2,262 matches
-
să se întoarcă în Africa și să-i aducă lui Augustin scrisori din partea lui Ieronim. în 416 și 417 a scris Istoriile; s-a gîndit apoi să se întoarcă în Spania, în insula Minorca, dar tulburările provocate acolo de invaziile barbarilor l-au convins să rămînă în Africa. Totuși, nu știm dacă această hotărîre a fost pusă în practică, iar după 418 nu mai avem nici o știre despre el. Motivul pentru scrierea Istoriilor i-a fost oferit lui Orosius de către Augustin
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
fi inserată cu totul în problematica Cetății lui Dumnezeu. După cum am arătat (pp. 000 și urm.), Augustin a scris această lucrare pentru a apăra creștinismul de acuzațiile păgînilor, care afirmau că creștinii ar fi responsabili pentru ruinarea imperiului și invaziile barbarilor. Apoi, Cetatea lui Dumnezeu, compusă pe parcursul a cincisprezece ani, s-a orientat către cu totul alte problematici. Augustin răspunsese acuzației păgînilor spunînd că și vremurile dinainte de Cristos fuseseră marcate de nenorociri și catastrofe. De aceea el i-a cerut lui
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
și a permis nașterea Mîntuitorului. Această pace este garantată apoi, în vremurile apropiate, de prezența împăraților creștini ce se bucură de protecția lui Dumnezeu și stăpînesc tot pămîntul într-o epocă în care catastrofele naturale sînt reduse la minimum. Sigur, barbarii sînt prezenți în epoca lui Orosius, care a început să-și scrie istoria tocmai în urma invaziei goților. Dar, cum judecata asupra istoriei trecute și prezente fusese prestabilită de el însuși, Orosius nu poate face altceva decît să adopte o atitudine
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
început să-și scrie istoria tocmai în urma invaziei goților. Dar, cum judecata asupra istoriei trecute și prezente fusese prestabilită de el însuși, Orosius nu poate face altceva decît să adopte o atitudine filobarbară, observînd că pagubele și devastările produse de barbari, inclusiv faimoasa jefuire a Romei din 410, au fost mult mai reduse decît alte catastrofe din trecut. în plus, barbarii fie sînt deja creștini (Orosius trece în mod deliberat sub tăcere faptul că ei sînt în cea mai mare parte
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
el însuși, Orosius nu poate face altceva decît să adopte o atitudine filobarbară, observînd că pagubele și devastările produse de barbari, inclusiv faimoasa jefuire a Romei din 410, au fost mult mai reduse decît alte catastrofe din trecut. în plus, barbarii fie sînt deja creștini (Orosius trece în mod deliberat sub tăcere faptul că ei sînt în cea mai mare parte arieni), fie sînt pe cale să devină creștini și pot să facă parte din imperiu. Așadar, istoria Romei este, în ultima
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
fără nici o îndreptățire, nestorianismul era descris ca părintele pelagianismului. O tematică analoagă are poemul lui Pseudo-Prosper dedicat Soției sale (Poema coniugis ad uxorem). Aici, poetul, după ce descrie în hexametri un tablou apocaliptic al nenorocirilor care loviseră Gallia răvășită de invaziile barbarilor, trece la exortația propriu-zisă și, folosind distihul elegiac, o îndeamnă pe femeie să renunțe la toate deșertăciunile lumii și să se dăruiască lui Dumnezeu, practicînd abstinența împreună cu soțul său. Poemul are o tonalitate gravă și senină și e străbătut de
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
pe izvoare scrise, în timp ce la evenimentele din cea de-a doua autorul declară că a fost spectator sau, oricum, că a fost contemporan cu ele. Interesul scriitorului se îndreaptă mai cu seamă spre evenimentele din patria sa, zguduită de invaziile barbarilor; e mai puțin preocupat de Gallia și Africa. Evenimentele menționate de el sînt mai ales cele privind istoria Bisericii (ereziile: arianismul, priscilianismul și maniheismul) și fenomenele naturale (cutremure, eclipse, comete etc.); opera lui este importantă pentru reconstituirea istoriei Spaniei din
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
și popularizat-o, adesea chiar în opoziție cu alții, în regiunile din Imperiul Roman de Apus, ori nu erau africani, ori părăsiseră Africa natală din cauza persecuțiilor vandalilor. într-adevăr, după cucerirea Cartaginei în 439, Africa a intrat complet sub dominația barbarilor și a început o perioadă de jafuri, masacre și persecuții, din cauza faptului că vandalii erau printre cei mai neîndurători și mai cruzi barbari și, în plus, erau de credință ariană. Viața culturală din Africa ortodoxă stăpînită de vandali a fost
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
natală din cauza persecuțiilor vandalilor. într-adevăr, după cucerirea Cartaginei în 439, Africa a intrat complet sub dominația barbarilor și a început o perioadă de jafuri, masacre și persecuții, din cauza faptului că vandalii erau printre cei mai neîndurători și mai cruzi barbari și, în plus, erau de credință ariană. Viața culturală din Africa ortodoxă stăpînită de vandali a fost afectată de persecuții pînă la începutul secolului al VI-lea și a decăzut mult; totodată, s-a impus din nou necesitatea de a
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
povestește evenimentele cu obiectivitatea specifică unei narațiuni istorice, este totuși o istorie sui generis, întrucît în ea găsim și semne, minuni, miracole, adică toate elementele literaturii hagiografice. Viziunea de ansamblu e îngustă, focalizată în întregime asupra raporturilor dintre Biserică și barbari, neexistînd vreun interes pentru raporturile dintre barbari și imperiu, care s-au concretizat de mai multe ori în acorduri și tratate. Limba folosită, deși are unele întorsături de frază populare, tipice vorbirii comune, este aceea a păturilor culte cartagineze din
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
istorice, este totuși o istorie sui generis, întrucît în ea găsim și semne, minuni, miracole, adică toate elementele literaturii hagiografice. Viziunea de ansamblu e îngustă, focalizată în întregime asupra raporturilor dintre Biserică și barbari, neexistînd vreun interes pentru raporturile dintre barbari și imperiu, care s-au concretizat de mai multe ori în acorduri și tratate. Limba folosită, deși are unele întorsături de frază populare, tipice vorbirii comune, este aceea a păturilor culte cartagineze din secolul al V-lea. Scriitorul, chiar dacă face
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
de Sodoma, intr., trad., note L. Morisi, Patron, Bologna, 1993. Studii: J.H. Waszink, „Musae Luciferae”, în Forma Futuri, volum omagial închinat cardinalului Michele Pellegrino, Bottega d’Erasmo, Torino, 1975, pp. 683-692. III. GALLIA îN SECOLUL AL V-LEA Hoardele de barbari care au năvălit în Gallia în primul deceniu al secolului al V-lea și care au format ulterior regatele romano-barbare, fără să cotropească însă provincia (adică Provența), unică insulă de civilizație romană rămasă în partea meridională a regiunii, nu au
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
punct de vedere social și cultural aceeași eficiență dezastruoasă ca în Africa. Invaziile au fost, fără îndoială, copleșitoare și au dus la cotropirea întregii țări, scoțînd-o complet de sub autoritatea Imperiului Roman de Apus, a cărui curte era izolată la Ravenna; barbarii au adus cu ei dezolarea și ruina (și nu putea fi altfel), dar aceste efecte dezastruoase nu au fost generale și imediate peste tot. Barbarii au cucerit Gallia treptat, și astfel, deși era inevitabilă apariția unor conflicte între elementul romano-galic
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
scoțînd-o complet de sub autoritatea Imperiului Roman de Apus, a cărui curte era izolată la Ravenna; barbarii au adus cu ei dezolarea și ruina (și nu putea fi altfel), dar aceste efecte dezastruoase nu au fost generale și imediate peste tot. Barbarii au cucerit Gallia treptat, și astfel, deși era inevitabilă apariția unor conflicte între elementul romano-galic preexistent, adică între păturile cele mai elevate, și cel invadator de origine germanică (conflicte cînd deschise, cînd latente), cultura latină (atît păgînă, cît și creștină
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
Giovanni Cassiano. Formazione e dottrina, Aug. 17 (1977), pp. 355-380; A. Grillmeier, Gesù il Cristo..., cit., pp. 852-858. 2. Scriitori din cercul de la Lerin Cultura galică din secolul al V-lea, încă înfloritoare în ciuda invaziilor și suferințelor provocate de invaziile barbarilor, este ilustrată de producția literară născută într-un mediu cu totul particular, cel din Lerin. în această ambianță monastică a trăit un cerc de asceți ce respectau anumite principii spirituale și au creat o bogată literatură, omogenă în sine și
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
52. Studii: C. Tibiletti, Valeriano di Cimiez e la teologia dei Maestri Provenzali, Aug. 22 (1982), pp. 513-532. 5. Salvian din Marsilia Personalitatea lui Salvian din Marsilia exprimă foarte bine teribilele încercări prin care trece creștinătatea occidentală, amenințată de invaziile barbarilor și, în același timp, chinuită de nemulțumirea față de propria condiție spirituală, de ideea că viața prea puțin creștină pe care o duce nu poate fi privită cu ochi buni de Dumnezeu. Născut prin 390 în regiunea Treveri sau Colonia într-
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
prezent pentru că i-au încălcat legea. Cîrmuirea lui Dumnezeu despre care vorbește scriitorul este așadar cîrmuirea istoriei lumii. Această atitudine a lui Salvian a atras atenția criticilor mai ales în privința unui aspect al operei sale: scriitorul își pune problema existenței barbarilor și a răului pe care aceștia îl aduc cu ei, adoptînd o poziție nouă și interesantă, chiar dacă soluția lui (se poate observa) are o amprentă pur moralistă și etică. Salvian pornește de la observația, insolită pentru un creștin și în totală
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
ales dacă nu e asociat cu faptele bune; însă creștinătatea din vremea sa nu e altceva decît un „cuib de vicii”. Scriitorul se întreabă, la sfîrșitul cărții a patra, de ce ar fi permis Dumnezeu ca romanii să fie învinși de barbari, și răspunsul derivă dintr-o comparație între viața unora și a celorlalți. Romanii sînt superiori barbarilor pentru că sînt adepții credinței creștine, dar, pe plan etic, comportamentul lor e mult inferior. Atitudinea e nouă, dacă ne gîndim că în urmă cu
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
decît un „cuib de vicii”. Scriitorul se întreabă, la sfîrșitul cărții a patra, de ce ar fi permis Dumnezeu ca romanii să fie învinși de barbari, și răspunsul derivă dintr-o comparație între viața unora și a celorlalți. Romanii sînt superiori barbarilor pentru că sînt adepții credinței creștine, dar, pe plan etic, comportamentul lor e mult inferior. Atitudinea e nouă, dacă ne gîndim că în urmă cu doar treizeci de ani Orosius scria Istoria sa intitulînd-o Contra păgînilor. De aceea, romanii nu trebuie
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
a părut interesantă, după cum am arătat mai sus, dar nu i-a determinat pe critici să formuleze o judecată favorabilă în privința perspicacității și a inteligenței cu care scriitorul judecă evenimentele din epoca sa. O astfel de atitudine de simpatie față de barbari, într-o perioadă cînd provincia în care trăia Salvian însuși era supusă unor continue amenințări, poate fi și rezultatul unui moralism îngust, dar e posibil și ca atitudinea filobarbară a scriitorului să se înscrie în cadrul politic al epocii, regatul vizigot
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
îngust, dar e posibil și ca atitudinea filobarbară a scriitorului să se înscrie în cadrul politic al epocii, regatul vizigot avînd, în acea vreme, mulți simpatizanți în Gallia. Sigur, Salvian aparține grupului de literați care, în loc să adopte o izolare totală față de barbari, își doresc să ajungă la o înțelegere cu aceștia, iar necesitatea de a menține autonomia Bisericii îl face să fie indiferent în privința altor probleme. E greu să nu ajungi la o concluzie negativă cînd e vorba de Salvian, dacă te
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
la o concluzie negativă cînd e vorba de Salvian, dacă te limitezi să vezi în el un moralist ca mulți alții, care, în plus, e vinovat că nu vede cum o dată cu prăbușirea treptată a ultimelor bastioane ale imperiului sub loviturile barbarilor se prăbușea și civilizația romană din care și el făcea parte. însă nu aceasta trebuie să fie interpretarea operei lui Salvian. El gîndește ca un teolog și ca un profet, nu ca un istoric sau ca un politician. Observă cum
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
teolog și ca un profet, nu ca un istoric sau ca un politician. Observă cum convertirea la creștinism dorită de legile statului nu a produs și o adevărată convertire a sufletelor, care au rămas în esență tot păgîne. Nu numai barbarii nu sînt creștini, ci și creștinii aparenți, adică majoritatea. Și Augustin făcuse distincție între cetatea omului și cetatea lui Dumnezeu și combătuse păgînismul, care era simbolul și structura cetății omului. însă Augustin nu identificase cele două cetăți ideale cu două
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
cetatea omului și cetatea lui Dumnezeu și combătuse păgînismul, care era simbolul și structura cetății omului. însă Augustin nu identificase cele două cetăți ideale cu două realități sociale și politice, deși vorbise și el de adevărați și falși creștini. Germanii, barbarii, sînt instrumentul de care se servește Dumnezeu pentru a-i întoarce pe romani spre adevărata credință și adevărata viață creștină, dar aceasta nu înseamnă că ei sînt în esență mai buni decît romanii; sînt mai buni în mod relativ, pentru că
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]
-
Aquitania și știm că era înaintat în vîrstă în jurul anului 440. Ghenadie nu vorbește despre el; ar putea fi identificat cu ascetul și episcopul Orientius din Auch. în Cîntul de învățătură (Commonitorium) scris de el apar frecvente referiri la invaziile barbarilor, ceea ce îl plasează în primele decenii ale secolului al V-lea. Cîntul de învățătură este format din două cărți și este compus în distihuri elegiace, un metru potrivit pentru meditație și exortația morală. Poetul vrea să arate căile ce trebuie
[Corola-publishinghouse/Science/2079_a_3404]