2,391 matches
-
Se vede că-ncepuse a miji de ziuă, căci cucoșii cântau și el adormi adânc, foarte adânc, de astă dată fără să-i pese de cancelaria lui de mâni sau de alte treburi. În somnul lui cel adânc auzea însă mormăind primprejurul [său] ca niște roiuri de albine, dar foarte trist, foarte melancolic. De mai multe [ori] voise să-și scuture capul, ș-atunci, încordîndu-și vederea, zărea o mulțime de lumini aprinse, dar apoi recădea repede în somnul lui adânc și
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
și cânta prin somn Doamne miluiește! Când tresărea pe trezite, începea mai tare, când adormea zicea tot mai încet. În fund, lângă pridvor, erau mai mulți oameni din curtea boierească cari vorbeau încet între ei mai una, mai alta. Popa mormăia încet în altar fără să se uite măcar pe carte. Cine avea să priceapă[? ] Deodată-ncepu mai tare: - Gaga gagaga! - Beh! s-auzi pe fereasta bisericei. - Iacă dracul, mă! zic oamenii-n fundul bisericei ș-o tulesc la fugă. Nicodim
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
și chipul posomorât al vătafului. Avea o figură de om pregătit să dea cu parul. Doar când apărea spătarul Gongea, fața vătafului se lumina instantaneu, iar el devenea bun de pus la rană. Altfel, se făcea că n-aude ori mormăia ceva. Iar pe Ghighina o privea dușmănos și nu se grăbea niciodată să facă ce-i cerea fata. De aceea se bucurase când Savetina, bucătăreasa, îi spusese că o-ncasase cu o seară în urmă: „Domnișoară, domnișoară, îi spusese aceasta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2299_a_3624]
-
adăugă brusc, uitându-se la o formă nedefinită plutind la înălțimea umărului. Dă-mi aia! Luă lampa și lăsă lumina să treacă peste forma care se dovedi a fi o cameră pe tripod. Așadar, ăsta e locul unde face fotografiile, mormăi Salitov. Îl ura groaznic pe Govorov în acea clipă, iar dorința sa de a-l prinde și de a-l vedea pedepsit - pentru ceva, indiferent ce - se înteții. Mișcarea sfârâindă a lămpii dezvăluia încăperea ca pe o serie de fragmente
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]
-
îndoia gulerul din blană pentru ca răsuflarea sa să nu-l umezească. Înfofolit în blănuri, acesta se simțea bine în droșca deschisă, gonind repede prin cea mai rece și mai senină zi de iarnă de până acum. ă Ăștia-s nebuni, mormăi Salitov. Porfiri se întoarse să vadă motivul iritării acestuia. Privirea lui Salitov era fixată asupra unui derdeluș din lemn construit pentru sănii pe râul înghețat. Era duminică dimineața și căutătorii de senzații urcau câte patru scările spre culmea derdelușului, iar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]
-
I‑am atras atenția și a Început să se smiorcăie. Mi‑a zis că o să‑mi cumpere alte pahare noi de la Woolworth. I‑am răspuns: „Știi cât costă paharele astea Lalique?” Când i‑am spus suma a rânjit și a mormăit: „Vă țineți de glume, domnule”. - I‑ai spus prețul? - Nu poți să nu te gândești că femeile de felul ăsta se poartă la fel de brutal și cu penisurile bărbaților. Ia imaginează‑ți - dacă ar fi de sticlă? Ajuns la acest punct
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2144_a_3469]
-
că are sfârșit. Și când te gândești, Doamne iartă-mă, că pe la noi se ucideau unii pentru o brazdă de pământ... Cred că în țara asta nimeni nu te omoară pentru o palmă de țelină nearată. Halal de ei! Mihu mormăi... - Ce să crească nene aici? În afară de spini nu cred să crească ceva. Nu vezi că soarele acesta pârjolește tot? Nici un râu pe nicăieri, un izvor, o fântână, nimic. Apoi deodată spre cai: Hoo! Ptrr! Nene ia vezi ce
Parasca by Mititelu Ioan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91853_a_92383]
-
plecat și ei la război împotriva noastră ca toți cei din față, dar fetița asta e și ea un suflet de om, înțelegi nu e tătar, e un copil, și un suflet de copil e sfânt pe lumea asta. Nenea mormăi parcă numai pentru el: „Sfânt... da, sfânt...” și se cufundă apoi într-o tăcere înverșunată. Stepa nemișcată și pustie undeva aproape de orizont se vălurea într-o unduire ciudată care de aici părea un mușuroi de furnici. Mihu arătă cu coada
Parasca by Mititelu Ioan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91853_a_92383]
-
înapoi, nu are cine să strângă gunoiul”, dar ce mai conta acum, o să mă creadă fiindcă a spus Parasca de ei că se pricep la oameni și iar alerga mai departe. Se poticni de un bețiv așezat în mijlocul drumului care mormăia împleticit ceva despre un chibrit care nu voia să se aprindă. Se așeză și el pe marginea trotuarului fără să mai ia seama la bețivul care acum tăcuse și-l privea cu ochi tulburi. „Dar dacă n-or să mă
Parasca by Mititelu Ioan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91853_a_92383]
-
este înfundat complet, că plugul de zăpadă despre care de vreo cinci ore se tot zvonește că va veni, nu a apărut încă și că nu are nici un chef să asculte glume porcoase la ora asta. puse receptorul în furcă mormăind „Mare măgar și ăsta, măcar de i-ar fi rușine.” Se întoarse apoi spre bărbatul scund care stătea lipit de soba fierbinte și se tot muta de pe un picior pe altul, lipindu-le pe rând cu talpa numai în șosete
Parasca by Mititelu Ioan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91853_a_92383]
-
silabisind: „Ioan Minulescu” „Poezii”. Era o carte din colecția „Cele mai frumoase poezii”. Pe moment îi fu greu, dacă nu chiar imposibil să și-l imagineze pe omul acela mătăhălos, cu mâinile ca niște lopeți, răsfoind cartea ceea mică și mormăind cu glasul său gâlgâitor ca o furtună văratecă, grațioasele „Romanțe pentru mai târziu”. Podeaua din sălița de intrare trosni sub pașii săi grei și în cadrul ușii apăru, cu capul plecat ca să nu lovească partea de sus omul acela, cu
Parasca by Mititelu Ioan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91853_a_92383]
-
hoț ipotetic. Întrebă-i așa într-o doară: „Și stai demult aici?”. Se scutură deodată, își ridică spre cer ochii să-i spălăciți de parcă ar fi vrut să citească mai știu ce scris acolo, încruntând din ce în ce mai mult sprâncenele crescute haotic, mormăind un timp ceva neinteligibil, ceva poate numai de el știut și înțeles, apoi mormăitul se transformă în cuvinte ce puteau fi înțelese: „ ... ani atâția au trecut de când sunt aici, parcă ar fi viață de om, am trăit aici tocmai
Parasca by Mititelu Ioan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91853_a_92383]
-
și cu o mișcare bruscă o aruncă în apă. Răsuflă apoi ușurat de parcă scăpase de o mare primejdie. De abia atunci m- am luminat și eu, mi-am dat seama că omul acesta se rupsese de timp, de asta mormăise când a fost vorba de anii stați acolo, de numărul lor care deveniseră de acum doar un număr abstract și total irelevant pentru el, descoperise o altă împărțire a timpului, poate considerând-o pentru ceilalți o oameni o prejudecată, nu
Parasca by Mititelu Ioan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91853_a_92383]
-
oraș.” Cuvintele îi țâșniră aproape fără voie, speriate cumva, spuse cu o voce spartă ce se auzi până departe în liniștea marginii de pădure înțepenite sub Carul mare care parcă strălucea acum mai tare, mai plină de promisiuni viitoare. Culai mormăi un „Îhî” monoton, doar ca să spună ceva, fiind acum prea preocupat să cerceteze împrejurimile, căutând să pătrundă cub privirea adâncimea neagră și nemișcată ce se ridica solemnă în stânga lor ca un zid de care s-ar fi reflectat orice cuvânt
Parasca by Mititelu Ioan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91853_a_92383]
-
credea că va pierde vreodată. Se grăbi să meargă la Ștefan, să se laude cu isprava pe care o făcuse. Deși era abia ora șase, îl găsi în pat, cu ochii pe televizor. Ce faci? Dormi la ora asta? El mormăi ceva, fără să se ridice, emanând o grosolănie răzvrătită pe care ea nu i-o cunoștea. Luana îl privi îndelung. Ce-i cu tine? Nu te-am văzut niciodată așa. Cum "așa", doamnă Noia? Cuvintele îi veniră grămadă dar îl
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
cînd interoghezi un suspect? ZÎmbiră amîndoi. — SÎntem la sfîrșitul lui iunie. La Paris e caniculă. Așa că vei pleca frumușel În vacanță, fără să lași adresa dacă e posibil, În orice caz, fără să telefonezi zilnic la Poliția Judiciară. Se poate, mormăi el. Căsuța noastră de la Meung-sur-Loire... Vei avea destul timp să te bucuri de ea la pensie. Anul ăsta am alt plan În ceea ce te privește... Ai fost vreodată la Vichy? — N-am pus niciodată piciorul acolo, deși m-am născut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2055_a_3380]
-
comisar, pe care haina aproape albă Îl făcea foarte diferit de omul pe care Îl Întîlneai la Poliția Judiciară. Ce părere aveți, șefule? — Trebuie să plec... Mă așteaptă soția. — Și primul pahar cu apă! — Și asta știe poliția din Vichy? mormăi Maigret. — Mai veniți? Poliția Judiciară n-are birou la Vichy. Mă Întorc În fiecare seară cu mașina la Clermont-Ferrand, e la vreo șaizeci de kilometri. Comandantul poliției de-aici mi-a propus să-mi pună la dispoziție o Încăpere și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2055_a_3380]
-
misterios, exprimînd bucuria de a trăi. Era o poză mărită, și după frunziș se putea presupune că fusese făcută În pădure. Ai fi zis că se uiă la obiectiv cu tandrețe. — Aș fi curios să aflu cine a făcut fotografia, mormăi Maigret spre Lecoeur, care venise după el. — Ciudată fată, nu? — Presupun că te-ai ocupat de chiriași? — M-am gîndit și eu că asasinatul ar fi putut fi comis de cineva din interior. Despre văduvă nu poate fi vorba și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2055_a_3380]
-
nu știe ce se va Întîmpla. A vrut neapărat să fie amenajată o cameră mortuară, dar nu cred că vecinii vor veni. Eu am primit instrucțiuni să stau aici, să-i observ discret pe vizitatori, În caz că... — O zi bună totuși, mormăi Maigret, ieșind din bucătărie. Apucă cu un gest mecanic cartea legată În piele neagră de pe gheridonul care fusese probabil În salon și Îl aduseseră În sufragerie cu restul mobilei. Era Lucien Leuwen. HÎrtia Îngălbenită păstra mirosul deosebit al cărților din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2055_a_3380]
-
primești o rentă la date diferite și la intervale neregulate? — Asta mă Întreb și eu... Trigaud se uită la chiorîș la Maigret, convins că-i ascundea ceva sau că rîdea de el. — Aș fi preferat să mă ocup de spargere, mormăi el. CÎnd e vorba de borfași, cam știi cum să-i dibuiești. Îmi cer scuze că v-am deranjat. Respectele mele, doamnă. Se ridică, stînjenit, neștiind cum să plece, și soarele Îi intra direct În ochi. — Acum e prea tîrziu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2055_a_3380]
-
unu, și li se servise escalopul. Și chiar atunci cineva Îl căută la telefon. Aparatul se afla Într-un salon mic, ale cărui ferestre dădeau spre stradă. — Alo!... Nu vă deranjez?... Erați deja la masă? Recunoscu vocea lui Lecoeur și mormăi: — Dacă asta e mîncare! — A apărut ceva nou. Am trimis un om să supravegheze Hotelul Gării. Și a avut ideea, Înainte de a-și lua postul În primire, să Întrebe de numărul camerei unde stă Francine Lange. Omul de la recepție l-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2055_a_3380]
-
vrut să-i dau satisfacție: fără să mă arăt jenat, mi-am dat jos tunica murdară de servitor și am rămas în fundul gol. Apa era gheață, nu alta, numai bună să-ți facă pielea de găină. În timp ce mă spălam, am mormăit: - Dacă tu trebuie să mă-nveți ceva, atunci și eu trebuie să te învăț pe tine. - Ce vrei să spui? A râs molcom. - Pari o omidă. Am să-ți arăt cum poți să devii mai puțin urât. Mi-am privit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
încredere. Vrei să spui în numele meu rugăciunile morților pentru doi prieteni și să implori eliberarea unui alt prieten? Stătea în fața mea cu ochii plecați, cu brațele încrucișate și cu umerii aduși. Nu mi-a răspuns pe loc, mărginindu-se să mormăie ceva ca pentru sine. După care și-a fixat arătătorul de la mâna dreaptă în pieptul meu, în dreptul inimii, și a spus: - Am să fac ce-mi spui și mă voi ruga și pentru ca aici la noi să se reîntroneze pacea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
drumeț, cu cămașa ieșindu-i de sub mantaua dublă în care se înfășurase, dădea la iveală de sub pălărie o față tot atât de cruntă ca a unui brigand. Și-a aranjat cele două pumnale ascunse sub glugă și, pipăindu-și capul ras, a mormăit: - După ce o să-l eliberăm pe Rotari, cineva trebuie să plătească și pentru fărădelegea asta. L-am admirat pentru optimismul ce-l însuflețea și care nu-l părăsise niciodată. Atunci când Bovo ni s-a înfățișat, s-a uitat la noi uluit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
încălțările, am văzut că aveam picioarele bășicate. Gundo a început să se frece, bombănind și înjurând. Am încercat să-l consolez. - Gândește-te la Iov. Și la romanii care, cu astfel de încălțări, au cucerit pe jos un imperiu. A mormăit: - Cine este Iov acesta de care tot pomenești? I-am povestit istoria biblică, și el, de obicei fermecat de viețile sfinților, a răbufnit: - Noi nu avem un zeu atât de crud. S-a întors să se uite după Bovo, care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]