8,234 matches
-
siècle". 178 Punerea în spectacol a bulevardelor (prin decor arhitectural și defilări), a cafenelelor (prin proiectarea interiorului spre exteriorul bulevardelor), a marilor magazine (prin etalarea mărfurilor) a determinat, în mare măsură, rolul spațialității în epoca modernă. Pasajele, balcoanele, serele, ferestrele, terasele (edificii la modă) plasează interiorul în exterior, unde teatrul este totodată în săli și în stradă. 179 "Paris est la grande fabrique de toutes leș pièces de théâtre qui șont jouées dans leș autres villes de France, et parce que
Pariziana romanescă : mit şi modernitate by Elena Prus [Corola-publishinghouse/Science/1427_a_2669]
-
vreo influență modelatoare. Este destul să ne suim pe vreun bloc mai înalt (și mai târziu), precum a făcut-o și "Kir Auctorele" Mircea Cărtărescu în romanul său Orbitor-Aripa stângă, pentru a observa că acelor aplaudate block-haus-uri bucureștene le lipsesc terasele, având acoperișuri camuflate în atic: mai plate, e drept, dar gospodăresc făcute, ca pentru o climă deloc mediteraneană. Acestor fațade, camuflând de fapt locuințe de oraș ale protipendadei (care își decorează spațiul "cubist", ca în Patul lui Procust, dar își
[Corola-publishinghouse/Science/85066_a_85853]
-
picioare, în vreme ce oamenii muncii primesc locuințe la cheie. Tovarașul Prim îl afurisește pe diavol : „Fir-ar mama ei a dracului de birocrație !”. Apoi, Tovarășul Prim este filmat din spate, în contre-jourul unei uși luminate de soare, care dă spre o terasă. În stânga lui, pe perete, portretul lui Nicolae Ceaușescu. Înțelegem cu toții că adevăratul Dumnezeu este cel de pe perete, Tovarășul Prim e profetul lui, cel care merge spre lumină să dea oamenilor bune vestiri. Este exact ce cerea Securitatea în acei ani
Filmul surd în România mută: politică și propagandă în filmul românesc de ficţiune (1912‑1989) by Cristian Tudor Popescu () [Corola-publishinghouse/Science/599_a_1324]
-
Bertiere, în cartea Les Reines de France au temps des Bourbons:„Spre orele șase ale dimineții, in februarie, este încă este întuneric. În castelul Blois, toată 82 lumea doarme. Nimeni nu o vede trecând peste pervazul ferestrei, care dă înspre terasa estică. începe să coboare plină de veselie, în ciuda corpolenței și uitând că este și mai îngreunată de casetele în care erau înghesuite bijuteriile sale prețioase[...] fugara ajunge pe terasă verde de frică, jurându-și că nu va merge mai departe
SOCIETATEA EUROPEANĂ ÎN MEMORIILE APOCRIFE DIN „MARELE SECOL” by Andreea-Irina Chirculescu [Corola-publishinghouse/Science/695_a_1457]
-
Nimeni nu o vede trecând peste pervazul ferestrei, care dă înspre terasa estică. începe să coboare plină de veselie, în ciuda corpolenței și uitând că este și mai îngreunată de casetele în care erau înghesuite bijuteriile sale prețioase[...] fugara ajunge pe terasă verde de frică, jurându-și că nu va merge mai departe[...] Traversează podul pe jos la primele sclipiri ale zorilor, sub privirile mirate ale țăranilor care se duceau la târg, și care credeau că se află într-o escapadă amoroasă
SOCIETATEA EUROPEANĂ ÎN MEMORIILE APOCRIFE DIN „MARELE SECOL” by Andreea-Irina Chirculescu [Corola-publishinghouse/Science/695_a_1457]
-
o reprezintă Marele Canal, care servește drept suprafață suplimentară de refracție și iluminare a pâlcurilor de copaci de pe Aleea Regală. Această axă se întinde pe linia orizontului, pe uimitoarea distanță de opt kilometrii. Din balconul palatului se poate admira Marea Terasă, Covorul Verde și Marele Canal. Aceste elemente vin unul în completarea celuilalt, oferind o perspectivă unică. Efectul perspectivei este potențat de dimensiunile diferite ale celor trei bazine de apă, aflate în imediata vecinătate a Marelui Canal. Ideea Parterului de Apă
SOCIETATEA EUROPEANĂ ÎN MEMORIILE APOCRIFE DIN „MARELE SECOL” by Andreea-Irina Chirculescu [Corola-publishinghouse/Science/695_a_1457]
-
cronicarul francez anonim povestește:„când Le Nôtre și-a trasat ideile, l-a adus pe Ludovic al XIV-lea la fața locului pentru a judeca distribuția principalelor părți ale ornamentelor. A început cu două mari bazine care sunt localizate pe terasa din fața castelului, cu decorurile lor magnifice. Apoi și-a expus ideea privind aripile duble de scări, care se află pe partea opusă centrului palatului, împodobite cu tisă și cu statui și a prezentat în detaliu toate piesele care urmau să
SOCIETATEA EUROPEANĂ ÎN MEMORIILE APOCRIFE DIN „MARELE SECOL” by Andreea-Irina Chirculescu [Corola-publishinghouse/Science/695_a_1457]
-
anumitor componente ale acestuia. Între cei pe care am ales să-i prezentăm sunt personaje puțin cunoscute precum boemul, dar și nefericitul poet piteștean Florian Becescu, sau Victor Eminescu, nepotul marelui Eminescu, ce devenea în anii interbelici un obișnuit al teraselor bucureștene unde se reuneau scriitorii. Sunt și oameni despre care istoria nu a reținut nimic, fostul locotenent Vasile Butză, ce a încercat mai mulți ani de zile să-și încheie studiile de inginer la Liège, apoi la Bruxelles, sau tânărul
[Corola-publishinghouse/Science/84993_a_85778]
-
numai tablourile vorbesc cu adevărat." Vincent van Gogh avea 37 de ani. Theo moare cîteva luni mai tîrziu, în ianuarie 1891. Putem privi lumea la fel după ce am văzut floarea soarelui, irișii, cîmpul cu grîu și ciorile, biserica din Auvers, terasa de cafenea, nopțile înstelate, camera lui Vincent? Lumea mai este aceeași după tablourile sale? Creîndu-și propria lume, muncind ca un ocnaș, pînă la nebunie, la inventarea lumii sale, o ființă umană poate ajunge să schimbe lumea. Ce să faci cu
[Corola-publishinghouse/Science/1554_a_2852]
-
XIV-lea, renovate apoi) au avut pînă în secolului al XVI-lea misiunea de a păzi frontiera aragoneză a regatului francez. Casa catară? Ruinele a patru ziduri, înalte de cel mult un metru. Din satul-cetate tipic occitan (castrum), construit în terase pe coastele amețitoare ale "pech"-ului din Montségur4, n-au mai rămas decît cîteva pietre negre. Inchiziția a ras de pe fața pămîntului orașele (castra) catare, orice urmă pămînteană a ereziei trebuia să dispară. Doar cîteva bucăți de ziduri au rezistat
[Corola-publishinghouse/Science/1554_a_2852]
-
putea un străin să întrebe când auzea că vin din România, de Dracula. Nu, el nu a ajuns în Parlament, iar de văzut vampiri n-am vazut decât la televizor. Seara, urmăream zborul haotic al unui pipistrello 58, acasă, pe terasa hotelului. Straniu, ce de acasă găsești de-a lungul vieții, un hotel e de multe ori acasă, casele prietenilor când poposești în vizită devin acasă, o relație poate fi acasă ... Văzusem un film în care cineva spunea că dacă scrii
[Corola-publishinghouse/Science/84984_a_85769]
-
mine în brațe, a început să toarcă și nu s-a mai dat dusă... sper să-ți placă ambele... mâțe! la Marțipan și la... Audrey Hepburn de pe tricoul meu mă refeream! băi, dacă iți zic! aseară am fost la o terasă cu baieții și, ce să vezi? era o pisică neagră pe acolo, care se plimba pe la mese. frumușică în felul ei, cu puțin alb pe piept; dintre toate mesele, a ales-o pe cea la care eram, a sărit pe
[Corola-publishinghouse/Science/84984_a_85769]
-
ne fusese dat... să ne aflăm fiecare pe urma pașilor celuilalt, făcând cu rândul, unul să lase urma pe nisip, altul să o culeagă. Marea Taorminei își spunea poveștile în jurul Isolei Bella, în timp ce o priveam ore întregi de sus, de pe terasa hotelului, și probabil că atunci mi s-a năzărit, tot uitându-mă cum se lasă descoperit în timpul zilei, din ce în ce mai mult, peticul subțire de nisip care lega insulița de țărm, că e păcat să vii în Sicilia fără să fii îndrăgostit
[Corola-publishinghouse/Science/84984_a_85769]
-
Îmi aduc aminte, de asemenea, de răspunsul nediplomatic, potrivit unui tânăr de treizeci de ani, la întrebarea febrilă a distinsului istoric de la Manchester, Constantin Brâncoveanu (da!, descendent al Brâncovenilor), atunci secretar al Casei Regale, care mă chestiona amical, pe splendida terasă a unei cafenele pariziene, asupra șanselor de a reveni monarhia la conducerea țării. L-am întrebat abrupt, fără protocol, cu acea candoare abrazivă a tinerilor: "Ce serviciu de informații vă ajută pentru asta?" Întrebarea legată de sprijinul pe care Casa
[Corola-publishinghouse/Science/84960_a_85745]
-
De ce e așa de multă liniște? În anii din urmă, ehe!... diminețile de vară erau întruchiparea vibrantă a Infernului lui Dante, astfel încât ceasul deșteptător devenea o inutilitate sclifosită. De la trăsnetul sfredelitor al pietrișului coborât printr-un tobogan de tablă de pe terasa blocului de vizavi, transformată de un antreprenor șmecher în prima mansardă din Oancea (unde eu nu m-aș muta nici gratis, după ce am văzut cum a fost construită!), la tradiționalele hârâieli ale camioanelor de marfă, urmate de vreo jumătate de
[Corola-publishinghouse/Science/84960_a_85745]
-
războiul ca structură, ca schelet descărnat, evident, al giganticului paradox cosmic. Bărbatul care picta acea enormă frescă circulară, bătălie după bătălie, petrecuse ceasuri la rând din propria viață pândind o asemenea structură, ca un franctiror răbdător, la fel pe o terasă din Beirut, pe malul unui râu african ori la un colț de stradă din Mostar, așteptând miracolul care să deseneze brusc, dincolo de lentila obiectivului, În camera obscură - riguros platonică - a aparatului său de fotografiat și pe retina lui, taina acelei
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
nu exista nici unul), informând că aceea era o proprietate particulară. Aici nu frecventa pe nimeni. Singurele lui relații erau cunoștințele superficiale din Puerto Umbría: funcționarii de la poștă ori de la primărie, chelnerul de la barul de pe micul chei pescăresc, pe a cărui terasă se așeza uneori, tarabagiii de la care cumpăra mâncare și materiale de lucru sau directorul sucursalei bancare unde cerea să i se transfere bani de la Barcelona. Tăia din rădăcini orice Încercare de apropiere, și pe cei care Îi treceau linia defensivă
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
de Diego Rivera, care Întrețesuse destine fără ca vreunul din ei să fi fost conștient de asta. Mai târziu, când plecase din muzeu și trecuse pe lângă bronzul ecvestru din fața ușii, Faulques se dusese spre Zócalo, o văzuse la o masă de pe terasa unei cârciumi, cu ochii de culoarea strugurilor și mai verzi din pricina luminii de pe stradă, blugii care Îi puneau În evidență picioarele zvelte, lungi și subțiri, și zâmbetul amabil de recunoaștere, care Îl făcuse să se oprească, pentru a comenta muzeul
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
se anunțau plimbări cu șalupa, vile de vânzare și mașini de Închiriat era Închisă. Oricum, n-a pierdut cu toate acestea decât o clipă. Altă persoană Îl interesa, deși nu era nici urmă de ea. Ivo Markovic nu era pe terase, nici pe străzile Înguste și albe din spatele lor (un ferometal, unde Faulques comanda pensule și vopsele, magazine alimentare și dughene cu suveniruri pentru turiști), pe unde s-a plimbat o vreme, cu un aer absent, dar cu ochi atenți. Câte
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
soare Îl făcea pe Faulques să transpire, udându-și cămașa. S-a așezat sub umbrarul unuia dintre barurile restaurant de pe cheiul pescăresc. Și-a Întins picioarele sub masă, s-a lăbărțat pe scaun și a cerut o bere. Îl plăcea terasa, fiindcă oferea cea mai frumoasă vedere, cu marea dincolo de șenal, Între felinarul de pe mol și stânci. Când cobora În sat, În căutare de materiale pentru pictură ori provizii, Îi plăcea să stea acolo În amurg, În vreme ce pe apa care se
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
sociale, legi. Teamă de pedeapsă. Celălalt asculta atent, cu țigara fumegândă atârnând Între buze. Și-a mijit iar ochii. - Și Dumnezeu? Dumneata ești credincios, domnule Faulques? - Nu fii enervant, dom’ne. A făcut stânga-Împrejur. Astfel putea vedea oamenii așezați pe terase ori plimbându-se pe lângă dig, bronzați, cu pantaloni scurți, copii și căței. - Uite-i. Foarte civilizați, În limitele a ceea ce se cuvine, atâta vreme cât n-au nevoie să se străduiască prea mult. Cerând câte ceva, vă rog, cei care o mai fac
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
să privească Înapoi, fotograful se Întorsese la hotel, rebobinase rollfilmele, le Însemnase cu markerul și le pusese Într-un plic din hârtie groasă, ca să le trimită a doua zi cu un avion Air France. La căderea serii, pe când cina pe terasa pustie a hotelului, lângă piscina goală, În ritmul orchestrei (o chitară, o orgă electronică și o cântăreață neagră cu care În noaptea aceea Împărțise patul, după ce Îi plătise anticipat tariful), Faulques auzise urletele prizonierilor trași de crocodili În apele râului
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
să-l privești binedispus și, treptat, surâsul Îți Îngheață. Continuaseră să sporovăiască despre tablou Întreaga după-amiază, mai Întâi lângă râu, sub statuia lui Giovanni delle Bande Nere de pe fațada lui Vasari; apoi la cină, pe care o luaseră devreme pe terasa unui restaurant de pe celălalt mal, de unde vedeau podul și palatul Uffizi, În penultima lumină a zilei. Olvido continuase să vorbească, fascinată de tablou, pe care Îl cunoștea deja, dar pe care nicicând până atunci, alături de Faulques, nu ajunsese să-l
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
Într-un hotel din Cavtat, asistând la spectacolul dat de Dubrovnik sub bombele sârbești. Unii ziceau că fotografia de război era singura care nu scociora prin nostalgii, dar Faulques nu era sigur de așa ceva. În cursul acelor zile, rămâneau pe terasa odăii, În fiecare noapte după cină, cu un pahar În mână, și priveau cum ardea orașul În depărtare, cum se reflectau vâlvătăile incendiilor În apele negre ale golfului, pe când flăcările aprige și exploziile dădeau scenei un aer mut, ireal și
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
monoton. Faulques și Olvido luau micul dejun cu cafea și pâine prăjită, privind coloanele de fum negru care urcau vertical din vechea Ragusa. Se trezise Într-o noapte și n-o găsise alături; ridicându-se, o văzuse În picioare pe terasă, goală pușcă, cu corpul splendid luminat În racursiu, Înroșit de incendiile din depărtare, ca și cum pe piele i s-ar fi prelins penelurile doctorului Atl ori războiul de departe ar fi Învăluit-o cu cea mai mare gingășie. Fac o baie
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]