1,248 matches
-
peninsulară, cu extensiuni însemnate pe litoralul sudic și vestic al Mării Negre, insulele din Marea Egee, regiunea de coastă a Asiei Mici, zona estică din Nordul Africii și sudul Italiei cu insula Sicilia. Populată în mileniul al II-lea î. Hr. de triburile indo-europene ale aheilor, dorienilor și ionienilor, în Grecia Antică au luat naștere numeroase orașe state sclavagiste (polisuri). Între ele s-au remarcat, în mod deosebit, Sparta și Atena, dar și unele orașe din Asia Mică, din nordul Africii și din sudul
Comunicare culturală şi comunicare lingvistică în spaţiul european by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/920_a_2428]
-
a existat o civilizație foarte veche, cu așezări urbane, cu un sistem de scriere și cu temple ornamentate. Începînd cu prima jumătate a celui de-al IV-lea mileniu î.Hr. însă, în acest continent, au început să se infiltreze popoarele indo-europene, care au ocupat cea mai mare parte a lui și care au determinat introducerea limbilor indo-europene. Ca atare, din punctul de vedere al modului în care pot fi grupate, limbile Europei se pot clasifica într-o categorie de limbi cu
Comunicare culturală şi comunicare lingvistică în spaţiul european by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/920_a_2428]
-
temple ornamentate. Începînd cu prima jumătate a celui de-al IV-lea mileniu î.Hr. însă, în acest continent, au început să se infiltreze popoarele indo-europene, care au ocupat cea mai mare parte a lui și care au determinat introducerea limbilor indo-europene. Ca atare, din punctul de vedere al modului în care pot fi grupate, limbile Europei se pot clasifica într-o categorie de limbi cu afinități între ele, limbile indo-europene, și o categorie de limbi de alte tipuri, limbile neindo-europene. Prin
Comunicare culturală şi comunicare lingvistică în spaţiul european by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/920_a_2428]
-
mai mare parte a lui și care au determinat introducerea limbilor indo-europene. Ca atare, din punctul de vedere al modului în care pot fi grupate, limbile Europei se pot clasifica într-o categorie de limbi cu afinități între ele, limbile indo-europene, și o categorie de limbi de alte tipuri, limbile neindo-europene. Prin limbi indo-europene se înțelege un număr de limbi vorbite în Europa și în Asia, de unde au fost duse prin colonizări și pe alte continente, care cuprind, pe teritoriul european
Comunicare culturală şi comunicare lingvistică în spaţiul european by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/920_a_2428]
-
atare, din punctul de vedere al modului în care pot fi grupate, limbile Europei se pot clasifica într-o categorie de limbi cu afinități între ele, limbile indo-europene, și o categorie de limbi de alte tipuri, limbile neindo-europene. Prin limbi indo-europene se înțelege un număr de limbi vorbite în Europa și în Asia, de unde au fost duse prin colonizări și pe alte continente, care cuprind, pe teritoriul european, un grup de limbi romanice (care au la bază latina), germanice (care au
Comunicare culturală şi comunicare lingvistică în spaţiul european by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/920_a_2428]
-
bretona), slave (de est: rusa, ucraineana și bielorusa; de vest: poloneza, ceha, slovaca; de sud: slovena, sîrbo-croata, bulgara, macedoneana), baltice (lituaniana și letona). La acesta se adaugă neogreaca, albaneza (care se pare a fi continuatoarea limbii ilire) și armeana. Ramura indo-europeană este reprezentată în Asia de grupurile de limbi indiene și iraniene (sau persane). Toate aceste limbi pornesc de la o limbă comună neatestată, numită indo-europeană, și, de aceea ele prezintă numeroase trăsături structurale asemănătoare, precum și multe elemente (cuvinte, paradigme și categorii
Comunicare culturală şi comunicare lingvistică în spaţiul european by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/920_a_2428]
-
acesta se adaugă neogreaca, albaneza (care se pare a fi continuatoarea limbii ilire) și armeana. Ramura indo-europeană este reprezentată în Asia de grupurile de limbi indiene și iraniene (sau persane). Toate aceste limbi pornesc de la o limbă comună neatestată, numită indo-europeană, și, de aceea ele prezintă numeroase trăsături structurale asemănătoare, precum și multe elemente (cuvinte, paradigme și categorii gramaticale, grupuri de sunete etc.) ce se pot explica prin evoluția dintr-o bază comună. Limbile neindo-europene vorbite în spațiul european nu provin dintr-
Comunicare culturală şi comunicare lingvistică în spaţiul european by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/920_a_2428]
-
specialiști, prin compararea limbilor înrudite cu ea și, îndeosebi, prin situațiile din limbile care pornesc de la ea. Pentru o astfel de reconstituire se folosește metoda comparativ-istorică, care a fost înteme-iată la începutul secolului al XIX-lea pe terenul lingvisticii limbii indo-europene, în cadrul căreia studiul limbilor romanice și studiul limbilor germanice reprezintă domenii particulare. În principiu, atunci s-a urmărit reconstituirea limbii indo-europene comune pe baza continuatoarelor ei (greaca veche, latina, gotica etc.), operația fiind posibilă după ce s-au descoperit corespondențele fonetice
Comunicare culturală şi comunicare lingvistică în spaţiul european by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/920_a_2428]
-
reconstituire se folosește metoda comparativ-istorică, care a fost înteme-iată la începutul secolului al XIX-lea pe terenul lingvisticii limbii indo-europene, în cadrul căreia studiul limbilor romanice și studiul limbilor germanice reprezintă domenii particulare. În principiu, atunci s-a urmărit reconstituirea limbii indo-europene comune pe baza continuatoarelor ei (greaca veche, latina, gotica etc.), operația fiind posibilă după ce s-au descoperit corespondențele fonetice, gramaticale și lexicale din limbile indo-europene și s-a observat că, de la una la alta, există potriviri sau dezvoltări de fenomene
Comunicare culturală şi comunicare lingvistică în spaţiul european by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/920_a_2428]
-
și studiul limbilor germanice reprezintă domenii particulare. În principiu, atunci s-a urmărit reconstituirea limbii indo-europene comune pe baza continuatoarelor ei (greaca veche, latina, gotica etc.), operația fiind posibilă după ce s-au descoperit corespondențele fonetice, gramaticale și lexicale din limbile indo-europene și s-a observat că, de la una la alta, există potriviri sau dezvoltări de fenomene asemănătoare, cu caracter de regulă, în sensul că, unui anumit sunet grecesc, de exemplu, îi corespunde un anumit sunet latinesc, un anumit sunet gotic etc.
Comunicare culturală şi comunicare lingvistică în spaţiul european by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/920_a_2428]
-
căror structură se pot identifica rădăcini sau afixe comparabile din punctul de vedere al structurii fonetice și al înțelesului. Odată constatate, aceste corespondențe au fost folosite pentru stabilirea sunetelor, formelor gramaticale și cuvintelor din care provin ele, adică a limbii indo-europene comune, care a fost în felul acesta reconstituită și servește ca punct de plecare în cercetările care au ca obiect limbile care pornesc de la ea sau aspecte ale acestor limbi, ori de cîte ori este nevoie de explicarea pe baze
Comunicare culturală şi comunicare lingvistică în spaţiul european by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/920_a_2428]
-
iar cînd diferențele lingvistice se accentuează, dialectele aceleiași limbi se transformă în limbi deosebite, deși ele continuă să fie înrudite prin originea lor și să ateste această înrudire prin elementele lor principale. Aceasta a fost situația în cazul unor limbi indo-europene, precum latina și germanica comună, încît latina a devenit limba-bază pentru limbile romanice, iar germanica limba-bază pentru limbile germanice, latina și germanica reprezentînd la rîndul lor fragmentări ale limbii indo-europene. Această origine comună a germanicei și a latinei le conferă
Comunicare culturală şi comunicare lingvistică în spaţiul european by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/920_a_2428]
-
lor principale. Aceasta a fost situația în cazul unor limbi indo-europene, precum latina și germanica comună, încît latina a devenit limba-bază pentru limbile romanice, iar germanica limba-bază pentru limbile germanice, latina și germanica reprezentînd la rîndul lor fragmentări ale limbii indo-europene. Această origine comună a germanicei și a latinei le conferă, desigur, unele similitudini, precum radicalii cuvintelor de bază și tipul de structură morfologică, dar între ele există și numeroase deosebiri, particularități proprii fiecăreia pe care cealaltă nu le are. Asemenea
Comunicare culturală şi comunicare lingvistică în spaţiul european by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/920_a_2428]
-
s-ar putea însă pune problema și în cazul spațiului originar al limbii latine din Peninsula Italică sau al zonelor în care se vorbesc limbi germanice și care coincid cu patria primitivă a germanicilor. Pe de altă parte, ca populație indo-europeană, vechii greci au ocupat peninsula și insulele în care s-au afirmat în condițiile în care aici existau popoare cu alte culturi și cu alte limbi, de la care au preluat numeroase elemente (cele mai multe, se pare, de la cretani și de la minoici
Comunicare culturală şi comunicare lingvistică în spaţiul european by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/920_a_2428]
-
de a determina aspectele de unitate și de diversificare, de interferență sau de evoluție în cazul limbilor romanice și germanice. Ceea ce se poate prevedea ca fiind element unificator într-o astfel de evaluare își are întemeierea: 1) în originea comună indo-europeană a limbilor-bază (latina și germanica), 2) în tendințele similare de evoluție sau 3) în contacte și influențări între limbile din grupul romanic și din grupul germanic. Uneori, dacă influențarea ca atare nu s-a produs, fiind-că în gramatică influențele sînt
Comunicare culturală şi comunicare lingvistică în spaţiul european by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/920_a_2428]
-
al stării sau al însușirii: o gelo é frio "gheața este rece", a água está fria "apa este rece". Diateza pasivă se formează însă numai cu verbul ser. Germanica comună și limbile germanice Limbile germanice reprezintă o familie din cadrul grupului indo-european, ce cuprinde majoritatea limbilor din nordul și vestul Europei, care pornesc de la o limbă germanică comună, care potrivit specialiștilorși-a căpătat individualitatea în jurul anului 500 î.Hr. și a fost vorbită inițial de un număr de triburi ce ocupau aproximativ teritoriul din
Comunicare culturală şi comunicare lingvistică în spaţiul european by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/920_a_2428]
-
confruntat în spațiile pe care le-au ocupat. De aceea, în multe cazuri, nu există informații despre populațiile asimilate de germanici și despre limbile acestor populații, care constituie substratul idiomurilor germanice 45. Limba germanică comună reprezenta o ramură a limbi-lor indo-europene, față de care prezintă o reducere a cazurilor la patru și a timpurilor de bază la două (prezent și trecut). De asemenea, la fel ca latina, această limbă antică a renunțat la exprimarea numărului dual, dar are trăsătura proprie de a
Comunicare culturală şi comunicare lingvistică în spaţiul european by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/920_a_2428]
-
grupa vestică și suedeza realizează un compus cu valoare adjectivală: engl. snow-white [΄snouwait], germ. schneeweiß [΄(ne:vajs], neer. sneeuwwit [΄snesüwit], sued. snövit. Se poate observa de aici că, deși are tipul analitic cel mai dezvoltat la nivel gramatical dintre limbile indo-europene, engleza a păstrat în sistemul de formare a cuvintelor însușiri sintetice, care se reflectă și în existența unor mijloace de derivare foarte productive, între care se remarcă sufixele -ness, -er, -ful, -ly, -less. Acesta din urmă, -less, este un sufix
Comunicare culturală şi comunicare lingvistică în spaţiul european by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/920_a_2428]
-
ale acestor idiomuri prin combinarea cu limbile localnicilor sau prin folosirea lor în forme deviante în raport cu forma originară, să se realizeze, prin urmare, limbi derivate. Acestea sînt idiomuri distincte în raport cu limbile autentice (care reprezintă limbile lor bază) și rămîn limbi indo-europene, dar sînt limbi romanice și germanice din a doua generație. Acolo unde populația autohtonă se găsea într-o stare de mare înapoiere economică și culturală, cu o limbă maternă rudimentară, idiomurile europene învățate de indigeni au suferit modificări atît de
Comunicare culturală şi comunicare lingvistică în spaţiul european by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/920_a_2428]
-
își are obîrșia în limba-bază a lor, care este germanica comună. Acest lexic intergermanic reprezintă, alături de structura gramaticală, o trăsătură unificatoare pentru idiomurile germanice și un factor de diferențiere față de limbile din alte familii, chiar dacă fac parte tot din grupul indo-european. Acest fenomen se întîmplă deoarece așa cum latina, limba-bază pentru idomurile romanice, a preluat într-o manieră pro-prie moștenirea indo-europeană, tot astfel germanica, limba-bază a idiomurilor germanice, a cunoscut mutații specifice în sistemul fonologic, morfosintactic și lexical, ceea ce îi asigură individualitatea
Comunicare culturală şi comunicare lingvistică în spaţiul european by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/920_a_2428]
-
trăsătură unificatoare pentru idiomurile germanice și un factor de diferențiere față de limbile din alte familii, chiar dacă fac parte tot din grupul indo-european. Acest fenomen se întîmplă deoarece așa cum latina, limba-bază pentru idomurile romanice, a preluat într-o manieră pro-prie moștenirea indo-europeană, tot astfel germanica, limba-bază a idiomurilor germanice, a cunoscut mutații specifice în sistemul fonologic, morfosintactic și lexical, ceea ce îi asigură individualitatea în cadrul grupului. La rîndul lor, limbile germanice au prelucrat într-o manieră proprie fiecăreia moștenirea germanică, dar, întrucît au
Comunicare culturală şi comunicare lingvistică în spaţiul european by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/920_a_2428]
-
timp și numărul plural și cazul acuzativ. Pe lîngă aceasta, o anumită valoare gramaticală este marcată de obicei o singură dată în limbile aglutinante, dar în limbile flexionare poate fi marcată de mai multe ori: casele frumoase. În cadrul familiei limbilor indo-europene clasificarea tipologică cea mai cunoscută distinge limbile sintetice de cele analitice, primele, cele sintetice, avînd o flexiune bogată, iar celelalte, cele analitice, o flexiune redusă, datorită recurgerii la cuvinte ajutătoare. Se poate vorbi de analitism și de sintetism și în
Comunicare culturală şi comunicare lingvistică în spaţiul european by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/920_a_2428]
-
most, pentru comparativ și superlativ relativ. Un fenomen interesant este acela al realizării gradelor de comparație la unele adjective prin supletivism, atît în limbile germanice, cît și în cele romanice (continuîndu-se situațiile din limbile-bază, dar cu fundamentare primară în limba indo-europeană). În acest caz, limba română realizează un tip, fiindcă nu cunoaște acest supletivism (bun, mai bun, foarte bun), în vreme ce limbile romanice vestice și limbile germanice reprezintă alt tip, avînd în uz fenomenul respectiv: it. buono, migliore, ottimo, fr. bon, meilleur
Comunicare culturală şi comunicare lingvistică în spaţiul european by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/920_a_2428]
-
și, de aceea, el nu s-a mărginit să-și exploateze talentul literar, deși acesta era uriaș, și nu s-a mărginit la formația de literat, efortul său fiind orientat insistent spre latura cognitivă ce cuprindea filozofia, istoria, matematica, lingvistica indo-europeană etc. În sfîrșit, Eminescu a observat cu acuitate și a combătut necruțător atît acțiunile unor vecini de a acapara regiuni din țara sa, cît și predispozițiile unor concetățeni de trădare a ei. Fiind, prin urmare, o conștiință națională autentică, de
Comunicare culturală şi comunicare lingvistică în spaţiul european by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/920_a_2428]
-
Alinei, Mario, Origini delle lingue d΄Europa, vol. I-II, Società Editrice Il Mulino, Bologna, 1996 Attali, Jacques, Schiță de istorie a viitorului, Polirom, Iași, 2007 Bell, Roger T., Teoria și practica traducerii, Polirom, Iași, 2000 Benveniste, Emile, Vocabularul instituțiilor indo-europene, Paideia, București, 1999 Bidu-Vrănceanu et alii, Dicționar de științe ale limbii, Nemira, București, 2001 Boer, Berna de, Lijmbach, Birgit, Olandeza pentru începători, Editura Niculescu, București, 2007 Bowle, John, The Unity of European History. A political and cultural Survey, Revised and
Comunicare culturală şi comunicare lingvistică în spaţiul european by Ioan Oprea [Corola-publishinghouse/Science/920_a_2428]