2,087 matches
-
Dan Lungu: Prima carte pe care am citit-o cred că a fost de dragoste, pentru că altceva nu aveau ai mei în casă. Părinții mei aveau două cărți în casă când eram eu foarte mic: una de dragoste și una polițistă - ăsta poate ar fi al treilea motiv pentru care vreau să scriu un roman de dragoste: să ajung și la familii care au doar două cărți în bibliotecă. Am citit acea carte de vreo două-trei ori pentru că oricum alta nu
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2200_a_3525]
-
fost cea mai citită carte a mea până la urmă. Am descoperit apoi, la un moment dat, acea colecție, „Romanul de dragoste“, din care am citit vreo două-trei și nu mi-au plăcut. Lucian Dan Teodorovici: Eu aștept și un roman polițist. Dan Lungu: M-ar tenta un roman polițist. Fragment dintr-un roman care nu are încă titlu Dan Lungu: Personajul principal e părăsit de iubită, iar pe măsură ce realizează acest lucru face tot felul de scenarii și, pe măsură ce se înfierbântă în
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2200_a_3525]
-
urmă. Am descoperit apoi, la un moment dat, acea colecție, „Romanul de dragoste“, din care am citit vreo două-trei și nu mi-au plăcut. Lucian Dan Teodorovici: Eu aștept și un roman polițist. Dan Lungu: M-ar tenta un roman polițist. Fragment dintr-un roman care nu are încă titlu Dan Lungu: Personajul principal e părăsit de iubită, iar pe măsură ce realizează acest lucru face tot felul de scenarii și, pe măsură ce se înfierbântă în aceste scenarii, ele devin tot mai aberante și
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2200_a_3525]
-
nouăzeci. Îi era destul de clar că ideea lui Soph de „drăguț“ nu se prea pupa cu a ei. Și am auzit că ești romancier, spuse Ruby, nerăbdătoare să schimbe subiectul conversației de la declinul fizic al lui Duncan. Da, scriu cărți polițiste. Asta suna promițător. Am scris șase până acum, continuă el. Mamă, are și succes, din ce În ce mai bine. Și toate sunt scrise În limba mea inventată. Ah, O...K. —În limba ta inventată? Înțeleg, și cine e editorul tău? Duncan Îi spuse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2001_a_3326]
-
de colo-colo, Înjura și făgăduia făptașului necunoscut pedepse fioroase și torturi rafinate. Făcuse reclamație scrisă la Miliție, cerea efectuarea de expertize criminalistice de către oameni specializați de la Județ, voia să vadă cu ochii lui cum haite Întregi și Întărâtate de câini polițiști iau urma hoțului și, sprijiniți din aer de elicoptere, Îl găsesc și-l Încolțesc În vizuina sa de Împuțită mustelidă. Individul care nu merita să facă parte din specia umană ar fi urmat să fie bătut pe pielea goală, În mijlocul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2306_a_3631]
-
sfătuiește ca, după paragrafele introductive, să nu ne temem să scriem: „Totul a început cu...”. Îi dăm dreptate, dar, chiar și așa, nu suntem de acord cu structura cronologică riguroasă. Dezavantajele întrec cu mult avantajele acestui plan. Excepție fac narațiunile polițiste sau cele ce refac evenimente majore: accidente, cataclisme etc. Aveți grijă ca dezmințirile sau negările să urmeze acuzațiilor cât mai curând posibil. Sfatul lui Randall (1998, p.182) este valabil numai pentru anchetă. În acest caz, secvențele urmează regula nepărtinirii
[Corola-publishinghouse/Science/2252_a_3577]
-
murit și doi jurnaliști) sau la accidentul aviatic de la Balotești. Ancheta de fapt divers Pare o formă a investigației de actualitate, dar nu se confundă cu ea nici măcar prin subiectul ales (uimitor, pitoresc, generator de emoții puternice). Pare o anchetă polițistă, dar nu este, câtă vreme efortul jurnalistic se centrează pe circumstanțe, și nu pe dovedirea vinovăției cuiva. Notând până și cele mai mici detalii ale întâmplării, ziaristul poate lansa ipoteze sau mari semne de întrebare. Restul aparține poliției și justiției
[Corola-publishinghouse/Science/2252_a_3577]
-
Bianca gaura lui Grollfeuer. DOAMNA KOVACIC: Ar fi o aventură excitantă, dacă am putea năvăli în bârlogul lui Grollfeuer și să ne punem să cercetăm totul și pe urmă să facem totul praf. BIANCA: De câte ori mă uit la un film polițist, atunci mă gândesc ce bine ar fi dacă am putea s-o lichidăm pe Grollfeuer, fără ca moartea asta să trebuiască să echivaleze pentru noi cu închisoarea. DESIRÉE: La asta trebuie să revină mereu și gândurile mele, la moartea bătrânei Grollfeuer
by Werner Schwab [Corola-publishinghouse/Science/1078_a_2586]
-
Și în filmele despre pustiu există un om înfofolit și o fată blondă arsă de soare. Fiecare pustiu are un gust și un sens. După ce este ai văzut un film despre pustiu bei mai multă bere decât după un film polițist. SCHWEINDI: Și acum închipuiți-vă, domnu' Karli că făina este împrăștiată pe podeaua din cameră și cu simțul propriu formezi din vârful degetelor mici dune înlăuntru. De pe o tulpină de mușcată se smulg câteva frunze și se taie în formă
by Werner Schwab [Corola-publishinghouse/Science/1078_a_2586]
-
își dedică viețile ședințelor de partid sau întrecerilor în producție. În Timpul fără cusur (1967) viața pensionarilor, cu bucuriile și dramele ei, este privită cu mai multă atenție, scriitorul părăsind, când și când, clișeele ideologice, propagandistice. Romanele - de aventuri, cu tentă polițistă ori legate de munca pe șantiere - alternează cu proza scurtă și cu reportajul, fiind compuse într-un limbaj îndeobște stângaci și caracterizându-se prin schematism tipologic. În Sudul speranțelor (1979) narațiunea se organizează pe două planuri: unul, al cotidianului, prezintă
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290049_a_291378]
-
află în Vizuină: descrierea piațetei Casei de Economii în alb și roșu; portretul femeii în roșu care va inspira titlul unui celebru roman cu mai mulți autori din anii '90; acea primă political fiction din literatura noastră în care câinii polițiști se revoltă, ocupă închisoarea după ce-i încătușează pe gardieni, și sunt reprimați la sfârșit în cel mai pur stil orwellian din Ferma animalelor, grădina din vis de la Berck și castelul ei, ca în Le Grand Meaulnes, toate ireproductibile din pricina lungimii
[Corola-publishinghouse/Science/1448_a_2746]
-
să convertească sugestia sexuală în contemplare a unor forme pure. A considera erotismul și pornografia pe fiecare în ordinea sa înseamnă și să admitem că și unul, și cealaltă au criterii de calitate specifice. Asemeni unui thriller sau unui roman polițist, o operă pornografică poate fi mai mult sau mai puțin reușită. Există un "frumos" pornografic și un "urât" erotic, dacă prin asta înțelegem că poate exista o adecvare mai mult sau mai puțin reușită între text și finalitatea căreia existența
by DOMINIQUE MAINGUENEAU [Corola-publishinghouse/Science/983_a_2491]
-
Să recunoaștem, o intrare în scenă destul de spectaculoasă. Cine era personajul pe care autorul nu ezită să-l citeze efuziv, identificându-se cu părerile lui? Cum de ajunge Raymond Chandler, cel care a revoluționat, în anii ’30-’40, stilul scrierilor polițiste, să se refere la el ca la o persoană reală? Mai mult, ca la o autoritate morală, politică și estetică? Philip Marlowe n-a existat dintotdeauna. Când fostul prosper om de afaceri cu petrol Raymond Thornton Chandler cădea victimă Marelui
[Corola-publishinghouse/Science/2073_a_3398]
-
spunem că Mallory însuși e un nume provenit din sfera culturii, începe să fie limpede că strategiile lui Raymond Chandler vizează o bătălie mai ambițioasă decât aceea a povestirilor oferite gazetelor de doi bani, specializate în divertismentul bazat pe narațiuni polițiste. Ajuns oarecum întâmplător în lumea presei de senzație - în tinerețea petrecută în Anglia scrisese poezii și fusese corespondent al Daily Express, The Westminster Gazette și The Spectator -, el nu renunță la gusturile înalt literare. Dacă, cel puțin la început, rafinamentul
[Corola-publishinghouse/Science/2073_a_3398]
-
la Chandler), e mai puțin important. Important e că eroii se înfățișau ca oameni întregi, cu dorințe și frustrări, cu pofte și tânjiri, cu ambiții și eșecuri. Philip Marlowe este un produs al polemicii necruțătoare cu figurile emblematice ale literaturii polițiste de până la el. Nici măcar vărul său primar, Sam Spade, protagonistul lui The Maltese Falcon, al lui Hammett, nu-i seamănă prea mult: deși ambii ni se înfățișează în dimensiunea lor cinică, Marlowe își epuizează această trăsătură de caracter la nivelul
[Corola-publishinghouse/Science/2073_a_3398]
-
a așa-numitelor pulp, reviste ieftine, dar nu neapărat post scrise. Black Mask, de pildă, fusese lansată în 1920 de H.L. Mencken și George Jean Nathan și evoluase treptat dinspre o publicație cu conținut general spre una specializată în literatură „polițistă” - sau, mai degrabă, „detectivistică”. H.L. Mencken a fost unul dintre cei mai importanți critici literari și comentatori politici ai vremii, iar George Jean Nathan - un foarte respectat critic de teatru. Black Mask venea pe un teren sigur - cei doi conduceau
[Corola-publishinghouse/Science/2073_a_3398]
-
gest magic, numele detectivului îl proiectează pe Chandler într-o lume nouă, electrocutat de forța unei revelații. Plămădit dintr-o altă materie decât detectivul tradițional, Marlowe își permite să pună sub semnul întrebării însăși rațiunea de a exista a prozei polițiste. The Big Sleep, cu sfârșitul său antologic, răstoarnă o întreagă epocă de căutări maniacale ale adevărului, trimițând în zona scepticismului ultim, a desprinderii, printr-o perspectivă metafizică, de realitățile măruntei lumi măcinate de conflicte - o lume a angoasei fără obiect
[Corola-publishinghouse/Science/2073_a_3398]
-
literaturii „enigmistice”, marchează o răsturnare profundă a modului de a vedea ecuația căutare-adevăr. De regulă, romanul polițist clasic se încheie pe un ton de exuberantă consemnare a triumfului, de jubilație în fața victoriei luminii asupra întunericului. Niciodată, însă, autorul de romane polițiste nu subminează, cu un negativism atât de radical, construind un anticlimax de o violență amuțitoare, construcția de bază a cărții. Or, Raymond Chandler n-a părut să aibă alt interes prioritar decât reforma radicală a discursului „polițist”. Philip Marlowe nu
[Corola-publishinghouse/Science/2073_a_3398]
-
dar și de lumea sordidă prin care își plimbă frustrările. Alcoolici, drogați, neguțători de literatură pornografică, personaje imorale, cadavre și crime - iată orizontul la marginea căruia se ivește, în The Big Sleep, detectivul. Înainte de a fi un autor de intrigi polițiste, Raymond Chandler este un scriitor realist. Fiecare dintre personajele cărții, ca și întâmplările narate, sunt părți ale universului tangibil și, prin urmare, reconstituite după logica discursului realist. Noutatea absolută adusă de Chandler constă în firescul evocării corupției din California anilor
[Corola-publishinghouse/Science/2073_a_3398]
-
cu spiritul metropolei moderne. Raymond Chandler și-a însușit, desigur, teoriile privind malignitatea marilor conurbații ivite în a doua parte a secolului al XIX-lea. Într-o lume idilică, pastorală, în care oamenii se cunosc între ei, probabil că literatura polițistă ar fi fost un gen exotic. E nevoie de frustrările, fobiile, spaimele și, mai ales, de viteza marelui oraș modern pentru a cuprinde întreaga energie negativă secretată de personajele ivite din coșmarul spațiilor ilimitate, dar și ale măcelurilor primului război
[Corola-publishinghouse/Science/2073_a_3398]
-
care-l ajută să supraviețuiască încercărilor brutale ce alcătuiesc însăși esența lumii în care a plonjat. Prizonieratul său ține și de un soi de magie căreia nu i se poate sustrage - așa cum, în opinia lui W.H. Auden, lectura romanelor polițiste ține mai degrabă de o vrajă bolnăvicioasă decât de arta autentică (vezi celebrul său eseu The Guilty Vicarage). Cu aceste atuuri de partea sa (or, mai degrabă, forțat de împrejurări să-și dezvolte propria sa... metafizică, opusă răului fizic produs
[Corola-publishinghouse/Science/2073_a_3398]
-
întrebare formulată de autor în mai multe împrejurări. Cel mai direct - ba chiar brutal - ea apare într-un comentariu pe marginea unui roman de Agatha Christie, And Then There Were None. Întrebându-se „dacă e posibil să scrii un roman polițist de formulă clasică absolut onest”, răspunsul cade ca un trăsnet: „Nu e”. Atacul este frontal și transgresează întâmplătorul dezinteres - ca să nu spun antipatia constantă - față de scrierile Agathei Christie în general. Chandler vorbește în numele obsesiei pentru plauzibil, adică al unui realism
[Corola-publishinghouse/Science/2073_a_3398]
-
Din nefericire, prejudecățile publicului moștenite de la înainte-mergători funcționează și în cazul urmașilor. Deși aduce venituri serioase, deși e citită mai mult ca oricând, ficțiunea detectivistică e în continuare tratată cu dispreț: Oricât de bine și profesionist ai scrie o poveste polițistă, ea va fi tratată doar într-un paragraf, pe când orice evocare de mâna a patra, prost construită, batjocoritoare a vieții culegătorilor de bumbac din Sudul profund va beneficia de o coloană și jumătate plină de respect (Chandler, 1977, p. 49
[Corola-publishinghouse/Science/2073_a_3398]
-
beneficia de o coloană și jumătate plină de respect (Chandler, 1977, p. 49). Lăsând deoparte referința ușor rasistă și, în orice caz, yankeu-resentimentară - sau poate doar „incorectă politic” - la adresa „sudicilor”, marea problemă rămâne precaritatea estetică a majorității covârșitoare a romanelor polițiste. Chandler nu avea dreptate nici în privința prestigiului de care se bucură autorii de literatură cu detectivi. Lăsându-l deoparte pe Dashiell Hammett, Chandler însuși constituie un exemplu de transcendere a spațiului pseudocarceral în care se vede închis. A fost luat
[Corola-publishinghouse/Science/2073_a_3398]
-
atunci când vede în formula povestirii detectivistice un model epuizat sau chiar compromis: autorii onorabili ar avea, în acest caz, problema de a-și ascunde apartenența la grupul producătorilor de texte vândute la numărul de cuvinte. Senzațională prin premisele sale, literatura polițistă ajunge o marfă de mâna a doua, ca orice formulă de expresie unidirecțională. Din nou, explicația lui Chandler este riguroasă și convingătoare: Povestirea polițistă așa cum o cunosc și așa cum îmi place este o încercare nu prea încoronată de succes de
[Corola-publishinghouse/Science/2073_a_3398]