9,442 matches
-
face un romancier, adică un om. Și dacă eu nu mi-l dau mie pe cititor, nici el nu mi se va da mie“, scrie Unamuno într-o scrisoare din Hendaye, din 27 iunie 1927). „Orice roman, orice operă de ficțiune, orice poem - spune Unamuno -, când e viu, este autobiografic. Orice ființă fictivă, orice personaj poetic creat de un autor face parte din autorul însuși.“ E deci, pe lângă o autobiografie romanescă, o căutare în profunzime, pentru care terminologia literară curentă nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
Da, căci vei începe să crezi că le conduci tu, cu mâna ta, și lesne vei sfârși prin a te convinge că te conduc ele pe tine. Se-ntâmplă foarte des ca un autor să sfârșească prin a fi jucăria ficțiunilor sale... — Poate, dar de fapt în romanul ăsta am de gând să pun tot ce-mi trece prin minte, indiferent ce-ar fi. — Dar până la urmă nu va mai fi roman. — Nu, va fi..., va fi... riman. — Și ce-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
Víctor și Augusto se despărțiră, cel din urmă își spunea: „Și viața mea e oare și ea roman, riman sau ce-o fi? Oare tot ce mi se-ntâmplă mie și li se întâmplă celor din jurul meu e realitate sau ficțiune? Nu-i oare totul un vis al lui Dumnezeu sau al cui o fi, care se va destrăma de îndată ce El se va trezi, și tocmai de-aceea îi adresăm rugăciuni și-i ridicăm cântări și imnuri, ca să-L adormim, ca să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
Să nu glumesc, da? Ei bine, o să glumesc. Pentru asemenea ocazii a fost inventată gluma. — Ești caustic. — Așa și trebuie să fii, caustic. Și să produci confuzie. Să produci confuzie în toate privințele, în tot. Să confunzi somnul și veghea, ficțiunea și realitatea, adevărul și minciuna; să confunzi totul într-o singură ceață. Gluma care nu e caustică și derutantă nu e bună de nimic. Copilul râde la tragedie; bătrânul plânge la comedie. Ai vrut să o faci broască, te-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
alt interior decât cel pe care i-l dă... — Da, autorul. — Nu, cititorul. — Dar eu te asigur, Víctore... Nu mă asigura, ci devorează-te. E cel mai sigur. — Mă devorez, mă devorez. Am început, Víctore, ca o umbră, ca o ficțiune; ani de zile am umblat fără căpătâi ca o nălucire, ca o marionetă de ceață, fără să cred în propria mea existență, închipuindu-mi că sunt un personaj fantastic pe care un geniu ascuns l-a inventat ca să se distreze
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
sau capriciului dumneavoastră. Până și așa-zisele ființe fictive își au logica lor internă... — Da, știu cântecul ăsta. — Într-adevăr: un romancier, un dramaturg nu pot face tot ce li năzare cu un personaj creat de ei; o ființă de ficțiune romanescă nu poate face, în virtutea bunei legități a artei, ceea ce niciun cititor nu s-ar aștepta să o vadă făcând... — O ființă romanescă poate... — Și-atunci? — Dar o ființă rimanescă... — Să lăsăm bufoneriile astea care mă ofensează și mă rănesc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
fiu eu însumi, să ies din ceață, să trăiesc, să trăiesc, să trăiesc, să mă aud, să mă ating, să mă simt, să sufăr de durere, să fiu eu. Vasăzică nu vreți? Vasăzică trebuie să mor ca o ființă de ficțiune? Ei bine, domnule creator al meu, don Miguel, și dumneavoastră veți muri, și dumneavoastră, și vă veți întoarce în nimicul din care ați ieșit... Dumnezeu va înceta să vă mai viseze! Veți muri, da, veți muri, chiar dacă nu veți vrea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
cum să-i îndeplinesc dorințele. Îmi aminteam de spusa lui Schopenhauer cum că cel ce face ca doi îndrăgostiți să se dăruiască unul altuia este un om posibil, un om viitor. Cel care produce dragostea e geniul speciei, după cum geniul ficțiunii e cel care ne împinge să scriem. Don Quijote a fost cel care a pus în mișcare pana lui Cervantes. Și sărmanul meu homuncul, Augusto Pérez al meu - așa l-am creștinat sau botezat - a fost cel care a-nceput să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
al artei este de a te face să te îndoiești de existența ta. Și cred că avea dreptate. Și că omul care nu s-a îndoit niciodată de propria-i existență substanțială, de faptul că nu-i altceva decât o ficțiune, o umbră, un vis, sau visul unei umbre, cum zicea Pindar, nu este eliberat. Și sărmanul Augusto Pérez avea poate dreptate să exclame, când i-am comunicat decizia mea de a-l obliga să moară, că toți cei ce i-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
viață, atunci se sinucide. I se întâmplă ce i s-a întâmplat broaștei din fabulă care-a vrut să devină bou și a plesnit. Așa trebuie să plesnească și ei. Nu de mult a fost adusă pe-aici, în lumea ficțiunilor de dincolo de mormânt, o carte a lui Papini, intitulată Maschilità. Știi doar că eu, ca fiu al tău fantastic sau imaginativ, îi îndrăgesc mult pe toți paradoxiștii, adică pe cultivatorii simțului propriu. Iar Papini mă atrage și mă distrează. Și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
una din cele trei nuvele, mi se pare mai adevărat decât protagonistul romanului meu Pace în război. Deși, la drept vorbind, el nu are un protagonist sau îl are în întreg poporul. Toți eroii operelor pe care le numim de ficțiune, toți oamenii arhetipali și creatori - nimeni nu creează mai mult decât un erou fictiv - nu trăiesc prin ceea ce se numește realism. Pe Don Juan Tenorio ar fi totuna dacă l-am îmbrăca în altă vestimentație și l-am plasa în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
-l aud. Sigur, nu erudiții, nici cervantiștii. Îl înviază pe erou cum pe Cristos creștinii urmându-i lui Pavel din Tars. Căci așa e istoria sau poate legenda. Și altă înviere nici nu există. Ființă fiictivă? Ființă reală? Reală în ficțiune, ficțiune a realității. Când l-am surprins odată pe băiatul meu Pepe, aproape copil pe-atunci, desenând o figură de om și spunându-și: „Sunt din carne, sunt din carne, nu pictat!“, cuvinte pe care i le-atribuia momâii, mi-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
aud. Sigur, nu erudiții, nici cervantiștii. Îl înviază pe erou cum pe Cristos creștinii urmându-i lui Pavel din Tars. Căci așa e istoria sau poate legenda. Și altă înviere nici nu există. Ființă fiictivă? Ființă reală? Reală în ficțiune, ficțiune a realității. Când l-am surprins odată pe băiatul meu Pepe, aproape copil pe-atunci, desenând o figură de om și spunându-și: „Sunt din carne, sunt din carne, nu pictat!“, cuvinte pe care i le-atribuia momâii, mi-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
mele marcate de dezordine, nelimitate și monstruoase, și neputând fi clasificate în niciun gen - „a clasifica“, classer, și „gen“, aici e buba! - și vorbește de posibilitatea ca cititorul să se poată pune de acord - nous mettre d’accord - cu cursul ficțiunii pe care i-o prezint. Dar de ce, mă rog, trebuie să se pună cititorul de acord cu spusele scriitorului? În ce mă privește, dacă mă apuc să-l citesc pe altul nu o fac pentru a mă pune de acord
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
sau cum îmi fac romanul vieții mele, istoria mea, îi determin să-și facă propriul roman, romanul care e viața fiecăruia dintre ei. Și vai lor dacă nu au un roman. Dacă viața ta, cititorule, nu e un roman, o ficțiune divină, un vis de veșnicie, atunci abandonează paginile acestea, nu continua să mă citești. Nu continua să mă citești deoarece îți voi provoca indigestie și vei fi silit să mă vomiți fără folos nici pentru mine, nici pentru tine. Și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
mea că se nasc vii, deoarece a) te naști și mori viu, b) te naști și mori mort, c) te naști viu pentru a muri mort d) te naști mort pentru a muri viu. Da, orice roman, orice operă de ficțiune, orice poem, când e viu este autobiografic. Orice ființă fictivă, orice personaj poetic creat de un autor face parte din autorul însuși. Și dacă acesta introduce în poemul său un om în carne și oase pe care l-a cunoscut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
a lui Dumnezeu, roagă-te pentru noi păcătoșii acum și în ceasul morții noastre“. Le repetă de trei ori, se închină și așteptă, înainte de a deschide cartea, să i se potolească inima. Simțea că timpul îl devorează, că viitorul acelei ficțiuni romanești îl înghite. Viitorul acelei creaturi fictive cu care se identificase; simțea că se cufundă în sine însuși. Calmându-se oarecum, deschise cartea și-și reluă lectura. Uită total de sine și atunci într-adevăr ar fi putut spune că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
que el mentido robador de Europa... Cel mințit! Cel mințit? De ce se credea obligat să ne spună că raptul Europei de către Jupiter transformat în taur e o minciună? De ce se credea obligat eruditul culteran a ne face să credem că ficțiunile lui erau minciuni? Minciuni, nu ficțiuni. Și oare el, artistul culteran, care era cleric, preot al Bisericii Catolice Apostolice Romane, credea în Cristosul căruia îi slujea un cult public? Oare când consacra în sfânta liturghie nu se comporta tot ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
Cel mințit! Cel mințit? De ce se credea obligat să ne spună că raptul Europei de către Jupiter transformat în taur e o minciună? De ce se credea obligat eruditul culteran a ne face să credem că ficțiunile lui erau minciuni? Minciuni, nu ficțiuni. Și oare el, artistul culteran, care era cleric, preot al Bisericii Catolice Apostolice Romane, credea în Cristosul căruia îi slujea un cult public? Oare când consacra în sfânta liturghie nu se comporta tot ca un culteran? Eu unul rămân cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
Gide pentru a explica geneza și procesul unui roman al său. Genul ar trebui să se propage. Orice romancier, cu ocazia unui roman de-al său, ar putea scrie altă carte - roman veridic, autentic - spre a-și face cunoscut mecanismul ficțiunii. Când eram copil - presupun că și azi lucrurile se petrec la fel - mă interesau mult ceasornicele; tatăl meu sau câte unul din unchii mei obișnuiau să mi-l arate pe-al lor; îl examinam cu atenție, cu admirație; îl duceam
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
nu știu câte rubine are mecanismul, totul e însă lustruit, strălucitor. Să-l contemplăm și să spunem câte ceva despre cele observate.“ Ceea ce merită un comentariu: În primul rând, comparația cu ceasornicul e cu totul nelalocul ei și corespunde ideii de „mecanism al ficțiunii sale“. O ficțiune de mecanism, mecanică, nu este și nici nu poate fi un roman. Un roman, ca să fie viu, ca să fie viață, trebuie să fie, ca și viața, organism, nu mecanism. Și nu e de niciun folos să deschidem
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
mecanismul, totul e însă lustruit, strălucitor. Să-l contemplăm și să spunem câte ceva despre cele observate.“ Ceea ce merită un comentariu: În primul rând, comparația cu ceasornicul e cu totul nelalocul ei și corespunde ideii de „mecanism al ficțiunii sale“. O ficțiune de mecanism, mecanică, nu este și nici nu poate fi un roman. Un roman, ca să fie viu, ca să fie viață, trebuie să fie, ca și viața, organism, nu mecanism. Și nu e de niciun folos să deschidem capacul ceasornicului. Întâi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
stare. Cred că îți voi insera pur și simplu relatările mele de jurnal de atunci, oricât de patetice ar părea. Chiar ieri am avut o discuție cu câțiva prieteni despre unul din textele mele. Mi-au spus că pare o ficțiune trasă de păr. Și eu îmi dau seama că viața mea pare o astfel de ficțiune. Noroc că nu mi-am propus să merg dincolo de relația personal-politic, altminteri povestea ar căpăta accente melodramatice, și cei ce citesc ar ajunge la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]
-
de patetice ar părea. Chiar ieri am avut o discuție cu câțiva prieteni despre unul din textele mele. Mi-au spus că pare o ficțiune trasă de păr. Și eu îmi dau seama că viața mea pare o astfel de ficțiune. Noroc că nu mi-am propus să merg dincolo de relația personal-politic, altminteri povestea ar căpăta accente melodramatice, și cei ce citesc ar ajunge la concluzia că am o imaginație excesivă. I-aș dezamăgi crâncen. Există vieți antificționiste, dar atât de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]
-
îmbibat cu filme tip Războiul stelelor, Vulcanul și cele din seria Sergiu Nicolaescu. Stătea în fața televizorului, privea imagini din București cu trupe la pândă, tancuri și rafale, cu discursuri tragicomice și își freca mâinile exact ca la scenele tari din ficțiuni. Tresărea pe scaun, țupăia când scenele erau „palpitante”. Totuși, imediat după Crăciun am reușit să ne întoarcem. Nimic nu mă siguranța mai mult decât imaginea de mucava ciuruită a lui Ceaușescu. Nu mi-a fost o clipă milă de ei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]