801 matches
-
pe papă la Sinodul de la Worms. Urmarea a fost excomunicarea sa de către papa Grigore al VII-lea. Mergând să ceară iertarea la Canossa (1077), Henric al IV-lea va provoca un rău ireparabil demnității imperiale 74. De atunci Imperiul și papalitatea se vor situa pe poziții absolut egale. Totuși, Henric al IV-lea a reușit să înlăture tutela marilor principi și a început lupta contra clerului. Pentru a echilibra forța stărilor privilegiate atrase în actul de guvernare, va asocia acestora ministerialii
by GHEORGHE BICHICEAN [Corola-publishinghouse/Science/948_a_2456]
-
căpătat-o domnia lui Henric al V-lea (1106-1125). Împăratul s-a sprijinit, în prima parte a domniei, pe o armată numeroasă formată, ca și în perioada predecesorilor săi, tot din ministeriales 76, și-a asociat clerul în lupta contra papalității, dar va sfârși prin a se recunoaște învins. Concordatul de la Worms din anul 112277, prin distincția și delimitările stabilite între spiritual (Spiritualia) și temporal (Temporalia), dezarticula instituția imperială, ce făcuse din asocierea Bisericii la guvernare temelia politicii sale de consolidare
by GHEORGHE BICHICEAN [Corola-publishinghouse/Science/948_a_2456]
-
ecleziastice a oamenilor săi de încredere din rândul ministerialilor și al micii nobilimi. În acest fel, Frederic I a reușit, pentru o perioadă de timp, să stingă conflictul dintre Staufeni și Welfi și să obțină sprijinul clerului în lupta cu papalitatea. Pentru a dispune de libertate de acțiune în politica sa italiană, împăratul a fost obligat la o serie de concesii făcute principilor germani. II. O NOUĂ ORDINE: DER STÄNDESTAAT 1. Imperiul și principatele în perioada statului "întemeiat pe stări" Începând
by GHEORGHE BICHICEAN [Corola-publishinghouse/Science/948_a_2456]
-
în seama principilor: piețe, vămi, monede, mine etc. În secolul următor, în cursul războaielor pentru Italia, Hohenstaufenii au acordat primele privilegii generale principilor (anul 1138 marchează începutul domniei Hohenstaufenilor). Frederic I Barbarossa (1152-1190) a restabilit autoritatea imperială luptând contra puterii papalității, a autonomiei orașelor Italiei de Nord și a emancipării seniorilor feudali, în special a lui Henric "Leul", duce de Saxa (Saxonia)113. Tot în timpul domniei sale începe fărâmițarea teritorială, care sfârșește prin slăbirea puterii centrale. Seniorii ecleziastici și laici obțin cvasi-suveranitatea
by GHEORGHE BICHICEAN [Corola-publishinghouse/Science/948_a_2456]
-
întărită. După domnia lui Henric al VII-lea de Luxemburg (1308-1313)140, până în 1346 reapare anarhia, pe fondul luptelor pentru tron desfășurate între familia dinastică de Habsburg, conții de Luxemburg și principii Bavariei. În aceste lupte au intervenit Franța și papalitatea, ceea ce a declanșat o mișcare protestatară sub conducerea arhiepiscopului de Mainz. Adunările principilor electori de la Oberlahnstein și Rense (1338) au proclamat necesitatea menținerii drepturilor coroanei imperiale și faptul că puterea monarhului este dată de votul electorilor, neavând nevoie de confirmarea
by GHEORGHE BICHICEAN [Corola-publishinghouse/Science/948_a_2456]
-
1356). Situația a fost considerată de neacceptat de către puterea pontificală, dar intervențiile papei au fost respinse în septembrie 1344 de Adunarea principilor electori din Köln, iar o Dietă cu participarea reprezentanților orașelor a declarat-o "umilitoare". În această luptă cu papalitatea stările privilegiate se solidarizează, într-un fel asemănător atitudinii Statelor Generale în Franța. Acordul reprezentanților stărilor privilegiate în Dieta imperială față de propunerile și măsurile luate anterior de principii electori semnifică sporirea puterii principilor teritoriali, subordonarea puterii imperiale și a Adunării
by GHEORGHE BICHICEAN [Corola-publishinghouse/Science/948_a_2456]
-
anul 1000) a proclamat "pacea lui Dumnezeu"175, stabilind pedeapsa cu excomunicarea pentru orice creștin care ucide alt creștin în intervalul celor patru zile interzise din săptămână (de miercuri seara până luni dimineața). Pentru că efectul nu a fost cel scontat, papalitatea a hotărât să canalizeze spiritul războinic al feudalității apusene într-o altă parte a lumii. În același timp, se făceau presiuni asupra monarhilor care nu recunoșteau primatul spiritualului asupra temporalului. În aceste condiții se arunca anatema, iar a fi exclus
by GHEORGHE BICHICEAN [Corola-publishinghouse/Science/948_a_2456]
-
dovedit însă a fi un eșec, chiar după unirea cu forțele armatei regelui Franței, Ludovic al VII-lea. Două treimi din oastea împăratului german au pierit. Cruciada nu a adus nimic nou în politica imperială, și nici în cea a papalității. Reînceperea "războiului sfânt" (1187) și desfășurarea celei de-a treia cruciade i-au reunit pe regele Angliei, Richard I Inimă de Leu, al Franței, Filip al II-lea August, și pe împăratul Germaniei, Frederic I Barbarossa 184. De această dată
by GHEORGHE BICHICEAN [Corola-publishinghouse/Science/948_a_2456]
-
Germania, conduși de Nicolas de Köln, au coborât spre Alpi pentru a ajunge în Italia și a se îmbarca. Au sfârșit însă tragic, iar francezii, în cea mai mare parte, au fost vânduți ca sclavi în Tunisia și Egipt. Politica papalității a menținut însă ca obiectiv prioritar continuarea cruciadelor. În anul 1251, Papa Inocențiu III lansează la conciliul de la Lateran reluarea "războiului sfânt", trădat de conducătorii celei de-a patra cruciade. În perioada 1228-1229, cea de-a șasea cruciadă s-a
by GHEORGHE BICHICEAN [Corola-publishinghouse/Science/948_a_2456]
-
principate teritoriale (laice și ecleziastice) și orașe libere. Împărații Maximilian I (1493-1519) și Carol Quintul (1519-1556) au încercat, prin diverse măsuri, să unifice Imperiul și să întărească autoritatea centrală, însă fără succes. În perioada premergătoare Reformei, opoziția față de Biserică și papalitate a căpătat noi dimensiuni: principii și cavalerii, orășenimea și burghezia, țărănimea și plebea orașelor formulau programe de revendicări și de limitare a puterii Bisericii Catolice. Nemulțumirea crescândă suscitată de instituțiile religioase își va găsi o supapă de refulare în Reformă
by GHEORGHE BICHICEAN [Corola-publishinghouse/Science/948_a_2456]
-
rebelii au numit un Directorat de 30 deputați, sub președinția lui Wenceslas Ruppa și au făcut public faptul că mișcarea nu este îndreptată contra persoanei împăratului, ci contra celor care au violat scrisoarea de Majestate 216. Habsburgii aveau ca aliați papalitatea, Spania lui Filip al III-lea (1598-1621), pe Maximilian I de Bavaria și Liga Catolică, ale cărei armate erau comandate de către Ioan Serclaes, conte de Tilly 217. Electorii ecleziastici (principii episcopi de Mainz, de Colonia și Treve, mai mult șefi
by GHEORGHE BICHICEAN [Corola-publishinghouse/Science/948_a_2456]
-
s-au îmbunătărși ulterior, urmare a vizitei împăratului Wilhelm I la Milano, în aprilie 1875. În 1881, obosit de Kulturkampf și în drum spre Canossa, Bismarck va începe împăcarea cu sentimentele catolicilor germani și va iniția o campanie în favoarea independenței papalității. Susținut de Austria, el propune ca Italia să fie invitată să revizuiască legea garanțiilor, pentru a o pune de acord cu exigențele catolice, cerând în același timp convocarea unei conferințe internaționale pentru reglementarea situației papei 438. Membre ale Triplei Alianțe
by GHEORGHE BICHICEAN [Corola-publishinghouse/Science/948_a_2456]
-
Mihai Viteazul.După ce ocupă tronul țării Românești ( 1593 ) și lichidează intrigile di interior, Mihai Viteazul caută să-și Întărească puterea militară, pentru a face față amenințărilor turcilor. Pe lîngă apelurile și intervențiile făcute domnitorilor Moldovei, Transilvaniei, Împăratului Austriei, dar și papalității, de a ajuta și a lupta Împreună Împotriva turcilor, dar care Întîrziau, Mihai Viteazul a făcut Înțelegere cu căpetenia unor haiduci din Serbia, pentru ca aceștia să Îi hărțuiască. Pentru această Înțelegere, ce Mihai Viteazul o face cu banul sîrb Sava
Monografia comunei Cătunele, județul Gorj by Păunescu Ovidiu () [Corola-publishinghouse/Science/1828_a_3163]
-
oaste se adunau aceste căpetenii și hotărau rostul acțiunii. O singură dată este pomenit într-un document unguresc nu-mele unei căpetenii care a trecut la creștinism împreună cu clanul său. În urma unei acțiuni misionare prelungite de convertire a păgînilor la catolicism, papalitatea a hotărît să înființeze o episcopie pentru teritoriile din sudul și estul Carpaților smulse dominației cumane. În anul 1225 cavalerii teutoni sînt alungați din Țara Bîrsei de către regele Andrei ll pentru că aceștia cu acordul papei urmăreau să creeze un stat
ADEV?RURI ASCUNSE by CONSTANTIN OLARIU [Corola-publishinghouse/Science/83085_a_84410]
-
că autorii au vrut să accentueze ideea de elită a școlii academice medicale ieșene; prin medalia episcopului martir Anton Durcovici, pe lângă ideea nivelului academic de excepție al acestuia, credem că se sugerează și aceea a adeziunii totale a lui față de Papalitate, în speță față de Biserica Romano Catolică. Vom prezenta acum o plachetă și o medalie care imortalizează în metal noi imagini medalistice ale domnitorului Al. I. Cuza (fig. 30av și fig. 31av) și cele dintâi imagini medalistice ale Palatelor Cuza, de la
Alma Mater Iassiensis în imagini medalistice by Andone Cumpătescu () [Corola-publishinghouse/Science/812_a_1787]
-
că autorii au vrut să accentueze ideea de elită a școlii academice medicale ieșene; prin medalia episcopului martir Anton Durcovici, pe lângă ideea nivelului academic de excepție al acestuia, credem că se sugerează și aceea a adeziunii totale a lui față de Papalitate, în speță față de Biserică Romano-Catolică. Vom prezenta acum o placheta și o medalie care imortalizează în metal noi imagini medalistice ale domnitorului Al. I. Cuza (fig. 30av și fig. 31av) și cele dintâi imagini medalistice ale Palatelor Cuza, de la Ruginoasa
ALMA MATER IASSIENSIS ?N IMAGINI MEDALISTICE by ANDONE CUMP?TESCU () [Corola-publishinghouse/Science/84295_a_85620]
-
al francilor în jurul anului 500 d.Ch11; această cimentare va fi consolidată de monarhii care au urmat. În cele din urmă, Franța a devenit cunoscută ca fiind "fiica cea mai mare a Bisericii" iar monarhii săi de obicei acordau sprijin papalității pentru rezolvarea conflictelor pe care aceasta le avea cu Sfântul Imperiu Roman pentru deținerea autorității supreme în Europa. Un exemplu interesant al modului în care monarhia franceză se folosea de Biserică pentru a-și întări puterea și pentru a-și
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
faptul că au intrat în posesia pământurilor care apaținuseră ereticilor, iar cel mai important rezultat în favoarea monarhiei franceze a fost că până la sfârșitul cruciadelor, teritoriul acesteia aproape că se dublase. De asemenea, acest lucru a cimentat relația dintre ortodoxia catolică, papalitate și monarh. Există în prezent, printre mulți dintre cei de stânga, o imagine romantică despre catari pe care îi consideră, într-o viziune solidară, ca fiind rebeli împotriva unei autorități civile și ecleziastice. Oricum, ar fi pusă sub semnul întrebării
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
monarhiști și catolici înflăcărați care atacau înseși principiile Revoluției și noțiuni ca drepturile omului și cetățeanului și democrația.28 De Maistre a considerat Revoluția drept o pedeapsă divină asupra Franței pentru încălcarea voii lui Dumnezeu și pleda pentru supunerea față de papalitate încurajând astfel dezvoltarea ultramontanismului francez.29 Acești scriitori sunt importanți nu numai pentru faptul că au respins statul-națiune modern și concepte precum drepturile omului și democrația, și au îmbrățișat anumite perspective religioase; de asemenea, ei au lăsat în urmă o
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
comune acestor mărturii: 1) se subliniază elementul de noutate al prezenței fraților minori în peisajul eclezial; rolul lor este văzut adesea în legătură cu problema ereziei, căreia ei se opun; 2) inițiativa originii lor este văzută ca instituțională, adică este atribuită direct papalității și, așa cum s-a spus, însuși numele de Francisc este ignorat de multe ori; 3) în ciuda evidențierii noutății lor, frații minori sunt încadrați în scheme mentale consolidate; considerați inovatori într-o lume îmbătrânită, ei trăiesc într-o fază de îmbătrânire
Viaţa Sfântului Francisc de Assisi : cronici şi mărturii medievale franciscane şi non-franciscane by Accrocca Felice, Aquini Gilberto, Costanzo Cargnoni, Olgiati Feliciano () [Corola-publishinghouse/Science/100973_a_102265]
-
cu poporul lui Dumnezeu, iar împăratul este răspunzător de acest popor. Biserica și Renașterea carolingiană Biserica carolingiană. Biserica de la sfîrșitul secolului al VIII-lea și începutul secolului al IX-lea datorează totul suveranilor carolingieni. Ei au salvat creștinătatea de Islam, papalitatea de lombarzi și au susținut evanghelizarea Germaniei. Ei au asigurat reforma bisericii seculare clericii care trăiesc în lume și asigură cadrul religios pentru credincioși restaurînd *metropolele ecleziastice conduse de arhiepiscopi și o rețea strînsă de dioceze, ai căror episcopi sînt
by Jean Carpentier, É. Carpentier, J.-M. Mayeur, A. TranoyJean Carpentier, François Lebrun, [Corola-publishinghouse/Science/965_a_2473]
-
Francii. Cît despre titlul imperial, acesta nu rămîne mult timp fixat în descendența lui Lothar. Pune mîna pe el prințul carolingian care se bucură de cel mai mare prestigiu pe lîngă cei mari și mai ales pe lîngă biserică și papalitate, care au rămas garantele unității creștine. Este cazul lui Carol cel Pleșuv, care a reușit să-și unifice regatul în ciuda rezistenței aquitanilor, să organizeze o primă apărare împotriva vikingilor și să pună mîna pe partea septentrională a moștenirii lui Lothar
by Jean Carpentier, É. Carpentier, J.-M. Mayeur, A. TranoyJean Carpentier, François Lebrun, [Corola-publishinghouse/Science/965_a_2473]
-
ai Franței, Filip cel Frumos și fiii săi sînt de asemenea, din 1284 pînă în 1328, regi ai Navarrei. Fratele și fiul lui Filip cel Frumos au fost candidați la Imperiu și, începînd din 1309, regele Franței reușește să fixeze papalitatea la Avignon, la porțile regatului. "În toată Creștinătatea, notează atunci un scriitor italian, regele Franței nu are nici un egal". Semne de sufocare. Apar totuși fisuri în acest edificiu strălucitor. Istoricii apreciază că, începînd cu a doua jumătate a secolului al
by Jean Carpentier, É. Carpentier, J.-M. Mayeur, A. TranoyJean Carpentier, François Lebrun, [Corola-publishinghouse/Science/965_a_2473]
-
Bisericii. Această vastă zdruncinare a atins toate valorile întemeiate. Nobili și cavaleri și-au încălcat obligațiile și privilegiile lor sînt puse sub semnul întrebării. Biserica, atinsă în veniturile ei și în recrutarea membrilor săi, se împotmolește în conflictele interne: stabilirea papalității la Avignon (1309-1377) și Marea Schismă (1378-1417) care vede înfruntîndu-se doi papi rivali, unul la Roma și celălalt la Avignon. Conciliul de la Konstanz (1414-1418) restabilește unitatea, dar autoritatea pontificală iese foarte slăbită din această situație. Biserica din Franța, copleșită de
by Jean Carpentier, É. Carpentier, J.-M. Mayeur, A. TranoyJean Carpentier, François Lebrun, [Corola-publishinghouse/Science/965_a_2473]
-
reconcilieze statul și catolicismul, la care ține foarte mult cea mai mare parte a populației. El negociază deci, nu fără greutate, în 1801, cu Pius al VII-lea, un *concordat care, în ochii papei, umple prăpastia care se săpase între papalitate și francezi și, în cei ai lui Bonaparte, recunoscînd religia catolică drept cea a majorității francezilor, reinserează clerul în structurile statului. Cele două părți văd în concordat atîtea avantaje încît Pius al VII-lea închide ochii în legătură cu *articolele organice pe
by Jean Carpentier, É. Carpentier, J.-M. Mayeur, A. TranoyJean Carpentier, François Lebrun, [Corola-publishinghouse/Science/965_a_2473]