nu începuse, dar efectivele armatei sale se topeau ca untul într-o tigaie. Iar generalul Kutuzov
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
să facă lanț în fața ușii tale și să-ți alunge mușteriii. Fac să te deie la televizor. Negri-au răbdat destul pân-acu’ și pen’ două’j’ de dolari pe săptămână n-o să-ți meargă ție. Mi s-a făcut lehamite să fiu vagabont sau să muncesc sub salaru’ minim. Cată p-alcineva să-l trimeț’ în oraș. — Bine, las-o baltă și termină-mi podelele. Îi spun lui Darlene să se ducă. — Amărâta aia de vinde apă? Jones explora cu mătura
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
că-i ceva putre în aer. Și știu că-i ceva suspect fincă așa, deodată, al dracu’ orfan nu mai vine, că-i pun eu prea multe-ntrebări. Mama lor! Tare aș vra să știu ce se-ntâmplă. Mi-i lehamite să fiu prins în capcană, plătit cu două’j’ de dolari pe săptămână și să lucrez c-o pasăre mare cât un vultur. Vrau s-ajung și eu cineva, omule. Uuf! Vrau și eu aer condițonat, televizor color, să stau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
bănuții? La ce? Un’ trăiesc eu știi cum cumpără lumea țigări? N-au cum cumpăra pachetu-ntreg, cumpără cu bucata, doi cenți țigara. Crez’ c-o mamă de culoare o duce bine? Pe naiba! Nu-ndrug prostii. Mi s-a făcut lehamite să fiu vagabont și să-mi țin zilele cu-asemenea salar. — Cine te-a cules de pe străzi și ți-a dat de lucru cân’ sticleții erau cât pe ce să te bage la zdup pentru vagabondaj? La asta ar trebui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
care o s-o dai tu orfanului i-un sifilis. Nu mă mai toca la cap cu patefonu’, mama lui de patefon. Cum mă dumiresc ce-i cu orfanu’, chem eu singur poliția. M-am scârbit și mi s-a făcut lehamite să lucrez aci-n bordelu’ ăsta și plătit sub salaru’ minim ș-amenințat to’ timpu’. — Ei, copii, n-aud nici o muzică, se auzi vocea nerăbdătoare a lui Darlene. Ce poți tu dovedi curcanilor? îl întrebă Lana pe Jones. — Hei! Care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
citit pe Boetius, suspină Ignatius. — Nu sta de vorbă cu el, îi spuse Lana lui Darlene. Face pe deșteptu’. Jones, dacă nu vii aici în două secunde, fac să te-nchidă pentru vagabondaj împreună cu individu’ ăsta. Mi s-a făcut lehamite de atâția deștepți. — Dumnezeu știe ce trupă de asalt va descinde asupra mea ca să mă bată până mă lasă lat, spuse rece Ignatius. Nu mă poți speria. Pe ziua de azi mi-am suportat deja șocul. — Ăău! se miră Jones
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
speculei și În general a „jafului“. Despre mare, În afară că era murdară („un closet turistic comun“) și că erau meduze („le atrage Împuțiciunea omului ca pe păduchi“) n-a spus nimic, nici o vorbă. A dat numai din mînă a lehamite. Acum știu ce Însemna: Îndelungatul vis despre Adriatica, acea nălucă Îndepărtată, era cu mult mai fascinant și mai frumos, mai pur și mai profund, decît balta aia zoioasă În care se bălăceau bărbați unsuroși, groși la ceafă și femei unse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1957_a_3282]
-
ce-ar fi să mai lăsați jocul ăla idiot de cărți și să dați puțin din fund? — Hei, dansatoarele! Instructorul - președintele clubului Triangle - spumega neajutorat, cu fața roșie de Îngrijorare, trecea de la izbucniri furioase de autoritate la crize temperamentale de lehamite, când se așeza jos fără chef și se Întreba cum naiba avea să fie gata la timp cu spectacolul pentru turneul de Crăciun. — În ordine! Trecem la dansul piraților! Dansatorii au mai tras un fum din țigarete și s-au
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1937_a_3262]
-
n-aș fi putut ghici care dintre ei vine. (ROSALIND nu răspunde.) Dawson Ryder dă dovadă de mai multă răbdare decât aș fi crezut. Nu i-ai acordat toată săptămâna nici măcar o seară. ROSALIND (având față pe o expresie de lehamite, absolut nouă la ea:) Mamă, fii bună... DOAMNA CONNAGE: O, nu mă amestec. Ți-ai irosit deja mai bine de două luni cu un geniu teoretic ce nu posedă un sfanț, dar dă-i Înainte, pierde-ți toată viața cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1937_a_3262]
-
de la spanioli și le spunea și lor că la „căpitan” se zice capitan, la „punte”, cubierta, iar la „pânză”, vela. — Bine, dar chiar și senior Matsuki, zise Nishi roșu în obraji, stă printre negustori și învață... Tanaka se strâmbă a lehamite. Fiind cel mai în vârstă dintre toți, se temea ca nu cumva demnitatea lor de soli japonezi să fie câtuși de puțin știrbită. De aceea, se străduia ca în fața străinilor să nu se arate deloc uimit de feluritele lucruri noi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2352_a_3677]
-
și o invitație tentantă pe care n-am putut s-o refuz și pe care orice om cu scaun la cap ar fi acceptat-o. Apoi, profesional, în Craiova făcusem cam tot ce se putea face, ar fi urmat plafonarea, lehamitea. Apoi, nici mediul literar de acolo, mediul în care ești pus să exiști zilnic, nu e tocmai prielnic pentru un ins de oarece vocație. Cu o metaforă nu știu cât de reușită, e ceva de genul: undeva, într-o lume a rațelor
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1450_a_2748]
-
să faci altceva pe lumea asta, în afara literaturii. Spui în altă parte: "... sunt un-ins-carescrie, un ins dependent de text, un ins care fără scris, fără literatură nu are rost". Cât e literatura spaimă, cât e necesitate a spunerii, cât e lehamite...? Un artist spune și se împlinește, pe când un pustnic, de exemplu, ca să se împlinească trebuie să tacă...! E scriitorul un guraliv de nemântuit? Fără darul trăncănelii metafizice, scriitorul ar fi doar un biet vierme incapabil să devină fluture? Nu mă
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1450_a_2748]
-
după care ai făcut pași mai rari, mai feriți, ai îngăduit publicisticii să cotropească teritoriul poeziei. In ce te privește, iartă-mi franchețea, numele tău circulă mai mult decât cărțile de poezie, pentru că publici rar. E vorba de timiditate, discreție, lehamite...? Am debutat editorial târziu, Adriane, la 34 de ani, cu volumul Gesturi și personaje, în 1982, o carte scrisă cu mult înainte. Gândește-te că Ion Mircea, Adrian Popescu sau Dinu Flămând sunt născuți în 1947, doar cu un an
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1450_a_2748]