1,309 matches
-
anarhiștii* și revoluționarii ruși* practică terorismul*. Lenin*, care nu concepe revoluție fără război civil, respinge terorismul, dar preconizează încă din 1905 organizarea insurecției și a terorii* de masă necesare pentru asigurarea luării puterii - ceea ce-i reușește odată cu Revoluția din Octombrie*. Insurecția, lupta de gherilă și războiul propriu-zis în anii 1920, Internaționala Comunistă* (IC) organizează, după modelul leninist, mai multe insurecții care eșuează: pe 22 septembrie 1922 în Bulgaria, pe 23 octombrie 1923 la Hamburg, pe 1 decembrie 1924 la Tallin, în
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
din 1905 organizarea insurecției și a terorii* de masă necesare pentru asigurarea luării puterii - ceea ce-i reușește odată cu Revoluția din Octombrie*. Insurecția, lupta de gherilă și războiul propriu-zis în anii 1920, Internaționala Comunistă* (IC) organizează, după modelul leninist, mai multe insurecții care eșuează: pe 22 septembrie 1922 în Bulgaria, pe 23 octombrie 1923 la Hamburg, pe 1 decembrie 1924 la Tallin, în Estonia, pe 13 noiembrie 1926 în colonia olandeză Batavia, pe 21 martie 1927 la șanhai și în decembrie 1927
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
21 martie 1927 la șanhai și în decembrie 1927 la Canton. IC merge chiar până la a publica manuale insurecționale redactate sub pseudonim de ofițeri a Armatei Roșii*: cel al lui Alfred Langer, apărut în Germania în 1928 - Drumul victoriei. Arta insurecției armate - sau cel al lui A. Neuberg apărut în 1931 în Franța sub titlul Insurecția armată. Totuși, eșecurile determină atât IC, cât și pe Stalin* să-și schimbe orientarea. în războiul din Spania*, lupta armată în forma războiului propriu-zis, puternic
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
a publica manuale insurecționale redactate sub pseudonim de ofițeri a Armatei Roșii*: cel al lui Alfred Langer, apărut în Germania în 1928 - Drumul victoriei. Arta insurecției armate - sau cel al lui A. Neuberg apărut în 1931 în Franța sub titlul Insurecția armată. Totuși, eșecurile determină atât IC, cât și pe Stalin* să-și schimbe orientarea. în războiul din Spania*, lupta armată în forma războiului propriu-zis, puternic încurajată de PC spaniol în fața milițiilor anarhiste. Cel mai adesea însă, luptele de gherilă - veche
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
alegeri generale, fără o libertate a presei și de întrunire nelimitată, fără o luptă de opinii libere, viața se șubrezește în instituțiile publice, iar birocrația* rămâne singurul element activ”. Eliberată din închisoare și deși nu o aprobă, ia parte la insurecția Ligii Spartachiste de la Berlin din 6 ianuarie 1919. Arestată de niște soldați din trupele speciale, este asasinată, împreună cu tovarășul ei, Karl Liebknecht. Apare atunci un curent de idei, mai încrezător decât Lenin în spontaneitatea revoluționară a maselor, luxemburghismul. începând de la
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
puține operațiuni militare, dar este o școală de pregătire politică. Desigur, baricadele nu pot, în cele câteva mari orașe europene, decât să stânjenească temporar acțiunea tancurilor germane, dar contribuie la susținerea legendei rezistențialiste: în Italia, în Cehoslovacia sau în Franța, insurecțiile milaneză, pragheză și pariziană demonstrează, din perspectiva comuniștilor, că poporul s-a eliberat singur, că este, prin urmare, stăpân pe propriu-i destin și că forțele care l-au călăuzit în lupta insurecțională au legitimitatea necesară pentru a-l conduce
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
și violența născătoare a istoriei a început încă din 1974-1975 sub autoritatea unui personaj de referință, Gracchus Babeuf. Autoproclamat „tribun al poporului”, nu a fost singurul - Sylvain Marîchal și Jacques Roux se înscriu în această schemă - care a văzut în insurecția populară o oportunitate de distrugere a „vechii societăți” în folosul „sfintei egalități”. Dar Babeuf a fost întronat „precursor” de către comuniștii moderni, pentru că a inovat în materie de clandestinitate partizană și de propagandă de masă. Axat pe o logică de ireductibilă
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
Poloniei cu URSS* și comunismul au fost conflictuale în mod constant: tentativa lui Lenin* de a exporta aici revoluția bolșevică prin război, în 1920, invadarea și sovietizarea* părții răsăritene a Poloniei în 1939-1941, refuzul lui Stanin* de a acorda ajutor insurecției din Varșovia, în 1944, și impunerea unui regim comunist în 1945, cu șirul său de deportări*, execuții prin împușcare și distrugerea tradițiilor democratice de dreapta, ca și de stânga. După „Octombrie polonez” din 1956, regimul, sub comanda lui W. Gomulka
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
mulțumit să utilizeze ideologia marxistă și modelul leninist de organizare spre a-și satisface setea de putere. Dovadă stă faptul că a comis masive erori de calcul din cauza acestei ideologii. își închipuia că un atac german împotriva URSS ar atrage insurecții muncitorești în întreaga Europă; credea că, după 1945, economia americană ar fi doborâtă de o criză. îndeobște atât de realist, și-a construit uneori strategia pe aceste postulate eronate și a plătit scump consecințele. Stalin a fost un discipol exemplar
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
intensă și interiorizată. Până în 1914, concepția despre violență a lui Lenin* se inspiră din patru surse: Marx*, în Manifest - „Comuniștii declară deschis că nu-și pot atinge obiectivele decât distrugând prin violență vechea ordine socială” -, Blanqui și tentativele lui de insurecție întreprinse de un grup revoluționar; Comuna din Paris și lecțiile desprinse de Marx cu privire la „arta insurecției”; în sfârșit, revoluția rusă din 1905 și răscoalele ei țărănești - bunt - care măturau totul în cale. Concepția sa este, în același timp, indusă de
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
Marx*, în Manifest - „Comuniștii declară deschis că nu-și pot atinge obiectivele decât distrugând prin violență vechea ordine socială” -, Blanqui și tentativele lui de insurecție întreprinse de un grup revoluționar; Comuna din Paris și lecțiile desprinse de Marx cu privire la „arta insurecției”; în sfârșit, revoluția rusă din 1905 și răscoalele ei țărănești - bunt - care măturau totul în cale. Concepția sa este, în același timp, indusă de violența care domnește atunci în societatea rusă, provocată de trei secole de iobăgie a țărănimii și
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
numește „un etnocid”. TERORISM Dacă în 1881, Marx* aprobă asasinarea* țarului Alexandru al II-lea de către revoluționari ruși*, Lenin* nu îi urmează pe populiști pe calea atentatelor individuale, socotite drept o practică anarhistă*. El recomandă însă, încă din 1905, organizarea insurecției și a terorii* de masă, pe care le va pune în aplicare atunci când va fi cucerit puterea. Astfel, din 1920 în 1941, dacă e adevărat că Internaționala Comunistă* (IC) predică lupta armată* sub diverse forme, ea nu propovăduiește însă și
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
al IC în Balcani și se deplasează la Viena, Paris, Praga și Moscova. Beneficiind de epurările* care decimează, în 1937-1938, liderii comuniști iugoslavi, este numit, în 1940, secretar general al PCI, căruia îi va alcătui noul grup conducător*. Profitând de insurecția care izbucnește în Serbia, odată cu atacarea Iugoslaviei de către Germania, în aprilie 1941, Tito alcătuiește grupuri de partizani și vrea să promoveze simultan revoluția socială și eliberarea națională, ceea ce îl conduce la combaterea grupărilor naționaliste ale generalului Mihailovici, susținut de guvernul
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
Externe și unul din negociatorii Tratatului de la Brest-Litovsk, în martie 1918 fondează Armata Roșie*, care joacă un rol decisiv în războiul civil*. Creator, la 4 iunie 1918, al primelor lagăre de concentrare, conduce represiunea împotriva rebeliunii din Kronstadt* și împotriva insurecțiilor țărănești. Excelent orator, strălucit jurnalist, spirit talentat, Troțki se bucură de un mare prestigiu în PCUS* și în Internaționala Comunistă*. Lenin îl citează în al său Testament drept unul dintre posibilii săi succesori. în 1923, dorinței lui Troțki de a
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
bucură de un mare prestigiu în PCUS* și în Internaționala Comunistă*. Lenin îl citează în al său Testament drept unul dintre posibilii săi succesori. în 1923, dorinței lui Troțki de a extinde mișcarea revoluționară în toată Europa* - cu pregătirea unei insurecții comuniste în Germania, în octombrie 1923, care însă eșuează -, Stalin* îi opune concepția sa despre „construirea socialismului într-o singură țară”. Mai abil în manevre de culise și mai puțin arogant în comportament, acesta din urmă va avea câștig de
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
LAI) Născut în 1898, într-o familie de mandarini, student naționalist activ în mișcarea din 4 mai 1919, merge în Franța între 1920 și 1924, apoi contribuie la principalele episoade ale primei istorii revoluționare: agitația comunistă din Canton, în 1924-1926; insurecția muncitorească din Shanghai, apoi răscoala din Nanchang, în 1927; ofensivele comuniste din orașe, în 1928-1931. Trimis în sovietul Jiangxi, îi ia lui Mao Tzedun*, la ordinele Internaționalei Comuniste*, puterea militară; eșuează, însă, în a rupe încercuirea armatelor naționaliste, între 1932
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
Rece Gomindan H Nagorno karabah omul nou HVA I ICT ideologie insulele Kurile insulele Solovki Independent Labor Party industrializare Industrial workers of the World informare/dezinformare inguși INO Institutul Antimarxist Institutul Memoriei Naționale Institutul pentru Cercetarea Crimelor Comunismului Institul Marx-Engels insurecția din Varșovia Intelligence Service Internaționala Comunistă (Komintern) Internaționala Comunistă a Tineretului (vezi ICT) Internaționala Rezistenței Internaționala Muncitoare Socialistă (IOS) Internaționala Țărănească Internaționala Situaționistă Internaționala Socialistă Internaționala Sportivă Roșie (ISR) Inturist islam Izquierda Unida J JCR Jedwabne tineret organizații comuniste de
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
a Imperiului austro-ungar și tulburări interne în fiecare dintre provinciile sale. În Ungaria, manifestațiile de la sfîrșitul lunii octombrie 1918 conduc la apariția consiliilor muncitorești și ale acelor din rîndul soldaților. Confruntat cu o mișcare de revoltă care se transformă în insurecție, regele Carol de Habsburg abdică la 13 noiembrie. Trei zile mai tîrziu, este proclamată prima Republică maghiară, avîndu-l pe Karoly președinte. Acesta din urmă trebuie să facă față în același timp agitației interne și exigențelor aliaților asupra viitorului Ungariei. Stînga
Europa comuniştilor by José Gotovitch, Pascal Delwit, Jean-Michel De Waele [Corola-publishinghouse/Science/1433_a_2675]
-
eliminării principalilor săi gînditori. Leo Joguiches, care îi succedase Rosei Luxemburg și lui Liebnkecht, este și el asasinat în martie 1919. Paul Lévi îi ia locul. El se zbate într-un KPD aflat pradă îndoielii și activismului. În aprilie, o insurecție efemeră condusă de Eugene Levine este reprimată în sînge în Bavaria. Lévi hotărăște în urma acestui eșec să repună în discuție hotărîrile luate cu ocazia conferinței din decembrie, care interzisese partidului să participe la alegerile legislative și la organizațiile sindicale încă
Europa comuniştilor by José Gotovitch, Pascal Delwit, Jean-Michel De Waele [Corola-publishinghouse/Science/1433_a_2675]
-
țară, o mișcare din extrema stîngă, adesea izvorîtă din sindicalismul revoluționar de dinainte de război sau din mediile anarhiste, se opune oricărei forme de participare electorală a noilor organizații comuniste, preconizează ruptura față de organizațiile sindicale reformiste și urmărește declanșarea imediată de insurecții revoluționare. Foarte repede, acest curent intră în conflict cu o altă componentă a partidelor comuniste ce se nasc: stînga care a rupt legăturile cu partidele social-democrate. Reprezentanții acestei tendințe se pronunță pentru participarea electorală, pentru construirea de organizații comuniste de
Europa comuniştilor by José Gotovitch, Pascal Delwit, Jean-Michel De Waele [Corola-publishinghouse/Science/1433_a_2675]
-
protest, acesta demisionează din conducere în compania altor lideri, printre care și Clara Zetkin. Noua conducere, prin persoana lui Reuter, angajează imediat partidul într-o "ofensivă revoluționară". În martie 1921, pentru a răspunde ocupației militare din Germania centrală, KPD decretează insurecția armată împotriva guvernului și, cîteva zile mai tîrziu, greva generală în toată țara. Această tentativă de revoltă se dovedește a fi dezastruoasă, iar greva este un eșec. KPD-ul își pierde credibilitatea și mulți aderenți. Paul Levi, în dezacord total
Europa comuniştilor by José Gotovitch, Pascal Delwit, Jean-Michel De Waele [Corola-publishinghouse/Science/1433_a_2675]
-
să se acționeze în funcție de această constatare. Urmînd exemplul celui de al X-lea Congres al partidului bolșevic desfășurat cu cîteva săptămîni mai devreme, actualul congres pune accentul pe două orientări importante: în plan tactic și în plan organizatoric. Tactic, eșecul insurecției din Germania pune capăt orientării ofensive a partidelor comuniste. De acum înainte se pune problema scoaterii partidelor comuniste din izolarea lor. Internaționala reamintește, de altfel, "că sarcina sa nu era să creeze mici secte comuniste care ar încerca să cîștige
Europa comuniştilor by José Gotovitch, Pascal Delwit, Jean-Michel De Waele [Corola-publishinghouse/Science/1433_a_2675]
-
KPD sînt instalate în Saxonia și în Turingia. Germania pare din nou pregătită pentru revoluție, dar KPD-ul ezită. Congresul consiliilor uzinelor se deschide pe 21 octombrie 1923. Partidul comunist, care ceruse în zadar ajutorul lui Troțki pentru a duce insurecția la bun sfîrșit semn al imensului său prestigiu în mișcarea comunistă a epocii -, propune dintr-o dată grevă generală. În fața refuzului liderilor socialiști, el nu vrea să facă singur acest pas. Orașul Hamburg, prost informat asupra deciziilor, se lansează într-o
Europa comuniştilor by José Gotovitch, Pascal Delwit, Jean-Michel De Waele [Corola-publishinghouse/Science/1433_a_2675]
-
la alegerile din noiembrie 1933 modifică datele problemei. Frontul unic muncitoresc propus de către PC conducerii socialiste în iunie 1934 este respins. Dar înaintea intrării extremei drepte la guvernare în octombrie, socialiștii lui Caballero declanșează, în grabă și fără pregătire, o insurecție națională. Paradoxal este că aici comuniștii, raliați foarte recent cu alianțele muncitorești care grupează socialiștii, CNT și blocul muncitoresc și țărănesc al lui Maurin (care va deveni POUM, partid muncitoresc de unificare marxist), aderă la o structură unitară preexistentă și
Europa comuniştilor by José Gotovitch, Pascal Delwit, Jean-Michel De Waele [Corola-publishinghouse/Science/1433_a_2675]
-
care tocmai o abandonaseră. Schimbarea de linie a IC se transpune de acum înainte în practică. Dar eșecul este total, cu excepția Austriei unde comuna muncitorească marxistă sau anarhistă, în funcție de localități, și-a înscris în program triumful revoluției sociale. Prin această insurecție în mod sălbatic reprimată, PCE cucerește pentru prima oară audiența: Dolorès Ibarruri, viitoarea pasionaria a războiului civil, apare drept o figură carismatică. Ajutorul roșu organizează solidaritatea față de toate victimile. Zdrobită, Comuna asturiană declanșează procesul de omogenizare: CGTU, de inspirație comunistă
Europa comuniştilor by José Gotovitch, Pascal Delwit, Jean-Michel De Waele [Corola-publishinghouse/Science/1433_a_2675]