1,104 matches
-
dovedind, prin aceasta, deopotrivă maturitate artistică și intuiție de o rară modernitate, arhivarul Filimon știe, ca tot românul, mai bine: personajele negative trebuie pedepsite exemplar (Tuzluc moare sărac, Duduca este înecată în Dunăre, Păturică sfârșește la ocnă, în timp ce Chir Costea Chiorul, negustorul mârșav, este biciuit în piața publică și țintuit de urechi în fața propriei prăvălii), iar cele pozitive, atât de "fragede", încât nici măcar cu floarea albă de cireș nu mă încumet a le asemăna, sunt recompensate cu magnanimitate, că doar auctorele
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
mai exista nimeni care să-i fie pe potrivă". Fraza concentrează atâta emoție sublimată, încât orice comentariu din partea mea ar deveni inutil. Genialul Filimon însă nu se mulțumește să relateze cu lux de amănunte sfârșitul personajelor sale negative (Tuzluc, Costea Chiorul și Păturică; Duduca sfârșise în Dunăre, așa că absenta de la reuniunea funerară), ci le pune chiar, într-un romantic turn of events, să se întâlnească pe drumul spre groapă. Desigur, simte că nu a fost suficient de clar, astfel că, la
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
să-ți spun vreodată. Mi-am imaginat și răspunsurile tale, așa cum am vrut. Ai fost înțelegător, te-ai oferit să vii să mă ajuți, ți-am zis că nu e cazul, că mă descurc, mi-ai spus că dacă-s chioară de ce ies seara cu mașina, am răspuns că nu are legătură cu acuitatea vizuală, ai zis că are legătură, și nu te-am mai contrazis. Ți am mai zis doar că vreau să plec pe lună săptămâna viitoare. Cred că
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
eram prietenă cu toată lumea și ciocneam într o veselie cu toți cei care se simțeau, atunci, boemi. Ultima gură de bere a fost cea mai a dracu’ și, în același timp, cea mai bună. Răsuflată și caldă, ca o apă chioară, ultima înghițitură a încheiat prima bere băută. În douăzeci de minute m-am dus la baie. Când m am întors printre oameni, se cânta o piesă pe care n o știam. Sticla stătea goală pe masă, până când un tip fericit
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
firește - Grasu’, și pornim cu o Dacie Supe r nova de culoare vișiniu-închis, până la singurul spital din oraș, adică șapte kilometri și jumătate. În mașină e frig și tăcere, iar de pe bancheta din spate privesc drumul luminat doar de farurile chioare. Întuneric. La o sută la oră, văd dungile intermitente de pe mijlocul drumului și le simt ca pe niște șerpi care-mi lasă pete prin suflet și-mi ridică părul de pe mâini. Mufid pornește radioul și-mi spune că am ajuns
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
cu obidă. Am rupt-o la fugă pe străzile înguste și la un moment dat m-am des părțit de Anca cu un „la revedere“ schițat. Ajuns pe Calea Victoriei lângă Biblioteca Academiei, s-au decupat din întuneric, venind spre lumina chioară a unui bec rătăcit, siluetele a doi tineri care, zâmbind, m-au întrebat ceva în engleză. Pe vremea aceea era periculos să intri în vorbă cu străinii. In cre dibil, căutau un pub. Un pub în 1986, în București. Le-
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
inutil și nu s-ar fi schimbat absolut nimic din desfășurările atent hotărâte care aveau să se urmeze întocmai, oricâtă indignare și revoltă ar fi fost în el. Apoi coborând scările celor șase etaje încolăcite în jurul ascensorului antediluvian, sub lumina chioară, ținându-se de mână și oprindu-se din loc în loc să se privească, fără o vorbă, doar ea zicându-i brusc: „hai, băiatule“, și trăgându-l mai departe, în vreme ce mintea lui refăcea în flashbackuri scurte esențialul celor aproape o mie de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
acceptase într-o doară. Acum îl chema, cu un glas speriat, plin de dorinți, nemulțumit. Intrând, pricepu că nu reținuse nimic din acel spațiu prea mic pentru traiul unui om. Acum, când îl vedea prima oară, în lumina gălbuie și chioară a veiozei, i se păru complet străin - o semiobscuritate mișunând de umbre mari și nesigure, cu patul pregătit pentru somn acoperit cu plapuma groasă, ocupând pe trei sferturi încăperea, rafturi cu cărți neorânduite străjuindu-l, reproduceri neclare înrămate și atârnând
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
fereastra deschisă, privind în afară. În umbrele pliurilor din pietrele de pe caldarâm, văd cum se prelinge tristețea ce mă va ucide. Autocamioanele scrâșnesc din frâne și scârțâitul lor îmi intră în creier, ca un cuțit știrb și ruginit. O curvă chioară se plimbă pe stradă în rochie de bal, cu brațele goale. Ea mătură trotuarul cu trena albă a foilor lungi, ca să nu i se vadă „icsul” picioarelor. Are, desigur, genunchii frecați unul de celălalt. Se vede asta, după cum își aruncă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]
-
de lângă felinar. ...Trebuie să fie ora unu, după miezul nopții... Din gangul hotelului vine țipăt spart și ceartă. O matahală de muiere iese în prag cu o cârpă neagră în mână. „Zice că s-a răzgândit”, țipă matahala către curva chioară de peste drum: „nu-i dau nici haina nici cravata până nu-mi plătește!” „Am achitat camera hotelului, deși m-am răzgândit”, răspunde un domnișor ieșit din întuneric, și trage de haină. O scoate apoi sfâșiată din mâinile muierii și dispare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]
-
Eu nu m-aleg decât cu comisionu’ pentru cât îi fac pe oameni să bea. Și crezi că-i ușor? încearcă să-l faci pe unu’ să cumpere mai mult de un pahar din băuturile care se vând aici. Apă chioară. Trebe să cheltuiască zece, cinșpe dolari ca să simtă omu’ c-a băut ceva. Pe cinstea mea, nu-i treabă ușoară. Lana pompează apă până și-n șampanie. Ar trebui să guști așa ceva. Și p’ormă se tot plânge că-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
și el de culoare. — Are dreptate, îl susținu din toată inima Darlene. — To’ te-ai lăsat de binefaceri pen’ cei orfani și nu vrai nici s-ajuți portaru’, poate dai ceva unei fete sărace care se chinuie să vândă apă chioară ca să ia un amărât de comision. Ce zici? (Jones văzuse pasărea zburătăcind în jurul scenei în timp ce Darlene se străduia să danseze. Nu văzuse în viața lui un spectacol mai deplorabil. Darlene și papagalul aveau toate calitățile necesare pentru a sabota localul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
-l dracului. Domnule Lumley, tatăl copilului are dreptul să afle... — Dă-l dracuului! Își șterse fața cu o mână. — Nenorocitul a șters-o la Surrey cu cine știe ce târfă de la birou. I-a lăsat pe Sheila și pe Peter fără nici un chior. Știi ce-i trimite lui Peter de Crăciun? Sau de ziua lui? Un rahat! Nici măcar o felicitare nenorocită! Asta Îi trimite el fiului lui. Atât de mult Îi pasă. Nenorocitu’ dracului... — Bine, hai să-l lăsăm pe tată. Îmi pare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1999_a_3324]
-
Dar Richard Erskine nu se afla acolo. Doar o mașină de tuns iarba Flymo, vreo două fărașe de grădină, un sac cu Îngrășământ și o foafecă de grădină. — La naiba. Stăteau În camera de zi, bând un ceai ca apa chioară. Se Înghesuiau acolo doi polițiști uzi până la piele, agenta, Darren Caldwell și Logan. Bărbatul casei ședea pe canapea, părând din ce În ce mai nefericit cu fiecare minut care trecea. — Unde e? Întrebă Logan din nou. Va trebui să ne spui, mai devreme sau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1999_a_3324]
-
și al miasmelor de vin; scene jalnice cu certuri de familie, bătăi, urlete, plînsete cu sughițuri; ploșnițe plesnind sub torța hîrtiei de ziar, pe cînd flacăra lingea striurile din fierul patului de campanie; despăducherea, aidoma maimuțelor, seara, la o lampă chioară, pe cînd copiii se aplecau unul deasupra creștetului celuilalt găsind la rădăcina smocurilor de păr bălai sau negru ciorchini de lindini; mîinile puhave ale mamei de atîta spălat părînd niște barbuni fierți... Discursul său În fața mormîntului deschis era pe alocuri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1957_a_3282]
-
Divină, căci domnul va chema un taxi, domnul Îmi va sta la dispoziție... Ce-mi rămînea altceva de făcut decît să accept amabila propunere. Portarul mă conduse În fața unei uși uriașe pe care o descuie, după care aprinse o lumină chioară și mă lăsă singură. În spatele meu am auzit cum se Întorcea cheia În broască; acum mă aflam În biblioteca aidoma unei cazemate. De undeva se făcea simțit un curent de aer legănînd pînzele de păianjen care, precum niște prăfoase văluri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1957_a_3282]
-
a silit pe Fud să stea cuminte în pivniță, ducându-i whiskey, sandvișuri cu salam și reviste porcoase șutite de la Moravuri. Uite așa s-a fofilat atunci, grație carismei lui de față palidă cu mațe pestrițe și a unei bafte chioare, iar mai-marii din poliție nu au aflat niciodată că un tip mort jefuise magazinul de spirtoase Happy Time, condusese un La Salle furat până în fața ușii sergentului Turner „Buzz” Meeks, apoi trăsese câteva focuri de armă în peretele camerei de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1955_a_3280]
-
de către Papa Gilet, antreprenorul restaurantului Frascatti, dar avea și prețuri pipărate. De aceea cineva făcuse un joc de cuvinte asupra scumpetei: „On y entre sans souci, on en sort sans six sous“ (Intri fără nici o grijă și ieși fără para chioară). Acestea erau vremurile când cu 3 și 4 lei puteai mânca un prânz bun la orice restaurant de mâna întâi, afară de Capșa și de Hugues, unde trebuia să mergi până la 7-8 lei.<footnote id=”24”> <Bacalbașa enumeră la întâmplare în
Bucureştii de altădată by Constantin Bacalbaşa () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1328_a_2730]
-
El este funda torul sanatorului din Calea Călărași. Într-o seară din luna lui august, ne aflam, vreo zece camarazi, în grădina Alcazar pe strada Câmpineanu. După un șir de rânduri de halbe de bere, nimeni nu mai avea para chioară. Numai Olchovsky avea o hârtie de 20 lei, pe care însă o păstra ca ochii din cap, spre a-și cumpăra o pălărie. Și avea ambiția ca să-și cumpere o pălărie de întâia calitate, de la întâiul pălă rier din București
Bucureştii de altădată by Constantin Bacalbaşa () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1328_a_2730]
-
bani. într-o zi, birtășița unde mâncam pe credit - tot madame Caliopi - a dat faliment și a închis birtul. în ajun îi plătisem ce-i datoram, adică tot ce aveam în buzunar. Și astfel am rămas pe drumuri, fără para chioară și fără putința de a mai găsi bani cu împrumut. Dar tinerețea este plină de încredere și de nepăsare. Ce-mi păsa că eram fără franci, pe câtă vreme aveam atâta viitor înaintea mea?!... Steteam în Piața Amzei, în aceeași cameră cu
Bucureştii de altădată by Constantin Bacalbaşa () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1328_a_2730]
-
patru operații aritme 14 tice: adunarea și înmulțirea; săracul le știe pe celelalte două: scăderea și împărțirea. * După ce se stinge lumina, și becurile dorm. * Destinele nu se trag la sorți și nici nu se joacă la loterie. * Norocul nu-i chior, dar nu-i vede pe toți. * Speranța moare odată cu omul. * Cele mai înduioșătoare cântece de jale sunt bocetele. Militarii cântă cântece de... cătrănie. * Scena înmormântării este ultima din trilogia: Nașterea, Viața, Moartea. * În dragoste nu există reciprocitate absolută. * Unele fabule
Comprimate pentru sănătatea minţii recuperate, recondiţionate, refolosite by Vasile Filip () [Corola-publishinghouse/Memoirs/714_a_1242]
-
de ce lași în urma ta, te arunci cu parapanta. * În România, mortul este întotdeauna de vină. * Bătaia este interzisă în școli, dar numai profesorilor, nu și elevilor. * La cele două capete ale relației faliment-lichidare-privatizare se află corupția și hoția. * Pentru barza chioară, Dumnezeu face cuib, iar omul i-l distruge. * La noi nu se mai face nici un fel de cercetare, nici chiar juridică. * Geografic, jaful în România este direct proporțional cu bogățiile zonelor respective. * Noi nu dorim nimic din ce nu este
Comprimate pentru sănătatea minţii recuperate, recondiţionate, refolosite by Vasile Filip () [Corola-publishinghouse/Memoirs/714_a_1242]
-
templului indian -, regizorul de culise trebuia să tragă, ca de obicei, cele trei gloanțe oarbe într-un cilindru de metal, pac, pac, pac, după care - cortina! În seara aceea - ca să nu mai lungesc vorba - gloanțele n-au fost oarbe, nici chioare, nici mioape, nici presbite, ci adevărate; nimeni n-a știut, nici el, nici eu, nici noi, puteam să murim figuranți sau vedete, electricieni sau doamne din rândul întâi. A fost chemat armurierul, dar explicația lui m-a înnebunit și mai
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2292_a_3617]
-
dovedi celor care văd ce progrese au făcut cei care nu văd. O mină franceză pune în vânzare ultimul ei cal orb - 1.700 franci - bun pentru abator; îl cumpără însă un om bun, un domn Honoré, un om sărac, chior de sărac, atât de sărac încât pentru a obține cei 1.700 franci își vinde rabla de mașină. Calul orb va paște la soare până în ziua morții. Ce să fac cu aceste fapte prea elocvente? Mă uit la ghete. Sunt
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2292_a_3617]
-
a fost hăcuit de zgomot, liniștea capătă o proprietate rară: poate fi auzită, poate fi conștientizată în toată splendoarea ei. Preț de-o țigară a muncitorului harnic nevoie-mare. După care acesta repune picamărul în funcțiune, zgomotul revine brusc, iar tu, chior de somn încă, oftezi cu nostalgia liniștii trecute. Cam așa și cu politica românească. De sărbători, orice fel de sărbători ar fi ele, dar acum mă refer la cele pascale care abia s-au sfârșit, am senzația aceea de evadare
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2209_a_3534]