1,363 matches
-
scoase din Bhagavad-gītă, scrierea cea mai autentică pe care o avem, și din tiradele ei dezvoltate și repetate pînă la sațietate. În lecția a zecea (la Schlegel, p. 162), Krsna spune despre sine: Eu sînt sufletul care sălășluiește în trupul celor ce au viață; sînt începutul și mijlocul celor ce trăiesc, și tot așa sfîrșitul lor. Eu sînt între stele, soarele strălucitor, între semnele lunare, luna. Între cărțile sfinte, sînt cartea imnurilor, între simțuri, sensul, înțelegerea celor vii
India şi Occidentul : studii de istoria culturii by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1393_a_2635]
-
văzute în tine însuți vor fi precum și în Mine... [296] b) tad (Acesta = Realitatea ultimă) Dar află că în Mine o altă natură mai înaltă o are sufletul viu, ce acest univers susține, oh puternice erou. Eu sînt sufletul care sălășluiește în trupul celor ce au viață; sînt începutul și mijlocul celor ce trăiesc, și tot așa sfîrșitul lor. Ei sînt izvorul lumii întregi și pieirea ei Dhanañjaya [297]; Ceva mai desăvîrșit decît mine nu există. De mine atîrnă universul, așa cum
India şi Occidentul : studii de istoria culturii by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1393_a_2635]
-
careîn Prologul Evangheliei a patra<footnote „La început era Cuvântul și Cuvântul era la Dumnezeu și Dumnezeu eraCuvântul... Toate prin El s-au făcut și fără de El nimic nu s-a făcut din ce s-a fă-cut (...) și S-a sălășluit între noi și am văzut slava Lui, slavă ca a Unuia-născut dinTatăl, plin de har și de adevăr” (Ioan 1, 1-3, 14). footnote> exprimă magistral două idei conducătoare ale teologiei creștine: divinitatea Logosului, a Fiului luiDumnezeu, și întruparea Lui pentru
CREDINŢA ŞI MĂRTURISIREA EI by Petre SEMEN ,Liviu PETCU () [Corola-publishinghouse/Science/128_a_428]
-
daruri ale Duhului Sfânt în Hristos: „Pu-ruri am văzut pe Domnul înaintea mea, căci El este de-a dreaptamea ca să nu mă clatin. Pentru aceea s-a veselit inima mea și s-abucurat limba mea, ba încă și trupul meu va sălășlui întru nădejdea, că nu vei lăsa sufletul meu în iad, nici nu vei da pe cel cuviosal Tău să vadă stricăciunea. Cunoscute mi-ai făcut căile vieții, măvoi umple de veselie cu Fața Ta și mă voi sătura de frumuseți
CREDINŢA ŞI MĂRTURISIREA EI by Petre SEMEN ,Liviu PETCU () [Corola-publishinghouse/Science/128_a_428]
-
a vedea viața Luica „Lumina vieții” fără de moarte a „Părintelui Luminilor” (Iacob 1,17) și a o gusta ca un ospăț al darurilor Duhului Sfânt aduse printăierea „vițelului îngrășat” (Luca 15, 23), deoarece în Hristos „a binevoit Dumnezeu să se sălășluiască toată plinătatea dumnezeirii dupătrup” (Coloseni 2, 9). Ca „Ușă” de intrare, Jertfa este hotărâtoare pentru cunoașterea întrupării și drumul ucenicilor înainte după Înălțare către „ieșirea”(Ioan 10, 9) la „pă șunea” darurilor Duhului Sfânt. „Hristos din fațaochilor” până la Înălțare va
CREDINŢA ŞI MĂRTURISIREA EI by Petre SEMEN ,Liviu PETCU () [Corola-publishinghouse/Science/128_a_428]
-
intră în raiulsau iadul pe care și l-a construit și pregătit încă din timpul viețiisale, prin faptele proprii. Cei care au descoperit Împărăția lui Dum-nezeu din adâncul sufletului lor (Luca 17, 21) și L-au simțit pe Dum-nezeu, Cel sălășluit în chip minunat în adâncul tainic al ființei lorîncă din clipele Botezului și a căror viață a fost o permanentă îm-preună-lucrare cu harul dumnezeiesc, încep a gusta roadele osteneli-lor de o viață, într-o necontenită sporire și îmbogățire. Cei ce
CREDINŢA ŞI MĂRTURISIREA EI by Petre SEMEN ,Liviu PETCU () [Corola-publishinghouse/Science/128_a_428]
-
excrescențe. Detestându-și soțul, considerat un agresor, ea refuză cu oroare condiția maternității, care i-ar anihila personalitatea. Nici o „enigmă” în toanele acestei isterice, care, chiar dacă se supune unei operații de mutilare, rămâne robită simțurilor, „bestiei” ce, potrivit tezei autorului, sălășluiește în mai fiecare. Bineînțeles că până la urmă binele triumfă, umilind răul întruchipat de o ciudată. O temperamentală fără simț moral, înrudită oarecum cu antieroina din Bestia, se agită patetic în Dolorosa (premiera - în 1911; s-a publicat un scurt fragment
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286760_a_288089]
-
pare că nu ar confirma interpretarea, cel puțin nu în ceea ce o privește pe Cezara Euthanasius își construiește, într-adevăr, un mormânt sub ape. Iubita lui Ieronim, în sensul edenic, se îndreaptă către insulă și este prinsă în valuri, nu sălășluiește în ea. Poate, dacă nu ar fi ieșit din cercul paradisiac... Învinsă de talazuri, va ajunge în peșteră, fără suflare. Marea își revendică semnificațiile thanatice și i le ia insulei. Mihai Eminescu a gândit inițial, prin moartea Cezarei, un final
[Corola-publishinghouse/Science/1575_a_2873]
-
natura ei. Roș este specializat semantic pentru descrierea luminii utilitare sau sfinte, persistă o ambiguitate asupra acestui obiect sfânt (lumânare sau candelă). Primul element din seria lexicală a culorii roșii (cu 11 unități lexicale) este utilizat în descrierea interiorului unde sălășluiește Dionis: "în alt colț, un pat, adecă câteva scânduri pe doi căpriori, acoperite c-un mindir de paie și c-o plapomă roșie" (Eminescu: 2011, II, 37). Odaia lui Toma Nour reia intratextual prototipul interiorului simplu și ticsit de cărți
[Corola-publishinghouse/Science/1575_a_2873]
-
jignit. De ce simți? Pentru că acel nimic e și-n tine, pentru că, insultat pe scenă, e insultat în tine. [Mai departe, nu se știe dacă autorul se referă la Archaeus care este în toți sau la unul dintre cei în care sălășluiește Archaeus. Probabil amândouă sunt valabile.] Prin urmare tu ai fost, ești, vei fi totdeauna" (Eminescu: 2011, II, 317). Amitha Bhose consideră că povestea [Archaeus], cu un pronunțat caracter filosofic, pare să lămurească problema lui ătman-Brahmăn expusă în Upanisadele indiene și
[Corola-publishinghouse/Science/1575_a_2873]
-
spațiu ș-atomul nezărit Cum toate-s el și dânsul în toate e cuprins Astfel tu vei fi mare ca gândul tău întins. (Povestea magului călător în stele Eminescu: 2011, I, 399). (h1h) 20.Eu sunt Sinele, o Gudäkesa, care sălășluiește în inima tuturor ființelor, eu sunt începutul, mijlocul și sfârșitul tuturor ființelor.[...] 41. Orice ființă arătoasă, frumoasă sau puternică, să știi, este puterea mea cuprinsă într-o fărâmă 64. Pe filiera ideilor avansate de atomismul filosofic în conceperea relației dintre
[Corola-publishinghouse/Science/1575_a_2873]
-
a fost recunoscută și considerată doar ca produs de creație divină. Din punctul de vedere al gânditorilor medievali, sufletul a fost interpretat ca o realitate ambivalentă: pe de o parte, ca o esențialitate ca o completare a corpului individual, unde sălășluiește și poate să se manifeste liber în cele mai diferite forme (a); pe de altă parte, era interpretat ca produsul dumnezeirii, în care ipostază se putea înălța spre ceruri (b). În termenii textelor bisericești, sufletul se înălța spre cer, așa cum
by MIHAI -IOSIF MIHAI [Corola-publishinghouse/Science/970_a_2478]
-
camarad bolnav, T.C. Tarală, care era cu patul lângă mine. Curând neam împrietenit; i-am purtat dragoste de prieten și camarad până la moartea lui primăvăratecă și până azi amintire neuitată. Băiatul acesta, vesel în aparență, cu toată viața puțină, care sălășluia în trupul lui slăbit, era foarte serios în fond și muncit de probleme. Cunoștea neamul său ca puțini alții nu numai din generația sa. Știa calitățile și defectele poporului românesc și îl preocupau cu patimă toate rănile lăsate de stăpânirea
Un dac cult : Gheorghe Petraşcu by Gheorghe Jijie () [Corola-publishinghouse/Memoirs/832_a_1714]
-
duhul de dincolo de mormânt și cu el venea Ion Banea, ca să ureze noapte bună părinților, care, lipsiți de somn, îngână un fir de poveste mută în casa de pe coasta dealului. încetase de mult plânsul înlăcrimat și material. În locul lui se sălășluise altul în noi, era plânsul inimii care se topește în picuri mici și mărunți, e plânsul etern prin care facem legătura cu morții noștri legionari. El nu încetează decât atunci când a biruit gândul cel mare, care i-a trimis pe
Un dac cult : Gheorghe Petraşcu by Gheorghe Jijie () [Corola-publishinghouse/Memoirs/832_a_1714]
-
trebuie să fie pus în relație cu privirea, căci aceasta este simbolul judecății morale, fiind într-o ”strânsă legătură cu transcendența”. Lucian Raicu afirmă că ” Esențialul în literatura lui Rebreanu este această privire îndârjită ațintită spre tainele vieții, în care sălășluiește o îndreptățire mai adâncă a lucrurilor decât ne-ar putea divulga contemplația suprafețelor...” Privirea poate fi echivalentă cu gestul acuzării, așa cum este privirea satului aruncată Anei în momentul păcatului: ”Spre sfârșitul Câșlegilor se răspândi zvonul în sat că Ana lui
CONSTELAŢII DE SIMBOLURI ÎN PROZA LUI LIVIU REBREANU ŞI ÉMILE ZOLA by MARIA-TEODORA VARGAN () [Corola-publishinghouse/Science/673_a_1271]
-
al trăirii. Reflexivitatea, în schimb, oferă argumente suficiente pentru a putea fi considerată modalitatea privilegiată a acestei dezvăluiri, cea care deține un set de "așteptări" și de disponibilități capabile de a "umple" rețeaua existențialelor cu experiență angajată. Nu se poate sălășlui în preajma fundamentului originar (asumând o sărăcire de tip esențial) în condițiile marginalizării unor obligatorii descinderi de natură conștientă în câmpul sub-structurilor pre-reflexive. Altminteri, însăși recuperarea uneori râvnită a unei demne condiții primordiale ar căpăta exclusivitatea unui ideal în sine și
Conştiinţa de sine. Eseu despre rolurile multiple ale reflexivităţii by Vlad-Ionuţ Tătaru [Corola-publishinghouse/Science/929_a_2437]
-
care le transfigurează, ea însăși ființând în corelație intimă cu ceea ce, opunându-i-se, apare într-o nouă lumină ("Te înalț din carne, frumusețe pură/ (...)/ Mângâi lung tiparul formelor eterne"25). Dacă zeii "albi" sunt întruchipări ideale ale transparenței supralumești, sălășluind "acolo unde norii noștri n-ajung,/ Sub bolțile marelui azur fierbinte", "zei limpezi,/ Hopliți ai frumosului veșnic"26, frumosul pe care îl insuflă în creații îi face pe ei înșiși cu putință ("din frumusețea noastră nasc îngerii din cer"), reflectarea
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
sfârșitului. Iar smerirea în început 30 reia revelator sensul inițial, deschide accesul spre ceea ce se arată și începe calea arătării. "Substanța lumii ce-și caută chip este inepuizabilă, greu este doar acest început de a-i da de locul unde sălășluiește, de vatră și de cuib"31. Fața lumii nu se arată decât în locul unde lume nu mai e, nu se dezvăluie decât pe "această culme a vederii"32, în dinamica unei vederi spirituale, noetice, care este "intensitatea vizionară a apariției
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
temelia firii, în vederea celor spulberate și rezidite?62 Chipul ascuns în lumină (Nicolae Ionel) Cele trei secvențe ale poemului [Am ajuns] de Nicolae Ionel 63 înfățișează tot atâtea ipostaze ale desăvârșirii chipului, ajungerea la starea de asemănare cu adevărul ce sălășluiește în suflet. Nu sunt etapele unui parcurs ascetic înspre un liman îndepărtat, ci întruchipări imaginale ale capătului, ale nevăzutului la care se ajunge cu începutul. Mai întâi, "am ajuns până-n adâncul sfinției/ până-n ultimu-adânc și ultima noapte-a/ sfinției cu
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
numim „conștiință ecologică” (ce îi lipsea, desigur, „iluministului” Hegel!). El i-a determinat pe pescari să arunce peștii în mare, întrucât pentru pitagoreici viața este sacră și supusă metempsihozei. Probabil Pitagora s-a gândit că, poate, într-un pește mic sălășluia spiritul unui mare filosof (vezi Hegel, op. cit., vol. I, pp. 182-183). 37. Vezi A. Delatte, Études sur la littérature pythagoricienne, Champion, Paris, 1915 (capitolul IX: „Le catéchisme des Acousmatiques”), pp. 271-312; vezi și Vie de Pythagore, Mémoires de l’Académie
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
muri”. Nu este de ajuns să murim, ci trebuie să învățăm să murim cu înțelepciune. ș...ț Trăiește o viață curată și spirituală, eliberată de carnea ta, murind nu numai pentru lume și pentru alții, dar și pentru tine însuți, sălășluind mai mult cu gândul la ceruri decât pe pământ și având legături mai mult cu Dumnezeu, cu îngerii și cu fericiții locuitori ai cerului decât cu oamenii muritori! Ca și Moise, tu trebuie să îți iei rămas-bun de la oamenii acestui
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
fragmentare. El a propus alternative de predare realmente uimitoare, care conferă „ascultării” o valoare paideutică excepțională, cu funcția de a relaționa profund viața trăită de cunoașterea lumii - adică de a armoniza Dasein-ul, în ipostaza sa umană, cu Kosmosul, în care sălășluiește privilegiat, pentru că îl înțelege. David G. Smith, Elaine Atkins și Brent Davis nu au încercat să realizeze o hermeneutică fenomenologică autoconsistentă pentru abordarea problematicii teoretice și practice a curriculumului 144. Ei s-au mulțumit să-și fundamenteze demersurile pedagogice pe
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
sine” (self-understanding). Această fază este posibilă numai printr-o mediere, care diferă de la un cititor la altul. Reynolds (1985) crede că textele teoretice, în calitate de „cuvinte ale ficțiunii”, postulează lumi fictive în care sinele poate fi clarificat, în care cititorul poate sălășlui. Lectura textului este un travaliu prin care „eul” se autentifică, adică își clarifică esența. Dacă în text recunosc doar un „non-eu” și dacă meditația mea se pierde undeva în lumea textului, între „non-eu” și aparența sinelui, tocmai prin recunoașterea „non-eului
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
recunoașterea „non-eului” îmi voi distruge, ulterior, cu claritate, eul autentic. Există texte prin care, citindu-le, mă „aud” pe mine însumi relatând; și există texte prin care, citindu-le, „aud” pe altcineva relatând. Ambele lecturi sunt revelatoare. În prima categorie sălășluiește eul autentic; în a doua categorie există un „non-eu” la care mă pot raporta pentru a mă distinge „eu însumi”, ca fiind altceva și altcumva. În concluziile lucrării sale, Reynolds (1989) a avansat câteva idei originale cu privire la utilizarea limbajului metaforic
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
de mine, regiunea ocupată de Dasein-ul «celorlalți» și care face cu putință ceea ce Heidegger va numi «faptul-de-a-fi-unul-laolaltă-cu-altul», Miteinandersein; 3) regiunea Dasein-ului care sunt «eu însumi», regiunea «sinelui», das Selbst, ale cărei hotare le trasează suma posibilităților mele ireductibile, deasupra cărora sălășluiește - ca posibilitatea «supremă, desprinsă de orice relație și de neocolit» - moartea fiecăruia dintre noi. ș...ț Această carte nu poate fi deschisă la întâmplare și, cu atât mai puțin, ea nu poate fi frunzărită. Cine vrea să își facă o
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]