1,042 matches
-
camere de interogatoriu ale Gestapo-ului, după atentatul din 20 iulie. Faptul că se numărase printre cei apropiați lui Rommel, bănuit a fi implicat în complotul ce vizase asasinarea Führer-lui, făcuse automat din el un suspect. O săptămână întreagă îl hărțuiseră cu întrebările, dar el chiar nu știa nimic. Amănuntul că este născut dintr-o mamă evreică, deci halahic 139, adusese un plus de suspiciune, dar anchetatorul care se apucase să-i verifice mai atent arianismul numai că nu sărise în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1514_a_2812]
-
de-ai lor își găsiseră moartea sub dărâmături. Ei, pentru moment, scăpaseră. Tăcuți, pleacă privirile spre pământ, ascunzându-și rușinați bucuria egoistă că supraviețuiseră, mulțumind în sinea lor cerului pentru norocul care le prelungise chiar și cu câteva minute viața hărțuită de nenumărate spaime. Bezna nopții se înstăpânește brusc peste ei, așa cum un scurtcircuit lasă fără lumină o cameră. Treptat, exploziile se răresc, după care încetează definitiv. O ceață subțire și mișcătoare acoperă pădurea, se agață de crengi ca apoi să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1514_a_2812]
-
ca să consemnez furia crescândă a tatălui meu la știrile de seară, frustrarea lui față de felul „imbecil“ În care americanii purtau războiul ( În ciuda napalmului) și simpatia lui crescândă pentru președintele Nixon. Singură, ca să detectez sentimentul de inutilitate care Începuse să o hărțuiască pe mama mea. Acum, când Capitolul Unsprezece plecase din casă și eu crescusem, Tessie se trezi cu prea mult timp la dispoziție. Începu să-și umple zilele cu ore la Centrul Comunitar „Memorialul Războiului“. Învăță să confecționeze tot felul de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
somn, și aici, și după ce mi-am dat demisia. Poate fi și mai rău, crede-mă, spuse Desert Rose netulburată. Pe mine mă urmăresc oamenii, și asta când sunt trează-trezuță. Ce vrei să spui? — O clientă nebună din New York mă hărțuiește Încontinuu. Ți-am spus că mă dă În judecată. Am lucrat Împreună la un proiect, ea nu a plătit, iar eu i-am reținut video deck-ul. M-a sunat pe mobil din oră-n oră În ultima săptămână, m-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2288_a_3613]
-
datorie imensă pe care habar n-avea cum urma s-o achite și, În afară de catalogul pe care Îl cumpărase Matthew cu o seară Înainte, nu vânduse nimic. Clienta nebună din New York tot nu voia să plătească și continua să o hărțuiască la telefon, de parcă ar fi avut vreun dispozitiv conectat la satelit cu care Îi urmărea mișcările, iar acum trebuia să găsească un avocat care să o reprezinte, În schimbul unei lucrări de-a ei. Pe lângă toate astea, Charlie flirtase cu ea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2288_a_3613]
-
prețul la valoarea de pe piață. Charlie habar n-avea că Își Întrerupsese lucrul ca editor la primul ei film artistic ca să meargă la L.A., iar această hotărâre o băgase În multe necazuri. Pe lângă faptul că Dana Diamond, clienta ei, o hărțuise cu telefoane zilnice la L.A., mai avusese și ideea cretină de-a suna la poliție. Desert Rose oftă. Polițiștii Îi telefonaseră când era În L.A. și Îi ceruseră să se prezinte imediat la secția din New York, de parcă ar fi fost
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2288_a_3613]
-
evidentă. Poetul e un mim ciudat, care inventează ceea ce imită și, într-un teatru populat cu propriile măști, nu își mai găsește locul. Fantoșe grotești, ca în filmele lui Fellini (ori semănând cu clovnii lui Rouault), îl asediază și îl hărțuiesc din toate părțile. El este creatorul limitat de propria lui creație, pentru că aceasta are niște resorturi tainice care îi sporesc agresivitatea peste limitele suportabile. "Școlarul Durerii" nu poate decât să strige: Unde sunteți, refugiile mele? (Aproape novembre) Personajele lui Emil
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1504_a_2802]
-
întreține din iluzii fericite. Dar totul e simulacru, veleitate, intenție, așa cum trupul decapitaților realizează câteva mișcări epileptice, dezarticulate, păstrând toate sensul inițial, amintirea vieții. (Meridian) Oglinda este o aventură a spiritului, o încercare (eșuată) de luare în posesie a sinelui, hărțuindu-l cu imagini deformate, inexacte. Ea înseamnă timp, dar și spațiu câștigat (prin multiplicare). Este vorba de un spațiu al privirii, al alunecării printre străluciri de o clipă, printre oglinzi nesigure și mișcătoare. Spațiul aparține absențelor multiple, tăcerilor tanatice. Se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1504_a_2802]
-
o natură fantastică, pierdută într-un timp mioritic, și totuși reală, adânc implantată în spiritualitatea românească. Botta încarcă natura, prin cuvânt, cu un semantism incredibil, exploziv și frenetic. Este o natură mirifică, la un prim strat al lecturii, dar care hărțuiește poetul, din profunzimi. Oricum, el s-a dovedit a fi dotat cu o percepție tragică a acesteia, deci personaje de basm precum Ileana Cosânzeana, Muma-Pădurii, Piaza Rea, Por Împărat, Codrul, personificat în buna tradiție eminesciană, par să pregătească ceva, să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1504_a_2802]
-
ea) pe care-o păstra mama în vechea ei geantă stacojie cu acte și mărunțișuri. O descoperisem 38 întîmplător, între legitimații, siguranțe și bonuri, în adolescență, pe când uitasem - sau îmi aduceam vag aminte - că avusesem o surioară. Niciodată, deși am hărțuit-o cu întrebările, mama n-a vrut să-mi spună când se născuse, unde era înmormîntată... Se contrazicea, se încurca în explicații și până la urmă se închidea într-o tăcere încăpățînată. Acum sora mea vorbea neîncetat, codițele îi scânteiau pe când
Travesti by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295574_a_296903]
-
ei tristul adevăr. Toată povestea cu claxoanele dură mai bine de șase luni, timp în care arhitectul, mereu mai nervos și mai nemulțumit, schimbase opt asemenea produse de făcut zgomot. Fericirea de la început i se schimbase în ură și venin. Hărțuit de vecinii care-l amenințau cu Parchetul, de șefii care nu mai erau mulțumiți de randamentul său în fața planșetei, de nevasta care-i dăduse un ultimatum casnic, refuzând să-i mai gătească, să-i mai spele și să mai îndeplinească
Nostalgia by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295571_a_296900]
-
când venea noaptea, eram atât de epuizat, încât oftam ușurat în momentul în care Sonia dispărea, în sfârșit, pe poarta casei sale, și eu rămâneam singur. Dar nici nu apucam să ajung acasă că dorul de Sonia începea să mă hărțuiască din nou. Nu puteam să mănânc și nici să dorm, simțindu-mă cu atât mai înfrigurat, cu cât se apropia clipa unei noi întâlniri. După o jumătate de oră petrecută cu Sonia, mă simțeam iar împovărat de dorința de a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2163_a_3488]
-
putut pentru ei, pentru familia mea. Dar eu, eu, oameni buni, unde am greșit, ce-am făcut cu viața mea? Intrasem într-o rutină cu toate treburile casei, cu copiii. Aveam o oboseală fizică, le rezolvam toate în goană. Eram hărțuit când într-o parte, când în alta. Nu aveam liniște, nici măcar noaptea. Trebuia să mă gândesc și să-mi programez bine ziua următoare, pentru a nu pierde timp și a putea cuprinde multitudinea de probleme ce le aveam de rezolvat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1564_a_2862]
-
cu care am avut o întâlnire de gradul trei pe drumul spre plajă și pe ai cărui piloți, Alexandru Mavrodineanu (care pe urmă a luat și Premiul Special al Juriului la scurtmetraj) și Mami (instructorul, alias Nicolae Mihăiță), i-am hărțuit până i-am convins. În avion îți pui căștile, centura, picioarele pe pedale, care nu se numesc tocmai pedale, și mâna dreaptă pe manșă. Mami, care aduce cu un vesel maestru budist, face restul. Cel mai mișto a fost că
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2177_a_3502]
-
RSSM, însă, executivul și structurile administrative, încă absolut sovietice, erau subminate de un guvern paralel. Acesta controla și dicta în raioanele de peste Nistru, la Tighina și la Comrat. În spatele uzurpatorilor puterii legitime, se simțea prezența unei forțe ”oculte”, care ne hărțuia permanent. Dar nu puteam să numim deschis „război” ceea ce se întâmpla deja într-o republică sovietică. Puține persoane cunoșteau acest detaliu. Câțiva jurnaliști din Moscova au încercat să atingă problema, dar au fost reduși la tăcere, imediat și pentru totdeauna
Dracul zidit by Viorel Patrichi () [Corola-publishinghouse/Journalistic/100968_a_102260]
-
liber, uneori prea liber și frizând provocarea - deși nu am fire de provocator -, ca un fel de luare în derâdere a constrângerii, a acestei aparențe care crede că își poate impune o lege ce îngrădește „undeva“ și poate încolți sau hărțui libertatea interioară, izvorul real al prezenței față de sine, conștiința. Nu aveam încă șase ani când au venit rușii și când i-am văzut prima dată cu ochii mei, la Teișani, unde plecasem de la București cu mama mea, ca să scăpăm de
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
pentru că îi cunoaștem mai de aproape... De ce însă, și la această vârstă la care iluziile ar fi trebuit să-i dispară, pe el încă îl mai chinuiesc zvonurile rele ale orașului ? De ce neputința sa structurală de a imagina răul îl hărțuiește în aceeași măsură ca și firea, credulă și influențabilă ? Calomniez, calomniez, îi sfidează el de fiecare dată pe bârfitori, altfel știind prea bine cât de repede se convinge de ce aude : un zâmbet tremurând sfidător, de puști slăbănog, care se teme
Dimineaţă pierdută by Gabriela Adameșteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/598_a_1325]
-
punctuală... Înțelegi sarcinile de serviciu care ți se dau... ești destul de eficientă... conlucrezi destul de bine cu colegii tăi... bla-bla-bla... Ai vreo problemă pe care vrei să mi-o aduci la cunoștință ? spune, ridicînd ochii spre mine. — Ăă... nu. — Te simți hărțuită sau discriminată pe criterii rasiste ? — Ăă... nu. — Bine. Bifează altă căsuță. Păi, cam asta ar fi. Bravo. Ești te rog amabilă să-l trimiți pe Nick la mine ? Ce face ? A uitat ? — Păi și... promovarea ? zic, sforțîndu-mă să nu par
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2129_a_3454]
-
aceea ar putea fi prea deformate pentru a ne ajuta cu ceva, iar dacă o obligăm să-și amintească, s-ar putea să-i distrugă și mai mult viața, care oricum e un dezastru. Vi-l Închipuiți pe Ellis Loew hărțuind-o cu Întrebări În fața unui mare juriu? Nu va fi prea plăcut, nu credeți? Smith Îi rîse În față lui Millard. Domnule căpitan, ai tras din greu sforile pe linie politică pentru a Împărți comanda cazului cu mine, iar acum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2036_a_3361]
-
Înnebunit Încercînd să aplice o stratagemă prost concepută. Lăsînd toate astea deoparte, iată cu ce rămînea: Bobby Inge, Christine și Daryl Bergeron - dispăruți. Lamar Hinton, probabilul pistolarul de la Fleur-de-Lis - dispărut, fără cea mai mică Îndoială. Timmy Valburn, client la Fleur-de-Lis - hărțuit de el. O cunoștință de-a lui, Billy Dieterling, cameraman la Badge of Honor - de luat deoparte la interogatoriul lui Millard... păstrează-ți calmul În privința asta! Să zicem că Timmy i-a spus lui Billy că-l brutalizase. Billy era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2036_a_3361]
-
unui sistem de concepte; nu e un răspuns instalat confortabil în perimetrul lipsit de primejdie al curiozității goale, satisfacere nevinovată a pasiunii cunoașterii. "Ce e de făcut?" este o întrebare pândită de spectrul realului: acesta o urmărește, o amenință, o hărțuiește. Dar în fața somației de a produce gestul, nehotărârea nu poate răspunde decât cu gesticulația gândirii. În primă instanță se pare că nehotărârea nu izvorăște dintr-un blocaj al lucrurilor - căci ceva e de făcut -, ci dintr-unul al nostru în fața
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
nu mai dau libertate. Cine dintre noi n-a cunoscut măcar o dată în viață splendoarea istoriei care se face peste capetele noastre? De-abia atunci simțim cât e de mare umbra de nefericire care se profilează la orizontul fiecărei alegeri hărțuite de teama unui pariu pierdut. Nu aspirăm oare cu toții în secret să fim scutiți de darul incomod al deciziei, cu care cel mai adesea nu știm prea bine ce trebuie să facem? Și nu este tocmai copilăria, în care greul
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
și cu o doză masivă de lecturi Kierkegaard, din care trebuie să recoltez un articol și o microantologie pentru numărul din "Secolul 20" centrat pe Danemarca. Sosim seara la 10 cu mașina, lăsând în urmă un București isterizant, care ne hărțuie și ne macină timpul cu false probleme. În Păltiniș este furtună seacă, fără zăpadă, copaci frânți și beznă desăvârșită. Sîntem obosiți, la recepția hotelului nu e nimeni și situația începe să devină puțin dramatică. Locul pare devastat și părăsit. Urc
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
în marginea lui Heidegger și a filozofiei contemporane în genere, ca fiind - gestul acesta care mie îmi părea purificator și moral - un act nedemn în raport cu orbita culturală pe care mă aflam? De ce își lăsase Scrisorile despre logică pentru a se hărțui cu un I. Gr.? Dacă este adevărat că, într-o lume în care totul a devenit "acțiune" și "practică", scrisul și cărțile au păstrat, ele singure, un sens soteriologic autentic, atunci, făcând toate acestea, însemna că Noica trădase "somnambulismul fecund
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
lui cu mine era mai important decât toate jucăriile și feeriile lumii. Cu un instinct sigur, îmi simțise nerăbdarea și în fiecare gest al meu putea citi graba recuperării. Acum aflase că intrând pe terenul iubirii mele vinovate mă putea hărțui în voie și că își poate lua revanșa pentru absența mea din viața lui. Și el așteptase, altfel și fără să știe, clipa aceasta. Credeai că e atât de ușor?" părea să-mi spună. "Vrei să câștigi în două luni
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]