1,745 matches
-
în examenul unei mișcări active se ține seama de: amplitudinea, viteza și forța musculară. Se cere bolnavului să execute diferite mișcări în diverse articulații, iar prin modul în care le execută se poate aprecia nivelul afectării neurologice a bolnavului; f) tonusul muscular - se află sub acțiunea centrilor superiori. Starea tonusului se modifică în raport cu sediul leziunii; g) mișcările involuntare - sunt mișcări anormale ce apar independent de voința bolnavului. După aspectul lor, ele pot fi clasificate în: convulsii, mișcări coreice, mișcări atetozice, mioclonii
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
amplitudinea, viteza și forța musculară. Se cere bolnavului să execute diferite mișcări în diverse articulații, iar prin modul în care le execută se poate aprecia nivelul afectării neurologice a bolnavului; f) tonusul muscular - se află sub acțiunea centrilor superiori. Starea tonusului se modifică în raport cu sediul leziunii; g) mișcările involuntare - sunt mișcări anormale ce apar independent de voința bolnavului. După aspectul lor, ele pot fi clasificate în: convulsii, mișcări coreice, mișcări atetozice, mioclonii, fibrilații musculare, crampe, ticuri și tremurături (Pendefunda et al
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
precizia și organizarea gestului. Expresia motrică pune în evidență două aspecte: starea de tonicitate și nivelul și stilul motrice (Guillarme, 1982). Starea de tonicitate reprezintă starea de semicontracție în care se găsește un mușchi în repaus. Se consideră că dezvoltarea tonusului și a motricității sunt strâns legate de dezvoltarea emoțională, influențând dezvoltarea gestului și a limbajului. Aceste aspecte de dezvoltare nu sunt elemente psihomotoare, dar expresia lor este psihomotrică. Prin nivel motric se înțelege bagajul de care dispune un copil, ca
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
cuprinde două etape (Sbenghe, 1987): a) etapa de imobilizare, în care va trebui să se facă: posturări antideclive pentru ameliorarea circulației de întoarcere și evitarea edemului; mobilizări active, activo-pasive ale segmentului, în același scop ca și pentru menținerea mobilității; menținerea tonusului musculaturii de sub gips prin exerciții izometrice; antrenarea forței musculare a segmentului opus și a celorlalte segmente; b) etapa care urmează imobilizării are ca obiective: refacerea mobilității articulare; refacerea forței musculare, a stabilității și controlului motor; reluarea activității segmentului respectiv. În
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
comă, ce poate dura de la câteva ore la câteva zile; b) a doua fază se manifestă prin instalarea de hemiplegie flască pe jumătate de corp; c) în a treia fază hemiplegia devine spastică și se constată că musculatura are un tonus exagerat la nivelul flexorilor antebrațului și al extensorilor gambei pe coapsă. Tulburările asociate pe care le determină hemiplegia și care conduc la pierderea motilități sunt: reducerea vederii pe partea de corp afectată (hemianopsia laterală); înțelegerea și exprimarea cuvintelor este afectată
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
În funcție de cauzele care o determină, hipertensiunea poate fi: esențială, idiopatică sau primară, hipertensiune secundară sau simptomatică, consecința unor boli cum ar fi cele de natură renală, suprarenală, saturnism etc. HIPERTONIE (< fr. hypertonie, cf. gr. hyper - peste, tonos - tensiune) - Exagerare a tonusului muscular care antrenează o stare de contractură în raport cu o cauză locală sau neurologică. Hipertonia se evidențiază clinic prin fixarea segmentelor într-o anumită poziție, mușchii contractați sunt fermi la palpare, tendonul muscular este întins, iar motilitatea segmentelor în articulații duce
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
scăzută. În funcție de modul în care leziunea afectează sistemul piramidal sau extrapiramidal, vom întâlni- după Pendefunda et al. (1992) - hipertonia piramidală și hipertonia extrapiramidală. Hipertonia piramidală apare în leziunile neuronului motor central - hemiplegie, tetraplegie, monoplegie spastică - și se caracterizează prin: creșterea tonusului muscular, având o distribuție inegală pe diferite grupe musculare; caracterul hipertoniei piramidale este aplastic, contractura este elastică, în formă de briceag; contractura crește în cazul mișcărilor voluntare; cedează cu repetarea mișcărilor pasive succesive; apare o exagerare a reflexelor osteotendinoase, clonus
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
mari de lichide sau după hemoragii masive instalate din diverse cauze. Mai pot fi implicate unele afecțiuni cum ar fi: infarctul de miocard, infecțiile severe, reacțiile alergice, aritmiile etc. HIPOTONIE (< fr. hypotonie, cf. gr. hypo - sub, tonos - tensiune) - Diminuare a tonusului muscular, manifestată printr-o rezistență redusă a mușchiului la alungirea sa pasivă (Larousse, 2006). HOMEOSTAZIE (< fr. homéostasie, cf. gr. homoios - asemănător, stasis - stare) - Proprietate a organismelor vii de a-și menține diferitele constante fiziologice între limite normale, fără să fie
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
corticosteroizi (secretați de corticosuprarenală), hormonul de creștere (secretat de glanda hipofiză), hormonul paratiroidian (secretat de paratiroide), hormonul tiroidian (secretat de tiroidă) etc. I ICTUS EMOȚIONAL (< fr., lat. ictus) - Atac morbid, subit, șoc; putem întâlni: ictus emoțional - o scăderea bruscă a tonusului conștient din cauza influenței exercitate de o emoție puternică; această stare este însoțită atât de o inhibiție motrică totală, cât și de un blocaj emotiv sau intelectual; ictus amnezic - tulburare bruscă și tranzitorie a memoriei, după care subiectul revine la o
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
reguli: să nu jeneze circulația și să nu provoace leziuni ale tegumentelor sau dureri; să nu permită jocul liber al segmentelor imobilizate (să fie bine mulate); în timpul imobilizării, segmentele să se afle în poziții funcționale; sub aparat, să se mențină tonusul musculaturii prin intermediul contracțiilor izometrice. Dezavantajele imobilizării pe o perioadă mai mare de timp sunt: induce hipotrofii musculare; determină redori articulare; creează disconfort fizic și psihic. IMPULSIVITATE (< fr. impulsivité) - Tendința individului de a se manifesta într-o manieră subită și necontrolată
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
a membrelor superioare. Cârjele canadiene sunt recomandate bolnavilor cu deficiențe mai mari, cu condiția ca tricepsul brahial și adductorii brațelor să fie sănătoși (Sbenghe, 1987). LOGONEVROZĂ (< fr. logonévrose; engl. logoneurosis) - Tulburare a vorbirii de natură nervoasă, manifestată prin modificări de tonus ale musculaturii logomotoare, fonației și respirației. LOGOPEDIE (< fr. logopédie, cf. gr. logos - cuvânt, paideia - educare; engl. logopedics, speech therapy) - Disciplină psihopedagogică ce studiază și tratează tulburările de vorbire. Sunt utilizate o serie de metode specifice care corespund cel mai bine
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
a pantofilor cu tocul înalt, de compensare a cifozelor, iar secundar, prin luxații congenitale bilaterale ale șoldurilor, rahitism Hoffa; b) neurologice - paralitice, prin paralizia extensorilor gâtului, paralizia musculaturii abdominale, displazia lordotică Oppenheim (postencefalitică), siringomielie; c) prin dezechilibru abdominal - inegalitate de tonus între grupele musculare extensoare și flexoare, mărirea volumului organelor intraabdominale. După Marcu (1983), lordozele pot fi: 1) funcționale, când nu se constată modificări structurale la nivelul coloanei vertebrale și care pot lua următoarele forme: lordoză habituală sau obișnuită, datorită lipsei
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
moi. Cernutul și rulatul, ca și presiunile și tensiunile, sunt manevre secundare ce pot fi utilizate pe țesuturile cu o elasticitate mai ridicată. Masajul este folosit pentru a îmbunătăți circulația, pentru a reduce edemele, spasmul muscular și pentru a îmbunătăți tonusul muscular (Marcu, 1983). MASAJ CARDIAC (engl. cardiac massage) - Procedeu de reanimare folosit în cazul opririi inimii. Se aplică cu mâna presiuni ritmice pe peretele toracic, la baza sternului. MATURITATE (< lat. maturitas, cf. fr. maturité) - Stare funcțională fizică și fiziologică la
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
scop sau cercetarea unor probleme complexe. Totalitatea procedeelor practice și a regulilor stabilite pentru atingerea unui scop prestabilit. În examinarea unui pacient cu probleme locomotoare se folosesc două metode: metode obiective - utilizează diferite aparate care permit măsurarea mobilității articulare, nivelul tonusului muscular, forța musculară, capacitatea de a executa mișcări antigravitaționale, cât și posibilitatea de a face bilanțul muscular al oricărei grupe de mușchi; metode subiective - concretizate în evaluări prin apreciere vizuală asupra fiecărei părți din corp, subiectul fiind în ortostatism, palparea
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
fr. myasthénie, cf. gr. mys - mușchi, a - fără, sthenos - forță) - Boală neurologică gravă caracterizată printr-o slăbire musculară excesivă care survine în puseuri. MIATONIE (< fr. myatonie, cf. gr. mys - mușchi, a - fără, tonos - tensiune) - Afecțiune neurologică ce constă în absența tonusului muscular, cu consecințe grave în funcționarea musculaturii. MIATROFIE (< fr. myatrophie) - Afecțiune caracterizată prin atrofie musculară; amiotrofie. MICROCEFALIE (< fr. microcéphalie) - Dezvoltarea insuficientă a craniului și a creierului, cu dimensiuni inferioare datelor antropometrice corespunzătoare vârstei; nanocefalie. Poate fi primitivă, congenitală, apare uneori
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
în condițiile în care subiectul are forța necesară pentru a învinge gravitația (așadar, poate menține segmentul fără ajutor); mișcarea activă cu rezistență - opusă de terapeut sau de aparate ajutătoare. În funcție de tipul de contracție și de modul în care poate influența tonusul și lungimea mușchiului, mișcarea activă cu rezistență poate fi utilizată sub trei forme: concentrică și excentrică; în interiorul și în afara segmentului de contracție; contracții și întinderi complete sau incomplete (Kiss, 2007). MIȘCARE ATETOZICĂ (engl. athetosic movement) - Mișcare involuntară, lentă, aritmică, cu
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
întinderea țesuturilor, cum ar fi: întinderi prin postúri corective, întinderi prin mobilizări pasive, întinderi prin mobilizări active și active asociat; b) redori care implică scăderea hipertoniei musculare, utilizarea tehnicilor neuroproprioceptive ce au rol inhibitor, stimulări senzitive care conduc la scăderea tonusului muscular general și local; c) redori care implică întinderea țesuturilor și reducerea hipertoniei musculare. MOBILIZARE (de la mobiliza < fr. mobiliser; engl. mobilization)- Comportă punerea în mișcare a unuia sau mai multor mușchi, membre sau articulații. Efectele mobilizărilor pasive sunt evidente, în
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
caracteristică denumită gheară sau grifă cubitală. f) Paralizia nervului radial, care este un trunchi nervos cu fibre predominant motoare. În caz de paralizie, se disting două tablouri clinice: în paraliziile superioare, leziunea are loc la nivelul humerusului și se constată tonusul flasc al tricepsului, iar la flexia și pronația antebrațului mâna atârnă în jos, degetele se află într-o flexie pasivă de grad moderat. Din punct de vedere funcțional, extensia antebrațului pe braț devine imposibilă, iar reflexul tricipital este abolit sau
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
mâinii și a degetelor, fapt ce determină ca și abducția să nu poată fi efectuată; dacă leziunea nervului este situată la nivelul antebrațului, tabloul morfofuncțional diferă de cel situat la nivel superior prin faptul că nu există tulburări motoare de tonus, de reflexe și de troficitate la nivelul tricepsului. PARAMETRU (< fr. paramètre, cf. gr. para - lângă, metron - măsură) - Valoare a unei mărimi sau a unui factor care poate defini starea unui sistem ce trebuie să fie constant în timpul observației - de exemplu
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
încetinite, iar durata de pregătire și efectuare a acțiunilor voluntare este destul de mare. Pacientul are un mers lent, cu pași mici, iar pe măsură ce boala avansează, devine imposibil; b) rigiditate musculară - este o varietate de hipertonie ce se caracterizează prin exagerarea tonusului muscular de repaus. Contractura globală face ca, în ortostatism, bolnavul să aibă aspectul unui „semn de întrebare” (membrele inferioare sunt în flexie, cele superioare sunt lipite de corp și în flexie, își pierde destul de ușor echilibrul, iar când se deplasează
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
unei singure articulații la mobilizarea simultană a două sau trei articulații. Originalitatea metodei constă în mișcarea condiționată, considerând că, în lipsa unor stimuli normali proprioceptivi, trebuie căutate alte căi de conducere a impulsului aferent, care să determine o mișcare neinfluențată de tonusul crescut din mușchi. Sunt utilizate două căi: a) mișcarea reciprocă voluntară, ce poate fi învățată prin repetate mișcări pasive, în mod reciproc. Mișcările se fac lent, ritmic, au caracter stimulativ și sunt perfect simetrice, fiind selecționate din activitățile comune de
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
derivate, cum sunt: poziția cvadrupedică, concretizată sub forma metodei Klapp; poziția în genunchi și așezat pe călcâie - o poziție pregătitoare pentru cvadrupedie. Poziția fundamentală cu sprijin în mâini este mai puțin utilizată în kinetoterapie. Poziția fundamentală în ortostatism asigură normalizarea tonusului postural, stimulează extensia bazinului și aliniamentul trunchiului, asigură formarea imaginii corporale în condiții statice și dinamice și lărgește orizontul vizual asupra mediului înconjurător. Poziția fundamentală atârnat - corpul este susținut de către mâini. În recuperare, este utilizată poziția atârnat la scara fixă
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
picioarele pe sol, cât și pe banca de gimnastică plasată oblic. POZIȚIONAREA CORECTĂ A PACIENTULUI - Poziționarea terapeutică este o acțiune prin care corpul pacientului este așezat în acele poziții care asigură un aliniament corect al corpului și o normalizare a tonusului muscular. Poziționarea poate fi realizată dinamic, prin mijloace active de manevrare a pacientului, sau static, cu ajutorul echipamentelor adaptative. Schimbarea poziției pacientului în timpul zilei este efectuată de către membrii familiei. Ea are un rol benefic, deoarece: stimulează orientarea în spațiu, datorită modificării
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
este de înșurubare, în sensul opus mișcărilor acelor de ceasornic (fig. 89 a). Durata de acționare este destul de mare, fapt ce impune ca manevra să fie efectuată blând, superficial. Dispersia este considerată corectă atunci când pielea se înroșește, iar sensibilitatea și tonusul muscular local scad. Tonifierea este utilizată în condițiile lipsei de energie (care se concretizează prin prefixele medicale hipo-, oligo-, bradi-). Manevra este executată cu vârful degetelui sau cu unghia (fig. 89 b), menținând degetul în poziție verticală. Sensul manevrei este
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
fig. 89 b), menținând degetul în poziție verticală. Sensul manevrei este identic cu cel al acelor de ceasornic, fiind executată energic, profund, dar de o durată scurtă. O tonifiere bine executată este urmată de paloare, de creșterea sensibilității și a tonusului muscular local. PREVENIREA EFECTELOR IMOBILIZĂRII - Pentru a preveni modificările la nivel muscular și osteoarticular, trebuie luate unele măsuri de contracarare a efectelor imobilizării. Înainte de a interveni efectiv, sunt necesare unele acțiuni de evaluare a situației generale a pacientului. În acest
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]