8,254 matches
-
acceptăm sau să trăim În starea de umilință! Atât de departe merge uneori această nevoie a respectului onoarei proprii, Încât atunci când, fără să vrem, am compromis demnitatea cuiva, dacă acesta răspunde Într-un mod similar la adresa noastră, uităm fapta noastră urâtă de Început și reacționăm cu duritate, ca și cum am fi complet nevinovați. Desigur, poate frapa susținerea ideii că, de exemplu, și un criminal are sentimentul onoarei proprii și luptă pentru respectarea ei, dar realitățile psihologice arată că acest sentiment se constituie
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
o reînnoiască cu fiecare nouă lectură pe care o realizează (când cititorul are resurse imaginative și un potențial crescut de sensibilitate, el estetizează, adică simte realitățile conținutului cărții ca fiind frumoase. Alții, dimpotrivă, nu le pot vedea decât ca fiind urâte; aceștia din urmă, neavând sentimentul frumosului, nu se pot Întâlni, de fapt, cu acea carte, pe care nu o pot simți În aspectele ei frumoase). Μ „Te voi iubi etern și chiar după aceea” (Heinrich Heine). Poetul vrea, desigur, să
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
non-individuală”, În care yoghinul elimină orice activitate psihică, atât pe plan mental, cât și pe plan emoțional sau volițional. Μ Ura cea mai mare pe care o putem provoca unui semen este atunci când avem curajul să-i spunem un adevăr urât despre el Însuși, pe care acesta nu are Însă tăria morală de a și-l recunoaște În forul lui interior. Μ O formă din păcate frecventă de psihopatie este și iresponsabilitatea cu care unii oameni Își folosesc propriul limbaj În
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
creează posibilitatea realizării unor portrete ale caracterului omenesc, adică desprinderea din conveniențele și ipocriziile de fiecare zi a ceea ce reprezintă adevăratul fond al structurii psihice a cuiva. Μ „Acela care Își iubește viața o va pierde, iar acela ce o urăște o va câștiga” (Iisus). și de data aceasta gândul Înțelept Îmbracă hainele strălucitoare, dar derutante ale unui paradox care nu este deloc ușor de tradus. Desigur, se pune problema apărării sau, dimpotrivă, a condamnării unui anumit gen de viață, și
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
și sistematică a înșelării devine astfel chiar mai nocivă decât înșelarea, prin consecințele ei psihologice și sociale și prin rădăcinile ei istorice"146. În acest drum al transformării realității, al creării unei noi lumi, literatura poate să devină o piedică: "Urăsc uneori literatura, așa cum un podgorean ar putea urî vinul pentru insolența de a se socoti mesagerul în transcendent al viei, plătind vămile perfecțiunii cu adevărurile, uitate unul câte unul, ale butucilor"147. Poetica nouă pe care o promovează Ana Blandiana
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
nocivă decât înșelarea, prin consecințele ei psihologice și sociale și prin rădăcinile ei istorice"146. În acest drum al transformării realității, al creării unei noi lumi, literatura poate să devină o piedică: "Urăsc uneori literatura, așa cum un podgorean ar putea urî vinul pentru insolența de a se socoti mesagerul în transcendent al viei, plătind vămile perfecțiunii cu adevărurile, uitate unul câte unul, ale butucilor"147. Poetica nouă pe care o promovează Ana Blandiana este, în consecință, o reiterare a poeticii anterioare
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
de un anumit anotimp. Reîntoarcerea într-un spațiu protector poate avea loc numai atunci când pulsul vieții devine tot mai slab pentru elementele cadrului natural, tumultul specific verii stingându-se într-o tăcere din ce în ce mai profundă"92: "Frunze ușoare ce nu mă urăsc/ Și n-or mai iubi niciodată/ Așează-mi-le compresă pe frunte,/ Galbenă doamnă iertată.// Leagă-mi urechile cu foșnet de aripi/ Să uit mecanicul vuiet de zbor/ Și pentru a nu mai căuta să-nțeleg/ Acoperă-mi ochii ușor
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
A copacilor/ Și semnul izvorului care mă prevenea/ Când era otrăvit./ Să mai aștept, când păsările învață să zboare/ De teamă să nu-mi fie-n preajmă,/ Să nu le ucid?" (De bună voie) sau "Frunze ușoare ce nu mă urăsc/ Și n-or mai iubi niciodată/ Așează-mi-le compresă pe frunte,/ Galbenă doamnă iertată.// Leagă-mi urechile cu foșnet de aripi/ Să uit mecanicul vuiet de zbor/ Și pentru a nu mai căuta să-nțeleg/ Acoperă-mi ochii ușor
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
care nu mai au puterea să se ridice. Astfel, apare primul vers sub forma de laitmotiv, care se repeta obsesiv la începutul fiecărei strofe, schimbându-se doar verbele la imperativ: "Nu-i asculta pe frații mei, ei dorm / Nu-i urî pe frații mei, ei dorm / (...) Nu-i judeca pe frații mei, ei dorm/ (...) Nu îi uita pe frații mei, ei dorm". Autocompatimirea reprezintă o formă de urlet, de strigăt înfricoșător. Într-o lume în care dreptul la cuvânt este cenzurat
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
Bratu, op. cit., p. 25. 100Ibidem, p. 26, "Cuvântul acestor texte aparține ordinii evenimentelor și, implicit, al acțiunii și al intervenției; el se expune, deci, acelorași incertitudini, posibilități sau imposibilități, ca oricare alt gen de acțiune, acelorași exigențe, în orice caz: "Urăsc, uneori, literatura, așa cum un podgorean ar putea urî vinul, pentru insolența de a se socoti mesagerul în transcendent al viei, plătind vămile perfecțiunii cu adevărurile, uitate, unul câte unul, ale butucilor". (Ana Blandiana, Calitatea de martor, București, Editura Cartea Românească
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
acestor texte aparține ordinii evenimentelor și, implicit, al acțiunii și al intervenției; el se expune, deci, acelorași incertitudini, posibilități sau imposibilități, ca oricare alt gen de acțiune, acelorași exigențe, în orice caz: "Urăsc, uneori, literatura, așa cum un podgorean ar putea urî vinul, pentru insolența de a se socoti mesagerul în transcendent al viei, plătind vămile perfecțiunii cu adevărurile, uitate, unul câte unul, ale butucilor". (Ana Blandiana, Calitatea de martor, București, Editura Cartea Românească, 1970, p. 112)". 101"Poate că puritatea și
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
incomod și cei doi adoptă atitudini ambigui) Și tocmai atunci, va să zică.... Ha! Ilie: Nu rîde. De asta cred că nici n-am făcut crizele de rigoare. Pentru că tocmai atunci te-am iubit, te-am disprețuit, te-am dorit, te-am urît... Pentru că, fapt, atunci existai... Nu mă îndoiam. Existai cu adevărat! Mina: (după un timp bea țuică din sticlă) Mă iubești? Ilie: Mina, vezi, nu știu dacă te iubesc sau mai bine zis nu știu dacă nu te iubesc. Mina: Atunci
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
chiar am vrut. Mina: Totuși, tu înțelegi lucrurile simplu. Și le judeci simplu. Vera: Ei, da, așa-i! Le judec simplu. Și ce-i cu asta? Unde greșesc? Mina: Ce-ai spus tu e adevărat: nu ne iubim, nu ne urîm nu suferim... Și tocmai asta e suferința. Dacă măcar ne-am urî, ar fi altceva... Vera: Hai că te ajut eu! Și zău că nu trebuie să m străduiesc prea mult. Hai că te ajut eu de-o să vă urîți
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
simplu. Vera: Ei, da, așa-i! Le judec simplu. Și ce-i cu asta? Unde greșesc? Mina: Ce-ai spus tu e adevărat: nu ne iubim, nu ne urîm nu suferim... Și tocmai asta e suferința. Dacă măcar ne-am urî, ar fi altceva... Vera: Hai că te ajut eu! Și zău că nu trebuie să m străduiesc prea mult. Hai că te ajut eu de-o să vă urîți pînă o să crăpați de fericire... Dacă asta marea dramă! Mina: Vorbești prostii
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
asta căi domnișoara Cucu e urîtă? Irina: (ușor descumpănită) Păi... nu știu unde scrie, dar toată lumea știe că așa e... urîtă și rea... Val: Iubito, mai citește piesa... D-ra Cucu e o infirmă pe dinăuntru. Dar asta nu înseamnă deloc că e urîtă pe dinafară. Irina: Deci tu crezi că eu... Val: Mînca-v-ar să vă mănînce de artiști care cred că teatrul e o paradă de trupuri vorbitoare... Irina: Ei, na, acum! Păi ce, poți să joci fără trup? Val: Nu fi comică
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
e frică? De cine să-mi fie frică? Val: Bineînțeles, de tine. Irina: Cum o să-mi fie frică de mine! (deși înțelege, alunecă în anecdotă) Păi eu cu mine sînt foarte bună... nu mă bat, nu mă invidiez... nu mă urăsc, nu mă ameninț, nu mă trădez... De ce să-mi fie frică de mine?! Val: Poate că tocmai pentru că ești așa de bună cu tine... Irina: Știi ceva! Mai bine taci. Val: Vezi! Alex: Are dreptate. Irina: Tu să taci! Alex
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
culc cu el?! (un început de plîns) El 1: Ca de obicei, melodramatizezi. Ea 2: Da? Dar în ce fel ești tu aici? Cu mine? Că de cum intri în casă, te așezi la masa aia, pe care încep s-o urăsc, și-ți înfunzi nasul și mintea și sufletul în poeziile tale. (după o pauză) Crezi că nu știu ce scrii? Crezi că nu știu că în poeziile tale o cînți pe ea și mă denigrezi pe mine? El 1: (bănuind răspunsul, un
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
era plin de subtilități... pe onoarea mea dacă nu...! Plin de finețuri... Și toată șmecheria pornea de la faptul că toată lumea era împinsă spre delincvență... și încă dublă delincvență... prima era că oamenii se simțeau vinovați față de regim, pe care-l urau și nu credeau în el, și-a doua oară se simțeau vinovați față de ei înșiși pentru că, deși nu credeau în regim, îl lăudau, defilau, exclamau... Înțelegi?! Ca să nu mai vorbim de delincvența de drept comun, de vinovăția omului care chiulește
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
urlat "asta e musca mea!", musca zboară... zboară și... gata... Gh. P. unu: Asta s-o crezi tu. Ascult-aici; cînd spui cuiva un adevăr de ăsta, care te obsedează pe tine, se întîmplă trei lucruri: primul e că te urăște că tu ai curajul pe care el nu-l are; doi, te va turna peste tot că ai fost securist, umflînd de zece ori ce i-ai spus tu, și trei, te va bănui că n-ai spus decît o
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
encore plus soumis aux Américains que les autres pays d'Europe. Les Franșais se comportent vraiment comme les valets d'une portion de l'Empire.” Bărbat la 40 de ani, singur, contabil la Ministerul Culturii - o slujbă pe care o urăște și o acceptă doar pentru bani - Michel este personajul a cărui singură Însușire pozitivă se dovedește luciditatea. Apăsat de conștiința mediocrității sale, fără iluzii, reclus, Michel este avatarul recent al lui Mersault. Houellebecq Își Începe de altfel romanul după modelul
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
decît pentru. O idee cît se poate de simplă, care stă probabil la baza nombrilismului membrilor oricăror minorități: fiind obligați să se privească mereu În oglinda Întinsă cu atîta solicitudine de societate, ei ajung să se iubească sau să se urască - devin În orice caz solipsiști, autotelici, profunzi... Există desigur tentația de a adopta În privința homosexualității - fie ea feminine, cum se Întîmplă În cazul nostru - trei atitudini: primele două sînt angajate: Împotriva sau pentru,de pe poziții esențialist-religioase sau relativist-culturale. Ultima, detașată
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
trebuie să aibă iluzia de-a fi cîștigat ceva, sau chiar să cîștige, ele se achită perfect, profesionist, de această sarcină. În cel mai bun roman al său, Loin d’Odile (1998), eroul, părăsit, iar, de iubită, Își trece de urît cu o muscă asupra căreia proiectează toată sensibilitatea rănită de fosta iubită. Nici faptul că, mai tîrziu, reușește să cîștige momentan corpul - poate și sufletul? - iubitei prietenului său, de care era platonic și pierdut Îndrăgostit, nu-i schimbă viața. Renunță
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
de fiecare dată, cei doi au, ca prezență, același statut, indiferent de natura relației lor. Stau față în față, obraz lîngă obraz, trup lîngă trup... la bine și la rău. Orice îndrăgostit e fericit să-și vadă perechea, orice victimă urăște contactul cu torționarul ei. Dar supravegheatul? Lui îi va fi întotdeauna refuzată posibilitatea de a-și identifica „partenerul”, căci „dublul” său relațional este o umbră, o fantomă sau o bănuială. Regimul supravegherii se definește printr-o reciprocitate trunchiată: lipsește celălalt
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
am fost iubit munților, munților dragi/ de ani ne-am acoperit/ ca de paltini, ca de fagi". Se schițează un dialog cu absolutul în care poetul își recunoaște neputința și spaima în fața morții: "De ce mi-e teamă că mă vei urî, că/ Și curge, doamne, lângă hârcă/ Dulce vorba." Majuscula în mijlocul versului, o anumită grafie, spații între versuri mai scurte și mai lungi în contextul poeziilor atestă o anumită intenționalitate, legată de substituirea unor nume, stări sau pentru a accentua taina
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
vor cânta tânguitori în ierburi/ în ultima noapte a aducerii aminte" ("Clopotele"). 16 "Căci nu sunt mulți adolescenți care/ Pot însoți un șarpe" (A. Păunescu). 17 "Șarpele cu ochii de diamant/ Ridicat pe iedera de foc". 18 "Și s-a urât cu cântecul din fluier,/ Cu jalea din câmpii, alăuta/ Vor șerpi cu clopoței, năpârci cu șuier,/ Și nu mai vor nici hora, nici lăuta." 19 "Ca o șoaptă din țărână/ Împrejurul roții olarului/ Venim de departe lovindu-ne./ Nu ne
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]