9,537 matches
-
ale ochelarilor săi. Privită prin lentile nu arăta nicicum, nu semăna cu nimic din ce văzuse el până atunci, după cum nicicum arăta și privită pe deasupra lor. Pentru prima dată În viață simțea că el era cel privit de doi ochi mărunți, reci și indiferenți, de culoarea lavandei. Semănau cu ochii plictisiți ai vameșilor la schimbul de tură. Închise ochii, dacă nu Încântat, cel puțin mai bine dispus de insolitul asemănării. Ceea ce Îl Încânta cu adevărat era culoarea și mirosul stepei de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
o rază de lumină vineție, sau cât o tăietură de bisturiu În aerul tare ca sticla, n-a mai văzut-o nimeni. Asta și pentru că iarna, după cum se știe, se Întunecă devreme. Sfârșit Baia Mare - Cluj - Amiens 1993-2006 CUPRINS I. Întâmplări mărunte, sensuri pe măsură sau Zăpada lui Cain II. Caiet cu vise și Însemnări III. Mică publicitate IV. Scurtă călătorie a domnului Húsvágó Tamás Húnór Într-un loc nu prea Îndepărtat V. Pregătiri de Anul Nou cu câteva analepse VI. Revelion
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
Essex și să ne refugiem Într-un sat din comitatul Devon, unde toate dorințele tainice aveau să-mi fie Îndeplinite cu mult mai mult decât În visele mele cele mai nesăbuite. În noul meu univers am dat uitării, Încântat, colecția măruntă de pomi fructiferi zbârciți și Îngrămădiți a tatălui meu În schimbul Americii de copaci naturali pe care o descoperisem În Devon. Voi reveni la ceea ce a Însemnat - și Încă mai Înseamnă - ea pentru mine, dar mai Întâi mă voi strădui să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1911_a_3236]
-
ani mă aflam Într-un loc istoric. Nu era un câmp de bătălie nesfârșit, o casă, o piață, un loc unde s-a petrecut un eveniment aparte; ci doar un petec de pământ, un loc de desfășurare pentru nenumărate evenimente mărunte - o grădiniță Îngrijită din secolul al optsprezecelea, Împărțită prin cărărui pietruite În parcele cu flori, și Într-un colț o căsuță de lemn unde locuise pe vremuri proprietarul ei. În toată istoria omenirii nu se află decât o singură altă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1911_a_3236]
-
pietrificată), au fost crângurile artificiale făcute din trunchiurile de copaci prăbușiți, transportați și Înălțați din nou; și că acoperișurile lor trebuie să li se fi părut celor care le Înălțau nu atât acoperișuri, cât coronamente artificiale. Până și cele mai mărunte păduri au secretele lor și locurile lor tainice, hotarele lor nemarcate - și sunt convins că toate clădirile sfinte, de la cea mai impunătoare catedrală până la cea mai mică capelă, În toate religiile lumii, descind din aura naturală a anumitor crânguri sau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1911_a_3236]
-
picioarele. CAPITOLUL UNSPREZECE — Mergem diseară să vedem niște proiecții cu meciuri de box la Wiltern? Bagă veterani: Dempsey, Ketchel, Greb. Ce zici? mă întrebă Lee. Stăteam la birouri alăturate, într-o încăpere din secția University, și răspundeam la telefoane. Funcționarilor mărunți care se ocupau de cazul Short li se dăduse duminică liberă, așa că polițiștii de teren le țineau locul la munca plictisitoare de birou. Notau ponturi pe care le treceau mai apoi pe fâșii de hârtie, menționând numele celor care au
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
nimeni altul decât caporalul Joseph Dulange. Când a ajuns în dreptul nostru, a despăturit un ziar de scandal de dimineață și mi-a arătat fotografia lui de pe prima pagină. — Eu mă bucur de toată atenția. Numele tău e scris cu litere mărunte, așa cum merită nemțălăii. Răsuflarea lui duhnea a Johnnie Roșcovanul. I-am ars una peste bot. Dulange s-a prăbușit ca un sac de cartofi. Mâna dreaptă îmi zvâcnea de durere. Privirea lui Russ Millard îmi aminti de Iisus gata să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
la cele două curve oarbe și întrebându-mă dacă ele or să afle și dacă o să le pese. Sala de ședințe era plină de polițiști care așteptau apelul - un ultim obstacol înainte de parcare și casă. Am luat-o la trap mărunt, cu spatele drept, înfruntând privirile care le căutau pe ale mele și făcându-le să se plece. În spatele meu auzeam șuierături: „Trădător!“ „Bolșevic!“ Aproape că ieșisem din încăpere, când am auzit aplauze, iar când m-am întors, i-am văzut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
întors la El Nido, întrebându-mă în continuare cum să procedez cu Ramona. A doua zi m-am întors la serviciu. La sfârșitul programului o echipă de la Poliția Metropolitană mă aștepta la vestiarele de la Newton. M-au prăjit la foc mărunt timp de trei ore. Am intrat în jocul fantezist pe care l-a început Madeleine. Povestea ei era beton armat, iar reputația mea de polițist neîmblânzit m-a ajutat să trec cu bine peste interogatoriu. Nimeni nu a pomenit nimic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
Felix S 23 își aduse aminte de zilele când era împuternicit să controleze consumul de curent pe cap de robot și, la nevoie, să-i scoată din priză. De-atunci, ce-i drept, multe se schimbaseră, chiar și roboții mai mărunți având dreptul la câțiva kilowați personali, așa-numiții „kilowați de căciulă”, pe care-i puteau utiliza după cum îi tăia capul. Acum capul nu mai era el, Felix S 23, și tot ce putea face era să asculte, cu o ciudă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2120_a_3445]
-
vor sluji, în cel mai bun caz, cine știe cărui strung carusel fără conștiință. Stăteau cu capetele plecate, atât cât le permitea dispozitivul, când deodată Getta 2, care privea prin hublou, exclamă: — Ia te uită! Parcă se vede o planetă! Cu pași mărunți, comandantul Felix S 23 merse la hubloul său, mai mare și mai curat, și se uită în spațiu. Într-adevăr, în depărtare se zărea luminând roșietic ceva de forma unei mingi de rugby. — Dacă nu mă înșel eu - zise comandantul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2120_a_3445]
-
cerea vama. Când i-a căzut și ultimul dinte din gură, s-a arătat recunoscătoare: - Gata cu durerile, a chicotit ea. Gata cu carnea, de asemenea, a mai zis, cu un gest de jelanie. Dar nora ei, Shif-re, îi tăia mărunt și îi tasa fiecare fel de mâncare, așa că prietena mea a rămas veselă și s-a putut bucura de bere și de glumele ei în continuare. A mai asistat la multe nașteri cu mine, s-a bucurat de zâmbetele nou-născuților
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
îi alintaseră două însușiri naturale, vanitatea și plăcerea de a domina, încât nu mai accepta nici măcar din partea unui copil să fie contrazis, contrariat, iar eu îi semănam într-un fel; nu mă interesa decât ceea ce avea legătură cu mine. Era mărunt și rotofei, cu o burtă pe care încerca în zadar să și-o ascundă și, fiindcă avea complexul de a fi prea scund, nu suferea oamenii înalți la care trebuia să privească în sus. Prima dezamăgire pe care i-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
nu atrage atenția asupra lui. Firea lui șovăitoare, moale, politicoasă mă lăsa să ies în evidență, să mă impun, să exagerez, să iau foc, pe scurt să mă comport ca un tiran, ispită extrem de plăcută după ce dusesem o existență îmbâcsită, măruntă, de ratat. „Oare ce crede acum despre mine? m-am întrebat spionându-l cu coada ochiului. Că sunt un vânător cu experiență? Poate chiar un dur”... Țineam minte foarte bine vorbele individului de la care aflasem prima oară de acele locuri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
când am văzut pe batistă pete de ruj. Parcă îmi sărutasem nevasta. Am plecat, strivit de o mare umilință, hotărât să nu mă mai întorc niciodată acasă”. După aceste însemnări urmau mai multe pagini albe. Și din nou același scris mărunt și nervos. „18 august Am fost la un lac din apropierea orașului să înot. Era o zi splendidă. Nici un nor. Soare fierbinte. Pe marginea lacului se vedeau rododendroni înfloriți și măceși sălbatici. Iarbă verde. Am ieșit la soare. Deodată am simțit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
mine. Și chiar când m-am împăcat aparent cu mediocritatea mea, i-am fost infidel în imaginație și în somn, când mă visam șef de trib, stăpân peste insule ori mare artist, căci nu mi-am pierdut timpul cu vanități mărunte, aspiram numai la cele care nu erau în nici un fel de nasul meu. Ieșeam din destin pe ascuns, deoarece nu puteam s-o fac trântind ușile și chiar plecarea la azil a fost o asemenea fugă; mai mult decât de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
era destul de chinuitor. Întârziam câte un ceas în pat înainte de a mă hotărî să cobor pe podeaua rece. După ce îmi luam inima în dinți să cobor, uitam că ezitasem și-mi transformam îndrăzneala într-un triumf. Era un semn mic, mărunt, că în schema mea, simplistă, asupra vieții nu era loc și pentru măsura normală. Poate tocmai fiindcă n-aveam nici o calitate care să-mi dea dreptul s-o încalc, mă gândesc azi. Am fost încântat de inteligența mea, dar mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
încă în perioada studiilor de la Belle Arte, destul de clar formulat, deși, ca să nu pară cinic, îi dădusem o nuanță ușor golănească: fiecare să-și rezolve singur neplăcerile, să nu impută aerul din jurul lui. Ascultam necazurile altora, dar numai când erau mărunte; cele mari mă puneau pe fugă. Au existat totdeauna, se pare, în mine o lașitate și o nepăsare care au ieșit la iveală foarte devreme, încă de la patru ani, la înmormântarea bunicului meu dinspre mamă, pe care nu-l țin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
să mă lase, de pildă, gol pușcă. Soarele cobora dincolo de cătun, însângera pădurea de sălcii, iar din direcția mlaștinei vântul aducea miros puturos de noroi dospit. Nu era departe până acolo. Din locul unde ulița își vărsa praful în iarba măruntă de la marginea cătunului mai era foarte puțin. N-am mai putut să-mi beau cafeaua. M-am ridicat grăbit și am plecat. 15 Sunt ca un șarpe boa care a înghițit viață și abia acum o digeră și care simte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
m-a întrebat, îndatoritor, portarul. Ceva nu mi-a plăcut în curiozitatea lui încât mi-am scuturat impermeabilul de apă pe trepte și i-am zis sec: „Pe nimeni”. Până la urmă n-a fost o ploaie furtunoasă. Dimpotrivă, ploua meschin, mărunt, ca toamna. Se lăsase și ceața. O ceață deasă, vâscoasă, care aproape ascundea marea. L-am auzit pe Domnul Andrei explicându-le celorlalți bătrâni care se înghesuiseră la capătul coridorului și priveau ploaia: „Pe o vreme ca asta nu se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
nu mai e bătrânul șters, prăpădit; de jos, s-a ridicat un om aproape necunoscut, cu părul atârnând în dezordine, cu bărbia tremurând și cu ochii plini de mânie, care te privește fără să zică nimic. A început să plouă mărunt, părul lui Vecu se udă, i se lipește de frunte, de ceafă, de urechi. Brusc, bătrânul se desprinde din împietrire, te scuipă, pentru că l-ai jignit? pentru că te disprețuiește?, și pleacă legănându-și în ploaie silueta deșirată. Scuipatul lui, cleios
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
reproșat că mă duc în sala cu oglinzi, că trăiesc în minciună. În felul acesta m-ai jignit. Îmi pare rău, dar nu pot să ți-o iert. Ar fi trebuit să știi că eu nu sunt făcut pentru vanități mărunte”. Dar, brusc m-am oprit. Era complet idiot ce făceam. Am rupt hârtia și am înghițit tot coniacul care se mai găsea în sticlă. Când panica mea animalică a scăzut și am îndrăznit să mă întorc, bâjbâind, la realitate, m-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
parfum sălbatec, întăritor, fără să ți se mai întoarcă stomacul pe dos. Dacă ai energia necesară pentru asta, n-o să te mai surprindă nimic. Vei înțelege de ce ai greșit când ai uitat că marile vanități îți cer să sacrifici vanitățile mărunte, că trebuie să te prefaci din când în când respectuos pentru a ajunge să nu mai respecți pe nimeni și să te prefaci din când în când modest pentru a căpăta dreptul la o trufie fără limite. Fiindcă, din păcate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
pe pământ și numai sclavul negru Auta îl vedea în cer. Nopțile erau reci, și păturile cărate pe tauri ziua păreau batjocură vrednică de lepădat în nisip, iar noaptea se dovedeau neîndestulătoare. Cei doi drumeți întîlneau arar câte o oază măruntă, cu câte un izvor sau o fântână părăsită în care apa s-a sfârșit de mult. De mers mai aveau. Și mergeau iarăși printre nălucile oazelor verzi și ale orașelor mărețe care jucau pe zări fără să se afle aievea
Luntrea Sublimă by Victor Kernbach [Corola-publishinghouse/Imaginative/295598_a_296927]
-
în Atlantida nu mai părea greu de înfăptuit. Armata străbătuse deșertul fără pierderi însemnate și intrase apoi, venind dinspre miazăzi, în valea râului Hapi, iar după aceea se urcase pe cursul lui spre Marea dintre Pământuri. Cu unii stăpâni ai măruntelor țărișoare care alcătuiau lungul ținut al oamenilor rome sau al poporului roșu și care trăiau din binecuvântarea Pământului Negru, numit de ei Ta Kemet, iscusitul Puarem, meșter în asemenea treburi, încheiase înțelegeri, în pofida altora. Astfel, armata lui putuse fi mai
Luntrea Sublimă by Victor Kernbach [Corola-publishinghouse/Imaginative/295598_a_296927]