9,038 matches
-
cultivarea apatiei, a epuizării nervoase, fascinația pentru stările morbide, pentru toate formele agonicului 1. Persoanele (reale sau fictive) care populează această lume „sunt de-a dreptul fascinate de viziunea apusului culturii, de spectacolul tuturor prăbușirilor, cu afinități și predilecții, uneori stranii, pentru stările de extenuare, degenerare și agonie. Voluptatea lor supremă este să se simtă și să se proclame storși, depășiți de istorie, consumați În Întreaga lor ființă. Conștiința paralizantă a stărilor anormale Îi domină: sleirea vitalității Îi aruncă În artificial
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
1873-1907), supranumit „Indianul” datorită părului prelins pe umeri și ochilor de un negru intens, e capul de serie al acestei mici și ciudate confrerii. Excentricitatea sa extremă, gustul pentru scrimă și ciclism, pasiunea armelor, alcoolismul de nestăvilit, interioarele de o stranie morbidețe Îi stârnesc pe dandy-i din epocă, deși operele lor au mult prea puține lucruri În comun, iar până să intre În arenă ceea ce s-ar numi oficial „avangarda istorică” vor trece măcar câțiva ani. Ceva mai târziu, alți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
Pentru cei mai cunoscuți dintre ei, scriitori sau artiști, am ales doar momentele care le dezvăluie dandysmul, iar celor aflați mai puțin la Îndemâna publicului larg le-am recompus pe scurt biografiile. O paradă strălucitoare, chiar dacă eroismul celor care defilează pare straniu. Care să fie victoria lor? Ei nu au câștigat niciodată vreun mare, sângeros război, ci doar, din când În când, bătălii subtile, grațioase, cu ceea ce era mediocru, banal, conformist și vulgar În lumea lor. Să-i trecem așadar pe sub acest
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
din prieteni, Alfred d’Aunay, ni-l restituie În toată tragica sa unicitate: „Când s-a ridicat vălul care-i acoperea fața, am văzut ochii săi mari Îndreptați Întrebători spre mine. Păstrase În moarte, ca și În boală, acea privire stranie a omului care trăiește În sfere fantastice și care urmărește pe pământ o viziune”2. Una dintre aceste viziuni este cu siguranță cea a bărbatului superior, inclus - și totuși inconfundabil - Într-o castă, un ordin, un cult, o religie, reunite
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
Îl pomenește pe Brummell. Dacă ne gândim că o primă redactare a povestirii Remember datează din 1911, bănuiala ne poate fi confirmată. Atunci când Îi face portretul lui Aubrey de Vere (trimitere directă la Aubrey Beardsley?), „păpușa sulemenită”, de o „frumusețe stranie”, efeminat, tandru și seducător, Mateiu I. Caragiale nu uită să adauge: „Datina căreia Brummell i-a pus pecetea numelui său trăia În Aubrey de Vere În deplină strălucire”. Din chiar prima frază despre Mateiu nu ne-am putut Înfrâna dorința
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
a dandy-lor e, deloc Întâmplător, Barbey d'Aurevilly. Pentru el, dandy-i sunt de-a dreptul niște „androgini ai istoriei”, cu un „sex intelectual indecis”, În cazul căruia „grația devine forță, iar forța se regăsește În grație”1. Unicitatea lor stranie Îl Îndreptățește pe brummellianul francez la o frază mai mult decât decisă: „Omenirea are la fel de multă nevoie de ei și de farmecul lor ca de cei mai impunători eroi”2. Și alți dandygrafi (Balzac, Gautier, Baudelaire, Wilde, Proust, Camus) par
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
lui Brummell așa cum trăise sau o prefacere a vieții lui după legile unui roman? În Pelham, nu se știe cu siguranță. Dar despre Granby se poate spune mai mult: portretul lui Trebeck pare a fi inspirat din viață; nuanțele acelea stranii, pe jumătate natură, pe jumătate societate, nu prea pot fi născocite. Se simte că o prezență reală a Însuflețit condeiul. Dar, cu excepția romanului lui Lister, unde Brummell - dacă ar fi să-l căutăm - apare mai bine ca În Pelham-ul lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
majoritatea Bisericilor, fie că zace ascuns În inimile oamenilor buni, contemplând, tânjind și trudind În tăcere la pregătirea unei noi Revelații, fie că rătăcește prin lume, lipsit de adăpost, ca un suflet fără trup În căutarea Învelișului terestru, câte forme stranii de Superstiții și Fanatism nu a luat el, În bâjbâirile și rătăcirile lui! Entuziasmul superior al firii omului nu și-a găsit Încă un Exponent; totuși, Își urmează drumul, indestructibil și neobosit, și acționează orbește În marile adâncuri: astfel, el
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
restricții, omenirii i se poate permite să poarte veste albe. 7. Pantalonii trebuie să fie extrem de strânși pe șolduri. Stipulări pe care eu, deocamdată, mă mulțumesc cu modestie, dar definitiv să le neg pe toate În mod irevocabil. Într-un straniu contrast cu această Corporație a Filfizonilor se află altă Sectă britanică, originară, după câte știu, din Irlanda, unde se află Încă sediul ei central; dar cunoscută și În Insula principală și răspândită cu o reală rapiditate În toate părțile. Întrucât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
În numeroase categorii și partide, nu au Încă un punct comun; sau, cel mult, cooperează doar prin intermediul unor afilieri, parțial secrete. Dacă ar fi să se adune Într-o Comuniune a Salahorilor, așa cum există deja o Comuniune a Sfinților, ce stranii efecte ar decurge din acest fapt! Filfizonismul se face deocamdată că disprețuiește Salahorismul: dar poate că momentul crucial - când se va vedea concret care dintre ele se cuvine să fie disprețuită și care admirată - nu este atât de departe. Mi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
rafinatul temperament artistic al cuiva care era făcut pentru alte lucruri. În scurtă vreme, s-a plictisit de Îndatoririle militare. „Arta”, ne spune el, cu cuvinte care Îi mișcă Încă pe mulți prin sinceritatea lor Înflăcărată și prin fervoarea lor stranie, „și-a chemat dezertorul; cețurile scârbavnice au fost purificate de influența ei curată și Înaltă; simțămintele mele dogorâte, uscate, tocite au fost reînviate de o Înflorire proaspătă și răcoroasă, simplă și neasemuită pentru cei cu inima simplă”. Dar Arta nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
În fața vorbirii unui om care avea o pasiune autentică pentru litere. „Să vezi, să auzi, să scrii lucruri de curaj”, acesta Îi era țelul. Scott, redactorul-șef al lui London Magazine, izbit de geniul tânărului sau fiind sub influența fascinației stranii pe care o exercita asupra tuturor celor care Îl cunoșteau, Îl invită să scrie o serie de articole pe teme artistice și el Începu să contribuie la literatura din zilele lui sub o serie de pseudonime fanteziste. Janus Weathercock, Egomet
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
vechi și textele cu margine albă cât mai lată. E deosebit de sensibil la valoarea mediului estetic și nu ostenește niciodată descriindu-ne Încăperile În care a locuit sau În care i-ar fi plăcut să locuiască. Era bântuit de acea stranie iubire pentru culoarea verde, lucru ce Întotdeauna semnalează la indivizi temperamentul artistic subtil, iar la națiuni s-ar putea spune că denotă moliciunea, dacă nu chiar decadența morală. Asemeni lui Baudelaire, Îi plăceau enorm pisicile, iar ca și Gautier 3
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
la influențele wordsworthiene, a fost, de asemenea, după cum am menționat la Începutul acestui eseu, unul dintre cei mai subtili și mai tainici otrăvitori ai acestor vremuri sau ai oricăror altora. Cum de a fost fascinat, la Început, de acest păcat straniu, nu ne istorisește, iar jurnalul În care a notat cu grijă rezultatele cumplitelor lui experiențe și metodele adoptate este, din nenorocire, pierdut pentru noi. Chiar și mai târziu, a fost necontenit reticent În această privință și prefera să vorbească despre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
amorțind simțământul temerii de răspundere”, Aubrey de Vere adastă Într-un vertigiu voluptuos ce Îndeamnă la trăiri șocante și senzații rare, echivoce. Neliniștea nelămurită Îl chinuie, dar Îl și mulțumește ca o experiență insolită; În zăpușeala umedă a unei nopți stranii și grele, el pare agitat, vorbește „pripit și tremurat”, scuturat de friguri, deși se răsfrânge În sine, cu surâsul pe buze, cu „patimă și dor”. Portretul său fastuos constituie un fel de infrastructură ce ordonează toate celelalte secvențe ale narațiunii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
cu surâsul pe buze, cu „patimă și dor”. Portretul său fastuos constituie un fel de infrastructură ce ordonează toate celelalte secvențe ale narațiunii, iluminându-le convergența spre o aceeași viziune estetică asupra lumii. Iradierile acestei măști provoacă În universul matein stranii amurguri, elementele cosmosului se desfac În grele somptuozități și se pleacă Într-un somn translucid, cu moi licăriri nocturne. Dispariția bruscă a lui Aubrey de Vere, cu magia ferecată a măștii sale, face ca splendorile să pălească, Înecate Într-un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
catifelei, presărată, ici-acolo, cu luminițe ca niște stele; în prim plan, pluteau mobilele, cu lucirea de un albastru metalic a platinei, radiind lumină în jur aproape ca un halou, și care nu păreau nici animale, nici minerale, ci un straniu hibrid al ambelor. Fâșii de iederă argintie erau înfășurate în jurul lor și prin ele, astfel că păreau niște meteori care căzuseră într-o pădure fermecată și se prinseseră în mreje. E minunat, zise Janey, încă ținându-mă strâns de mână
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
presupunea o serie întreagă de manevre evazive. Ajungând la podul de cale ferată cu ambele oglinzi retrovizoare la locul lor, din fericire, am traversat și am pătruns pe teritoriul nimănui. Acolo, străzile erau late, dar în cea mai mare parte straniu de goale, cu magazine dărăpănate, cu obloane și, ici-colo, câte un vânzător de mașini la mâna a doua. Colonizarea de către tinerii orășeni educați și ambițioși se oprea brusc aici. Nimeni nu voia să locuiască în zona aceea, atât de aproape de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
se rugau, se tânguiau, glasurile lor abia fiind acoperite de zgomotele mării. Doar tata a rămas senin în ziua aceea de plecare în pribegie, iar pe buzele lui, Salma a putut chiar citi, de-a lungul întregii traversări, un zâmbet straniu. Căci se pricepuse să-și rostuiască, în chiar miezul derutei, un minuscul câmp al victoriei. II Cartea de la Fès Aveam vârsta ta, fiule, și niciodată n-am mai revăzut Granada. Dumnezeu n-a vrut ca soarta mea să fie scrisă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
a fost cuprins de un interminabil acces de tuse. Treptat, și alții începură să tușească de parcă s-ar fi vorbit între ei, astfel că, un minut mai târziu, mii de gâtlejuri făceau zgomot și își dregeau glasul la unison, contagiune stranie care s-a prelungit până la sfârșitul predicii, încât credincioșii s-au întors acasă fără să fi priceput nici măcar o singură frază. De atunci, acest profesor a avut grijă să nu mai vorbească niciodată despre Ahmed și despre nobila, dar îndoielnica
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
amintit de problema lui Mariam, prințul s-a arătat extrem de indignat și a făgăduit să facă în așa fel încât afacerea asta să ajungă la urechile părintelui său. N-a mai avut vreme s-o facă, pentru că sultanul a murit, stranie coincidență, chiar a doua zi după vizita unchiului meu la palat. Dacă aș spune că ai mei l-au plâns îndelung pe bătrânul monarh ar fi o minciună, nu doar pentru că el fusese prieten cu Zeruali, ci și pentru că legăturile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
care doliul, în mod evident, n-o făcuse nici mai puțin posacă, nici mai proaspătă, și care mi-a adresat o privire mâhnită. M-am întors din instinct să văd dacă nu cumva Hiba era în spatele meu. Brusc, am avut strania senzație că repet gesturile tatălui meu, prins ca și el între două femei, o sclavă veselă și o verișoară plânsă. A doua zi am plecat la palat, unde mi-a fost acordată o audiență chiar în ziua aceea, ținându-se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
trăgând nădejde că până la urmă casa va fi ușor de recunoscut. Doi soldați veneau înspre mine, cu mers și privire cercetătoare, când am văzut o potecă în dreapta mea. Am pornit-o într-acolo fără să mai stau pe gânduri, cu strania impresie că trecusem prin acel loc în fiecare zi a vieții mele. Eram la mine acasă. Grădinarul stătea așezat pe jos în fața porții, cu un chip impasibil. L-am salutat cu un gest și i-am arătat cheile. Fără să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
și ei năvală. Îmi ocupasem fosta cameră, ceea ce m-a făcut să trec drept un om care avea de toate, deoarece noii-veniți erau de acum siliți să se înghesuie, familii întregi, pe coridoare. În primele zile din mai, o atmosferă stranie domnea în acest cantonament improvizat, propice celor mai nebunești provocări. Am să-mi aduc mereu aminte de clipa când un fluieraș din orchestra pontificală veni gâfâind și țipând cât îl ținea gura: — L-am omorât pe Bourbon! L-am omorât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
din tavan, spuse el și toată lumea se uită în sus. Pe acolo coborau gălețile și le ridicau apoi pline cu apă. Maggie aproape că nu mai asculta, studiind în schimb cele două semne luminoase ce fuseseră așezate acolo: în mod straniu, prezentau listele donatorilor străini, Schottensteinii și Zuckermanii care făcuseră posibile aceste săpături. Cercetă lista de nume, căutând un Guttman sau un Ehud Ramon sau un Vladimir sau un Jabotinski, orice i-ar fi putut oferi un indiciu. Locul ăsta era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]