9,905 matches
-
religios, că donatiștii "pătrundeau, uneori, cu forța în tribunale și îi sileau pe judecătorii înfricoșați să le ordone execuția". Altminteri ponderat ca ton, Augustin însuși nu se poate abține de la comentarii malițioase: "sinuciderea din respect pentru martiraj este amuzamentul lor cotidian". În încercarea de a stopa aceste excese, Biserica hotărăște, la Conciliul de la Braga, refuzul performării riturilor funerare în cazul tuturor sinucigașilor, indiferent de clasa socială din care aceștia proveneau și de motivul faptei. Fără un efort considerabil, ni-i putem
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
adică acelei indeterminări ontologice care constituie însăși fibra esențială a lucrurilor, textura fină a acestora. Grație adecvării la silueta evanescentă a ființei, maestrul trăiește în permanență pentru a (se) juca (go, firește, dar și mahjong sau șah), toate celelalte preocupări cotidiene fiind împinse, ca pe o pânză, în clarobscurul fundalului. Bătrânul refuză cu obstinație chiar și plimbările în parc, pentru ca mintea, suspendată între două intervale ludice, să nu se poată atașa de nici o altă formă exterioară, să nu poată fi coruptă
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
bobârnace” de-ncasat, asta-l lasă rece, pe el îl preocupă o nouă variantă a nu știu cărui vers villonian. Țara arde...” “Poate că nu-i chiar așa. Poate că omul crede ceea ce este el pe cale să realizeze e mai important decât meschinăriile cotidiene. În fond, ... orice ședință înseamnă... vorbe..., niște vorbe care... trec,... zboară...” 5. E o zi de toamnă târzie și bogată, veselă și plină de aduceri aminte. O toamnă, dacă vreți, de bilanț, căci este prima dată când fostul profesor Paul
Filigran by Alexandru Poamă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/363_a_1431]
-
mai aspre rigori disciplinare legale!” Știe toată lumea ce înseamnă aceste aspre rigori disciplinare legale. “Simfonia Nr. 41, Jupiter.” Finalul. Măreț, plin de lumină... Orchestra atacă, acum, “Tablouri dintr-o expoziție”. Prin fața ochilor spiritului se perindă imagini sugerând viața, tumultul ei cotidian, prin intermediul unei muzici divine. Fiecare frază muzicală înseamnă oglinda plină de armonie a unei idei. Notele, în curgerea lor măiestrită, nu reprezintă numai sunete în sine, disparate, care, puse împreună, să poată alcătui o imagine, un gând, un tot. Ele
Filigran by Alexandru Poamă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/363_a_1431]
-
pot să recepteze muzica, s o absoarbă. Să cântăm un cântec de bucurie, oameni, căci aceste inimi mari prin realitatea lor, vor izbăvi, cândva, specia noastră de platitudine, de rutină și decădere, de stress și de goană nesăbuită după fleacul cotidian! Să ne umplem spiritele de această măreață victorie a firii omenești, etern scormonitoare, dușman al prostiei și răutății, al plafonării și automulțumirii. Pe scenă urcă, acum, câțiva copii, flori pentru dirijor, flori pentru instrumentiști. Flori și aplauze. Ar fi trebuit
Filigran by Alexandru Poamă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/363_a_1431]
-
vreți, deci mult mai cunoscută: “Nu spera și nu ai teamă, Ce e val, ca valul trece, De te-ndeamnă, de te cheamă, Tu rămâi la toate rece” R: Credeți că poetul trebuie să fie rece, departe de tumultul vieții cotidiene?” P: N-am spus asta. Și nici Eminescu nu cred că s-a gândit la așa ceva când a scris aceste versuri. Mai degrabă totul trebuie judecat și înțeles altfel: “Poetul rămâne rece la nimicul cotidian care-l înconjoară și de
Filigran by Alexandru Poamă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/363_a_1431]
-
rece, departe de tumultul vieții cotidiene?” P: N-am spus asta. Și nici Eminescu nu cred că s-a gândit la așa ceva când a scris aceste versuri. Mai degrabă totul trebuie judecat și înțeles altfel: “Poetul rămâne rece la nimicul cotidian care-l înconjoară și de care riscă să fie sugrumat, anihilat, distrus.” Altminteri, dacă am lua totul ad literam, ar însemna că poetul însuși militează pentru alungarea lui din cetate, din viață, din preajma oamenilor. Și, cum se știe, “poeții au
Filigran by Alexandru Poamă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/363_a_1431]
-
contrazică; nu este exclus să fi comis câteva greșeli, chiar grosolane. Ce bine, însă, că nu cunosc aceste gânduri decât eu, adică un tip care, să nu zic a citit, mai bine zis a frunzărit "Știința viselor" sau "Psihologia vieții cotidiene" ,"Tipuri de psihologie" ori "Despre psihologia incoștientului". Un tip care, nefiind deloc de specialitate, dar venind, cât de cât, în contact cu unele din ideile prezentate acolo, nu poate emite nici un fel de pretenții în a-i fi înțeles cum
Filigran by Alexandru Poamă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/363_a_1431]
-
spune clar: că nu există ceva mai plictisitor în lume decât o femeie și decât o femeie care suferă și știu foarte bine asta, până și eu, așa cum oi fi, nu prea deșteaptă, ajung să mă plictisesc de mărunțișurile mele cotidiene și de tertipurile mele și, din clipa în care mi-am dat seama de asta, mă ascund și nici nu vreau să mă mai gândesc și n-am chef deloc să mai și citesc într-o carte ce eu știu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
coardele unei harpe. La vreo cincizeci metri de gardul Împrejmuitor, Jim stătea culcat În iarba Înaltă lîngă cursa de fazani. Asculta paznicii certîndu-se, În timp ce Își făceau rondul de fiecare oră În jurul lagărului. Acum, cînd atacurile aeriene americane deveniseră un eveniment cotidian, soldații japonezi nu-și mai atîrnau puștile pe umăr. Țineau cu ambele mîini armele cu țeavă lungă și erau atît de nervoși Încît, dacă l-ar fi văzut pe Jim În afara perimetrului lagărului, ar fi tras În el fără să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
terminase, bombardierele americane păreau sătule să se mai concentreze asupra țintelor. Spre supărarea lui Tulloch și a locotenentului Price, Își aruncau Încărcătura În cîmp deschis, În jurul lagărului, Își strîngeau ușile și se Îndreptau lin spre bază, după ce Își făcuseră datoria cotidiană. CÎnd aveau oare să vină la Shanghai armata și marina americană? De pe acoperișul Blocului G, Jim examină suprafața liniștită a rîului, la șase kilometri spre nord. Fără Îndoială că americanii erau circumspecți să navigheze pe Yangtze, temîndu-se că unii comandanți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
contextul mai larg al discursului său de ansamblu asupra statutului realității în teatru și asupra actorului? Un discurs în care teatrul, în esența lui, se afirmă ca manifestare a unei realități; iar această realitate nu este nici de ordinul celei cotidiene și nici cea a corpului viu, din carne, sânge și nervi, ci, așa cum o spune textul „Actorul și Supramarioneta”, de ordinul unei realități care ne îndreaptă pașii spre tărâmurile morții. Spre acele spații unde corpul viu cedează locul unei figuri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
Dar ea nu îl apropie oare de Gorgo? Tot așa cum statuia-stâlp îl apropie de Hermes. De la Hermes, zeu al răspântiilor din spațiul social, zeu al unei topografii ale cărei repere le jalonează, F. Frontisi-Ducroux nu reține decât prezența lui intimă, cotidiană și familiară. Dar nu-l neglijează cumva cu prea mare ușurință pe Hermes, călăuza sufletelor celor morți? Nu uită oare de răscrucile tragice ale destinului lui Oedip? Tragedia, „acest grandios ceremonial vizual” care „se desfășoară în onoarea lui Dionysos și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
1 va reține, din Bacantele, figura unui Dionysos - simbol al unei amețitoare alterități: incarnare a celuilalt, el suprimă barierele dintre divin și uman, dintre uman și animalic, dintre lumea de aici și cea de dincolo. Este zeul care răstoarnă ordinea cotidiană și care, „printr-un veritabil amalgam de miracole, de fantasmagorii și de iluzii”, înclină balanța când „spre înălțimi, spre o idilică fraternitate”, când „spre adâncuri, spre confuzia haotică născută dintr-un înfricoșător sentiment al ororii”. Dionysos din Bacantele este, fără
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
sublim”, cea care îi conferă teatrului său dimensiunea deschiderii către „puterile nevăzute”, „armonia ei sumbră și copleșită de spaimă”. Definind „tragicul cotidian” ca pe o acțiune ce poartă pecetea manifestării unor forțe aparținând unui alt plan decât acela al realității cotidiene, Maeterlinck îi va cere teatrului să facă din acest „tragic al vieții de zi cu zi” însăși esența sa. Foarte devreme, încă din 1890 - adică din epoca primelor sale piese -, în texte ca Mici conversații 1 sau Un teatru de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
mai spune Silueta, ca și cum ar fi un personaj din teatrul de umbre chinezești. Călător istovit de neîntrerupte și obositoare peregrinări pe meleagurile morții, el nu-și poate afla odihna tocmai pentru că fosta lui viață continuă să-l obsedeze, pentru că realitatea cotidiană din care făcuse parte odată îi rămăsese încă întipărită în minte și în suflet. Amintirile, subliniază maestrul, sunt cele ce nu-i dau pace, îl torturează, iar un elixir al uitării nu s-a descoperit până acum, din păcate. Assir
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
fel de puteri? Fără îndoială, puterile unei fantome: posibilitatea de a accede la un adevăr ce scapă celor vii, de a vedea dincolo de aparențe, de a vedea oamenii așa cum sunt ei în realitate, despuiați de veșmintele și de măștile lor cotidiene („nevopsiți”, am zice, ca să reluăm o metaforă a piesei). Așa încât nu are de ce să ne mire coincidența între întoarcerea lui Arvid, „Străinul”, și incendiul care mistuie casa familiei Valström, incendiu purificator, incendiu demistificator ce scoate la lumină adevărul, deconspirând eșafodajul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
face și ea apariția în acordurile muzicii și e văzută tot numai de către Student. Căci Studentul este singurul care poate vedea ceea ce alții nu văd - fantomele, invizibilul -, pentru că s-a născut într-o duminică, adică în acea zi când mersul cotidian al timpului se întrerupe. Lăptăreasa este și unica ființă de care se teme bătrânul Hummel. Aflând de existența ei, fostul director e cuprins de panică; mai apoi, când năluca tinerei fete îi trece prin fața ochilor, se înspăimântă de-a binelea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
dublul viu al mortului întors printre oamenii vii, calitate de o valoare cu totul îndoielnică, însă, se grăbește să afirme Kantor, convins de inferioritatea imitației, a copiei în raport cu prototipul, cu personajul mort înnobilat de intrarea în „mausoleul eternității”. Realitatea vie, cotidiană înscrisă într-un loc real „de rang inferior”, cum spunea el adesea, rămâne totuși singurul nostru mijloc de a percepe măreția morții. Un teatru fidel sensului său fundamental n-ar trebui, așadar, să ocolească problema reîncarnării, „noțiune extremă, ultimă, aflată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
real, o lume „diferită”, neexplicată. Mult mai târziu, Kantor va mărturisi că tot acolo, în aceeași cameră a memoriei, a înțeles marele adevăr pe care îl poartă în ea copilăria: e vârsta la care lumea invizibilă, „superioară” coboară în realitatea cotidiană și se confundă cu ea. Căci momentul decisiv al artei sale a fost și el acela când, ca și în copilărie, a pus în realitatea de zi cu zi, săracă și lipsită de măreție, ceva din grandoarea lumii de dincolo
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
moartea lui definitivă; va trebui ca acestea să fie „cu totul ieșite din comun, de-a dreptul bizare și deci total nepotrivite pe trupul unui om viu”. Sunt veșminte care, așa cum făcea și supramarioneta lui Craig, îi interzic actorului gestul cotidian, realist, îl eliberează de orice tentație mimetică. „Dacă porți hainele astea, nu poți să deschizi o ușă - sau, dacă da, cine știe ce ușă e și cine știe unde dă!” E de la sine înțeles că acea ușă ciudată dă spre un altundeva neîntâlnit în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
devină expresii triviale. ...Cuget câteodată foarte neliniștit, la orgoliul meu care ar putea fi călcat în picioare, dacă, prin absurd, Gloria va înțelege într-o zi, că borșul în care scuipă câteodată, e sângele ce mi se scurge în porții cotidiene. „Alerg spre Gloria. Iau primul tren, mă desluși Ferdinand Sinidis, continuând să-și strângă rufăria. Vina catastrofei o port întreagă. Gloria nu putea respira înălțată și singură ca floarea reginei, cu petalele plușate, și fragedă chiar în ierbarul alpinistului temerar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]
-
căile respiratorii. . „Abide with me”, imn creștinesc compus de Henry Francis Lyte În 1847, cântat cel mai adesea pe melodia compusă de William Henry Monk. . Prima Universitate a Scoției. . Cântec popular englezesc. Sortiment de bere brună, comercializat În Scoția. . Identitatea „cotidiană” a lui Superman, jurnalist la un ziar american. . Distincție britanică instituită de Regele George al V-lea, acordată ofițerilor. . În orig. rowies - specialitate englezească de produse de patiserie. . Sandviș comercializat În Marea Britanie de McDonalds, compus dintr-o brioșă englezească unsă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1999_a_3324]
-
individul implicat În procesul educațional, deoarece sursa valorilor nu se află doar În societate sau În individ, ci În interacțiunea dintre persoană și societate. Educația pentru valori corespunde necesității de a le forma elevilor o conduită civică bazată pe cunoașterea cotidiană a regulilor vieții sociale, democratice Într-un stat de drept. Educația pentru valori urmărește: inițierea elevilor În practicarea unui comportament activ, responsabil, capabil de toleranță și respect față de sine și de ceilalți, conștient de drepturi și de datorii, liber și
Caleidoscop by Narcisa Dinu () [Corola-publishinghouse/Journalistic/91742_a_93357]
-
anume stare a neputinței de a-mi depăși condiția. Chit că o să-mi răpească alte ore bune de lucru, am decis ca de azi să reiau transcrierea unor gânduri, fără Însă ca exercițiul acesta să mă oblige la o consemnare cotidiană, ci doar atunci când simt cu adevărat că am ceva de transmis. 2 iunie 2012 Mă simt ca un prizonier. Când tocmai ziceam că am scăpat și că pot să-mi văd de proiectele mele, ieri iar au năvălit peste mine
Ultima sută by Cornel Galben () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91673_a_93187]