2,851 matches
-
atenție vicleană. Părintele Bernard era un bărbat înalt, frumos, deși cu o înfățișare ciudată. Părul negru, lins, îi era despărțit de o cărare la mijloc, și-i cădea în două plete drepte până la nivelul bărbiei. Avea un nas puternic, cu nări proeminente și ochi căprui strălucitori sau, mai curând, luminoși, a căror privire directă, pătrunzătoare, exprima (poate) grijă duioasă sau (poate) o blândă impertinență. Era slab și avea mâini subțiri, nobile. Purta întotdeauna o sutană neagră, curată, dintr-un material adecvat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
Adam le răspunse și el printr-un semn. Nu-l jena la jeunesse dorée, pentru că știa că, din tact sau din indiferența tinereții, nu vor căuta să intre în vorbă cu el. Rămase un timp în adăpostul lui, trăgând în nări mireasma plantelor, uitându-se cu satisfacție la marmura udă și anticipând cu plăcere fiorul cufundării în apă. Se întoarse ușor, privi de partea cealaltă a bazinului și-l văzu pe George McCaffrey care tocmai intrase în sală. George se uita
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
acum, evident, de bătrânețe. În timp ce vorbea, un firicel de salivă i se aduna în colțurile buzelor proeminente. Fruntea, pe vremuri netedă, era brăzdată de șanțuri adânci, orizontale, între care se strângeau bulbuci de carne moale. Peri țepoși îi ieșeau din nări și din urechi. Niște bretele cenușii, vizibile pe sub haina lăbărțată, îi susțineau pantalonii pe la jumătatea pântecelui. Totdeauna păruse cam murdar, acum, însă, părea soios de-a binelea. Umplea cămăruța cu prezența lui de urs și cu mirosul lui. Se uită
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
feri din calea lui George. Acesta trecu pe lângă ea, întorcându-și capul. Mâna lui atinse blana moale, cenușie, a mantoului lung, pe care-l purta ea, cu un cordon din verigi de metal, bine strâns în jurul taliei subțiri. Simți în nări mireasma pudrei ei. Se cutremură când ajunse în dreptul lui John Robert și acesta închise ușa în urma lui. În stradă, George se simți devorat de ură, gelozie, suferință, remușcare, teamă și furie. Emoțiile îi întunecau cerul și-i sfâșiau măruntaiele, ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
-l cunoscuse niciodată personal pe John Robert, deși îl văzuse din când în când. I se tăiase răsuflarea și tremura de groază ca o căprioară care miroase brusc vecinătatea leului. (Într-adevăr, filozoful degaja un miros încins, animalic, pe care nările fine ale părintelui Bernard îl și detectaseră.) Omul ăsta mătăhălos, care se apropiase atât de alarmant de ea, ținea soarta lui George în mâini, avea asupră-i puterea de viață și de moarte. Tremurând sub impactul acestei subite intuiții, Diane
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
de a-i cere să plece. Se uită lung la părintele Bernard. — Ești familiarizat cu Dante? — Da. — Guarda e passa.1 — Nu, zise preotul, nu. Părintele Bernard își scutură părul frumos pieptănat (îl pieptănase jos, în hol, înainte de a intra); nările îi erau dilatate, obrajii îi ardeau. Ridică mâna, cu un gest defensiv, și dădu să pocnească din degete, dar nu scoase un cuvânt și continuă să se uite fix la filozof. — Haide să nu mai vorbim despre asta, spuse Rozanov
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
care tocmai au trecut pe aici? E mica domnișoară Harriet Meynell, cu camerista dumneaei. Trebuie să fug! Emma începu să râdă. „Oh, Dumnezeule!“ Își vârî mâna în buzunar și dădu peste scrisoarea mamei lui. O scoase afară, o duse la nări, aspirându-i parfumul, și continuă să râdă. George McCaffrey întră în Camerele Ennistone prin micul baptisteriu octogonal, unde se aflau ușile grele ele bronz prin care se ajungea la izvor și care constituiau totodată drumul cel mai scurt și mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
persoana patronului. Și se și lungește peste masă, înșfăcându-l de piept și ridicându-l forțat, în capul oaselor, pe adormit, care se lăbărțează imediat pe spătarul scaunului și continuă să sforăie încet, eliberând cu eructații, din gură și din nări, odată cu damful de rigoare, și câteva șuvițe lungi, vâscoase, dintr-un soi de lichid verde-venin, bălos. Nenorocitul-nenorociților! Rebutul! Boaita! Fir-ar mamă-sa să-i fie, de canalie! Dacă era singur... Am impresia c-a fost cât pe ce s
Apocalipsa după Sile by Dinu D. Nica [Corola-publishinghouse/Imaginative/889_a_2397]
-
sunt eu o gazdă cumsecade ori nu vă place cafeluța mea? Prietenul vostru, cel lingușitor și galanton este, în schimb, numai ochișori și urechiușe! Ofensa regală, din glasul hârâit-alintat al Domnișoarei, îl smulge nemilos pe Avocat, din scurta lui reverie. Nările îi sunt gâdilate și dilatate pofticios, de aburii ce se înalță leneși, ca răsuflările unor djinni-copii, dinăuntrul a două mici minunății de porțelan, cu toartă: două gingirlii! Una, așezată în fața sa, pe masă, alta, în fața Poetului, vecin de scaun, care
Apocalipsa după Sile by Dinu D. Nica [Corola-publishinghouse/Imaginative/889_a_2397]
-
strice rânduiala! Ferească-ne șaptezeci de soboare de eremiți! conchide Poetul. Îngerul își aplecase una dintre aripi, atingînd și înfiorând, cu pana lungă de la capăt, unda apei din cristelniță. Prin văzduh, o aromă intensă de busuioc și de mirt, împroaspătă nările Avocatului. Sigur, sigur, scăldătoarea Siloamului! Sfințirea și preschimbarea apelor! Osanà! își aminti acesta, clipind bucuros, către Poet. Boss, nașule! Scoate maimuța... ăă..., copilul, din coș și ține-l bine-n brațe, la vedere! vorbește și Sile, cumpătat, pentru prima dată
Apocalipsa după Sile by Dinu D. Nica [Corola-publishinghouse/Imaginative/889_a_2397]
-
nou pe Înger... Într-o singură clipă, buzele i se unesc, i se lipesc, fuzionează-cobză, carnea cea moale de deasupra, dizolvându-se în cea de dedesubt! Procesul extraordinar se întinde cu repeziciune, metamorfoza cuprinzând toate fantele și orificiile corporale, pleoapele, nările, pavilioanele auriculare și, cu certitudine, și deschizăturile care nu se află la vedere. Când sudarea biologică a tuturor crăpăturilor este completă, un tunet cutremură, din profunzime, sacul fostului trup femeiesc, care pare că se dilată, supus unei maximale presiuni! După
Apocalipsa după Sile by Dinu D. Nica [Corola-publishinghouse/Imaginative/889_a_2397]
-
amușina, a mesteca, a înghiți, a ingurgita, operații care evocă digestia și defecația, supunerea față de necesitățile naturale. Nasul este organul fundamental pentru fiarele care vânează, ucid și mănâncă. El amintește, de asemenea, de poziția patrupedă, cu botul aproape de pământ, cu nările larg deschise, de aspirația gâfâită a unui manifer care caută urma altui animal: pentru a se feri de el, pentru a se apăra ori pentru a-l ataca. Pe potecile năpădite de iarbă, unde ochiul nu se descurcă bine, mirosul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2053_a_3378]
-
îndoială de amețeală, căci se clătină și se prăbuși cu fața în jos, lovindu-se de distorsor. Încerca o stranie senzație de plutire, de lipsă de greutate. Uimit, redeschise ochii. Zăcea pe o parte în întunericul cel mai desăvârșit, iar nările îi erau invadate de aroma complexă a lemnului în plină creștere. Era un parfum greu, familiar, dar lui Gosseyn îi trebui o bună bucată de timp până să reușească enormul salt mintal necesar în timpul inutilei sale expediții în tunelul din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85125_a_85912]
-
Dar nu, era Thorson. Giganticul dominator, cu ochi verzi, cu trăsăturile puternice ale chipului parcă cioplit ca în piatră, cu nasul acvilin ce-l făcea să semene cu un vultur cuceritor; buzele sale abia dacă puteau schița un surâs, iar nările îi palpitau vizibil în ritmul respirației. Cu o mișcare ușoară din cap îi indică lui Gosseyn un fotoliu. El, personal, nu se așeză. Întrebă cu un aer interesat: ― Te-ai rănit cumva în cădere? Gosseyn ocoli întrebarea cu o înălțare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85125_a_85912]
-
Dar nu pot - toți murim, din păcate, așa ca bunicul, ca unchiul Remo... Dar Îți jur că n-am să mor până când nu vei fi mare, e bine? Kevin nu răspunse. Medita, neîncrezător, atingându-i fața cu degetele, conturul gurii, nările, pleoapele, genele. Emma se Întrebă despre care familie vorbise Olimpia. Familia mea, acum, e toată aici. a șasea oră O pungă de plastic plutea albă În Întuneric: Ago se distra accelerând s-o ajungă și s-o calce, o urmări
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
privi suspicios. Zero Îi Întoarse privirea, sfidându-l, trecându-i pe dinainte. Știa că polițistul Îl considera un potențial inamic - din cauza părului lung, vopsit violet și strâns În cozi groase gen rasta, din cauza inelului de argint care-i strălucea În nara dreaptă și a hanoracului decolorat cu glugă de stafie, din cauza pantalonilor prea largi, lăsați până aproape de genunchi, și a câinilor fără zgardă sau botniță. Dar nici polițistul acesta nu-l opri - Îi era prea somn ca să-l urmărească pe vagabondul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
Cincizeci și patru! Deja! Fiziologic, pragul minim pentru o dezvoltare normală este de optzeci de fire căzute pe zi. El le depășea din plin. Diminețile Îi aminteau cu cruzime că nu mai avea douăzeci de ani. Își tăie părul din nări. Îi ascultă pe cei de la Lunapop cântând Nu mă pot Întoarce, nu știu drumul/ nu vreau să mă Întorc și să trăiesc fără tine, și apoi știrile. Papa e În Grecia, Într-o vizită istorică. La Pavia a fost arestat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
eu dreptul la puțină fericire. O altă aniversare ca asta nu voi mai avea niciodată. Nimic nu se Întoarce. La dracu’ cu școala și cu toți elevii ei. a opta oră În autobuz stăteau toți Îngrămădiți ca perii Într-o nară. De locuri nici nu putea fi vorba. Valentina se strecură În spatele aparatului de taxat și Își rezemă rucsacul de geam, pornind walkmanul. Cu o voce mormântală, Brian Warner, alias Marilyn Manson, strigă COUNT TO SIX AND DIE, acoperind zidul de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
aceea de dans. Pentru un politician nimic nu e mai dezolant decât un comitet electoral. Dacă ieși viu dintr-un comitet, ești pregătit apoi pentru orice josnicie. — Cărui fapt Îi datorez dezonoarea prezenței tale aici? Zero Își atinse nasul precaut - nara Îl ardea de parcă ar fi avut Înfipt În ea un chiștoc aprins. Ezită, conștient că nu se mai prezentase În fața tatălui său de la Crăciun, și de atunci trecuseră mai bine de patru luni. Pe de altă parte, nici măcar nu se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
Îi dădu mâna și după câțiva pași se cufundară În Întuneric. În urma lor, palidele lumini ale Romei care pâlpâiau pe coline nu se mai zăreau. Acum putea să vadă doar sclipirea inelului de argint pe care Aris Îl purta pe nară. Acum o purta doar graba de a lăsa În urmă explicații și promisiuni. De a ajunge dincolo de tot ceea ce se schimba În ea, de a atinge ce este permanent și adevărat. De a ajunge În centrul secret al ființei sale
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
cuvinte simple și care se repetă din când în când, tocite de câți oameni le-au spus și aproape naive...“, spune Tabucchi. În plic, e doar sare. Cuvintele ni se scurg printre degete. Lulu, dedicat Ofeliei Cu mirosul mării în nări am trecut strada. Peste drum, la teatru, am fost fericită să prind un loc la premiera spectacolului Lulu, în regia lui Silviu Purcărete. S-a jucat numai de două ori în festival. Spectacolul, conceput pe baza textelor lui Frank Wedekind
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2215_a_3540]
-
de pânză supraâncărcată a lui Sue lovea șoldul subțire al Shebei. Sheba nu părea să simtă. Râdea de ceva spus de Sue, aruncându-și capul spre spate, așa încât îi vedeam gâtul lung și alb și cele două găurele întunecate ale nărilor. Și Sue râdea. E o femeie masivă și veselia are un efect mai degrabă dizgrațios asupra ei. Împreună, scoteau un zgomot suficient de strident ca să penetreze ferestrele clasei mele. Ha, ha, ha. După câteva momente, m-am temut să nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2321_a_3646]
-
din mijlocul grupului de bărbați solemni. — JURĂM... răcnim noi, deși e limpede că am fi În stare să spunem orice, cu mintea la hrana gătită de mame. O putem adulmeca de la distanța asta, orice fir de miros de usturoi cască nări și aduce pe fețe o expresie de exaltare. GÎndul la cîrnații cu muștar, la chiftelele usturoiate, la borcanele cu zacuscă sau la cozonaci ne transformă Într-un fel de neoameni comici. SÎntem sătui de varză răsfiartă, de pilafuri pline de
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
alb uriaș se apropie de fața lui, Înarmate cu niște instrumente masive și strălucitoare. Pacientul e Înspăimîntat. Țipă cu creierul: Ai grijă ce faci cu ciocanul ăla, doc tore! RÎde (tot cu creierul). Aia e o daltă? Nu- mi căsca nările așa, o să arăt ca o vacă. Nasul se rupe, scoțînd un sunet de vreasc: trosc! Șocul loviturii Îl aruncă Într-o beznă albă (de parcă În capul lui s-a instalat un fel de iarnă). RÎde. Nu mai e emisie, cre
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
să-i vindece sinuzita cronică. Eu, la rîndul meu, am pe față o mască de tablă (care-mi ține nasul să nu cadă), e fixată cu o rețea de benzi subțiri de leucoplast, care se Întînd spre tîmple. Iar interiorul nărilor e plin cu un fitil de tifon lung de vreo 2 metri (sau 5? sau 10?), Îndesat cu răbdare, centimetru cu centimetru. Parcă sîntem figuranții din Mad Max, Într-o pauză de filmări. Nu-i de mirare că bolundeii lui
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]