9,038 matches
-
a spus ea cu dulceață. Toată furia i se risipise din voce. — Poate putem să luăm prânzul împreună într-una din zilele săptămânii ăsteia. — S-sună bine, m-am bâlbâit eu. M-am întors către Graham și Dawn. În mod straniu, mă simțeam responsabilă pentru faptul că Vivian țipase la ei. Însă amândoi erau ocupați să-și pună unul peste altul dosarele din fața lor. Oare nimeni nu mai era impresionat de tirada lui Vivian? Urlase cât o ținuseră plămânii! Oare oamenii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2113_a_3438]
-
o privire fioroasă, aruncându-și peste umăr părul ca făcut din bumbac cu asemenea forță încât am auzit, realmente, șuierul biciuitor al mișcării. Câțiva dintre editori au zâmbit agitați, foindu-se pe scaune. Ceasul de pe perete ticăia zgomotos. În mod straniu, toată lumea părea paralizată de prezența ei. Într-un final, Dawn și-a regăsit calmul. — Bună, Vivian! a spus ea cu voce tare. Avem multe de discutat în după-amiaza asta. Dac-ai fi urmărit scena fără sonor, după care ți s-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2113_a_3438]
-
Grant Books - e un loc diferit de P și P, așa cum poate că ai auzit, dar sunt în căutare de ficțiune de calitate. — Grozav! Îți mulțumesc, mi-a răspuns el. Înainte să ne despărțim, Luke m-a îmbrățișat (gest destul de straniu, din cauza reclamei-sandwich). — Transmite-i lui Jackson că-l sărut, i-am strigat peste umăr. Jackson își începuse noua viață, în Virginia. De când începusem lucrul la Grant Books, vorbisem de câteva ori, dar fusesem așa de ocupată, că nu avusesem timp
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2113_a_3438]
-
am stors creierii ca să-mi amintesc mai multe detalii... dar nu, mi-am adus aminte că urcasem singură pe scări, cu un rânjet idiot pe față. Nu se mai întâmplase nimic altceva. Eram sigură. Atunci de ce mă simțeam atât de straniu, atât de vag... vinovată? Poate că nu făceam decât să confund o stare de mahmureală teribilă cu sentimentul de vinovăție. Mi-am dușat și îmbrăcat trupul îndurerat, în vederea serviciului. Asta era, în mod clar, o zi de taxi-până-la-birou. Lupta cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2113_a_3438]
-
să se deschidă. Manuscrisul lui Luke era acum aproape perfect, dar eu voiam să mă asigur că devenea sută la sută perfect. Așa cum mi se întâmplase cândva, când citisem și recitisem poeziile de început ale tatei, și acum găseam un straniu confort în familiaritatea mea cu fiecare rând pe care-l scrisese Luke. Lucram de vreo oră, când pleoapele au început să mi se îngreuneze. Cu bâzâitul blând al motorului și cu pătura moale, de cașmir, așezată pe mine, n-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2113_a_3438]
-
trăiești asemenea povești pe pielea ta ca să le înțelegi. Phil nu-și pierduse apetitul pentru teatralitate. Asta era sigur. Într-un final, am acceptat să trec pe-acolo. și privind prin cameră, mi-am dat seama că aveam un sentiment straniu de bine, știind că toți oamenii ăia ispășiseră la Grant Books și reușiseră să supraviețuiască și să-și spună poveștile. Acum păreau destul de echilibrați, dar, ca și mine, știau ce înseamnă să fii în tranșee cu patru camarazi, să faci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2113_a_3438]
-
flambante, ce mai, viață ca-n pampas din cîte îmi dau seama, și să nu spui nimic pînă acuma, ar trebui să-ți fie rușine, o dojenește în glumă. Și, după toate astea, nimic serios? întreabă Angelina cu o sclipire stranie în ochi, n-ai încercat sau n ai vrut să pui laba pe el? Dar Delfina n-o aude, se uită doar în gol și începe să se gîndească ce-o fi fost în capul ei că s-a apucat
Dansul focului sau 21: roman despre o revoluþie care n-a avut loc by Adrian Petrescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1317_a_2723]
-
Părințelul, știi ce am mai simțit în clipa cînd făceam sensul giratoriu la Universității belindu-mi ochii la luminile de la Inter? întreabă, mijindu-și un zîmbet subțire în colțul gurii. Ce anume? face Roja pe curiosul, avînd în ochi o luminiță stranie. Că din felul în care manevrează în trafic, românii se urăsc de moarte între ei, îi răspunde Părințelul, ducîndu-și degetele mijlociu și arătător la tîmplă, mimînd țeava unui pistol. Nu încape nici o îndoială, adaugă, e limpede ca lumina zilei, zice
Dansul focului sau 21: roman despre o revoluþie care n-a avut loc by Adrian Petrescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1317_a_2723]
-
și fugar portretele atârnate pe perete, figuri mai mult sau mai puțin ilustre ale familiei Ster. Chipurile cu adevărat dragi doamnei Ster se găseau În camerele mari de jos. Grave sau surâzătoare, Întrețineau printr-o studiată așezare a tablourilor o stranie impresie de comunicare. O reuniune familială animată, Întreruptă doar de vreo apariție nedorită și neașteptată, dar trecătoare ca o pană de curent. Se așeză În fotoliul În care stă și acum și deschise o carte la Întâmplare. Cum altfel Își
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
ai căldură, tot aia e... Am văzut femei cu rochii decoltate, domnule, declară emoționată adolescenta strabică. Și bărbați În frac... Unde? Întunericul devenise atât de dens Încât vocea care se auzi venea parcă din pereți, sau chiar din ei, media stranie a tăcerilor lor, a unei mase comune, informe, care Îngloba indiferența glacială a doamnei de lângă geam, zâmbetul vag al lui Flavius-Tiberius, somnul soldatului, consternarea domnului În vârstă și bucuria perplexă a adolescentei. Compartimentul avea ecou, multiplica Întrebarea și adolescenta aduse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
Se auzea atât de bine, interveni din nou fata cu pistrui și nasul cârn. Parcă ar fi fost aici alături. Arătă spre ușa Înaltă, verde, pe care scria cu albastru: DIRIGINTE. Bătrânul tresări. În ochi i se aprinse o lumină stranie. Privi spre ușă. Ce-i acolo? Nu v-am spus? Canada, zise pistruiata pufnind În râs. Taci, proasto, interveni Sușu. Scrie pe ușă, zise cu țâfnă cea de la ghișeul poștal. Vreau să vorbesc cu dirigintele, declară solemn bătrânelul. Își aranjă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
Cioran ar fi crescut Într-adevăr o capră, undeva la marginea Bucureștiului. Cel puțin așa susține doamna Ster. Nici brândușele nu sunt menționate În Cartea viselor. N-ai decât să citești poemul lui Apollinaire, mi-a spus Petru. E la fel de straniu ca un vis. L-am citit. Nici urmă de capre. Am dat În schimb de o turmă de vaci melancolice și sinucigașe și de un ciurdar cu fluier. Să fie Cioran tânăr? Ar trebui să-l Întreb pe Petru. Recitind
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
Însă nudul meu ca o mască, căci el a avut timp să se ascundă după desen. Am Încremenit de uimire. Nu mai știam cine pleacă și cine rămâne. Era ultimul desen al lui Szántó. Mie mi-a rămas acea fotografie stranie, gravă și jucăușă În același timp, Uneori, când e liniște În piață, mi se pare că aud râsul lui Klaus ascuns În spatele desenului. Pentru scurt timp, căci e de ajuns o clipă de neatenție ca o mașină venind dinspre teatru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
spulberase apartamentul și odată cu el părinții, avusese loc Într-un mai obișnuit, cald, prietenos, Încântător. Pierduse tot, din neglijența altora, și nimeni nu-l va putea despăgubi vreodată. Pentru că nu există Asigurări Împotriva uitării. Cartierul său, „Bosnia”, avea un nume straniu. Nu Încercase niciodată să afle de unde i se trage. Pentru el conta doar faptul că Îi crea iluzia Întoarcerii Într-un loc În care practic nu fusese niciodată. Cerul era senin. Urma o noapte geroasă. 21. Mânca În grabă, Înecându
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
În ținută sumară, ceea ce făcea pe multe cucoane să ofteze, sau să bea șampania cu o repeziciune care Încălca toate regulile după care fuseseră crescute În familiile lor nagyon k.u.k. În vreme ce salonul se cufunda molatic Într-un miros straniu de ciuperci ieșite ca după ploaie. Se discuta despre orice. Se pomeneau și nume ca: Thorma, Mikola, Oliver Pittner, Krizsan, Ziffer, Tasso Marchini, ori cuvinte ciudate ca Neue Sachlichkeit, grafism rece și cubism târziu. El asculta uimit, știind În același
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
le transmită Încă de dimineață. Privirea Îi fu atrasă de un cuplu insolit prin anacronismul vestimentar. Hainele lor aveau patina lucrurilor scăpate ca prin minune după război, când nimic nu e demodat și nimic nu prisosește. În plus aveau aerul straniu al unor veșminte protectoare prin care nu trece nici frigul, nici glonțele, o armură moale, uzată, dar Încă elegantă. Și oricum purtătoare de puteri miraculoase. De aceea poate și grația mișcărilor lor, deloc grăbite, contrastând vădit cu precipitarea celor din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
haine din camera părinților. Un dulap mare cu trei uși și oglindă În care ai mei Îmi Încuiau hainele ca nu cumva să ies pe geam. Într-o zi, din pricina căldurii, sau a partiturii, de ce nu, am trăit o experiență stranie. O transformare neașteptată a trupului meu pe care la Început am luat-o drept iluzie optică, sau o deformare a oglinzii cum vezi În bâlciuri. M-am Întors cu spatele, dar ceea ce luasem drept iluzie era pură realitate. În plus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
privirile și deregla pulsul. Într-o zi, gesturile precipitate, mângâierile furișate sau grăbite lăsară loc unei visări duminicale. Culcați unul Într-altul, savurând contopirea lentă a trupurilor lor, păreau o rachetă de croazieră pe care el o urmărea hipnotizat de strania ei suficiență și indolență. Zborul acesta lin a durat vreo trei ani. A urmat o perioadă scurtă de turbulență, apoi o privire goală, umbrită din când În când de amintirea unui cuvânt sau a unui gest. Atât. Chiar cuvintele se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
a fost tot. Când a primit de la Klaus Pavilionul canceroșilor și Opiumul a Întrebat mirată: De unde știi de chestiile astea? De la Flavius-Tiberius, a zis el fără să clipească. Bănuia că Regina se va bucura să aibă vești de la elevul acesta straniu care, o vreme, călcase pe urmele ei În liceul cu alură cazonă din centrul orașului. 31. Întâlnirile sale cu Violeta au redevenit brusc senine, pentru că, Într-o zi Violeta l-a Întrebat cât se poate de firesc: Spune-mi cum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
cu adevărat. Asta Însemna să fi venit fără Klausul ei Îmbălsămat În amintiri ca Într-un sarcofag la purtător, și care, Întâmplător sau nu, părea să fi dat semne de viață odată cu sosirea acestui negustor de antene cu aerul lui straniu de mesager al celor duși „dincolo”. Cum altfel să-și explice plecarea ei abruptă, decât prin „reluarea legăturii” cu Klaus, În spațiul auster al garsonierei de pe strada Ciocârliei? Klaus avusese o mică slăbiciune pentru garsoniere. Garsoniera, În general vorbind, fusese
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
strădui să redau ceea ce bănuiesc că va fi Însemnat pentru el cea dintâi și de ce anume. Pe măsură ce Înaintez În vârstă observ, că diferența vădită și profundă dintre atitudinile noastre față de natură - mai cu seamă În privința formei copacului - avea o identitate stranie În scop, un fel de sistem de rădăcini Îngemănate, un tipar paradoxal, plin de Întretăieri. Tatăl meu făcea parte dintr-o generație de oameni ale căror vieți fuseseră marcate fără drept de apel de războiul din 1914-1918. Era convențional și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1911_a_3236]
-
proporții de pe la 1890, precum și stilul și animația popotei companiei de artilerie a nobilimii. Nimic din toate acestea nu face din el o persoană ieșită din comun. Însă, pe lângă livada lui miniaturală și sacră, avea și alte ciudățenii personale. Cea mai stranie era fascinația lui pentru filosofie. Ea ocupa cam trei sferturi din lecturile sale, majoritatea alese din marii filosofi germani și din pragmatiștii americani. Celălalt sfert era poezie, Însă din nou aproape exclusiv versuri romantice nemțești sau franțuzești, foarte rar englezești
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1911_a_3236]
-
opuse. Era ca și cum și-ar fi lăsat unul dintre pomii de spalier să crească În voia lui, o Încălcare blasfemătoare a celei de-a unsprezecea porunci: Să cureți toți pomii. Pentru mine aceasta a fost Întotdeauna deosebirea esențială dintre noi; stranie totodată, misterioasă din punct de vedere genetic. Adoram ceea ce lui Îi provoca repulsie. Propriile mele „livezi“ au fost, din clipa În care le-am văzut pentru prima dată, dumbrăvile și crângurile uitate și din ce În ce mai pustii ale vestului Angliei, iar mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1911_a_3236]
-
au fost incalculabile și continuă să rămână astfel: locul unde a poposit o sămânță intelectuală care acum, ajunsă copac, umbrește Întregul glob pământesc. Sunt un eretic În ce-l privește pe Linnaeus și nu mi se pare nimic mai puțin straniu, sau mai corect poetic, decât ca el să fi Înnebunit spre sfârșitul vieții. Nu contest valoarea instrumentului pe care l-a pus la dispoziția științelor naturii - care, de fapt, nu era altceva decât o extensie abilă a sistemului aristotelic și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1911_a_3236]
-
nu sunt evident asimilabile experienței descoperirii solitare. Se prea poate Însă ca, fiind crescut fără nici un fel de credință anume și rămânând ca atare, În sentimentele mele față de păduri să se fi amestecat și un anume fior religios. Atmosfera lor stranie, tăcerile lor, asemănarea - mai cu seamă În cazul pădurilor de fag - cu naosurile pe pilaștri, asemănare pe care Baudelaire a surprins-o Într-un vers faimos referitor la templul de coloane vii, toate probabil că evocă locul sfânt Înălțat de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1911_a_3236]