2,391 matches
-
bărbat apărut ca din pământ în spatele nostru. - Îl căutăm pe rabinul Hiyya, i-am răspuns. - Rabinul doarme. Au trecut deja cinci zile de când apa din casă i-a fost aruncată în drum, și lămpile i-au fost stinse. Gundo a mormăit ceva și m-a întrebat: - Ce înseamnă asta? I-am explicat: - Că a murit; evreii obișnuiesc să arunce toată apa din casă în semn de doliu și fiindcă nu le mai e de folos. - Blestemată soartă, se căi tovarășul meu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
să vă ocrotească în misiunea voastră. O să vă mulțumiți cu ospitalitatea soldaților, căci, după cum bine știți, numai cei consacrați pot intra în mănăstire. S-a despărțit de noi cu un gest de salut, cu pași înceți. Veteranul ne-a condus mormăind în clădirea soldaților și a poruncit să ne fie adus un lighean cu apă. A mai rămas să se uite la noi mânios cum îi mâncam porția de dimineață. L-am întrebat unde putem să ne facem nevoile, și el
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
trecut de ea, scăpând de acele burdufuri preluate de veteran și de camaradul care-l slujea. În timp ce intram în clădirea cazărmii, am auzit vaiete venind dinspre temniță. M-am prefăcut surprins și am întrebat: - Ce-a fost asta? Soldatul a mormăit nepăsător: - Grohăieli de porci longobarzi. Gundo s-a stăpânit cu greu, albindu-se la față. Am mâncat azimă cu șuncă sărată. Am băut și o jumătate de cană de vin, ca să-i asigurăm că era bun și curat. După care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
că nu știa să cânte, că sânii îi rămăseseră la măsura modestă de 34B și că, probabil, nu-l întâlnise pe Făt-Frumos, dar ar fi vrut ca măcar una dintre dorințele din copilărie să se împlinească. Afurisitele astea de aniversări, mormăi, după ce ieșise de sub duș, se îmbrăcase și își petrecuse secole întregi chinuindu-se să îmblânzească onduleurile care încă îi bântuiau prin păr (luptându-se cu uscătorul, placa și cantități industriale de soluție pentru îndreptarea părului); nu erau decât o ocazie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1942_a_3267]
-
care spunea că îi luase pe Guy și pe Selina în vizită la un prieten pentru tot restul zilei și că aveau să doarmă acolo, așa că Nieve putea să considere această seară liberă, în locul celei din ziua următoare. —Vacă proastă, mormăi Nieve mototolind bucățica de hârtie și azvârlind-o în coșul de gunoi. Nu știe că am și eu viața mea? Nu poate să-mi tot schimbe zilele. Și-apoi, continuă turnându-și un pahar cu apă, nu-mi vine să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1942_a_3267]
-
enorm prin informațiile pe care le pregătea ea. Așa că, dacă nu cumva acel cineva era de-a dreptul tâmpit, avea posibilitatea să se descurce cel puțin tot atât de bine ca și ea, dacă nu și mai bine. Ce să-i faci, mormăi pentru sine, cred că va trebui să fac lucrurile după ureche și să sper să iasă cât mai bine. Cei de-aici au încredere în mine, nu-i așa? Trebuie doar să am și eu încredere în mine la fel de mult
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1942_a_3267]
-
ar fi făcut talia fustei, deja strâmtă, să pară și mai strâmtă. Intră și își cumpără un sendviș, care era proaspăt și crocant și care o înveseli imediat. Și apoi observă că localul făcea angajări. Nu pot să lucrez aici, mormăi ea pentru sine. La naiba, e un restaurant! Am venit în Londra ca să-mi fac rost de o slujbă ca lumea, nu ca să fac sendvișuri. Cu toate acestea, era un sendviș foarte bun. Carne de pui cu maioneză fără grăsimi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1942_a_3267]
-
Și dacă o ia razna? întrebase el. Nieve îl asigurase că dacă femeia era încă în faza nevrotică, n-avea de ce să vină doar ca să se facă singură de râs. Aidan bombănise că nu înțelegea de ce o invitase, iar Nieve mormăise ceva despre cum trebuia să îi arate că nu existau resentimente. Nu spuse nimic despre intenția ei de a-i demonstra lui Darcey că era pe bune, pentru că nu credea că Aidan ar înțelege. Oare avea să-l piardă dacă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1942_a_3267]
-
ei să facă ce voia, dar sincer, toată treaba cu Martin nu mirosea a bine. —Vezi-ți tu de ale tale, i-o întoarse Minette tăioasă, iar Darcey renunță la subiectul ăsta de discuție. Dă Doamne să nu o scrântesc, mormăi Darcey băgându-și laptopul în geanta lui și activându-și mesageria. Dă Doamne să închei o groază de afaceri și să răplătesc încrederea tuturor. Străbătu etajul gol și așteptă liftul. Nu o deranja să rămână singură în clădire, deși știa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1942_a_3267]
-
și avea un gust minunat. Evident, Nieve servea șampanie excelentă. Însă era încruntată când puse paharul pe fața de masă albă de damasc. — Ce s-a întâmplat? întrebă Carol. Nu... nu știu sigur, spuse ea încet. —Ai intrat în transă, mormăi Rosa. Așa cum făceai și la școală. Da, dar asta se întâmpla când încercai să-ți dai seama de ceva, adăugă Carol, care o privea neliniștită. E vreo problemă? Pe chipul lui Darcey era întipărită o expresie și mai ciudată, uitându
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1942_a_3267]
-
Dar nu în felul ăsta. Nu în ipostaza unui om care luase parte la un eșec. Ci în aceea a cuiva care avea succes. Dar probabil că făceau mutrele alea bine cunoscute în tradiția irlandeză, comentând cu înțelepciune nenorocul ei, mormăind că își cam luase nasul la purtare și, desigur, nu-i așa că era inevitabil să se întâmple una ca asta? Se întreba ce făcea Aidan. Cum rezolva el problemele pe care le lăsase în urma ei? Se simțea foarte vinovată și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1942_a_3267]
-
Din ziua când ieșise la iveală scandalul Ennco și până acum, ea nu mai avusese parte de somn liniștit, și se întreba dacă va mai ajunge vreodată să doarmă normal. Ieși de sub plapumă, iar Aidan se foi puțin. —Ești bine? mormăi el. — Absolut, îl asigură ea. Nu pot să dorm. Dar nu te scula. Sunt în regulă. Merse în vârful picioarelor până în birou și deschise calculatorul. Nu mai avea acces la dosarele Ennco. Asta n-ar fi atât de grav, își
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1942_a_3267]
-
de a culege mure, făceam în fiecare an sirop de mure, îmi răsare în cale Visarion, nu i-am dat prea multă atenție, convins că va dispărea precum apăruse, pe neașteptate, el însă mi-a căzut în genunchi și a mormăit ceva, Iertare, părinte, iertare! Eu te-am omorât! i-am așezat fără teamă mâinile pe cap, binecuvântându-l și la atingerea mea vie a încetat să mai tremure, am îngenuncheat și eu lângă el încercând să-i surprind privirea rătăcită
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2310_a_3635]
-
un frate mai mare, să-l rog să mă Îndrume și să mă povățuiască, dar el era deja Îmbracat În sutană și, cum m-a văzut, a Început să-și joace rolul de preot, grăbindu-se să ardă tămâie, să mormăie rugăciuni și să urmeze toată rânduiala numai de el știută, mie nemairămânându-mi decât să stau cuminte sub sutană și să audiez spectacolul neînțeles care se petrecu, timp de o veșnicie, câteva palme deasupra creștetului meu, fărĂ ca eu să Îndrăznesc
Şaman by Adina Dabija () [Corola-publishinghouse/Imaginative/858_a_1756]
-
nu-l puteam face pe tata de râs fața de preot. „Acoperă-ți capul cu șeva“, mi-a spus tata examinându-mă, Înainte să plecăm. „De ce ?“, am Între- bat eu cu naivitate. „Nu te-a Învățat mică-ta nimic...“, a mormăit el, nemulțumit, referindu-se la educația mea de la oraș. A trebuit să-mi acopăr capul cu un batic de-al soră-mii - În semn de recunoaștere a poziției inferioare a femeii fața de bărbat, pen- tru că eu, ca urmașă
Şaman by Adina Dabija () [Corola-publishinghouse/Imaginative/858_a_1756]
-
fi văzut ieri cu ochii mei, aș fi zis că cineva a Încurcat borcanele. mă uit la el cu un aer la fel de nedumerit ca al lui și Îmi simt inima bătând să-mi sară din piept. Câți ani ai tu ? mormăie doctorul fărĂ să aștepte vreun răspuns de la mine, uitându-se În dosarul meu. Ești tânărĂ. la vârsta asta corpul se regenerează repede. Ar fi zis că sunt complet nebună dacă i-aș fi spus că el nu știa nimic despre
Şaman by Adina Dabija () [Corola-publishinghouse/Imaginative/858_a_1756]
-
de gândire, a devenit foarte la modă subiectivismul poetic În filosofie. Derrida Ăsta e un liber-cugetător teribilist, care Învârte limbajul și conceptele filoso- fice pe degete. Pe scurt, spune că totul e relativ și că nu există absolut. Are dreptate, mormăie Jean-Claude cu nasul În meniu. Îți recomand canar la grătar. Ai Încercat vreodată ? Trebuie să Încerci, e specialitatea casei. Foarte demult, Într-o anumită vacanță de vară petrecută la măgina, descoperisem că fiecare lucru avea spirit. Apoi, după cuțitul nebunului
Şaman by Adina Dabija () [Corola-publishinghouse/Imaginative/858_a_1756]
-
și Chikuami păru să se Întristeze puțin. — Maimuțoiule, când intri la templu, trebuie să te schimbi și să fii mai disciplinat, Îi spuse el băiatului. Învață să scrii și să citești puțintel și să te vedem curând uns preot. Hiyoshi mormăi scurt a Încuviințare și făcu o plecăciune. Ajuns dincolo de gard, se uită de mai multe ori În urmă spre silueta mamei sale, care Îl privea dispărând În depărtare. Micul templu se afla În vârful unei movile numite Yabuyama, la o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
să mănânce, să Învețe, să fugă - creșteau Într-Însul ca tot atâtea buruieni. Și totul se aduna Împotriva cuvintelor furioase pe care Chikuami le arunca mamei lui și contra pumnilor care-i cădeau În cap ca ploaia. — Mâncare-ai căcat! mormăia el, cu sufletu-i ca o flacără sfidătoare În trupul său mic. În sfârșit, se hotărî să Îl Înfrunte cu Înfricoșătorul său tată vitreg. — Trimite-mă iarăși la muncă, spuse el. Mai bine În slujbă, decât să mai stau În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
bietul Ofuku. — Stăpâne Ofuku! — Stăpâne Ofuku! Unde-i Stăpânul Ofuku? Servitorii din casa cea mare Îl căutau pe Ofuku de o bună bucată de vreme. Prizonier al privirii lui Hiyoshi, Ofuku Își pierduse curajul de a le răspunde. — Te cheamă, mormăi Hiyoshi și adăugă, pe un ton poruncitor: acum poți pleca, dar să nu uiți ce ți-am spus. Cu aceste cuvinte de despărțire, se răsuci pe călcâie și porni spre intrarea din dos a casei. Mai târziu, cu inima bătându
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
aerul casei sale. Era firească o anume intimitate Între seniorul unei case și vasalii săi, dar relația lui Koroku cu oamenii lui semăna mai mult cu aceea dintre un șef de bandă și oamenii lui de Încredere. — Ce face acolo? mormăi Koroku. — Portar, ce te reține? răcni un vasal, nu pentru prima oară. — Heeei! De astă dată, auziră răspunsul portarului, iar poarta de lemn se deschise cu o bufnitură. — Cine-i? le strigară din stânga și din dreapta oameni care țineau niște felinare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
-n cap. — Matsu, Matsu! Matsunami, soția lui Koroku, trase cu ochiul În dormitor. Koroku era treaz, culcat pe o parte, sub plasa contra țânțarilor. — S-au Întors oamenii pe care i-am trimis aseară la Mikuriya? Nu, Încă nu. — Hm, mormăi Koroku, cu o expresie preocupată. Deși nepotul său era un nelegiuit care făcea numai rele, avea o minte ascuțită. Dacă povestea lua o Întorsătură urâtă, oare ar simți și ar Încerca să scape? „Cam Întârzie,“ Își spuse din nou. Soția
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
chiar dacă am fost prins și am vorbit. Sunt vasalii Seniorului Dosan. Ceilalți părură ușurați, dar Încă se Îndoiau. În regulă, cine erau? — Era casa lui Akechi Mitsuyasu. Nu el m-a luat prizonier, ci nepotul lui, Mitsuhide. — Aha, parazitul Akechi, mormăi careva. Hiyoshi se uită un moment la el, apoi Îi cercetă pe toți cu privirea. — Acest Stăpân Mitsuhide vrea să se Întâlnească cu conducătorul nostru. A venit aici cu mine. Acolo este. Stăpâne Shichinai, nu te duci să vorbești cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Taga Nohachiro se apropie În fugă de calul stăpânului său. Călătoreau pe drumul dintre Hikumanawata și bacul Magome. Drumul era mărginit de copaci, iar câmpiile și plantațiile de orez ofereau o priveliște plăcută. — Nu e fermier și nu pare pelerin, mormăi Kahei. Nohachiro urmări direcția privirii lui Kahei. Văzu galbenul Învăpăiat al florilor de muștar, verdele orzului și apa mică a orezăriilor, dar nu zări pe nimeni. Ceva suspect? — Uite-acolo, pe cărarea de lângă orezăria aceea, e un om. Seamănă puțin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
mi-ar plăcea să Îl observ puțin de la distanță.“ Era un mod tipic de a gândi pentru Dosan, motiv pentru care se afla acolo, spionând dintr-o colibă de la marginea drumului. — Oamenii din Owari au sosit, stăpâne. Aflînd aceasta, Dosan mormăi și-și Îndreptă atenția spre drumul din fața ferestrei. Încuind ușa, vasalii Își lipiră fețele de crăpăturile și de găurile scândurilor. Păstrau o tăcere absolută. Glasurile păsărelelor din pîlcul de copaci tăcură și ele. Cu excepția fâlfâitului lor de aripi, ca și cum toate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]