1,602 matches
-
fost grozava epocă a încercării numită de Căpitan pădurea cu fiare sălbatice care a durat din toamna anului 1937 până în miezul lui 1940. Mii de legionari uciși de Călinești, Benglii, Moruzofi, Marinești în beznele nopții. Nu uciși, ci torturați, martirizați, fripți pe jăratec, arși cu vitriol. Căpitanul, cu el Nicadorii, Decemvirii, Clime, Banea și mulți, nenumărați și-au găsit moartea năpraznică în această prigoană. Luminișul, care s-a ivit pentru o clipă la capătul acestui drum nu e biruință ci doar
Un dac cult : Gheorghe Petraşcu by Gheorghe Jijie () [Corola-publishinghouse/Memoirs/832_a_1714]
-
Frontul Plugarilor, Partidul Social Democrat (Lotar Rădăceanu), Partidul Național Liberal (Gheorghe Tătărăscu), Partidul Național Țărănesc (Anton Alexandrescu), Partidul Național Popular (fost Uniunea Patrioților)”. Un alt fluturaș țărănist suna așa: „Soarele vrăjmaș cumplit/ Toată vara ne-a pârlit/ După ce ne-a fript cu totu/ Vine și ne cere votu”. Un manifest liberal cu poza liderului, C.I.C. Brătianu, începea cu următorul text: „Lipsiți de multe din libertățile cetățenești, apăsați de greutăți din ce în ce mai mari, nesiguri pe avutul și pe munca voastră, datori suntem să
Întâmplări din vremea Ciumei Roşii by Paul Zahariuc () [Corola-publishinghouse/Science/1230_a_1931]
-
să se înscrie. La acest fapt a contribuit și Ioan Androne care a refuzat să-și dea adeziunea, deși este secretarul sătesc al PMR”. În alte comune, țăranii au fost și mai radicali gândindu-se la proverbul: „Dacă m-am fript cu borșul suflu și-n iaurt”. Victor Patrichi, comandantul miliției Vaslui, scrie prefectului următoarele: „...suntem informați că populația din comuna Delești-Vaslui, are atitudine contrarie înființării gospodăriei colective și la orice acțiune se face, din orice punct de vedere, oamenii caută
Întâmplări din vremea Ciumei Roşii by Paul Zahariuc () [Corola-publishinghouse/Science/1230_a_1931]
-
cunosc toți, preoți, jandarmi, autorități locale, inclusiv eu, de fiecare dată când ne întâlnim, ne salutăm reciproc, discutăm, schimbăm im presii. Așa cum se întâmplă și acum, ne retragem și bem împreună o cafea de dozator, în pahar de plastic, care frige degetele. Cafeaua nu are niciun gust, are consistență și gust de leșie lichidă, insipidă, dar ne ajută să ne mai încălzim puțin. Cornel tocmai s-a întors de la Prislop, acolo unde „a început să vină lume multă cam de doi-trei
Nevoia de miracol: fenomenul pelerinajelor în România contemporană by Mirel Bănică () [Corola-publishinghouse/Memoirs/606_a_1365]
-
construcții, o colaborare cu „părintele paroh”, o parohie urbană, de undeva din Suceava. Mai târziu, l-am remarcat pe milostivul patron. Înarmat cu un cuțit enorm de vânătoare cu plăsele din corn de cerb, împărțea în bucăți egale un crap fript pe o masă de lemn. Un bărbat în jur de 50 de ani, grav, înconjurat cu respect de ceilalți, ce spune doar atât : „Dacă nu ești atent, cu cuțitul ăsta îți faci buzunare la palmă”. O altă femeie din grup
Nevoia de miracol: fenomenul pelerinajelor în România contemporană by Mirel Bănică () [Corola-publishinghouse/Memoirs/606_a_1365]
-
răspund supus. Dă-mi mutelca aceea de pe capotă! Mă reped servil să execut comanda. Cînd să apuc mutelca șoferul apasă pe claxon. Bi-bi! Biii! Oah! țip cît mă țin bojocii, total surprins, scăpînd mutelca jos. Aveam impresia că m-a fript, suflam spre degete și țopăiam prostește. Șoferul rîde în hohote. Copiii, tîmpiți ca și el, rîd slugarnic. Crezînd că și-au cîștigat un loc lîngă șofer, copiii se apropie și încearcă să pipăie mașina. Hai, cărați-vă de lîngă mașina
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
alt foc ce alimenta cu energie un grătar, unde sfîrîiau fel de fel de bunătăți. Prezența era constituită din trei granguri, un grăngurel și doi șoferi. Pe țepușe lungi erau înfipte alte bunătăți pe care grangurii și ceilalți le puteau frige după pofta inimii. Se trăiește bine în România, gîndesc malițios. Dar în ce țară grangurii trăiesc greu? se stropșește la mine un soi de nesimțire din animalul politic. Chiar, unde trăiesc grangurii greu? În China, în Grecia, în Italia, în
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
noștri. Nici o țară din lume n-are mai împletită istoria ei cu a noastră. Pe deasupra, avem aceeași credință, care ne unește și mai mult. Drumul spre București este un adevărat chin, mă protejez cu hîrtie albă contra unui soare care frige ca o flacără de sudură. De la bordul mașinii vine un aer rece ca gheața. Dintr-o parte te frige, iar din alta te lovește un curent polar, drept în piept, în nas, în ochi. Tușesc. Cu aerul rece e de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
ne unește și mai mult. Drumul spre București este un adevărat chin, mă protejez cu hîrtie albă contra unui soare care frige ca o flacără de sudură. De la bordul mașinii vine un aer rece ca gheața. Dintr-o parte te frige, iar din alta te lovește un curent polar, drept în piept, în nas, în ochi. Tușesc. Cu aerul rece e de rău, fără el e și mai rău. Suport stoic și mă gîndesc involuntar la Strepsils Plus, la eritromicină. Da
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
scol și mă îndrept spre mașină. Cu pas decis, ferm. Cînd ajung la poartă, mă mai uit încă o dată la ușa aia mare, deschisă larg. Nervii sînt întinși la maximum. Intru în mașină. De fapt, într-un cuptor infernal. Volanul frige. Pielea de pe scaun frige. Maneta de viteze frige și ea. Deschid geamurile, dau drumul la aerul condiționat. La maximum. Motorul toarce impasibil. Întorc capul spre ușa aia mare. Fata Morgana. Pe ușă iese chelnerul, cu tava cu cafeluța, cu berea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
spre mașină. Cu pas decis, ferm. Cînd ajung la poartă, mă mai uit încă o dată la ușa aia mare, deschisă larg. Nervii sînt întinși la maximum. Intru în mașină. De fapt, într-un cuptor infernal. Volanul frige. Pielea de pe scaun frige. Maneta de viteze frige și ea. Deschid geamurile, dau drumul la aerul condiționat. La maximum. Motorul toarce impasibil. Întorc capul spre ușa aia mare. Fata Morgana. Pe ușă iese chelnerul, cu tava cu cafeluța, cu berea, cu condens pe pahar
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
decis, ferm. Cînd ajung la poartă, mă mai uit încă o dată la ușa aia mare, deschisă larg. Nervii sînt întinși la maximum. Intru în mașină. De fapt, într-un cuptor infernal. Volanul frige. Pielea de pe scaun frige. Maneta de viteze frige și ea. Deschid geamurile, dau drumul la aerul condiționat. La maximum. Motorul toarce impasibil. Întorc capul spre ușa aia mare. Fata Morgana. Pe ușă iese chelnerul, cu tava cu cafeluța, cu berea, cu condens pe pahar. Țipă spre mine: Domnule
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
citează sfârleaza, rombul, arșicele și oglinda (Orphicomm Fr., 31). Episodul cel mai dramatic al mitului - anume faptul că după ce au sfâșiat copilul Titanii i-au aruncat mădularele într-un cazan, unde le-au pus să fiarbă și apoi le-au fript - era cunoscut, în toate amănuntele, în secolul al IV-lea; în plus, aceste amănunte erau amintite în legătură cu celebrarea Misterelor"24. Jeanmaire a arătat pe bună dreptate că fierberea într-o căldare sau trecerea prin foc constituie rituri inițiatice conferind imortalitate
[Corola-publishinghouse/Science/85022_a_85808]
-
lovite de perete. Mă aflam după operație și auzul începea să revină. Eram tare, acum puteam merge singur la baie. Așa mă lăudam celor care mă vizitau. Capeți un umor negru fără de care nu poți supraviețui. Te-ai cur la fript. Singura formă de rezistență. Să te iei tu la preț de matineu. Ciudat. Atunci de ce nu suport să mă trateze așa alții? Asta e întrebarea. Ce povestește Marian aud ceva mai clar. Sau refac. Recompun. Nu știu dacă sunt corect
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2097_a_3422]
-
să nu o ia razna. Să nu plece aiurea din praștie. Să devieze de la traiectoria pe care tu o dorești. - Hai, alege! - P-ăsta a lu’ dom’ profesor! Hai să-i facem, le-am promis că le-o tragem. Îi frigem! Pe bani! P-o ladă de bere! Hai dă-vă dracu!... O bere de căciulă!... Zgârciții dracu’!... Vă ofticați că vă facem! Fără opțaid, că suntem oameni serioși! Povestesc din nou. Despre Ciocârtei, iar a dat-o afară p-aia
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2097_a_3422]
-
moțăie peste guri de canalizare aburinde. Plus câțiva aurolaci rufoși, parcă mototoliți, folmotoace de aurolaci ciufuliți. - Sfârșit de secol în București, zice Bălănescu voit, studiat patetic, și trebuie să recunosc că cel puțin cronologic are dreptate. Chiar asta trăim. Nici frig nici cald. O vreme fără demnitate. Gerul ar fi stârpit microbii, ar fi făcut ceva util. Zicerea sa - ecou al lecturilor dirijate în liceu de mă-sa. I-a dat să citească toți clasicii. Să-l pună la punct cu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2097_a_3422]
-
făcut cei din sat, au venit la Farmacist și l-au întărâtat să mă dea în judecată. Aveau boală pe mine, că nu le dau bună ziua. Au încercat să se folosească de el, în loc să mă aștepte la cotitură, hai ne frigem, coaie! Dar nici unul din sat nu citise cartea. Doar popa, care spunea că a râs de n-a mai putut. Zicea că dacă în momentul acela intra cineva peste el, ar fi presupus că e nebun și s-ar fi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2097_a_3422]
-
deci nici vorbă să găsim camere libere la căsuțe. Nici să mâncăm, n-am reușit acolo. Cu o bere în față îl așteptam pe Mircea la localul campingului; el negocia cu o bătrână de la bucătărie, care până la urmă ne-a fript niște carne, deși inițial refuzase ferm, fiindcă aștepta un grup organizat. Mai departe, pedalam spre Bicaz, cu oprire la port. Chiar în imobilul "căpităniei”, erau niște încăperi amenajate cu un confort peste așteptările noastre. Ne-a tentat o cameră în
Periplu pe bicicletă by Mihai Ştirbu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1781_a_92271]
-
foileton din care aștepți cu nerăbdare continuarea, știe să releve drama fără a cădea în patetism excesiv și, mai presus de toate, știe să plăsmuiască personaje. Imaginea bunicului foarte bătrân care fură un cartof de sămânță pentru a împărți feliile fripte pe plită cu nepotul la fel de înfometat ca și el, scena cu bunica de o implacabilă cruzime care-l scapă pe câinele credincios al familiei de agonia inaniției prelungite, prezența discretă a lui Moș Butu, a fraților Răzmeriță, pictori iconari, sau
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
răscolitor. Morarul-șef s-a uitat mai atent la noi și a înțeles că treceam printr-un moment cu totul special. Te văd cel mai răsărit dintre voi. Cum te cheamă? Mircea. Uite, Mircea, ține pâinea asta. Vezi că încă frige; n-am putut s-o tai felii. După ce se mai răcește puțin, rupe din ea și împărțiți-o frățește între voi. Uite, aici curge produsul finit. Ungeți-vă pâinea cu ulei și mâncați. Nu uitați de cățelandru. ...După nouă zile
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
p-aci să izbucnesc în lacrimi... 19 februarie 1953 Urmărit de insomnie și de impresiile contradictorii ale zilei de ieri, care se agățaseră de mine și mă urmăreau în viziuni disparate. În timpul nopții ba îmi era prea cald, ba prea frig... Mă sminteam în mijlocul patului meu, mă zvârcoleam, mă răsuceam. Lucrul cel mai grav era că nu știam de ce să-mi agăț emoția, de cine să mă iau... În mod mecanic, mi-o reproșam mie însumi, mă dezgustam de propria mea
Castele în Spania: cronică de familie: 1949–1959 by Petre Sirin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1370_a_2888]
-
dosarul său de la securitate și mi l-a trântit în brațe cu un ton foarte categoric: "ia-l și fă borș cu el!" Dosarul cu pricina era o "compilație" de 12 dosare, de circa 350 de pagini. Simțeam că îmi frige degetele și, întors acasă, l-am devorat o noapte întreagă, zorii prinzându-mă căutând funie și săpun să mă spânzur, neputând accepta, ca om, că și eu, alături de amic și de mulți alții, am putut suporta atâtea mizerii, umilințe și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1570_a_2868]
-
frumoasă, undeva pe bulevardul Mărășești, într-o cramă improvizată, îmbinând tradiția (ceva stuf la intrare) cu neglijența comerțului socialist, noi și doamna Bebello, venită în vizită de la Cluj, stăm lângă o masă de tablă, în picioare - căci e deja destul de frig: amurgește - și bem must (sau cumva bere?). Peste tot în jur multe frunze căzute. Atât. * O formă a trufiei omenești (cel puțin de la J.J. Rousseau încoace) e de a te considera mai sensibil decât alții. Eu, cel puțin, am căzut
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]
-
la Sângeorz, îl găsisem bolnav, cu o rană urâtă puțin mai sus de șale, o adevărată plagă. Acolo, în dreptunghiul verde, de refugiu, de la poalele pădurii, atât de familiar mie - se lăsau umbrele mari ale serii și se făcuse aproape frig - s-a produs fulgerător înstrăinarea mea înciudată, mânioasă, rea față de badea Emil. Să-l fi condamnat în acea clipă, la rândul meu, la moarte? Abia de curând am înțeles că, în 1986, Sângeorzul ne-a dat un semn, ne-a
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]
-
acest Ionescu - tovarăș la pagubă cu dumneata - le-a spus frumos. Uite așa, de-o pildă: „La masă Creangă nu mânca mai mult decât o oală de găluște făcute cu pasat de mei și cu bucăți de slănină, o găină friptă pe țiglă de lemn și undită cu mujdei de usturoi, iar pe deasupra șindilea cu o strachină de plăcinte moldovenești, zise <<cu poale în brâu>>, însă ca băutură el se mulțumea cu o cofiță de vin amestecat cu apă.” Mai spune
Un humuleștean la Iași by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1273_a_1920]